Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ

 
 
 
 
 
 
            ผมเดินกลับเข้ามาในบ้านของตัวเอง ช่วงนี้ผมมานอนที่บ้านเผื่อจะได้เจอฟางบ้าง แต่เธอกลับไม่ได้มาเลย เฮ้อออ..ผมถอนหายใจอย่างเซ็งปนกับเหนื่อย
 
 
 
 
            “ได้ข่าวว่าเลิกกับพี่พิมแล้วเหรอ” เสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้นตอนที่ผมเดินเข้ามาในบ้าน
 
 
 
 
 
 
            “แล้วแกจะยุ่งอะไรด้วย” ผมหันไปพูดกับมันด้วยความหงุดหงิด แล้วส่งสายตาดุให้มัน แต่ไปป์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลัวเลยสักนิด
 
 
 
 
 
 
            “ผมก็ไม่อยากจะยุ่งหรอกนะยกเว้นเรื่องนี้  แต่ผมรู้จุดประสงค์ของพี่ว่าทำไม” ไปป์ตอบผมแล้วมันส่งสายตาที่ทำให้ผมรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที “แล้วผมจะไม่ยอมปล่อยพี่ฟางไปง่ายๆด้วย” ไปป์ลุกขึ้นยืนเดินมาหาผมมันยักคิ้วกวนแล้วเดินขึ้นห้องไป ถ้าไปป์มันไม่ใช่น้องผม ผมฆ่ามันไปนานแล้ว
           
 
 
 
 
 
 
 
 
            ตอนนี้ผมยืนดักรอฟางที่หน้าคณะเพื่อจะของฟางคบ ระหว่างที่รอผมก็เห็นฟางเดินมากับเพื่อนเลยเข้าไปขวาง หญิงสาวตัวเล็กมองหน้าผมด้วยฟางตาว่าออกไปมายืนขวางทำไมอะไรแบบนี้
 
 
 
 
 
 
            “ขอคุยด้วยหน่อยสิ” ฟางมองหน้าผมเหมือนจะเดินหนี “ถ้าเธอไม่คุยฉันจะบอกเพื่อนเธอว่าคืนนั้น...” ผมเดินเข้าไปกระซิบใกล้หูของคนตัวเล็ก ฟางหันไปคุยกับเพื่อนว่าให้กับไปก่อน แล้วสาวน้อยก็หันมาคุยกับผม
 
 
 
 
 
 
 
            “นายมีอะไรว่ามา” ฟางทำหน้าหงุดหงิดที่ผมไปบังคับเธอ
 
 
 
 
 
 
 
            “ฉันเลิกกับพิมแล้ว” ฟางหันมามองหน้าผมแล้วอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน “ตอนนี้ฉันก็ไม่มีใครแล้ว เราลองมาคบกันได้ไหม” ผมมองฟางหลังจากขอเธอคบอย่างลุ้นๆว่าเธอจะตอบผมยังไง แต่เธอนิ่งไปสักพัก
 
 
 
 
 
 
            “ทำไมนายถึงเลิกกับพิมล่ะ” เธอถามผมนิ่งเธอไม่มีสีหน้ายิ้มแย้มเลย แต่หน้ากับเคร่งเครียด
 
 
 
 
 
 
            “เพราะฉันไม่ได้รักพิมไง จะให้ฉันคบกับเขาทำไมแล้วอีกอย่าง...”ทำไมเวลาผมมองแววตาของคนตัวเล็กแล้วทำให้ผมใจละลายขนาดนี้นะ แววตากลมโตแบบนั้นผมอยากมองมันแค่คนเดียว แล้วใบหน้าที่ได้รูปที่ผมอยากสัมผัส อยากจับเธอมากอดจัง “คนที่ฉันรักเขายืนอยู่ตรงนี้ คบกับฉันได้ไหม...”
 
 
 
 
 
 
            “ป๊อปปี้....” ผมมองร่างบางที่ยืนก้มหน้าอย่างลุ้นคำตอบ ผมกลัวคำตอบเธอจังเพราะคราวก่อนเธอปฏิเสธผมมาแล้วครั้งหนึ่ง ผมกลัวจะโดนปฏิเสธอีก ขออย่าให้คำตอบนั้นมันกลับมาหาผมอีกเลย
 
 
 
 
 
 
            ฟางเงยหน้ามาสบตาผม เธอพยักหน้าแล้วยิ้มหวาน ผมถึงกับอึ้งไม่เชื่อสายตาว่าฟางจะตอบตกลงผมยิ้มออกทันที พอฟางเห็นว่าผมยิ้มออกมาอย่างดีใจสาวร่างเล็กก็ถึงกับหน้าแดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด “ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม”
 
 
 
 
 
 
 
            “อื้อ...” ฟางพยักหน้า ผมเลยดึงเธอเข้ามากอดอย่างลืมตัว ก็ผมดีใจนี่น่าตอนนี้ผมมีความสุขที่สุดเลย
 
 
 
 
 
 
 
            “เราเป็นแฟนกันแล้ว เราจะทำอะไรกันดีน๊า” ผมกระซิบถามข้างหูของคนตัวเล็ก เธอถึงกับหน้าแดงแล้วตีอกผม
 
 
 
 
 
 
            “ทะลึ่ง..”
 
 
 
 
 
 
 
            “ทะลึ่งอะไรเล่า หมายถึงว่าเราจะไปทานข้าวกันมั้ย หรือไปเที่ยวดีอะไรแบบนี้ต่างหากล่ะ คิดอะไรเนี้ย” ผมพูดแล้วหยิกแก้มสาวตัวเล็กเพราะเอาจริงๆผมพูดให้เธอคิดลึกนั้นแหละ
 
 
 
 
 
 
 
 
            “โอ๊ยยย เจ็บนะ” ฟางปัดมือผมออกแล้วทำหน้าดุใส่ “ใครจะไปรู้เล่า นายยิ่งหื่นอยู่ด้วย”
 
 
 
 
 
 
 
            “ฉันไม่ได้หื่นนะ...ฉันไม่เคยข่มขืนใคร”
 
 
 
 
 
 
            “หรา!!...” ฟางหันมาพูดแล้วทำหน้าตาไม่เชื่อผม
 
 
 
 
 
 
 
            “แล้วฉันไปข่มขื่นใคร..” ผมหันข้างแล้วขยับไปใกล้คนตัวเล็ก “ถ้ารู้ก็พูดมาดิ พูดดิ” ผมเอาไหล่ของผมสะกิดไหล่ของฟาง ฟางถึงกับหน้าแดง ผมรู้ว่าเธอคิดถึงคืนนั้นที่ผมเกือบจะทำอะไรเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
            “ไม่รู้ด้วยแล้ว” ฟางหันมาพูดแบบเขินๆแล้วเดินหนีไป ทำไมเธอน่ารักแบบนี้นะ
 
 
 
 
 
 
 
 
>>Tomo<<
 
 
 
 
 
            “โทโมะทำไมแกทำหน้าแบบนั้นอ่ะ”  ป๊อปปี้ที่เดินยิ้มเปิดประตูห้องชมรมเข้ามาก็ทักผม
 
 
 
 
 
 
            “ใครจะเหมือนแกล่ะป๊อปปี้ เดินยิ้มตั้งแต่เข้าห้องมาขนาดถามไอ่โมะแกยังไม่หุบยิ้มเลย” เขื่อนที่นั่งกดโทรศัพท์เล่นก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
            “จะให้ไม่ยิ้มได้ไงก็ฉันมีความสุขนิหว่า”
 
 
 
 
 
 
            “แกอย่าบอกฉันนะว่าฟางตกลงคบกับแกแล้ว” เขื่อนคงยังถามป๊อปปี้ต่อ
 
 
 
 
 
 
 
            “ถูกต้องนะครับ”
 
 
 
 
 
 
 
            “จริงดิ!! จงเบแกตบหน้าฉันสิ” เขื่อนหันไปหาจงเบที่นั่งเล่นเกมอยู่ข้าง(คนนี้ก็วันๆไม่ทำอะไรว่างไม่ได้เลยเล่นเกมตลอดจะติดอะไรหนักหนา)
 
 
 
 
 
 
เพียะ! 
 
 
 
 
 
 
           จงเบตบหน้าเขื่อน เขื่อนกุมหน้าตัวเองแล้วพูด “เออเจ็บว่ะ แปลว่าไม่ได้ฝันไปจริงๆด้วย”
 
 
 
 
 
 
 
              “ทีนี้เชื่อฉันหรือยัง??”  ป๊อปปี้ยืนกอดอกแล้วก็พูดกับเขื่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
              “เออตกลงแกเป็นอะไรว่ะ โทโมะ” ป๊อปปี้ยังหันมาถามผมต่อ มันจะรู้ให้ได้เลยใช่มั้ยเนี้ยะ ผมนิ่งสักพักก่อนจะถอนหายใจแล้วตอบมัน
             
 
 
 
 
 
 
 
               “แก้วจะหย่ากับฉัน”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
              “อ้าวก็ดีแล้วนิ แกก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับแก้วอยู่แล้ว” เขื่อนหันมาพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               “เมื่อก่อนอาจจะใช่...”ผมก้มหน้ามองบนพื้นแล้วคิดถึงตอนที่ผมพาเธอไปหาคุณย่า เพราะตั้งแต่ที่ผมได้อยู่กับเธอผมรู้สึกสบายใจไม่เครียด ใครๆก้รู้ว่าผมเป็นคนที่เงียบไม่ค่อยพูด ผู้หญิงบางคนผมส่งสายตาดุเธอก็จะไม่กล้าต่อล้อต่อเถียง แต่แก้วเธอกับถียงเหมือนเด็กๆช่วงนั้นแหละมั้งที่ทำให้ความรู้สึกผมเปลี่ยนไป “แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากหย่า...ฉันควรจะทำไงดีว่ะ”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                ผมหันไปถามเพื่อนมันมองหน้ากัน “แล้วอีกอย่างฉันว่ามันแปลกๆอยู่นะ  อาจจะใช่ที่ฉันเคยบอกกับเธอว่าถึง1เดือนเมื่อไหร่เราจะหย่ากัน แต่เนี้ยมันยังไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ”
 
 
 
 
 
 
 
 
ติ๊ด...ติ๊ด
 
 
 
 
 
 
                ผมก้มดูโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโซฟาแล้วหยิบมันขึ้นมาดู ก่อนจะกดรับสาย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                “ว่าไงจินนี่” ผมถามปลายสายอย่างเซงๆถ้าเป็นแก้วผมคงจะดีใจมากกว่า  จินนี่ไม่ใช่แฟนผมหรอกนะ เพราะผมไม่คิดจะจริงจังกับใครเธอก็เป็นผู้หญิงที่ผมควงด้วยเวลาผมเบื่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 “โทโมะคุณอยู่ไหนค่ะ..วันก่อนจินนี่โทรหาคุณ คุณก็ให้จินนี่พูดอยู่คนเดียว..”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  “ตอนไหนฉันยังไม่เห็นเบอร์เธอโทรมาเลย” ผมตอบไปอย่างอารมณ์เสีย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  “ก็วันก่อนไงค่ะ คุณรับสายแต่กลับไม่พูดอะไร พอจินนี่ถามว่าเมื่อไหร่คุณจะหย่ายัยนั้นตายใจหรือยัง คุณก็ตัดสายของจินนี่ไปเลยอ่ะ ใจร้ายที่สุด” ผมกำโทรศัพท์แน่นก่อนจะกดตัดสายแล้ววิ่งออกไปจากห้องชมรม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  “เห้ยโทโมะแกจะไปไหนว่ะ”  เคนตะเรียกถามแต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลาจะมาตอบหรอกนะ ผมวิ่งไปหารถตัวเองแล้วขับออกไปจากมออย่างรวดเร็ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  “คุณโทโมะ มาหาคุณแก้วเหรอค่ะ” ป้าแม่บ้านที่เดินมาเปิดประตูให้ผมก็ถามผมขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  “ใช่ครับ.. แก้วอยู่ใช่ไหมครับ ตอนนี้เธออยู่ไหนครับ”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                   “ตอนนี้คุณแก้วอยู่ในครัว....” พอรู้ว่าแก้วอยู่ไหนผมก็รีบวิ่งไปหาเธอทันที      “เออ...คุณโทโมะค่ะเดี๋ยวก่อนค่ะ”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                พอผมวิ่งเข้ามาในครัวก็ต้องชะงักกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แก้วกำลังหั่นผักแล้วมีดบาดนิ้วเธอผู้ชายที่อยู่ข้างเห็นรีบดึงนิ้วแก้วเข้าปากเพื่อห้ามเลือด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                “หึ...ที่อยากรีบหย่าก็เพราะอยากมากกอยู่กับชู้สินะ” ผมพูดขึ้นเมื่อทนดูต่อไปไม่ไหว พอทั้งสองคนได้ยินเสียงผมก็หันมาทางผมทันที แก้วรีบผละออกจากผู้ชายคนนั้นทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                “อย่ามาพูดแบบนี้นะโทโมะ!”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                “ทำไมล่ะ ก็เห็นๆกันอยู่” ผมจองแก้วด้วยความโมโหก่อนจะหันไปพูดกับอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง “แล้วนี่ไม่มีปัญญาหาแฟนแล้วรึไง ถึงต้องมาแย่งเมียของคนอื่น” ตอนนี้ผมรู้สึกร้อนไปทั้งตัวไม่ใช่เพราะอากาศแต่ร้อนด้วยความโกรธ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  “นายออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันไม่ต้อนรับนายฉันเกลียดนายเข้าใจไหมโทโมะฉันเกลียดนาย!!” แก้วตะโกนใส่หน้าผมแล้วจับมือคนข้างๆให้เดินตามออกไปผมมองตามทั้งคู่จะขับรถกลับบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 วันนี้ผมกะจะมาปรับความเข้าใจกับเธอแท้ๆ แต่ต้องมาเจอเรื่องนี้มันน่าโมโหอาจจะเป็นเพราะความหึงที่ผมรักเธอมากเลยไม่อยากให้เธออยู่ใกล้กับผู้ชายคนไหน ผมอยากให้เธอเป็นเหมือนเมื่อก่อน ช่วงที่เราแต่งงานกันใหม่ๆตอนนั้นผมรู้สึกอุ่นใจที่มีเธออยู่ข้างกาย เวลาที่ผมอยู่กับเธอเหมือนเป้นตัวของตัวเองที่สุดแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 “โถ่เว้ย…….เห้ยยยย!!!!”
 
 
 
 
 
 
 
 
                  เอี๊ยดดดด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  โครม!!!
 
 
 
 
 
 
 
ติดตามตอนต่อไป
 
 
 
 
 
ขอโทษนะที่ไม่ค่อยได้มาอัพให้เลย ช่วงนี้ใกล้เปิดเทอมแล้วเลยยุ่งนิดหน่อย