Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ
8.4
เขียนโดย 
ChiaraCastiglione
วันที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.27 น.
41 ตอน
253 วิจารณ์
54.70K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 01.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
30) เพราะรัก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“อ้าว...พี่ฟางกลับมาแล้วเหรอ” เฟย์ที่เห็นฉันเปิดประตูเข้ามาก็ถาม
“อืม..”
“ดูเหนื่อยๆนะทานอะไรมาหรือยังอ่ะ?”
“ยังเลยมีอะไรทานบ้างอ่ะ”
“วันนี้เฟย์ทำสปาเก็ตตี้เพิ่งเสร็จเมื่อกี้นี้เองมาทานด้วยกันสิ” ฉันเดินไปยังโต๊ะอาหารที่เฟย์จัดไว้เรียบร้อยแล้ว
“เฟย์คือน้องคนที่พี่ติวให้อ่ะ... ไปป์อ่ะเขาชวนไปภูเก็ตพอดีพ่อของเขาเพิ่งเปิดรีสอร์ทใหม่ ไปด้วยกันไหม”
“ไปๆ เฟย์อยากไปทะเล ช่วงนี้เรียนหนักไม่ได้พักเลย”
“อืม..เดี๋ยวพี่จะได้ไปบอกเขา”
“แล้ววันไหนอ่ะ”
“ยังไม่รู้เลยเดี๋ยวถ้ารู้จะบอกนะ” เฟย์พยักแล้วก้มทานสปาเก็ตตี้ที่อยู่ตรงหน้าต่อ
“เออ...พี่ฟางรู้เรื่องแก้วยังอ่ะ”
“เรื่องอะไรอ่ะ”
“ก็แก้วจะแต่งงานแล้วนะ เห็นบอกว่าอาทิตย์หน้าอ่ะ” ฉันที่ได้ยินเกือบสำลัก
“จริงดิ!!!”
“อืม แก้วโทรมาบอกก่อนที่พี่ฟางจะกลับมาอ่ะแล้วชวนเฟย์กับพี่ฟางด้วยนะ”
“งั้นพี่ต้องรีบไปหาชุดแล้วแหละ”
“เฟย์ไปด้วยดิ”
“จ้า..งั้นเราไปพรุ่งนี้เลยเนอะ”
“โอเช”
ณ ร้านตัดชุด
“ร้านนี้เลยเฟย์...เพื่อนพี่แนะนำมาว่าตัดสวยมาก” ฉันเดินนำหน้าน้องสาวเข้าไปในร้านพนักงานคนหนึ่งเดินมาหา
“ไม่ทราบว่าต้องการชุดแบบนี้ค่ะ..ถ้ายังไม่รู้ว่าอยากได้แบบไหนทางร้านของเรามีแบบให้ดูก่อนนะคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานเดินนำไปยังโซฟาแล้วหยิบหนังสือให้ฉันกับเฟย์เลือก
“แบบนี้จะมีลูกไม้..เหมาะกับคุณลูกค้ามากเลยนะคะ” ขณะที่พนักงานกำลังแนะนำชุดให้กับฉันอยู่ก็เหมือนมีใครเข้ามาในร้าน “เดี๋ยวคุณลูกค้าลองเลือกดูก่อนนะคะ ถ้าสนใจชุดไหนแบบไหนเรียกได้นะคะ”
“ค่ะ” พอฉันพูดจบพนักงานก็เดินไปหาลูกค้าอีกคนที่เพิ่งเข้ามา
“เห้ย..ป๊อปแกอยากได้ชุดแบบไหนว่ะ”
“ไม่รู้ว่ะ”
ฉันได้ยินเสียงที่คุ้นหูแต่ก็คิดเข้าข้างตัวเองคงจะหูฝาด มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง เสียงนั้นก็เข้ามาใกล้เลื่อนจนฉันกับเฟย์มองหน้ากัน แล้วสักพักก็มีร่างสูงสองคนเดินเข้ามาบริเวณที่ฉันกับเฟย์นั่งอยู่ สองคนนั้นหันมามองพวกเรา
“อ้าวววว...เฟย์มาทำอะไรที่นี้หรือว่ามาหาชุดไปงานแต่งไอ้โมะกับแก้ว”
“ใช่..พวกนายก็ด้วยเหรอ?”
“แน่นอนสิครับ...เพื่อนแต่งงานทั้งทีจะไม่ให้ไปแสดงความยินดีได้ไง แต่เมื่อไหร่จะถึงวันของเรานะ” เขื่อนพูดแล้วส่งสายตาไปทางเฟย์”
“คงจะไม่มีวันนั้นอ่ะ”
“ทำไมเฟย์พูดแบบนี้ล่ะใจร้าย” เขื่อนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“แกยังดีนะ..แกยังมีหวังว่าเฟย์จะได้แต่งกับแก แต่ฉันนี่สิแค่เปิดโอกาสให้ยังไม่เปิดเลย” ป๊อปปี้ที่เงียบมานานก็พูดขึ้น เขาพูดกับเขื่อนแต่สายตากลับจ้องมองฉัน
“เฟย์พี่ว่าเราสองคนไปเลือกดูชุดทางนั้นดีกว่า” ฉันดึงแขนเฟย์ให้ไปกับฉัน เพราะถ้าฉันยังยืนอยู่ตรงนี้อีกป๊อปปี้ต้องพูดเสียดสีฉันอีกแน่ๆ
“พี่ฟางชุดนี้ก็สวยนะ” ฉันหันไปมองน้องสาวที่หยิบชุดมาให้ดู
“ลองได้นะคะห้องลองทางนี้ค่ะ”
“ค่ะ..พี่ฟางก็ลองด้วยสิ” เฟย์เลือกดูชุดแล้วหยิบชุดหนึ่งมาให้ฉัน “อ่ะลองชุดนี้ เฟย์ว่าพี่ฟางใส่ต้องสวยแน่ๆเลย” ฉันกับเฟย์เดินไปยังห้องลอง สักพักเสียงเฟย์ก็ดังขึ้น
“พี่ฟางเสร็จยัง..”
“จร้า เสร็จแล้ว” ฉันเดินออกมาจากห้องลอง ฉันมองเฟย์ที่ใส่ชุดเกาะอกราตรีสีขาว ดูเรียบๆแต่พอเฟย์ใส่ดูเก๋ขึ้นมาทันที “สวยมากเลยเฟย์”
“ใช่...เฟย์สวยมากเลยเห็นแล้วก็อยากรีบแต่งงานเลยอ่ะ” เขื่อนที่ไม่รู้มาจากไหนก็พูดขึ้น
“แต่พี่ฟางเหมือนเจ้าหญิงเลยอ่ะ สวยเว่อร์” ชุดที่เฟย์เลือกให้คือชุดราตรียาว แขนกุด สีครีม แต่งระบายดอกไม้ที่ช่วงอก
“ถ้าฟางเป็นเจ้าหญิง...ไอ้ป๊อปคงเป็นเจ้าชายสินะ” เขื่อนพูดขึ้นอีกครั้ง ฉันมองหน้าป๊อปปี้ที่ตอนนี้ยืนล้วงกระเป๋ามองหน้าฉันเช่นกัน
“เอ้ามองกันอยู่นั้นแหล่ะ..เดี๋ยวฟางก็ท้องหรอกไอ้ป๊อป” พอเขื่อนพูดขึ้นฉันกับป๊อปปี้ก็ละสายตาออกจากกันแล้วหันไปคนทาง
“นิ...แล้วพวกนายเลือกชุดได้แล้วเหรอ” เฟย์พูดขึ้นบ้าง
“ได้แล้วล่ะ” เขื่อนตอบ เฟย์พยักหน้า
“พี่ฟางเฟย์ว่า เฟย์เอาชุดนี้แหละ”
“พี่ก็เหมือนกัน...งั้นเอาสองชุดนี้นะคะ” ฉันหันไปพูดกับพนักงาน พนักงานรับชุดนั้นไปแล้วใส่ถุงให้
“ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ”
สัปดาห์ต่อมา
>>Kaew<<
“แก้วเป็นไงตื่นเต้นไหม” เฟย์ถามฉันที่กำลังแต่งหน้าอยู่
“ก็นิดหน่อยอ่ะ”
“ทำใจให้สบายนะแก้ว..ไม่ต้องคิดมาก” ฟางพูดขึ้นบ้าง
“ว่าแต่เฟย์กับฟางวันนี้สวยมากเลยอ่ะ”
“แหม..แก้วนั้นแหละวันนี้แก้วสวยที่สุดเลย แก้วใส่ชุดไทยดูดีอ่ะ” เฟย์พูดขึ้น
“เออ..แก้วว่าแต่ใครเป็นเพื่อนเจ้าสาวอ่ะ” ฟางถามขึ้น
“ก็เฟย์กับฟางไง..นี่แก้วยังไม่ได้บอกเหรอ”
“ไม่!!” เฟย์กับฟางพูดขึ้นพร้อมกัน
“อ้าวว...เหรอแหะๆ โทดที” ขณะที่พวกเราสามคนคุยกันอยู่นั้นก็มีคนเปิดประตูเข้ามา
“แก้วเสร็จยังลูกได้ฤกษ์แล้วนะ”
“ค่ะแม่” ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตามคุณแม่ไปมีฟางกับเฟย์เดินตามหลังมา ตอนนี้ฉันก็อยู่ในงานเรียบร้อยแล้ว แขกที่มาร่วมงานต่างคนก็มีหน้ามีตามีฐานะในสังคม
“อ้าวหนูแก้วมาแล้วจ๊ะ...โทโมะดูหนูแก้วสิสวยมากเลย ตาโมะแกโชคดีมากเลยนะที่ได้แต่งกับหนูแก้ว”
“ครับ” โทโมะตอบสั้นๆแค่นั้นแล้วเบี่ยงหน้าหนี ฉันนั่งลงตรงหน้าโทโมะก่อนแม่ของโทโมะจะพูดเรื่องเงินสินสอด แล้วบอกให้โทโมะสวมแหวนให้ฉัน
“เอานิ้วมาสิ” โทโมะพูดขึ้นฉันจึงยื่นมือไปให้โทโมะสวมแหวน
“หนูแก้วจ๊ะ ตาหนูสวมแหวนให้โทโมะแล้วจ๊ะ”
“ค่ะ” ฉันหยิบแหวนที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาแล้วสวมให้กับโทโมะบ้าง ทุกคนในงานต่างตบมือแสดงความยินดีให้กับเราทั้งคู่ ในที่สุดช่วงเช้าก็เสร็จสิ้นไปเหลือแต่ช่วงเย็นคืองานแต่ง
พอตกเย็น ฉันเปลี่ยนชุดเป็นชุดเปิดไหล่ แขนยาวลูกไม้ กระโปรงยาว
“แก้วสวยอีกแล้ว” ฟางพูดขึ้นหลังจากที่ฉันเปลี่ยนเสร็จ
“ขอบใจนะฟาง” ฉันยิ้มให้เพื่อนสาวสองคน
“แก้วลงไปข้างล่างได้แล้วลูกแขกมารอกันเยอะแล้วไปดูแลแขกสิ”
“ค่ะ” ฉันเดินตามแม่ไปห้องรับรอง
>>Fang<<
“พี่ฟางแขกเยอะเลยเนอะวันนี้แก้วคงเหนื่อยแย่”
“อืมก็ต้องเหนื่อยอยู่แล้วล่ะ” ฉันกับเฟย์ยืนมองแก้วกับโทโมะที่เดินไปโต๊ะนั้นโต๊ะนี้เพื่อรับแขก อย่ๆก็มีร่างสูงเดินเข้ามา
“เฟย์จ้า” เขื่อนเดินเข้ามาแล้วยืนอยู่ข้างๆเฟย์ เฟย์ที่เห็นว่าเป็นเขื่อนก็เบี่ยงหน้าหนี “อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ไม่น่ารักเลย”
“ไม่น่ารักก็ไม่ได้สิ..ฉันไม่ได้อยากให้นายมาชมฉันสักหน่อย”
“เฟย์ ...เดี๋ยวพี่มานะ”
“พี่ฟางจะไปไหน..เฟยไปด้วยสิ”
“ไม่ต้องหรอกอยู่เนี้ยแหละ เดี๋ยวพี่มาแปปเดี๋ยว” พอฉันพูดจบก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที ฉันเดินออกมาจากโรงแรมแล้วไปยังสวนที่อยู่ข้างโรงแรมที่มีแสงกระทบกับน้ำพุเห็นแล้วรู้สึกผ่อนคลาย
“มายืนทำอะไรตรงนี้” ฉันหันไปมองตามเสียงก็พบว่าเป็นป๊อปปี้
“ป่าว”
“วันนี้เธอสวยมากเลยรู้ไหม”
“ขอบใจนะ” ฉันหันไปพูดกับป๊อปปี้แล้วจะเดินหนีเขา “โอ๊ยยย..” เขาเห็นฉันเหมือนจะล้มก็รีบเข้ามาพยุง
“เป็นอะไรหรือป่าว”
“ไม่เป็นไร” ฉันพูดแล้วผละเข้าออกแต่ก็ต้องล้มอีกครั้งเมื่อส้นสูงมันหัก
“มานั่งตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันดูให้” เขาพาฉันไปนั่งตรงม้านั่งใกล้ๆ เขาถอดรองเท้าของฉันออก
“เจ็บตรงนี้หรือป่าว” ฉันไม่ตอบแต่พยักหน้าให้เขา เขาค่อยๆบีบเท้าฉันจนฉันรู้สึกว่ามันเริ่มดีขึ้นแล้วก็บอกให้เขาพอ
“ฉันว่าฉันดีขึ้นแล้วล่ะ...”
“งั้นเหรอ..เอาอย่างนี้นะเดี๋ยวเธอใส่รองเท้าฉันก่อน”พอเขาพูดจบก็ถอดรองเท้าของเขามาให้ฉันใส่
“คือ..ไม่เป็นไร”
“ได้ไงเธอเป็นผู้หญิงนะ..ถ้าเดินๆไปเหยียบของมีคมเดี๋ยวเท้าเธอก็เป็นแผลหรอกใส่ไปเถอะ” ฉันมองร่างสูงด้วยความรู้สึกผิดที่ตอนนั้นฉันทำเขาเจ็บ เขาเป็นห่วงฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ ป๊อปปี้ยืนขึ้นแล้วนั่งลงข้างฉัน
“ทำไมนายต้องมาทำดีกับฉันด้วยในเมื่อฉันทำร้ายนาย พยายามหนีนาย” ฉันถามป๊อปปี้
“เพราะรักไง..” พอฉันได้ยินคำนั้นน้ำตาก็คลอเบ้า “ฉันตัดใจไม่ได้..ฉันพยายามจะลืมเธอแต่ภาพเธอกลับฉายเข้ามาในหัว ฉันตัดเธอไม่ลงจริงๆ” ตอนนี้ฉันรู้สึกเจ็บที่หัวใจเหมือนมีมีดแทงอย่างไงอย่างงั้น ฉันนั่งเงียบโดยไม่พูดต่อจนป๊อปปี้พูดขึ้น
“ป่ะไปกันเถอะ” ป๊อปปี้พยุงฉันให้ลุกขึ้น
“อืม...” ป๊อปปี้พยุงฉันให้เดินไปแล้มืออีกข้างก็ถือรองเท้าให้ฉัน เอาง่ายๆเขาเดินเท้าเปล่า
“ป๊อปปี้...ขอบคุณนะ” ป๊อปปี้มองหน้าฉันแล้วยิ้ม เราสองคนเดินเพื่อที่จะเข้าไปในงานต่อ แต่ต้องชะงักเมื่อไปป์กับพิมยืนอยู่ตรงหน้า
“ป๊อป...คุณทำอะไรค่ะ” พิมถามขึ้น
“พอดีฟางเท้าแพลงอ่ะ ผมเลยพยุงช่วยเขา”
“แล้วทำไมฟางต้องใส่รองเท้าของป๊อปด้วยล่ะ”
“ก็ส้นมันหัก” ป๊อปปี้พูดแล้วชูรองเท้าให้ดู
“งั้นเหรอ...” ไปป์พูดแล้วเดินมาหาฉัน ไปป์พยุงฉันอีกข้าง “ป่ะไปกันเถอะเดี๋ยวผมจะดูแลพี่ฟางเอง” ไปป์ดึงฉันให้ไปทางเขา
“ป๊อปค่ะ พิมว่าเราเข้าไปในงานกันเถอะค่ะ” พิมดึงแขนป๊อปปี้
“เดี๋ยวผมไปเอารองเท้าที่รถก่อนแล้วจะตามเข้าไปคุณไปก่อนเถอะ” ป๊อปปี้พูดแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น พิมมองตามป๊อปปี้แล้วเดินเข้าไปในงาน ตอนนี้เหลือแค่ฉันกับไปป์
“พี่ฟางเป็นไงบ้าง”
“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ..เราเข้าไปในงานกันเถอะนะ”ไปป์พาฉันเข้าไปในงานตามที่ฉันบอก
ไปป์กับพิมไม่หน้ามาขัดเลย กำลังฟินได้ทีเรื่องราวจะเป็นไงต่อติดตามจร้า
“อืม..”
“ดูเหนื่อยๆนะทานอะไรมาหรือยังอ่ะ?”
“ยังเลยมีอะไรทานบ้างอ่ะ”
“วันนี้เฟย์ทำสปาเก็ตตี้เพิ่งเสร็จเมื่อกี้นี้เองมาทานด้วยกันสิ” ฉันเดินไปยังโต๊ะอาหารที่เฟย์จัดไว้เรียบร้อยแล้ว
“เฟย์คือน้องคนที่พี่ติวให้อ่ะ... ไปป์อ่ะเขาชวนไปภูเก็ตพอดีพ่อของเขาเพิ่งเปิดรีสอร์ทใหม่ ไปด้วยกันไหม”
“ไปๆ เฟย์อยากไปทะเล ช่วงนี้เรียนหนักไม่ได้พักเลย”
“อืม..เดี๋ยวพี่จะได้ไปบอกเขา”
“แล้ววันไหนอ่ะ”
“ยังไม่รู้เลยเดี๋ยวถ้ารู้จะบอกนะ” เฟย์พยักแล้วก้มทานสปาเก็ตตี้ที่อยู่ตรงหน้าต่อ
“เออ...พี่ฟางรู้เรื่องแก้วยังอ่ะ”
“เรื่องอะไรอ่ะ”
“ก็แก้วจะแต่งงานแล้วนะ เห็นบอกว่าอาทิตย์หน้าอ่ะ” ฉันที่ได้ยินเกือบสำลัก
“จริงดิ!!!”
“อืม แก้วโทรมาบอกก่อนที่พี่ฟางจะกลับมาอ่ะแล้วชวนเฟย์กับพี่ฟางด้วยนะ”
“งั้นพี่ต้องรีบไปหาชุดแล้วแหละ”
“เฟย์ไปด้วยดิ”
“จ้า..งั้นเราไปพรุ่งนี้เลยเนอะ”
“โอเช”
ณ ร้านตัดชุด
“ร้านนี้เลยเฟย์...เพื่อนพี่แนะนำมาว่าตัดสวยมาก” ฉันเดินนำหน้าน้องสาวเข้าไปในร้านพนักงานคนหนึ่งเดินมาหา
“ไม่ทราบว่าต้องการชุดแบบนี้ค่ะ..ถ้ายังไม่รู้ว่าอยากได้แบบไหนทางร้านของเรามีแบบให้ดูก่อนนะคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานเดินนำไปยังโซฟาแล้วหยิบหนังสือให้ฉันกับเฟย์เลือก
“แบบนี้จะมีลูกไม้..เหมาะกับคุณลูกค้ามากเลยนะคะ” ขณะที่พนักงานกำลังแนะนำชุดให้กับฉันอยู่ก็เหมือนมีใครเข้ามาในร้าน “เดี๋ยวคุณลูกค้าลองเลือกดูก่อนนะคะ ถ้าสนใจชุดไหนแบบไหนเรียกได้นะคะ”
“ค่ะ” พอฉันพูดจบพนักงานก็เดินไปหาลูกค้าอีกคนที่เพิ่งเข้ามา
“เห้ย..ป๊อปแกอยากได้ชุดแบบไหนว่ะ”
“ไม่รู้ว่ะ”
ฉันได้ยินเสียงที่คุ้นหูแต่ก็คิดเข้าข้างตัวเองคงจะหูฝาด มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง เสียงนั้นก็เข้ามาใกล้เลื่อนจนฉันกับเฟย์มองหน้ากัน แล้วสักพักก็มีร่างสูงสองคนเดินเข้ามาบริเวณที่ฉันกับเฟย์นั่งอยู่ สองคนนั้นหันมามองพวกเรา
“อ้าวววว...เฟย์มาทำอะไรที่นี้หรือว่ามาหาชุดไปงานแต่งไอ้โมะกับแก้ว”
“ใช่..พวกนายก็ด้วยเหรอ?”
“แน่นอนสิครับ...เพื่อนแต่งงานทั้งทีจะไม่ให้ไปแสดงความยินดีได้ไง แต่เมื่อไหร่จะถึงวันของเรานะ” เขื่อนพูดแล้วส่งสายตาไปทางเฟย์”
“คงจะไม่มีวันนั้นอ่ะ”
“ทำไมเฟย์พูดแบบนี้ล่ะใจร้าย” เขื่อนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“แกยังดีนะ..แกยังมีหวังว่าเฟย์จะได้แต่งกับแก แต่ฉันนี่สิแค่เปิดโอกาสให้ยังไม่เปิดเลย” ป๊อปปี้ที่เงียบมานานก็พูดขึ้น เขาพูดกับเขื่อนแต่สายตากลับจ้องมองฉัน
“เฟย์พี่ว่าเราสองคนไปเลือกดูชุดทางนั้นดีกว่า” ฉันดึงแขนเฟย์ให้ไปกับฉัน เพราะถ้าฉันยังยืนอยู่ตรงนี้อีกป๊อปปี้ต้องพูดเสียดสีฉันอีกแน่ๆ
“พี่ฟางชุดนี้ก็สวยนะ” ฉันหันไปมองน้องสาวที่หยิบชุดมาให้ดู
“ลองได้นะคะห้องลองทางนี้ค่ะ”
“ค่ะ..พี่ฟางก็ลองด้วยสิ” เฟย์เลือกดูชุดแล้วหยิบชุดหนึ่งมาให้ฉัน “อ่ะลองชุดนี้ เฟย์ว่าพี่ฟางใส่ต้องสวยแน่ๆเลย” ฉันกับเฟย์เดินไปยังห้องลอง สักพักเสียงเฟย์ก็ดังขึ้น
“พี่ฟางเสร็จยัง..”
“จร้า เสร็จแล้ว” ฉันเดินออกมาจากห้องลอง ฉันมองเฟย์ที่ใส่ชุดเกาะอกราตรีสีขาว ดูเรียบๆแต่พอเฟย์ใส่ดูเก๋ขึ้นมาทันที “สวยมากเลยเฟย์”
“ใช่...เฟย์สวยมากเลยเห็นแล้วก็อยากรีบแต่งงานเลยอ่ะ” เขื่อนที่ไม่รู้มาจากไหนก็พูดขึ้น
“แต่พี่ฟางเหมือนเจ้าหญิงเลยอ่ะ สวยเว่อร์” ชุดที่เฟย์เลือกให้คือชุดราตรียาว แขนกุด สีครีม แต่งระบายดอกไม้ที่ช่วงอก
“ถ้าฟางเป็นเจ้าหญิง...ไอ้ป๊อปคงเป็นเจ้าชายสินะ” เขื่อนพูดขึ้นอีกครั้ง ฉันมองหน้าป๊อปปี้ที่ตอนนี้ยืนล้วงกระเป๋ามองหน้าฉันเช่นกัน
“เอ้ามองกันอยู่นั้นแหล่ะ..เดี๋ยวฟางก็ท้องหรอกไอ้ป๊อป” พอเขื่อนพูดขึ้นฉันกับป๊อปปี้ก็ละสายตาออกจากกันแล้วหันไปคนทาง
“นิ...แล้วพวกนายเลือกชุดได้แล้วเหรอ” เฟย์พูดขึ้นบ้าง
“ได้แล้วล่ะ” เขื่อนตอบ เฟย์พยักหน้า
“พี่ฟางเฟย์ว่า เฟย์เอาชุดนี้แหละ”
“พี่ก็เหมือนกัน...งั้นเอาสองชุดนี้นะคะ” ฉันหันไปพูดกับพนักงาน พนักงานรับชุดนั้นไปแล้วใส่ถุงให้
“ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ”
สัปดาห์ต่อมา
>>Kaew<<
“แก้วเป็นไงตื่นเต้นไหม” เฟย์ถามฉันที่กำลังแต่งหน้าอยู่
“ก็นิดหน่อยอ่ะ”
“ทำใจให้สบายนะแก้ว..ไม่ต้องคิดมาก” ฟางพูดขึ้นบ้าง
“ว่าแต่เฟย์กับฟางวันนี้สวยมากเลยอ่ะ”
“แหม..แก้วนั้นแหละวันนี้แก้วสวยที่สุดเลย แก้วใส่ชุดไทยดูดีอ่ะ” เฟย์พูดขึ้น
“เออ..แก้วว่าแต่ใครเป็นเพื่อนเจ้าสาวอ่ะ” ฟางถามขึ้น
“ก็เฟย์กับฟางไง..นี่แก้วยังไม่ได้บอกเหรอ”
“ไม่!!” เฟย์กับฟางพูดขึ้นพร้อมกัน
“อ้าวว...เหรอแหะๆ โทดที” ขณะที่พวกเราสามคนคุยกันอยู่นั้นก็มีคนเปิดประตูเข้ามา
“แก้วเสร็จยังลูกได้ฤกษ์แล้วนะ”
“ค่ะแม่” ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตามคุณแม่ไปมีฟางกับเฟย์เดินตามหลังมา ตอนนี้ฉันก็อยู่ในงานเรียบร้อยแล้ว แขกที่มาร่วมงานต่างคนก็มีหน้ามีตามีฐานะในสังคม
“อ้าวหนูแก้วมาแล้วจ๊ะ...โทโมะดูหนูแก้วสิสวยมากเลย ตาโมะแกโชคดีมากเลยนะที่ได้แต่งกับหนูแก้ว”
“ครับ” โทโมะตอบสั้นๆแค่นั้นแล้วเบี่ยงหน้าหนี ฉันนั่งลงตรงหน้าโทโมะก่อนแม่ของโทโมะจะพูดเรื่องเงินสินสอด แล้วบอกให้โทโมะสวมแหวนให้ฉัน
“เอานิ้วมาสิ” โทโมะพูดขึ้นฉันจึงยื่นมือไปให้โทโมะสวมแหวน
“หนูแก้วจ๊ะ ตาหนูสวมแหวนให้โทโมะแล้วจ๊ะ”
“ค่ะ” ฉันหยิบแหวนที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาแล้วสวมให้กับโทโมะบ้าง ทุกคนในงานต่างตบมือแสดงความยินดีให้กับเราทั้งคู่ ในที่สุดช่วงเช้าก็เสร็จสิ้นไปเหลือแต่ช่วงเย็นคืองานแต่ง
พอตกเย็น ฉันเปลี่ยนชุดเป็นชุดเปิดไหล่ แขนยาวลูกไม้ กระโปรงยาว
“แก้วสวยอีกแล้ว” ฟางพูดขึ้นหลังจากที่ฉันเปลี่ยนเสร็จ
“ขอบใจนะฟาง” ฉันยิ้มให้เพื่อนสาวสองคน
“แก้วลงไปข้างล่างได้แล้วลูกแขกมารอกันเยอะแล้วไปดูแลแขกสิ”
“ค่ะ” ฉันเดินตามแม่ไปห้องรับรอง
>>Fang<<
“พี่ฟางแขกเยอะเลยเนอะวันนี้แก้วคงเหนื่อยแย่”
“อืมก็ต้องเหนื่อยอยู่แล้วล่ะ” ฉันกับเฟย์ยืนมองแก้วกับโทโมะที่เดินไปโต๊ะนั้นโต๊ะนี้เพื่อรับแขก อย่ๆก็มีร่างสูงเดินเข้ามา
“เฟย์จ้า” เขื่อนเดินเข้ามาแล้วยืนอยู่ข้างๆเฟย์ เฟย์ที่เห็นว่าเป็นเขื่อนก็เบี่ยงหน้าหนี “อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ไม่น่ารักเลย”
“ไม่น่ารักก็ไม่ได้สิ..ฉันไม่ได้อยากให้นายมาชมฉันสักหน่อย”
“เฟย์ ...เดี๋ยวพี่มานะ”
“พี่ฟางจะไปไหน..เฟยไปด้วยสิ”
“ไม่ต้องหรอกอยู่เนี้ยแหละ เดี๋ยวพี่มาแปปเดี๋ยว” พอฉันพูดจบก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที ฉันเดินออกมาจากโรงแรมแล้วไปยังสวนที่อยู่ข้างโรงแรมที่มีแสงกระทบกับน้ำพุเห็นแล้วรู้สึกผ่อนคลาย
“มายืนทำอะไรตรงนี้” ฉันหันไปมองตามเสียงก็พบว่าเป็นป๊อปปี้
“ป่าว”
“วันนี้เธอสวยมากเลยรู้ไหม”
“ขอบใจนะ” ฉันหันไปพูดกับป๊อปปี้แล้วจะเดินหนีเขา “โอ๊ยยย..” เขาเห็นฉันเหมือนจะล้มก็รีบเข้ามาพยุง
“เป็นอะไรหรือป่าว”
“ไม่เป็นไร” ฉันพูดแล้วผละเข้าออกแต่ก็ต้องล้มอีกครั้งเมื่อส้นสูงมันหัก
“มานั่งตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันดูให้” เขาพาฉันไปนั่งตรงม้านั่งใกล้ๆ เขาถอดรองเท้าของฉันออก
“เจ็บตรงนี้หรือป่าว” ฉันไม่ตอบแต่พยักหน้าให้เขา เขาค่อยๆบีบเท้าฉันจนฉันรู้สึกว่ามันเริ่มดีขึ้นแล้วก็บอกให้เขาพอ
“ฉันว่าฉันดีขึ้นแล้วล่ะ...”
“งั้นเหรอ..เอาอย่างนี้นะเดี๋ยวเธอใส่รองเท้าฉันก่อน”พอเขาพูดจบก็ถอดรองเท้าของเขามาให้ฉันใส่
“คือ..ไม่เป็นไร”
“ได้ไงเธอเป็นผู้หญิงนะ..ถ้าเดินๆไปเหยียบของมีคมเดี๋ยวเท้าเธอก็เป็นแผลหรอกใส่ไปเถอะ” ฉันมองร่างสูงด้วยความรู้สึกผิดที่ตอนนั้นฉันทำเขาเจ็บ เขาเป็นห่วงฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ ป๊อปปี้ยืนขึ้นแล้วนั่งลงข้างฉัน
“ทำไมนายต้องมาทำดีกับฉันด้วยในเมื่อฉันทำร้ายนาย พยายามหนีนาย” ฉันถามป๊อปปี้
“เพราะรักไง..” พอฉันได้ยินคำนั้นน้ำตาก็คลอเบ้า “ฉันตัดใจไม่ได้..ฉันพยายามจะลืมเธอแต่ภาพเธอกลับฉายเข้ามาในหัว ฉันตัดเธอไม่ลงจริงๆ” ตอนนี้ฉันรู้สึกเจ็บที่หัวใจเหมือนมีมีดแทงอย่างไงอย่างงั้น ฉันนั่งเงียบโดยไม่พูดต่อจนป๊อปปี้พูดขึ้น
“ป่ะไปกันเถอะ” ป๊อปปี้พยุงฉันให้ลุกขึ้น
“อืม...” ป๊อปปี้พยุงฉันให้เดินไปแล้มืออีกข้างก็ถือรองเท้าให้ฉัน เอาง่ายๆเขาเดินเท้าเปล่า
“ป๊อปปี้...ขอบคุณนะ” ป๊อปปี้มองหน้าฉันแล้วยิ้ม เราสองคนเดินเพื่อที่จะเข้าไปในงานต่อ แต่ต้องชะงักเมื่อไปป์กับพิมยืนอยู่ตรงหน้า
“ป๊อป...คุณทำอะไรค่ะ” พิมถามขึ้น
“พอดีฟางเท้าแพลงอ่ะ ผมเลยพยุงช่วยเขา”
“แล้วทำไมฟางต้องใส่รองเท้าของป๊อปด้วยล่ะ”
“ก็ส้นมันหัก” ป๊อปปี้พูดแล้วชูรองเท้าให้ดู
“งั้นเหรอ...” ไปป์พูดแล้วเดินมาหาฉัน ไปป์พยุงฉันอีกข้าง “ป่ะไปกันเถอะเดี๋ยวผมจะดูแลพี่ฟางเอง” ไปป์ดึงฉันให้ไปทางเขา
“ป๊อปค่ะ พิมว่าเราเข้าไปในงานกันเถอะค่ะ” พิมดึงแขนป๊อปปี้
“เดี๋ยวผมไปเอารองเท้าที่รถก่อนแล้วจะตามเข้าไปคุณไปก่อนเถอะ” ป๊อปปี้พูดแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น พิมมองตามป๊อปปี้แล้วเดินเข้าไปในงาน ตอนนี้เหลือแค่ฉันกับไปป์
“พี่ฟางเป็นไงบ้าง”
“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ..เราเข้าไปในงานกันเถอะนะ”ไปป์พาฉันเข้าไปในงานตามที่ฉันบอก
ไปป์กับพิมไม่หน้ามาขัดเลย กำลังฟินได้ทีเรื่องราวจะเป็นไงต่อติดตามจร้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
