Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ

>>Fang<<       

ฉันวิ่งลงจากบันไดอย่างรวดเร็ว “ทำไมลิฟท์ต้องมาเสียตอนนี้ด้วยนะ” ฉันบ่นกับตัวเองอย่างอารมณ์เสีย พอมาถึงชั้น1 ฉันก็รีบวิ่งออกจากประตูแล้วไปยังหน้าคอนโดที่มีสวนสาธารณะ

 

 

 

ฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาใครบางคน แต่กลับไม่พบเข้าเลย

 

 

 

คนใจร้อนอย่างป๊อปปี้ ยังรอฉันอยู่ไหมนะ

 

 

 

 

“ป๊อปปี้”

 

 

 

 

ฉันเอ่ยเรียกร่างสูงที่ยืนกะสับกระส่ายที่หันหลังให้กับฉัน ฉันหอบหายใจเอาอากาศเพราะเหนื่อยกับการวิ่งลงมาจากชั้นที่ 17 ลงมาชั้นล่างแล้วต้องวิ่งมาที่นี้อีก ป๊อปปี้ที่ได้ยินฉันเรียกเขาก็หันหลังกลับมา 

 

 

 

 

หมับ!

 

 

 

 

พอเขาเห็นฉันก็วิ่งเข้ามากอด....ร่างกายของฉันถูกรัดด้วยแขนแข็งแกร่งของป๊อปปี้   เขากอดฉัแน่นเหมือนที่หัวใจของเขาได้กอดรัดหัวใจของฉันไว้

 

 

 

 

“เธอแกล้งฉันจนเกือบจะขาดฉันตายแล้วรู้บ้างไหมยัยผู้หญิงใจร้าย” ป๊อปปี้พูดที่ข้างหูก่อนเลื่อนริมฝีปากที่ใกล้กับแก้มเข้ามาใกล้ริมฝีปากฉันมากขึ้น “ถ้ามาช้ากว่านี้ แค่วินาทีเดียว ... ฉันไม่ปล่อยให้เธอรอดมือเหมือนทุกครั้งแน่.. ฉันจะเล่นงานเธอจนขาดใจตายไปเลย”

 

 

 

 

“นายใจร้ายกว่าฉันอีก ถ้ากล้าทำล่ะก็ฉันจะหนี”

 

 

 

 

“จะไม่ปล่อยให้หนีไปไหนอีกแล้ว”

เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะแนบเข้าที่ริมฝีปากของฉัน ฉันหลับตาลง...ยอมรับความรู้สึกและความต้องการที่เขามอบให้โดยไม่ปฏิเสธ

 

 

 

 

 

“ขอบคุณที่มานะฟาง....ไม่ต้องห่วงและไม่ต้องกลัว....ต่อจากนี้ฉันจะจัดการทุกอย่างเอง”

 

 

 

 

“อื้อ”

 

 

 

 

 

“ป๊อปรักฟางมากนะ”

 

 

 

 

 

“ฉันก็รักนาย...”

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้โอบกอดฉันแน่น ฉันกอดตอบเขาแล้วเอาหน้าซุกกับแผ่นอกกว้างๆ

 

 

 

 

 

 

 

เรื่องราวของยัยผู้หญิงใจร้าย....มันใกล้จะจบแล้ว

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้....”

 

 

 

 

ฉันยืนมองร่างสูงที่ต้องนี้กระสับกระส่ายซึ่งหันหลังให้ฉันอยู่  แต่ขากลับไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเข้าไปหาเขา.........ภาพความคิด.........ภาพที่หัวใจฉันเรียกร้องหยุดลงเมื่อสติถูกดึงกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง

 

 

 

 

 

 ความจริงที่ฉันกำลังยืนมองเขาที่รอคอยคำตอบ   ความจริงที่ฉันต้องเลือกความถูกต้องและดีที่สุดสำหรับทุกคน

 

 

 

 

 

 

“ฉัน............ขอ...................โทษ”

 

 

 

 

 

คำพูดที่ฉันอยากจะเอ่ยมากที่สุดหลุดออกมาจากปากอย่างแผ่วเบา น้ำตาใสก็ร่วงเมื่อคิดว่านี้เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้เจอกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย ฉันอยากไปกอดลาเขาครั้งสุดท้าย แต่ก็กลับทำไม่ได้ ฉันยอมรับว่าฉันรักเขา แต่ฉันต้องทำในสิ่งที่ถูกต้องก็คือ หยุด! การหยุดเรื่องราวทุกอย่าง.... หยุดทุกความเจ็บปวดที่กำลังจะลุกลามไปมากกว่านี้ด้วยการ......ตัดใจ...

 

 

 

 

 

“ขอโทษที่ฉันต้องไป”

 

 

 

 

 

ฉันก้าวถอยหลังในขณะที่สายตายังคงจ้องมองป๊อปปี้ที่กำทุรนทุรายกับการกดมือถือโทรหาฉันยังคงติดตา

 

 

 

 

 

 

“ลาก่อน...”

 

 

 

 

 

ฉันกลั้นหายใจบอกกับร่างสูงที่ยังคงไม่รู้สึกตัวว่าตนเองกำลังอยู่ในสายตาของฉันตลอดเวลา....

 

 

 

 

 

ฉันวิ่งขึ้นบันไดหนีไฟของคอนโด วิ่งไปได้สักพักฉันก็ทิ้งตัวเองให้นั่งลงกับพื้น ฉันหลับตาแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย  ฉันเลือกที่จะไปแต่ฉันก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าฉันไม่เจ็บปวด ฉันอยากกอดเขา ... อยากปลอบเขา.... แต่ฉันทำได้

 

 

 

 

 

การไปเจอเขาจะทำให้เรื่องทุกอย่างไม่จบ ป๊อปปี้จะรั้งฉันไว้ แล้วฉันก็ไม่สามารถเลือกได้อีกครั้ง.... ถ้าเพียงแต่เขาอ้อนวอนและกอดฉันเพียงอีกครั้งเดียว กำแพงที่ฉันสร้างข้นมาก่อนจะพังสลายไปทันที ฉันกับเขาจะต้องทำบาปต่อพิมไปอีกตลอดชีวิต

 

 

 

 

 

“การที่เธอจะตัดสินใจเธอสัญญากับฉันได้ไหม ขอแค่ ขอแค่เวลาสามวันเธอต้องคิดดูดีๆ เธอต้องทบทวนความรู้สึกให้ดีที่สุดโดยไม่ทิฐิอะไรทั้งสิ้น เลิกคิดว่าพิมจะรู้สึกยังไง ข้อตกลงนี้จะมีแค่เราสองคน แล้วอย่าโกหกผมและหัวใจตัวเอง”

 

 

 

 

 

ฉันทำตามข้อตกลงของนายแล้ว ฉันไม่ได้โกหกตัวเอง ฉันยอมรับความจริงโดยการมาที่นี้  แต่....ฉันขอโทษที่โกหกเขา ฉันแค่เลือกทำในสิ่งที่ถูกต้องที่สุด

 

 

 

 

 

 

ถ้าไม่มีฉันตั้งแต่ทีแรก เขาจะไม่มีวันทำร้ายพิม   อีกไม่นานความทรงจำของเขาก็จะลบเลื่อนไป

ปล่อยให้ฉันเป็นแค่ความรงจำเถอะนะ ป๊อปปี้

 

 

 

มาอัพให้แล้ว ยังไม่จบนะอย่าเพิ่งหนีไปไหนล่ะ ยังมีต่อนะจ๊ะ ติดตาม!ตอนต่อไป