Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ

>>Poppy<<

ผมกลับมาถึงคอนโดก็อาบน้ำเตรียมตัวที่จะนอนเพราะผมเพลียมาก ผมนอนคิดเรื่องข้อตกลงที่ผมกับฟางตกลงกัน ผมกลัว กลัวการตัดสินใจของฟาง

 

 

ตลอดสามวันที่ผ่านมา ผมโทรหาฟางตลอดเวลา แต่เธอกลับไม่รับโทรศัพท์ของผมเลย

 

 

 

ติ๊ด ติ๊ด

 

 

 

“ฮาโหลฟาง” ผมรับโทรศัพท์อย่างเร็วโดยไม่ได้ดูเบอร์ปลายสาย

 

 

 

(ป๊อปค่ะ  พิมเองค่ะทำไมป๊อปถึงคิดว่าพิมเป็นฟางล่ะ)

 

 

 

 “ป่าวครับ ช่วงนี้ผมเบลอๆหน่อยอ่ะ ถ่ายMvกับฟางบ่อยเลยเรียกผิด”

 

 

 

 

(เหรอค่ะ)

 

 

 

“แล้วพิมมีอะไรเหรอครับ”

 

 

 

(วันเสาร์นี้ป๊อปว่างไหมค่ะ)

 

 

 

 

วันเสาร์นี้เป็นวันที่ผมนัดกับฟางไว้ “คือผม....”

 

 

 

 

(ป๊อปไม่ว่างเหรอค่ะ พอดีพ่อพิมชวนป๊อปทานข้าวค่ะ ตอน1ทุ่ม แต่ถ้าป๊อปไม่ว่างก็ไม่เป็นไรค่ะ)

 

 

 

 

“ครับเดี๋ยวผมจะไป”

 

 

 

 

(จริงเหรอค่ะ พิมดีใจจังค่ะ งั้นเดี๋ยวพิมรอนะ)

 

 

 

“ครับ”

 

 

 

 

(งั้นพิมไม่กวนป๊อปแล้ว แค่นี้นะค่ะ) พิมพูดจบเธอก็วางสายไป

 

 

 

 

ไม่เป็นไร ผมยังมีเวลาเจอฟางแล้วถ้ามันวันนั้นเธอมาหาผมแล้วตอบตกลง วันนั้นผมจะบอกเรื่องผมกับฟางให้พิมรู้

 

 

 

>>Pim<<

ฉันวางสายกับป๊อปปี้ไป กั้งมาบอกฉันเรื่องป๊อปปี้พาฟางไปที่ไหนสักแห่งในคืนปาร์ตี้ เรื่องที่ฟางเจอกับกั้งมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่มันเป็นแผนของฉัน  ฉันเคยได้ยินมาว่าฟางเคยคบกับกั้งมาก่อน แล้วพอดีกั้งเป็นลูกของเพื่อนคุณพ่อ ฉันทำให้เราทั้งสองคนได้เจอกัน ฉันจึงเล่าเรื่องของป๊อปปี้และฟางให้เขาฟังแล้วขอให้เขาช่วย

 

 

 

“พิมจะไม่ยอมเสียป๊อปไปเด็ดขาด”

 

 

 

 

 

>>Poppy<<

ผมมารอฟางที่สวนสาธารณะหน้าคอนโดของเธอ ผมยืนมองนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้ก็ 17:59 น แล้ว อีกแค่ไม่นาทีเดียวก็จะหมดเวลาที่เราตกลงกันไว้ 

 

 

 

“เวลามันเดินเร็วไปหรือป่าวว่ะ”

 

 

 

ผมสบถกับตัวเอง  ผมอยากจะเดินไปหาเธอที่คอนโด บุกเข้าไปหาเธอที่ห้อง แนบริมฝีปากคาดคั้นเอาความจริงจากปากของเธอให้บอกออกมาตรงๆว่าเธอต้องการผม

 

 

 

แต่ผมก็ไม่กล้า กลัวว่าถ้าผมไปหาเธอที่คอนโดแล้วหัวใจของผมจะก้าวพลาด

ถ้าฟางเลือกที่จะไม่มา ผมควรจะทำยังไง!

“โธ่เว้ย”

 

 

 

ผมได้แต่ยืนรอเธอแล้วโมโหอยู่ในใจ ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับผมด้วย! ตอนนี้ดวงอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าไปมีแต่แสงไฟที่เปิดไม่กี่ดวง ทำไมเธอถึงยังไม่มา ทำไม!

 

 

 

ติ๊ด.....ติ๊ด.......ติ๊ด

เสียงนาฬิกาบอกเวลา 18:00 น ข้อตกลงระหว่างผมกับเธอเป็นอันจบสิ้นแล้ว แล้วคำตอบจากฟางที่ผมได้รับก็ คือ  ความว่างเปล่า

 

 

 

ฟางไม่มาแล้ว.......ไม่คิดจะมาตั้งแต่ทีแรกอยู่แล้ว

 

 

 

“แล้วฉันขออะไรนายอย่างหนึ่งได้ไหม นายต้องยอมรับการตัดสินใจของฉัน ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไงก็ตาม การตัดสินใจของฉันเป็นการตัดสินใจครั้งสุดท้าย การที่ฉันไม่เลือกนาย ก็หมายความว่า ฉันไม่ต้องการจะอยู่เคียงข้างนาย ถ้านายรักฉันจริง นายต้องยอมรับและทำตาม แล้วเลิกตอแยฉัน”

 

 

 

 

“ยัยผู้หญิงใจร้าย..... เธอใจร้ายที่สุด”

ผมซุกหน้าเข้าหาฝ่ามือแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา คำตอบของเธอมันชัดเจนตั้งแต่วันที่เสนอข้อตกลงกันแล้วสินะ นั้นคงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราสองคนจะได้เจอกันและข้อตกลงเหล่านั้นคือสิ่งที่เธอต้องการให้ผมทำหลังจากที่เธอไป

 

 

 

 

ข้อตกลงนั้นผูกมัดและปิดทางออกของผมไว้ทุกทาง “จะทรมานฉันไปจนวันตายเลยหรือไง มาหาฉันเดี๋ยวนี้เลยนะฟาง!!”

 

 

 

 

ผมร้องไห้กับตัวเอง น้ำตาของผมมันคงไม่สามารถเรียกความสงสารหรือเห็นใจจากคนที่หัวใจของผมต้องการได้เลย ในเมื่อเธอไม่มาผมก็หมดสิ้นจะดิ้นรน

 

 

 

 

 

>>Fang<<

ฉันวิ่งลงจากบันไดอย่างรวดเร็ว “ทำไมลิฟท์ต้องมาเสียตอนนี้ด้วยนะ” ฉันบ่นกับตัวเองอย่างอารมณ์เสีย พอมาถึงชั้น1 ฉันก็รีบวิ่งออกจากประตูแล้วไปยังหน้าคอนโดที่มีสวนสาธารณะ

 

 

 

 

 

ฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาใครบางคน แต่กลับไม่พบเขาเลย

 

 

 

 

คนใจร้อนอย่างป๊อปปี้ ยังรอฉันอยู่ไหมนะ

 

 

 

“ป๊อปปี้”

 

 

 

 

เอาไปแค่นี้ก่อนนะ ถ้าชอบก็ต้องติดตามจร้า