Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ

>>Fang<<

แสงแดดตอนเช้า ส่องเข้ามาโดนหน้าทำเป็นสัญญาณว่าเช้าแล้ว ฉันตื่นขึ้นและขยี้ตาของตัวเอง

“ที่นี้ ที่ไหนนะ ทำไมไม่เห็นเหมือนห้องฉันเลย” ฉันมองสำรวจรอบๆห้องแล้วพบกับชายหนุ่มคนนึ่งที่ยื่นมองออกไปทางหน้าต่าง เขาใส่กางเกงยีนส์ แค่ตัวเดียว ท่อนบนเผยให้เห็นกล้ามเป็นมัดๆ และชายคนนั้นก็หันมา

“ก็ที่นี้ไม่ใช่ห้องเธอน่ะสิ”

“อ๋อ อย่าบอกนะ เมื่อคืนนี้ที่มีชายสองคน นายจ้างมาลักพาตัวฉันใช่ไหม”

“จะบ้าเหรอ ถ้าฉันจะทำจริง ฉันคนเดียวก็เอาอยู่” เขาพูดและเดินเข้ามาใกล้ฉัน

ฉันมองร่างตัวเองที่ในตอนนี้ไม่ได้ใส่ชุดเมื่อคืน ก็โวยวายใส่เขา “อร๊ายยยยย นี่นายอย่าบอกนะว่าเมื่อคืนนาย” ฉันพูดและมองหน้าป๊อปปี้สลับกับมองตัวของตนเอง  “ไอ้คนโรคจิต หื่นกาม ลามก นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง” ฉันจับทุกอย่างที่อยู่ใกล้มือฉันปาใส่เขาจนเขาต้องห้ามฉัน

“เดี๋ยวก่อนสิคุณฟังผมก่อน” เขาเอามือป้องกันตัวเองและเดินมาทางฉัน

“ฉันไม่ฟังแล้วนะไม่ต้องเดินมาหาฉันด้วย ไอ้โรคจิตตตต!!!”

“โอ๊ยยยยย ถ้าคุณยังไม่หยุดและไม่ฟังผม ผมจะเอาจริงล่ะนะ”

“เอาอะไร เอาอะไรของนาย” ฉันตะโกนอย่างโมโห

“เอาคุณทำเมียเนี้ย” ฉันที่ได้ยินอย่างงั้นถึงกลับชะงักและวางของที่กำลังจะปาลงอย่างว่าง่าย

“หึ ถ้าไม่พูดแบบนี้คงจะไม่หยุดสินะ  จะฟังได้ยัง?” เขาถามฉัน

“ฟังก็ได้” ฉันพูดเสียงแผ่วๆ

“ดี! เมื่อคืนผมไม่ได้ทำอะไรคุณเลย  และเสื้อผ้าผมให้ป้าแม่บ้านเปลี่ยนให้คุณ เมื่อคืนผมก็นอนอีกห้องนึ่ง เออแล้วอีกอย่างที่คุณเห็นผมมายืนอยู่ตรงนี้เนี้ยผมกลัวคุณตื่นแล้วจะโวยวายไปมากว่านี้ เข้าใจ๊”

“แล้วทำไมนายไม่บอกฉันตั้งแต่ทีแรกล่ะ”

“อ้าววว แล้วคุณฟังผมบ้างไหมเนี้ย โวยวาย ด่าผมอย่างเดียวเลย ด่าซะจนจำทางหลับบ้านไม่ถูก”

“ฉันขอโทด”ฉันยิ้มแฉ่งให้ป๊อปปี้  “แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง แล้วที่นี่คือที่ไหน”

“ก็เมื่อคืนผมไปช่วยคุณจากไอ้สองตัวนั้น แล้วที่นี่คือบ้านพักตากอากาศของผมเองที่หัวหิน”

“แล้วทำไมนายไม่ไปส่งฉันที่บ้าน พาฉันมาที่นี่ทำไม”

“เพราะ ผมอยากอยู่กับคุณไง” เขามองฉันและเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ

ฉันขยับถอยหลังไปเลื่อนๆจนหลังชิดกับพนังเตียง ป๊อปปี้ที่เห็นฉันจนมุมก็แสยะยิ้มมุมปาก

“จนมุมแล้วสินะ” เขาพูดและขยับเข้ามาหาฉัน และใบหน้าเขาเลื่อนเข้ามาใกล้ๆอีกจนริมฝีปากจะชนกันอยู่แล้ว ฉันไม่รู้จะทำยังไงเลย เอามือขึ้นมาหยิกแก้มเข้าทั้งสองข้างดึงออก ทำให้ชายหนุ่มถึงกับร้องด้วยความเจ็บ

“โอ๊ยยยยย..! นี่คุณผมเจ็บนะ” เขาพูดก่อนจะจับแก้มทั้งสองข้างของตัวเอง

ฉันที่เห็นสีหน้าของป๊อปปี้ที่ทำหน้าบึ้งก็อดขำไม่ได้  “ฮ่าๆๆๆ ช่วยไม่ได้ก็นายอยากทำแบบนี้กับฉันก่อนเอง แบร่” ฉันแลบลิ้นใส่เขา

“ขำเหรอ ขำเหรอ ได้” ป๊อปปี้เข้ามาจี้เอวฉัน

“โอ๊ยยย อย่านะ พอแล้ว ฉันยอมแล้ว ไม่เอา หยุดนะ ฮ่าๆๆๆ” ฉันขอร้องป๊อปปี้

“นี่แน่ๆ ขำใช่ไหม” ป๊อปปี้ก็ไม่เลิกจี้เอวฉัน จนกระทั้งฉันล้มลงไปนอนกับเตียงแล้วมือทั้งสองข้างก็เผลอโอบรอบคอป๊อปปี้ สภาพในตอนนี้ฉันไม่อยากจะพดเลย เอาง่ายๆป๊อปปี้คร่อมร่างฉันอยู่  เราสองคนสบตากัน และหน้าของเขาก็ก้มลงมาหาฉัน ฉันหลับตาปี๋ เขาก้มลงมาจูบหน้าผากฉัน ฉันลืมตาขึ้นมาหน้าเขา

“ฮ่าๆๆ ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย กลัวเหรอ”

“ป่าววว ไม่ได้กลัว ออกไป” ฉันผลักเขาออกห่างและลุกขึ้นนั่ง

แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ก๊อกๆ “คุณป๊อปปี้ค่ะ อยู่ห้องนี้หรือป่าว”

“ครับ มีอะไรเหรอครับ ป้าเดือน” ป๊อปปี้ตอบผู้หญิงคนนั้น

“ลงมาทานเข้าเช้าค่ะ”

“ครับ เดี๋ยวผมจะลงไป” และเสียงผู้หญิงคนนั้นก็เงียบไป ฉันจึงถามป๊อปปี้

“ใคร เหรอ”

“ป้าเดือน เป็นแม่บ้านดูแลที่นี้นะ” ฉันพยักหน้าเข้าใจ “เธอรีบไปอาบน้ำแล้วลงไปทานข้าวกัน”

“ได้” ฉันกำลังเดินไปอาบน้ำแต่ตอนหันมาหาป๊อปปี้ก่อน “แล้วเสื้อผ้าล่ะ”

“อ๋อ ลืมบอกอยู่ในตู้เสื้อผ้าฉันจัดให้แล้ว ผ้าเช็ดตัวอยู่ห้องน้ำแหล่ะ” ฉันพยักหน้าและเดินเข้าห้องน้ำ

15 นาทีผ่านไป ฉันใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อเอาเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้  ฉันหยุดเดินด้วยความตกใจที่เห็นป๊อปปี้นอนมองฉันอยู่บนเตียง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“นาย!” ฉันพูดก่อนแล้วเอามือปิดตามตัวเอง “ทำไมนายยังไม่ออกไปอีก”

“ก็ผมรอคุณไง แต่แหม... หุ่นนี่แบบโดนอ่ะ” เขาพูดแล้วเอามือลูบค้างตัวเอง

“อีตาบ้าออกไปเลยนะ ออกไปรอข้างนอก” ฉันโวยวายใส่เขา

“เคๆ แต่งตัวเร็วๆนะ คิดถึงอ่ะ” เขาเดินเข้ามาใกล้ๆฉันก่อนจะหยิบแก้มฉันและเดินออกไป

(โปรดติดตามตอนต่อไป เหมือนเดิมค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตามเรื่องนี้หวังว่าเพื่อนหลายๆคนคงชอบนะ)