Blacklist พิชิตใจยัยจอมแสบ

วันนี้ เป็นวันถ่ายMV วันสุดท้ายของฉันแล้ว ดีเหมือนกัน ฉันไม่ต้องเจอหน้าเขาอีก ฉันนั่งคิดและบ่นพึมพำกับตัวเองระหว่างรอแต่งหน้าอยู่ 
 
"ฟาง วันนี้เป็นฉากสุดท้ายของแกแล้วนะ" เป็นไงแกทำงานร่วมกับวงนี้สนุกไหม
 
สนุกกับผีอะไรล่ะ ฉันคิดในใจก่อนจะตอบเพื่อนสาวไป "ก็สนุกดีนะ" และฉันก็ยิ้มให้หวาย
 
"อ้าวป๊อปปี้มาพอดีเลย มากับพิมซะด้วย" พอฉันได้ยินที่หวายพูด ฉันลุกออกจากเก้าอี้และเดินหนี้ไปทางอื่น
 
"ฟาง นี่แกจะไปไหนอ่ะ"หวายถามฉันด้วยความสงสัย
 
"ฉันขอไปห้องน้ำแป๊บนึ่งนะ" พูดจบฉันรีบเดินหนีไปทันทีไม่รอให้หวายตอบกลับ 
 
ฉันเดินออกมาและเดินมาหยุดอยู่ดาดฟ้าของตึก ฉันมองออกไปรอบๆเพื่อดูทิวทัศน์
 
"ฟาง วันนี้วันสุดท้ายแล้วต่อไปเราก็ไม่ได้เจอเขาแล้ว สู้ๆ" ฉันพูดให้กำลังใจตัวเองก่อนจะสูบลมหายใจเข้าลึกๆอย่างเต็มปอด
 
"ทำไมเหรอ เจอหน้าฉันแล้วมันอึดอัดมากขนาดนั้นเลยไง"ป๊อปปี้พูดขึ้น เขายืนพิงประตูทางเข้าดาดฟ้า
 
ฉันหันมามองหน้าเขาและเงียบโดยที่ฉันไม่ตอบโต้อะไรและเดินตรงไปที่ประตูเพื่อจะหนีเขาแต่เขากับจับแขนฉันไว้ ไม่ยอมให้หนีไปไหน
 
"จะรีบไปไหนล่ะ"
 
"ปล่อย ฉันจะไปแต่งหน้า ทำผม" ฉันจ้องเขาอย่างเอาเรื่อง เพื่อให้เขาปล่อย
 
"ฉันไม่ปล่อย เรามีเรื่องต้องคุยกัน" เขาพูดก่่อนและดึงให้ฉันกลับไปที่ดาดฟ้าตามเดิม
 
ฉันพยายามสะบัดมือเขาออก "ปล่อย แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ"พอฉันสะบัดมือเขาออกและพยายามจะเดินหนี แต่เขาก็กระชากให้ฉันกลับไปเหมือนเดิม
 
"แต่ฉันมี" เขาพูดเสียงดัง เหมือนกันเขาต้องพูดเรื่องนี้กับฉันให้ได้ และเขาจะไม่ยอมปล่อยฉันให้ไปง่ายๆ
 
ฉันนิ่งและมองเขา พอเขาแน่ใจแล้วว่าฉันจะไม่หนี เขาก็ปล่อยมือฉันและพูดในสิ่งที่ฉันไม่อยากจะได้ยินมันเลย
 
"เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันชอบเธอ"เขาพูดออกมานิ่งๆ
 
"นายแน่ใจได้ไงว่านายชอบฉัน นายแค่ต้องการจะเอาชนะฉัน นายไม่ได้ชอบฉัน" ฉันพยายามพูดให้เขาคิดว่าสิ่งที่เขารู้สึกอาจจะไม่ใช่ความรัก
 
"ไม่! ฉันรักเธอ"
 
"ไม่! นายไม่ได้รักฉัน นายอาจจะแต่หลงฉัน ชั่วครั้งชั่วคราว"
 
"ไม่! ฉันไม่ต้องการเอาชนะเธอ ฉันไม่ได้หลงเธอชั่วครั้งชั่วคราว แต่ฉันรักเธอจริงๆฟาง" เขาพูดชื่อฉันออกมาและแววตาเขาให้ตอนนี้ดูจริงจัง
 
"นายอย่ามาไร้สาระ ฉันไปล่ะ" ฉันบอกก่อนและกำลังจะเดินออกไป แต่เขากลับเข้ามากอดฉันทางด้านหลัง
 
"เธอเห็นความรักของฉัน เป็นเรื่องไร้สาระเหรอ" เขากระซิบที่ข้างหูฉัน "ฉันขอถามเธอหน่อยได้ไหม เธอรู้สึกรักฉัน ชอบฉันบ้างไหม"
 
"ถึงฉันจะชอบนาย รักนาย เรื่องของเราสองคนก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว นายอย่าลืมสิ ว่านายยังมีพิมอยู่นะ"ฉันพูดออกมาแล้วกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เพราะในความรู้สึกตอนนี้ ฉันยอมรับว่าฉันรักเขา ชอบเขาฉันก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่ฉันอยู่ใกล้เขาแล้วฉันรู้สึกปลอดภัย
 
"ถ้าเธอบอกว่ารักฉัน เรื่องของพิม..... ฉันจะไปบอกเลิกพิมเอง" พอฉันได้ยินในสิ่งที่เขาพูด ฉันถึงกับช๊อค ฉันกลัวว่าเขาจะไปบอกเลิกพิม
 
"ฉันไม่ได้รักนาย ปล่อยฉันสักที" ฉันสะบัดตัวเองออกจากอ้อมกอดของป๊อปปี้และก็เดินหนีไปอย่างไร้เยื้อใย
 
เป็นไงบ้างเอ่ย? สนุกไหม ถ้าอยากรู้ว่าเรื่องราวจะไปไงเม้นเลยยยย