ถ้ารักกันเปิดใจได้มั้ยเธอ

ฟาง:แก้วฟางไปก่อนนะ
แก้ว:จ้าๆ
โทโมะ:บายครับ
แก้ว:เมื่อไหร่นายจะไปสักที
โทโมะ:ก็รอไปกินข้าวกับเธอไง
แก้ว:จะไปให้ได้ใช่มั้ย
โทโมะ:ใช่
แก้ว:งั้นก็ไปฉันจะได้กลับบ้านสักที
บนรถ
โทโมะ:ร้านไหนดี
แก้ว:ไปไหนก็ไปเถอะ
โทโมะ:งั้นร้านเพื่อนฉันดีกว่า
แก้ว:อืม
 
ร้านอาหาร
โทโมะ:ไงไอ้เขื่อนหายหน้าไปเลยนะ
เขื่อน:อ้าววนนี้นึกไงมาเนี่ย มีสาวคนใหม่มาอีกแล้วหรอวะ
โทโมะ:แก้วนี่เพื่อนฉันชื่อเขื่อนเป็นเจ้าของร้าน
แก้ว:สวัสดีค่ะ คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะฉํนกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน
โทโมะ:เดี๋ยวก็เป็น
แก้ว:ไม่มีทาง
เขื่อน:อย่าเพิ่งทะเลาะกันครับ สั่งอะไรดี
โทโมะ:ของฉันเหมือนเดิม
เขื่อน:คุณแก้วล่ะครับ
แก้ว:ฉันเอาน้ำปล่าวแก้วนึงค่ะ
เขื่อน:เอ่อ....
โทโมะ:เอาเหมือนฉันอีกที่ว่ะ
แก้ว:ฉันไม่กิน
โทโมะ:ฉันสั่งให้เธอต้องกิน
-เสี่ยงกับฉันมั้ยเธอเสี่ยงกับฉันได้หรือป่าว-
แก้ว:ทำไมไม่รับสักที
โทโมะ:ไม่อยากรับน่ะ
แก้วมองไปทีโทรศัพท์ก็เห็นคำว่าพ่อบนหน้าจอ
แก้ว:นั่นมันพ่อนายนะ ฉันสั่งให้นายรับโทรศัพท์ถ้านายไม่รับฉํนจะไปจากที่นี่ทันที
แก้วนั่งรอโทโมะให้รับโทรศัพท์แต่เขาก็ไม่ยอมรับแก้วทำท่าจะลุกออกจากโต๊ะ
โทโมะ:นี่ๆฉันรับก็ได้เธอนั่งลงสิ
แก้วนั่งลงตามที่โทโมะบอก
แก้ว:รออะไรรับสิ
โทโมะรับโทรศัพท์
โทโมะ:ครับ
(แกอยู่ไหน)
โทโมะ:ร้านอาหารครับ
(กลับบ้านได้แล้ว)
โทโมะ:ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่กลับผมไม่อยากอยู่ที่บ้าน
(แต่ฉันอยากให้แกกลับมาบ้านบ้าง)
โทโมะ:ผมบอกพ่อไปแล้วว่าถ้าผมจะกลับเดี๋ยวผมกลับเอง
(แล้วแกจะรอให้ฉันตายก่อนหรือไงแกถึงจะกลับ)
โทโมะ:ผมว่าพ่อเลิกคิดเถอะครับ แค่นี้นะครับ
โทโมะตัดสายทิ้งทันที
แก้ว:ทำไมไม่พูดกับพ่อนายดีๆล่ะ
โทโมะ:..........
แก้ว:เขาอยากให้นาายกลับบ้านนายก็กลับไปสิ
โทโมะ:ฉันไม่อยากกลับไปเจอกับอะไรที่แย่ๆหรอกนะ
แก้ว:ไอ้ที่ว่าแย่น่ะมันคืออะไร
โทโมะ:เธอไม่เข้าใจหรอก
แก้ว:ใช่ฉันไม่เข้าใจหรอกแต่ไม่ว่าจะยังไงนายควรกลับบ้าน
โทโมะ:..........
แก้ว:กินข้าวเสร็จนายก็กลับบ้านไปซะ
โทโมะ:ฉันจะกลับก็ต่อเมื่อเธอไปกับฉันด้วย
แก้ว:ว่าไงนะ
โทโมะ:เธอต้องไปกับฉันชัดมั้ย
แก้วมองหน้าโทโมะอยู่นาาน
แก้ว:ตกลงฉันจะไป
โทโมะกับแก้วกินข้าวกันพักใหญ่ๆ
(ทำไมครั้งนี้เธอยอมไปกับฉันง่ายจังที่ฉันพูดนึกว่าเธอจะไม่ไปกับฉันซะอีก)
(ที่ฉันไม่เข้าใจเพราะฉันยังไม่รู้เลยว่าพ่อแม่ฉันเป็นใครฉันคงไม่มีวันเข้าใจเรื่องแบบนี้หรอก)