โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

 
                                       <Jackson>
 
 
 
   วันนี้ผมได้ข่าวว่าน้องของจื่อหง เข้าโรงพยาบาล ผมเลยกระว่าจะไปให้กำลังใจเขาสักหน่อย พร้อมกับขอโทษเขาไปด้วย
 
พอเลิกเรียนผมเลยไปดักรอเขา ที่หน้าห้อง
 
 
 
 
 
 
 
  "!เซียนซี มีอะไรเรอะ?"
 
 
 
 
 
  "เอ่อ......."
 
 
 
 
 
 
 
  "มีอะไรรีบพูดมาสิ ฉันรีบน่ะ"
 
 
 
 
 
 
 
  "พอวางไปกับฉันไหม"
 
 
 
 
 
 
 
  "ก็ได้อยู่หรอก แต่นานรึปล่าว"
 
 
 
 
 
 
 
  "ไม่นานหรอก"
 
 
 
 
 
 
 
   "อืม"
 
 
 
 
 
 
 
 หลังจากนั่นผมชวนเขาไปร้านกาแฟ  
 
 
 
 
 
 
 
  "รับอะไรดีค่ะ"
 
 
 
 
 
 
 
  "ผมขอกาแฟปั่นครับ"
 
 
 
 
 
 
 
  "แล้วคุณละค่ะ"
 
 
 
 
 
  "เอ่อ ผมเอานมสดปั่นครับ"  
 
 
 
 
 
 
 
   "ค่ะรอสักครู่น่ะค่ะ"
 
 
 
 
 
 
 
  "นายพาฉันมาทำไม"
 
 
 
 
 
 
 
  "อันที่จริงฉันจะพานายมา ผ่อนคลายน่ะ แล้วก็จะมาขอโทษเรื่องตอนนั่นด้วย"
 
 
 
 
 
 
 
  "เอิ่ม=/////= ฉันขอต้องขอโทษเหมือนกันน่ะที่ว่านายแบบนั่น"
 
 
 
 
 
 
 
  "เรามาดีกันน่ะ^^"
 
 
 
 
 
 
 
  "อืมดีกัน=/////="
 
 
 
 
 
 
 
  "เรื่องน้องนาย เป็นยังไงบางอะ"
 
 
 
 
 
 
 
  "ไม่เป็นไรแล้วละ"
 
 
 
 
 
 
 
  "งั่นก็ดี ฉันก็นึกว่าจะเป็นอะไรมาก" 
 
 
 
 
 
 
 
  "อืม ขอบใจน่ะที่เป็นห่วง"
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  หลังจากที่พวกเราเข้าใจกันแล้วก็เดินจับมือ>< กันไปเรื่อยๆตามทาง
 
 
 
 
 
 
 
  "จื่อหง ฉันมีความคิดอย่างนึ่งน่ะ"
 
 
 
 
 
 
 
  "อะไรเรอะ"
 
  
 
 
 
 
 
  "ฉันว่าจะจัด เซอร์ไพรท์น้องนายน่ะ"
 
 
 
 
 
 
 
  "หืม?"
 
 
 
 
 
  "เพื่อน้องนายตื้นมาจะได้ดีใจยังไงละ^^"
 
 
 
 
 
 
 
  "แล้ว?"
 
 
 
 
 
 
 
  "นายต้องมาช่วยเตรียมของน่ะ ไปเร็วๆ"
 
 
 
 
 
 
 
  "เห้ยเดียวสิ "
 
 
 
 
 
 
 
  ผมไม่ฟังที่จื่อหงพูดแล้วลากเขาไปในห้่างเพื่อซื้อของที่จำเป็นต่อการจัดเซอร์ไพรท์ครั่งนี้ 
 
ผมเดินจับมือจื่อหงไป นูนนี้นั่น  จน 19.00 น. แล้ว 
 
 
 
 
 
   
 
      "โห้เพ้อแบบเดียว 1ทุ่มแล้วเรอะเนี๊ย"
 
 
 
 
 
 
 
       "นั่นสิ "
 
 
 
 
 
 
 
      "รีบไปกันเถอะ"
 
 
 
 
 
 
 
      "นั่นสิ"
 
 
 
 
 
   
 
   พอไปถึงห้องของน้องฉวินผมกับจื่อหงเลย เข้าไปจัดห้องใหม่ เพื่อจะเซอร์ไพรท์น้องฉวิน 
 
 
 
   "จื่อหงหยิบกรรไกรให้หน่อย"
 
 
 
   "เอ้านี้ ขอบใจน่ะ^^"  ผมพูดพร้อมยิ้มที่มุมปาก
 
 
 
 
 
 
 
    "บ้า นี้แหละ"
 
 
 
 
 
 
 
    "โอ๊ยเจ็บน่ะ"
 
 
 
 
 
 
 
     "แบร์ๆ"
 
 
 
 
 
 
 
    "มาให้จับเดียวนี้เลย"
 
 
 
 
 
 
 
    "โอ๊ย" 
 
 
 
 
 
 
 
    ขณะที่ผมกับจื่อหงไล่จับกันอยู่ จื่อหงก็ล้มแล้วผมก็ล้มตาม รอบนี้ล้มไม่เหมือนเดิม 
 
 
 
    ผมรู้สึกได้ถึงลิ้ม ฝีปากหวานๆของจื่อหง  นั่นทำให้ผมตอนนี้ หัวใจเต้นแรงมากๆ
 
 
 
 
 
 
 
  "จะออกไปได้ยัง"  ผมเรียกสติกลับมาได้ก่อนจะออกจากตัวเค้าตามที่เจ้าตัวบอก
 
 
 
 
 
 
 
  "ขอโทษน่ะ"
 
 
 
 
 
   "ไม่เป็นไรหรอก"
 
 
 
 
 
 
 
  พอจัดห้องเสร็จพวกเราทำการเก็บกวาดให้เรียบร้อย และผมก็ชวนจื่อหงไปโรงพยาบาลเพื่อไปหาน้องฉวินกระว่าจะเอาดอกไม้ไปให้
 
แต่ผมกลัวว่าไปคนเดี่ยวอาจเสียมารยาทไปหน่อย
 
 พอผมไปถึงก็เลยรีบเอาดอกไม้ไปวางให้และรีบกลับบ้านไปนอน เหนื่อยแล้ววันนี้
 
   
 
 
 
 
 
 
 
                                                                                <หลิว จื่อหง>
 
 
 
 
 
  วันนี้หลังเลิกเรียนผมกระว่าจะรีบไปเยียมน้องที่โรงพยาบาล แต่ก็ถูกเซียนซีรังไว้ก่อนเขามาขอโทษผม
 
 
 
เรื่องวันนั่นทั่งที่ผมต่างหากที่ควรขอโทษเขา
 
 
 
  เซียนซีบอกว่าจะจัดเซอร์ไพรท์ให้น้องของผม แอบน้อยใจน่ะนิ แต่ก็รู้สึกดีที่เขาจับมือผมไปที่นูนที่นั่น
 
 
 
 ถึงผมจะไม่ค่อยแสดงอารมณ์ออกไปก็เถอะ  พอพวกเราซื้อของเสร็จก็รีบกลับไปแต่งห้องของน้องผม
 
 
 
     
 
   พอตกแต่งไปได้สักพักก็เกิดเหตุการณ์ อุบัติเหตุรัก รอบสอง เซียนซีล้มทับผมและมีก็เสียจูบแรกไปให้เขา
 
 
 
ตอนแรกผมพูดไม่ออก และหัวใจเต้นรั่วมาก แต่สักพักผมก็ตั่งสติได้ก่อนเขา และบอกให้เขาออกไป อันที่จริงอยากให้
 
 
 
อยู่นานกว่านี้ก็เถอะ  และพอเราเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว เซียนซีก็ขอให้ผมพาเขาไปโรงพยาบาลเพื่อจะได้เอาดอกไม้ไปให้นี้
 
 
 
ชอบน้องหรือพีกันแน่นิ  พอเสร็จผมก็ขอเฝ้าน้องต่อจากแม่เพราะแม่เฝ้ามานานแล้ว  ขอโทษน่ะคร้า  ตอนนี้อาจจะไม่สนุกคือหวายตอนนี้ ปวดหัวอย่างแรงเลยละแต่พยายามแต่งแล้วได้แค่นี้ละค่ะ ตอนต่อไปรับลองว่าสนุกค่ะเม้นเป็นกำลังใจด้วยน่ะค่ะ^^