โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)
9.7
หวายอายุ14ค่ะ
แชร์นิยายฟิคชั่น
45) ROY-5
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความROY
แสงแดด ที่อบอุ่น และ อากาศสดชื่น ในตอนเช้านั้นทำให้ผมรู้สึกสดชื่นมาก วันนี้ผมก็มาซ้อมอย่าง เคยพอถึงห้อง รู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหายไป
จุนไค ไม่สิ แครี่ หายไปไหน ปกติจะมาก่อนนิ
แต่ช่างเถอะ.......... เราจะไม่สนใจหมอนั้นหรอก
ว่าแล้วผมก็เข้าไปซ้อมก่อน
"หยวน" เสียงใครเนี๋ยคนจะซ้อม
"ครับ"พอหันไป เฮือก !!! รุ่นพีโซยู
"อยู่นี้พอดีเลยช่วยอะไรหน่อยสิ"
"ให้ผมช่วยอะไรเรอะครับ"
"เพื่อเช้า นี้พีไปหาแครี่เพราะจะให้ช่วยงาน แต่เขาเป็นไข้อยู่ เธอช่วยไปดูแลเขาหน่อยสิ"
"แล้วรุ่นพี?"
"ฉันมีงานด่วนที่ต้องทำน่ะ แต่แครี่ทำไม่ได้เลยเอาเพื่อนของเขาแทน เลยไม่มีคนดูแลเขาน่ะ"
"ทำไหมไม่ให้ผมทำแทนละครับ" เขามีเพื่อนด้วยเรอะ
"คือเธอ .....ไม่เหมาะกับงานนี้น่ะ"
"แต่ว่าผม..."
"ช่วยหน่อยได้ไหม น่ะ....."
"ครับ" เฮือก! รุ่นพีน่ากลัวมาก
"ขอบใจจ๊ะ งั่นไปก่อนน่ะ"
"ครับ"
ทำไหมผมต้องมาดูแล ไอ้บ้าจุนด้วย แต่ช่างมันเถอะ แค่ไปเฝ้าไข้เฉยๆ แค่ไปเฝ้าไข้....
ว่าแล้วผมก็เดินมาที่ห้องของเขา !!??
!!!!ว้าว นี้ห้องของเขาเรอะ สวยกว่าที่คิดอีกแหะ ผมเดินไปทั่วห้องแบบเพลินๆ มีรูปภาพด้วยแหะ เอ๊ะเดี๋ยวน่ะ
รูปนี้มัน !! รูปห้องที่ผมเคยวาดให้เขานิ รูปตุ๊กตา นิ ทำไหมเขาถึงมีรูปนี้ละ เป็นไปไม่ได้
พอผมเดินไปเดินมา เฮือก ! จุนไค ไม่สิ แครี่ ตกใจหมดเลย นอนสะเหมือนคนตาย
โห้ ทำไหมเขาถึงเป็นได้ขนาดนี้ หรือเมื่อวานเขาจะตากฝนกลับห้อง ตาบ้าเอ้ย
เฮ้อ ช่วยไม่ได้ ว่าแต่ต้องทำยังไงกับคนไข้ละเนี๊ย เดี๋ยวนึกก่อน อ๋อจำได้แหละต้องเช็ดตัวก่อน ใช่แล้ว............1....2....3.....
ห่ะ เช็ดตัว!!!! ชะ..ชะ.เช็ด.ตะ....ตัว อร๊าก ไม่!!
ฮาๆ (ฮาๆ เสียงของเขาดูทรมาณมาก เฮ้อ...... ช่วยไม่ได้อะน่ะ
พอนึกได้คนไข้ต้องกินข้าวต้ม ผมเลยไป ต้มข้าวต้ม ไว้แล้ว ไปเอาผ้ามา เช็ดตัวเขา
ว่าแล้วผมก็เริ่มเช็ดแขน ขาของเขา ใบหน้าที่เนียนของเขา สุดท้ายก็คือภายในร่างกาย........
ถึงผมจะชินกับร่างกายของเขาแต่ก่อนแล้ว แต่ผมไม่เคยเห็นเขาในร่างใหม่ของเขา เฮ้อ..... แค่เช็ดไปเถอะน่า
จะใจเต้นทำไหมเนี๊ย (ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ) ผมค่อยๆถอดเสื้อออก แล้วเช็ดตัวแครี่อย่างใจเย็น
(อาห์) จะครางทำไหมเนี๊ย =//////= พอเช็ดเสร็จก็เลยรีบใจเสื้อให้เขา แต่ผมนึกขึ้นได้ว่า สมัยนี้
มันมีแผ่นเจลลดไข้นี้หน่า ว่าแล้วผมก็เดินไป ในตู้เย็น อ๋อจริงด้วย ว่าแล้วก็เอามาแป๊ะหน้าผากสะ
"แม่ครับ" เขาจับผมลงนอนกับเตียงด้วย สงสัยนึกว่าเป็นแม่ของเขามั้ง
ตอนนี้หน้าผมกับหน้าเขาห่างกันแค่ไม่กี่เซน =//////=
ผมพยายามที่จะ เอามือปลาหมึกของเขาออกจากตัวผมตอนนี้ เขากอดแน่นยิ่งกว่าอะไรสะอีก
(ในขณะที่หวังหยวนกำลังพยายามออกจากอ้อมกอดอันเหนี่ยวแน่นอยู่นั้นใบหน้าของจุนไคที่ขยับเข้ามาเรื่อยๆ
จนทำให้ ริมฝีปากของทั้งสองคนประจบกัน )
!!!!!!! ผมผลักเขาออกอย่างแรง ใจเต้นแรงมาก ผมไม่ได้ใจเต้นรั่วขนาดนี้มา 20ปีแล้ว
ผมไปตักข้าวต้ม แล้วเอามาวางไว้ข้างๆเตียงนอนของเขา แล้วก็เขียนโน๊ตไว้ให้
ว่า ให้กินข้าวต้มแล้วก็กินยาสะ แต่นึกแล้วอีกที่ เขาเป็นขนาดนี้จะกินข้าวต้มเองยังไงละ
เฮ้อ นี้ต้องปลูกเขาแล้วก็ ป้อนเรอะ
อืม- (เสียงจุนไค และทำท่าจะลุกขึ้น) ผมวางโน๊ตไว้แล้วรีบ หนีออกจากห้องไป อย่างรวดเร็ว
ผมกลับมาที่ห้อง แทนที่ผมจะรู้สึกดีใจที่เขาทำแบบนี้ แต่กลับรู้สึกเศร้าใจที่ จะกลับไปหาเขาอีก
ผมไม่อยากให้เขารักผม ผมไม่อยากให้เขาเจ็บปวดเพราะผม แต่ถึงอย่างงั้นผมก็ละเลยเขาไม่ได้
มันทนไม่ได้จริงๆ ที่จะไม่ช่วยเหลือเขา เพราะยังไงเขาก็เป็นคนที่ผมเคยรักมาก่อน
ถึงแม้ว่ามันจะทำให้ใจตัวเองเจ็บปวด แต่ผมก็จะไม่เข้าใกล้เขา มากนั้นจะดูแลอยู่ห่างๆเท่านั้น
---------------------------------------------------------------
แต่งไปแต่งมาน้ำตาไหล 555+
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
