โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

 

 <ROY>

 

 

 

 

 

 

 

  สายลมอ่อนๆ ในตอนเช้า พร้อมกับแสงแดดอ่อนๆ ส่องเข้ามาในห้องของผมทำให้ผมลืมตาตื่นขึ้นมา

 

 

วันนี้ผมก็ต้องไปซ้อมเช่นเคยพอทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินออกไปซ้อมที่ห้องตามปกติ  แน่นอน แครี่ก็มาซ้อมไปประมาณ 6ชั่วโมง

  

แล้วก็เลิกซ้อมวันนี้ผมซ้อมได้ห่วยมากๆ ไม่มีสมาธิเลย

ตอนนี้  ทุกคนออกจากห้องหมดเหลือแค่ผมกับเขา       

 

 

 

"เห้ย นายน่ะ"  แครี่ทัก

"หืม?"

"ถ้านายยังเต้นอย่างงั้นละก็ นายก็ออกจากการเป็นเด็กฝึกเหอะ "

"ห่ะ"

"ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องเต้นก็เก้งๆก้างๆดูไร้ประโยชน์ งั่นก็ลาออกไปสะ"

"เอ๊ะ"

"เฮ้อ พูดกับคนสือ  นายพิการทางหูรึไง"

"ปล่าวนิ"

"เฮ้อ ถ้านายทำได้แค่นี้ก็ไสหัวไปสะเปลื่องออกชิเจนห้องนี้หมด"

 

 

 

พูดเสร็จเขาก็เดินออกจากห้อง  ปล่อยให้ผมงงอยู่คนเดียว  

 

 

 '!เอ๊ะ เขาด่าเรานิ   เดี๋ยวน่ะ'   !!!!!!

 

 

 

 

ผมเดินเข้าห้องน้ำ  แล้วก็ล้างหน้า   สัก10รอบ

 

 

เฮ้อไอ้บ้านั้นไม่ใช่หวังจุนไคที่แสนดีที่ฉันเคยรู้จัก

ความทรงจำที่เคยมีให้ไอ้บ้านั้นงั่นเรอะ

ตอนนี้นายเป็นแค่คนแปลกหน้าที่   เท่านั้นแหละ

 

 

  (ถ้าทำได้แค่นี้ก็ลาออกไปสะ)<(คำพูดของแครี่)

นายจะให้ฉันลาออกงั่นเรอะ  ฉันจะไม่ยอมลาออกไปจากบริษัทนี้

ต่อให้ต้องตาย  ก็ไม่มีทางที่จะลาออก  

 

 

แต่แครี่ได้ยินมาว่ามาจาก  อเมริกา  

สงสัยคง  ติดเชื้ออเมริกา  มาแน่ๆ  ถึงเป็นคนแบบนี้  อ่าจริงๆเลย   

 

 

ตอนนี้้เราสิ้นสุดกันแล้ว  ฉันจะไม่หวนนึกถึง

คนอย่างเขาแล้วจะตั้งใจทำหน้าที่ของฉัน ลูกเดียว

เฮ้อ ซวยชิปเป้งเลย

 

 เช้าวันต่อมา  ผมก็มาซ้อมตามเคย   

แครี่ อยู่ในห้อง ก่อนอีกแหละ  

   

 

ฉันจะไม่กลัวคำพูดของนายหรอก ฉันจะแสดงให้เห็นว่าฉันเก่งแค่ไหน   

วันนี้มีการซ้อม เต้นและร้องเพลง   เสร็จแน่ละ  ถึงแต่ก่อนนายจะร้องเพลงพอๆกับฉัน

แต่ตอนนี้  ฉันเก่งกว่าแต่ก่อน 100เท่าเลยละ  หึ หึ หึ  ตั้ง20 ปี น่ะ  ฉันต้องเก่งขึ้นแน่นอน

 

 

 

หลังซ้อมเสร็จ ผมก็รู้สึกโล่งและมั่นใจ

เป็นพิเศษ   ตอนผมร้องเพลง แครี่ทำหน้า อึ่ง ตั้งหลายครั้ง แหนะ

และเต้นวันนี้  ผมใส่จัดเต็ม  พริ้วเลยที่เดียว 555+

 

 

 

 

ในห้องซ้อมวันนี้  ก็เหลืออยู่ 2คนเหมือนเคย

 

 

 

 

 

"ทำดีกว่าที่คิดไว้นิ"

"ขอบคุณ "   ทำท่าหยิ่ง ใส่แล้วเดินออกจากห้องก่อน  รู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก

"รอยๆ"   เสียงรุ่นพี ฮโยริน

"ครับ?"

"เอาหนังสือไปเก็บห้องสมุดให้หน่อยสิ "

"อ๋อครับ  ว่าแต่มันอยู่ตรงไหนเรอะครับ ห้องสมุดนิ"

"อยู่หลัง บริษัทน่ะ เดินไปก็เจอเองแหละ"

"ครับ"

 

 

 

 

รุ่นพีฮโยรินจะอ่านหนังสือแบบไหนกันน่ะ   แอบเปิดดูดีกว่า

เล่มที่1   เรื่องจริงของแมว 54เรื่อง     เล่มที่2 วิธีเลี้ยงแมว    เล่มที่3 วิธีทำให้แมวเชื่อง  

 

เล่มที่4 การเลี้ยงแมวอย่างถูกต้อง       เอิ่ม......มีแต่เรื่องแมว   

ผมเดินไปหลังบริษัท   ที่ไม่เคยมาเลยสักครั้ง  

 

 

 

ว้าวในบริษัทเราก็มี ห้องสมุดเหมือนกันแหะ  สงสัยเอาไว้สำหรับให้เด็กฝึกหรือดาราไว้อ่านหนังสือสอบ

 

 

เดินดูดีกว่า

 

 

(เดินไปเดินมา)

 

 

อ๋อ นี้มันหนังสือที่เราชอบนิ  ว๊าวยังหลงเหลืออยู่เรอะเนี๊ย

 

 

 

 

(ในจังหวะที่หวังหยวนกำลังอ่านหนังสืออยู่นั้น    แครี่ก็เดินมาแถวๆนี้เหมือนกัน  ทั้งสองห่างกันแค่ไม่กี่เมตรแต่ทั้งสองไม่รู้เฉยๆว่าทั้งสองอยู่ใกล้กัน)

 

 

 

 

"อ๊ะต้องกลับแล้ว "    ผมเดินออกมาแล้วพบว่า   เฮือกฝนตก   แหม !ตกถูกเวลามาก

แล้วก็มีคนๆหนึ่งเดินมาอยู่ข้างๆ    พอหันไปดู   เฮือก!   แครี่   มาทำอะไรที่นี้

 

 

 

หึโชคดีที่ผมมีร่มติดตัวตลอดเวลา   ว่าแล้วก็ก้างร่มแล้วเดิน go go !

หนาวตายอยู่นั้นแหละ   แต่หันกลับไปดูสักหน่อยแล้วกัน         

 

 

อ๊ะ !   ไม่สนใจเราเลย    เดินกลับเข้าไปเฉย      

 

 

 

 

กลับห้องดีกว่า       

 

 

 

----------------------------------------

ลงให้แล้วน่ะครับ    จะมาลงต่อให้  เมื่อมีเงินมาร้านเกม  5555+