โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

"ROY-2 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 "ผม karry  ครับยินดีที่ได้รู้จัก"

 

"อ่า ชื่อKarry สิน่ะนายคงจะเหนื่อยจากการเดินทางแล้วไปพักเถอะ"

 

"ไม่หรอกครับ บ้านผมอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่"

 

"งั่นเรอะ  งั่นบ้านนายอยู่ไหนละ"

 

"ปูซานครับ "

 

"โห้ ปูซานก็ไกลอยู่น่ะ"

 

"ครับ"

 

"เอ่อนี้เพื่อน ที่กำลังฝึกเหมือนกัน กับเธอ ROY~  อ่าว"

 

"ใครเรอะครับROY~"

 

"หายไปไหนละนิ"

 

"ใครเรอะครับ"

 

"อ๋อช่างเถอะเดี๋ยวก็เจอกันเองนั้นแหละ"

 

"อ๋อครับ"

 

 

 

 

 

(อีกด้านหนึ่ง)

 

 

 

 

ตายแน่ๆเลย  ทำไหมถึงมาอยู่ที่นี้ละเนี๊ย  ตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนกันมาก  เป๊ะทุกส่วน  แม้แต้ทรงผม TT  

 

 

 

อะไนกันเนี๊ย   ทำไหมถึงเป็นแบบนี้ละ    นี้แค่20ปีก็เกิดใหม่แล้วเรอะ   ไม่สิ  แค่5ปี  ก็เกิดใหม่แล้ว

 

 

 

พระเจ้าช่วย   แต่  ถึงอยากจะเจอสักแค่ไหน แต่เราไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกแล้ว  กลัวการจากลา  กลัวว่ามันจะซ้ำรอยเดิม

 

 

ถ้าเราไม่เจอกันตั้งแต่แรก  จุนไคคงจะยังมีชีวิตอยู่  เขาคงจะไม่ตาย เป็นเพราะ เราทั้งหมด   ตัวโชคร้าย   อย่างเรา ไม่เหมาะกับเขาหรอก     

 

 

 

ผมเดินเข้าไปในลิฟ  กะว่าจะกลับห้อง  ห้องของผมอยู่ชั้น 5 กำลังจะกด  แต่มีคนกดไว้แล้ว

แต่พอหันไปดูว่าใคร  

 

 

เฮือก!!!!~    

 

 

 

.

.

 จุนไค!!!!!!!!!!!!!!~   

ผมขยับตัวไปติด ผนังลิฟ   

มาตั้งแต่ตอนไหนเนี๊ย   โอ้ย อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนี้ TT

 

 

อยู่ๆ   ลิฟก็  ค้าง   ห่ะ  มันจะมาค้างอะไรตอนนี้  

 

 

 

"เปิดสิ เปิดๆ"   ผมกดที่ปุ่มเปิดลิฟไม่ยั้ง   และเคาะประตูด้วย

 

"นี้นายน่ะ"    เขาจับมือผมไว้     ผมพยายามไม่สบสายตา

 

"หืม"

 

"ถ้ายังอยากรอดออกไป  ผมว่าอย่าไปยุ่งกับประตูจะดีกว่าน่ะ"

 

 

 

เขากดที่ ปุ่มฉุกเฉิน   

 

 "ขอโทษครับเราติดอยู่ในลิฟ"

 

"ครับ คุณอยู่ชั้นไหนครับ "

 

"ชั้น5!  ชั้น5  5  5  5"   ผมตะโกน  ออกเต็มเสียง

 

 

 

 

อยู่ๆ ผมก็หายใจไม่ออก   ไม่ได้เป็นเพราะอะไร  แต่พอเห็นหน้าจุนไค  แล้วมันหายใจไม่ออก

 

"ฮาๆ  ฮาๆ"   

"คุณเป็นอะไรรึปล่าวครับ"

 

 

ผมทรุดลงกับพื้น 

 

"คุณเป็นโรคกลัว ที่แคบใช่ไหมครับ"

 

กลัวที่แคบที่ไหนกันละ   ก็กลัวนายนั้นแหละ  อยากจะพูดออกไปดังๆจริงๆเลย

 

"ฮาๆ  ฮาๆ"

 

อยู่ๆเขาก็เอา  เพลงที่คุยหูมากมาให้ฟัง   ผมหันหน้าไปมองหน้าเขา  ใบหน้าที่เรียว และ เนียนเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยน

 

 

"ไม่รู้เป๋นเพราะอะไรเวลาผมฟังเพลงนี้แล้ว รู้สึกสบายใจทุกครั้ง '

"ฮาๆ  ฮาๆ"

 

 

นี้เป็นเพลง   ของผม   หาเจอได้ไงเนี๊ย

 

 

สักพักประตูก็เปิดออก   เขาดึงหูฟังออกแล้วก็เดินออกไป     

 

 

อะไรของเขา จะพาออกไปหน่อยก็ไม่ได้     ผมเดินกลับห้อง อาบน้ำ แล้วก็นอน หลับไป .......