โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

 

 

 

 

 

 

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นวันที่เสียจุนไคและนิสไป พร้อมๆกันผมก็คิดจะตายตามไปด้วยแต่ไม่ว่าจะทำยังไงผมก็ไม่สามารถฆ่าตัวตาย

 

 

 

ได้ ผมจนปัญญาที่จะทำมัน สุดท้ายผมก็ล้มเลิกและพยายามมีชีวิตต่อไปเพื่อตัวเอง แต่ไม่ว่า เวลาจะผ่านไปสักเท่าไหร่ตัวผมก็ไม่โตขึ้นสักที่ 

 

 

 

 

 

ใบหน้าก็เป็นเด็กอายุ14เหมือนเดิม ผมคิดว่านี้คงเป็นคำสาปแช่ง ของนิสที่ไม่ให้ผม เติบโตขึ้นแม้เวลาจะผ่านไปนานก็ตาม 

 

 

 

 

ในเมื่อร่างกายผมเป็นแบบนี้ผมจึงหนีออกมาและใช้ชีวิต เดินไปข้างหน้าเอา ผมมีเงินเก็บจากการเป็นจำนวนมาก 

 

 

 

 

 

และมีเงินเก็บที่จุนไคเก็บไว้สำหรับการแต่งงานของเราด้วย ผมกะเอาเงินนี้ไปคืนคุณป้าแต่แกปฏิเสธที่จะรับเงินไปและยังบอกด้วยว่านี้คือเงินของทั้งสองคน เอาเก็บไว้เถอะ.ผมพยายามคืนให้แต่ท่านก็ไม่เอาผมเลยเอามาเป็นของตัวเอง

 

 

 

 สะเลยจบข่าวผมเดินทางมาพักอาศัยอยู่ที่เกาหลีที่นี้ไม่มีใครรู้จักผมเลยสักคนเพราะยุคสมัยเปลี่ยนไปทำให้ชื่อวงtfboys

 

 

 

 

อยู่ในความทรงจำของรุ่นปู่-ย่า เพราะเวลาก็ผ่านมาเป็นเกือบร้อยปีแล้ว. ผมจึงค่อนข้างโล่งใจ เฮ้อผมจะทำยังไงต่อไปดีน่ะ.....

 

 

 

แต่จะบอกว่า ร้อยปีคงจะเวอร์เกินไป  จริงๆผ่านไปแค่ 20กว่าปี นั้นแหละ  แต่ยังไงผมก็ยังกลัวว่าจะมีคนจำผมได้   

 

 

 

20ปีมานี้  ผมก็ใช้ชีวิต  ไม่ต่างจากเมื่อก่อนคือ (ก่อนจะเป็นดารา)   คือ  ทำงานพิเศษหาเลี้ยงชีพ  ถึงแม้จะมีเงินที่ได้จากการเป็นดาราเยอะ

 

 

 

แล้วก็ตาม แต่ผมเป็นคนไม่ชอบอยู่นิ่งๆ เลยหางานทำแก้เซ็ง   แต่งานที่เหมาะกับผมมากกว่างาน พาทไทม์ ก็คงจะเป็นดารานี้แหละ

 

 

 

ตอนนี้ผมเป็นเด็กฝึกของ  สตาร์ชิพ  จริงๆผมอยากเข้าบริษัทใหญ่ๆน่ะแต่ว่า  SM ก็มีรุ่นพีEXO  20ผ่านมาแล้วพวกพีๆก็กลายเป็นผู้จัดการบ้าง

 

 

 

 

เป็นดารารุ่นใหญ่  เป็นคนฝึกให้เด็กเข้าใหม่บ้าง   และยังมีบางคนมาวนเวียนแถวนี้ด้วย  และที่สำคัญ  พีซันนีเป็นประธานบริษัท SM ตายห่า

 

 

 

ผมเลยลองจะเอา jyp แต่ คิดว่าคนที่มาจากจีนก็เยอะแน่นอน คนที่รู้จักเราก็เยอะเช่นกัน เพราะมีข่าวพวกเราเต็มไปหมด

 

 

 

 

 

ตายๆ  ยิ่งกว่า sm อีก  อตนนี้ผมเป็นเด็กฝึกอยู่ซึ่งที่นี้ไม่มีคนรู้จักผมแน่นอน  ฮ่าๆสบายใจ   

แต่ก็ยังวางใจไม่ได้  เพราะทางยูทูปยังมีMV ของพวกเราอยู่ซึ่งอันตรายมาก   

 

 

 

 

ตอนนี้ผม ฝึกอยู่กับรุ่นพีsistar  แต่ผ่านมาตั้ง 20ปี  พวกพีๆก็ยังสวยเหมือนเดิม  ตอนนี้รุ่นพีอะ  หรือจะเรียกป้าดีละเนี๊ย

 

 

ผ่านมาตั้ง20ปี แล้วน่ะ ฮ่าๆ   แต่รุ่นพีโบราเป็นคนร่าเริง   และยิ้มตลอดเวลา เลยทำให้หน้ายังเหมือนสมัยก่อนอยู่น่ะ  

ฮ่าๆ  ยิ่งอายุมาก  ยิ่งสตรอง สมเป็นรุ่นพี จริงๆ  

 

 

 

 

 

 

18.00น.

 

 

 

 

 

เฮ้อ วันนี้ก็เป็นวันที่ผมซ้อม  หนักมากอีกวันหนึ่ง  เพราะไม่ได้ทำแบบนี้มาเกือบ 20ปีแล้ว     ผมกำลังจะเดินกลับห้องและไปอาบน้ำนอน

 

 

 

 

"ROY ROY"  รุ่นพีโบราเรียก

"ครับ"  ตอนนี้ผมใช้ชื่ออังกฤษแทน 

"วันนี้ รู้สึกจะมีเด็กฝึกคนใหม่มาน่ะ น่าจะรุ่นเดียวกับเราน่ะแต่ตัวสูงหน่อยน่ะ"

"ใครเรอะครับ"

"ไม่รู้สิ เห็นว่าผ่านการทดสอบ แบบง่ายๆเลย"

"คงจะเก่งมากสิน่ะครับ"

"ไม่รู้สิน่ะ ไปดูเองเถอะ"

"ครับ ผันดีน่ะครับ"

"จร้า ผันดี"

 

 

 

 

 

ผมไม่ค่อยสนใจใครหรอก   เพราะขนาดตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย  แต่จะไปดูหน้าหน่อยก็แล้วกัน   

เพื่อจะได้สนิทกันไว้ และเพื่อจะได้ร่วมวงกัน   

 

 

 

 

 

ผมเดินมาที่ห้องประธาน  

 

"อ่าว รอย  มาทำอะไรละ"  ท่านประธาน  ทัก  

"ผมมาดูเด็กใหม่น่ะครับ "

"อ๋อ  เขาเอาของไปเก็บน่ะเดี๋ยวก็มา"

"ครับ"

"อ๊ะพูดถึงก็มาเลย"

 

 

 

 

ตี๊ดๆ   เสียงมือถือผมดังขึ้น  ผมเลยกดรับและคุยไป  เป็นสายของ  เจ้าของร้านพาทไทม์ที่ผมทำงานอยู่   

 

 

ผมก้มหน้าก้มตา เจรจาเรื่องทำงานกับเขาแบบเบาๆ  เพราะ ประธานไม่ชอบเสียงดัง  และกลัวท่านได้ยินว่าแบบไปทำงานพาทไทม์

 

 

 

 

"มาสิเธอชื่ออะไรเหรอ"  ประธานทักเด็กใหม่ที่ผมยังไม่เห็นหน้า

"ผมชื่อ  Karryครับ"    ในวินาที่  นั้นที่ผมได้ยินเสียงนี้ ทำให้ผมหันหน้าไปมองเด็กใหม่นั้น

 

 

 

เฮือก

.

.

.

 

(ตกใจ)

.

.

.

.

.

นี้มัน

.

.

.

.

.

.

.

จ...

.

.

.

. 

.

.

จุนไคชัดๆเลยนี้น่า~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~