โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

                                                                    <ROY> 
 
 

 
 
 
"ฉันไม่เชื่อ"
 
 
"ก็แล้วแต่นายสิ"
 
 
"ยังไงก็ไม่เชื่อ คนอย่างเขาไม่น่าจะเป็นอะไรได้นิ"
 
 
"ภายนอกกับภายในย้อมต่างกันเสมอ"
 
 
"นายจะบอกว่าจุนไคเป็นคนสองหน้างั่นเรอะ"
 
 
"ก็รู้ดีอยู่แล้วนิ"
 
 
"ไม่เชื่อ!!!! "
 
 
"ดื้อจังเลยนายนิ"
 
 
"งั่นฉันจะให้ดูอะไรแล้วกันสิ่งที่เขาทำกับนายมาตลอด"
 
 
 
 
  และอยู่ๆภาพต่างๆที่ผมเคยผ่านมาก็เข้ามาในหัวของผมและมีเบื้องหลังต่างๆมากมาย
 
และทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผมจะมีจุนไคอยู่ด้วยเสมอ
 
 
"ไม่จริงน่า"
 
 
"ฉันบอกแล้วใช่ไหม"
 
 
"ไม่~~~~"
 
 
"เฮ้อ"
 
 
"เอ่อ เชื่อก็ได้"
 
 
"เอ้า นายนี้ยังเป็นคนที่เข้าใจยากเหมือนเดิมเลยน่ะ"
 
 
"อะไรละ แล้วจะให้ฉันทำยังไง"
 
 
"ก็ง่ายๆ ฉันจะให้เวลานาย3วัน"
 
 
"อืม แล้วไง"
 
 
"นายต้อง...."
 
 
"อะไรละ"
 
 
"นายต้องฆ่าจุนไคโดยการเอามีดแท้งเอาที่หน้าอก แล้วนายจะมีชีวิตเหมือนเดิม"
 
 
"จะบ้าเรอะ!!!!~ ฉันไม่ทำยังไงก็ไม่ทำ"~
 
 
"แกต้องทำ!!!"
 
 
 
 
 
  เมื่อนิสพูดจบภาพตรงหน้าก็เลื่อนหายไป และผมก็สลบไปในที่สุด
 
 
 
 
 
 
-------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
   
 
 
                                                              <Karry>
 
 
 
 
   
 
   ตึกๆ   ๆ  ตึกๆ 
 
 
เสียงหัวใจบอกกับเสียง ฝีเท้าของผม ดังขึ้นเรื่อยๆ
 
 
 
ในขณะที่ผมกำลัง พยายามตัดใจ ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากหมอว่าหยวน ฟื้นแล้ว
 
 
 
ผมวิ่งเข้ามาในห้องที่หยวนพักอยุ่แล้ว เข้าไปสวมกอดทันที่
แต่มันกลับรู้สึกแปลกๆ   อย่างบอกไม่ถูกเหมือนเขาไม่ใช่หยวน
 
 
คนที่ผมรู้จัก  ผมค่อยๆเอาแขนออกจากตัวเขา  แล้วมองหน้าเขา
สายตาที่ไม่ใช่ของหยวน  การกระทำที่ไม่เหมือนเดิม  เขาไม่พูดอะไรเอาแต่มองหน้าผม
 
 
 
"หยวน...... ใช่หยวนไหม"
 
"อืม หยวนเอง"   เขาตอบแบบนิ่งๆออกเย็นชา
 
"หยวน"  ผมกอดเขาอีกครั่งทั้งน้ำตาที่ไหลออกมา  ผมไม่สนใจหรอกว่าเขาจะเปลี่ยนไปแค่ไหน
 
 
แต่ยังไงเขาก็คือหยวน
 
 
 
 
   พอพักฟื้นได้สักพัก  หมอก็ให้ออกจากโรงพยาบาลได้
 
 
 
"กลับบ้านกันน่ะหยวน"
 
"อืม"
 
"ป่ะ"   ผมค่อยประคองเขาให้ยืน
 
"ไม่เป็นไรฉันเดินเองได้"  
   เขาเอามือผมออกจากตัวแล้วเดินนำไปก่อน
"รอด้วยสิ"  
 ผมได้แต่กลั่นน้ำตาเอาไว้ ในหัวของผมคิดว่าเขาคือหยวน เท่านั้น ไม่ใช่ใครคนอื่น  เขาคือหยวน    
 
 
      พอมาถึงหยวนก็ไปนอนที่ห้องของเขา
 
 
 
 
คงเพราะผมเหนื่อยมากเกินไปผมจึงหลับไปโดยไม่รู้ตัว  พลางนึกถึง  รอยยิ้มของหยวนที่เคยมีให้คืนนี้ก็หลับทั้งน้ำตา
 
 
 
 
 
 
(คำเตือนหลังจากนี้เป็นต้นไปจะมีเนื้อหารุ่นแรงกรุณาใช่วิจารณญาณในการอ่าน)
 
-----------------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
 
 
                                            <ROY>
 
 
    
    อยู่ๆผมก็ตื่นขึ้นมาในห้องที่คุ้นเคย ห้องผ่าตัดผมเข้าออกห้องนี้บ่อยมาก จนจะเป็นบ้านพักไปแล้ว
 
 
พอตื่นขึ้นมาก็มีคำถามมากมายจากหมอ  ตอนนั้นผมยังรู้สึกเป็นตัวของตัวเองอยู่แต่พอจุนไคเข้ามา
 
 
 
แทนที่จะ จะรู้สึกคิดถึง และอยากร้องไห้เพราะได้เจอ แต่กลับมีแต่ความโกรธและความเย็นชาเข้ามา
 
 
 
พอมันรวมกันทำให้สีหน้าของผมดูไม่สนใจใครเลย  กลายเป็นอาวุธที่ทำร้ายคนที่รู้จักอย่างมาก
 
 
 
ทำไหมผมถึงทำอย่างงั่นน่ะ  ทั่งที่อยากจะกอดเขา แทบตายอยากจะเจอหน้าเขามาก
 
 
แต่พอเจอแล้วกลับมีแต่ความโกธรและความเย็นชาครอบงำ
 
 
 
 
 ในขณะที่ผมกำลังหลับทั้งน้ำตาอยู่  ก็มีคำๆหนึ่ง ออกมาจากหัว
 
 
 
"แกต้องทำ!!!"
 
 
 
 
     คำพูดประโยคนี้ทำให้ผมลุกออกจากเตียง  แล้วเดินไปที่ห้องของจุนไค  ตอนนี้ผมบังคับตัวเองไม่ได้
 
 
 
เหมือนไม่ใช่ตัวเอง  เหมือนมีใครบังคับให้ผมเดินไปที่ห้องของจุนไคพร้อมมีดสั่น อีก1เล่ม
 
 
 
 
 
 ผมเปิดประตูเข้าไป    และประตูก็ปิดเอง  แล้วเดินมาหยุดที่หน้าเตียงของเขา
"ทำเลยสิ แค่แท้งครั่งเดี๋ยวก็จบ   แล้วนายก็จะเป็นอิสระ"เสียงที่ผ่านเข้ามาในหัว  ยุให้ผมฆ่าจุนไค
 
 
 
"!ไม่ฉันทำไม่ได้"   ผมร้องลั่นห้อง  ดีที่ห้องนี้เก็บเสียงข้างนอกเลยไม่ได้ยิน
แต่คนในห้องได้ยิน   จุนไคตื่นขึ้นมาเพราะเสียงของผม
 
 
 
 
"หยวน เป็นอะไรน่ะแล้วมาทำอะไร"
 
 
"อย่าเข้ามา ออกไปให้ห่างฉัน"   ผมพยายามบังคับตัวเองให้ได้
 
 
"เป็นอะไรไปน่ะหยวน"    เขาเดินเข้ามาใกล้  ไอ้บ้าเอ๊ยอยากตายรึไง
 
 
 
"ออกไป  !!!อั๊ก"
 
 
 
ผมสลบไปเพราะมีใครบางคน  ตีหัวผม  
 
 
 
 
 
 
----------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
 
 
 
 
                               <Jackson>
 
 
  
 
   ผมตั้งใจจะมาเยี่ยมหยวน   หลังจากได้ยินข่าวว่าเขาฟื้นแล้ว  ผมกะจะมาเซอร์ไพรท์
 
 
แบบเข้าไปในห้องของเขาแล้วทำให้เขาตกใจอะไรประมาณนั้น   แต่ พอเปิดเข้าไปเจ้าของห้องกลับไม่อยู่
 
 
ผมเลยคิดว่า  เขาคงจะไปห้องของจุนไค  แต่พอเปิดเข้าไป 
กลับเห็นหยวนถือมีดสั่น  ทำท่าเหมือนจะเข้าไปแท้งจุนไค   ผมไม่มีทาง
 
เลือกนอกจากการตีเขาให้สลบไปก่อน
 
 
 
 
"จุนไคเป็นอะไรไหม"
 
"ไม่เป็นไร  หรอกแต่หยวนละ"
 
"แค่สลบน่ะ"
 
"เฮ้อ  ค่อยยังชั่ว"
 
"ทำไหมหยวนเป็นแบบนั้นละ"
 
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"เฮ้อ"
 
 
 
 
 
  "!เห้ย  เซียนซี  ระวัง"  จุนไคตะโกนร้องเตือนผม
 
 
 
ผมรู้สึกเจ็บหลังมาก  พอหันไป หยวนเอามีดมาแท้งที่หลังของผม  แล้วเขาก็เอามีดออก หลังจากนั้น
 
 
 
ก็ถีบผมไปข้างห้อง   เอาแรงมาจากไหนเนี๊ย  ผมเลือดออกเยอะมากหลังจากนั้นผมก็สลบไป
 
 
 
 
 
 
 
----------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
 
 
 
                                                           <Karry>
 
 
 
 
 
เซียนซี  ระวัง   ผมร้องเตือนเขาเพราะเห็นหยวน ฟื้นขึ้นมาพร้อมกับทำท่าจะแท้ง  เซียนซี  และก็เป็นอย่างงั่นจริงๆ
 
 
 
 
 
หลังจากที่เซียนถูกถีบออกไปข้างห้องผมก็เกิดความหวาดกลัวขึ้นแต่ความหวาดกลัวนั่นก็หายไป เพราะผมสังเกตเห็น น้ำตาของเขาที่ไหลรินออกมา 
 
 
 
 
 "มาสิหยวนถ้านายต้องการ"   
 
 
 
ผมไม่รู้หรอกว่าเขาแค้นอะไรผมมากมาย แต่ถ้าต้องตายก็ขอตายด้วยมือของเขา  หยวนเดินมาใหล้เรื่อยๆ  พร้อมมีดที่ถือไว้แน่น  ผมหลับตายอมรับชะตา
กรรม  
 
 
แต่แล้วเรื่องที่ไม่คลาดฝันก็เกิดขึ้นผมได้ยินเสียงมีดแต่ผมกลับไม่รู้สึกเจ็บตรงไหนเลย พอผมลืมตาขึ้นมา  มีดแทนที่จะอยู่ในตัวผมแต่กลับอยู่ในร่างของหยวน
 
 
 
 "หยวนนายแท้งตัวเองทำไหม"~
 "อั๊ก!"เขาไอเป็นเลือด  
 "หยวนไม่น่ะอย่าตายน่ะเดี๋ยวฉันโทรเรียกรถพยาบาล"
 "!!!ไม่ต้อง"
 
 
 เขาร้องออกมาเสียงดัง  และกังวานมากนี้ไม่ใช่เสียงของหยวน
 
 
 "ทำไหมละ" 
 
"ถึงฉันรอดจากตรงนี้ไปได้ ฉันก็ไม่ใช่ตัวของตัวเองอยู่ดี เมื่ออยู่ต่อหน้านาย" 
 
"ทำไหมละ"~
 
"ฉันก็ไม่รู้  แต่ถ้าฉันรอดแต่พอเจอนายแล้วไม่สามารถคุมตัวเองไม่ได้แถมหวังจะฆ่าด้วย"
 
"ถ้างั่นฉันก็ไม่อยากอยู่หรอก""
 
"ไม่น่ะหยวน"~ 
 
 "ลาก่อนขอบคุณสำหรับทุกอย่างน่ะ" 
 
"ไม่อย่าน่ะหยวน"  
 
 เขาดึงมีดออกจากท้องแล้วแท้งเข้าที่หัวใจของเขาอย่างแรง
 
"อ๊าก"
 
"ไม่น่ะหยวน!!" 
 
 
 
 
 
   เขาหลับตาไปทั้งรอยยิ้มที่คุ้นเคยหลังจากนั้นร่างกายของเขาเริ่มหายไปที่ละเล็กละน้อย และหายไปในที่สุดผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่ร้องลั่นห้องหร้อมน้ำตาที่ไหลไม่หยุด   
 
 
 
 
หยวน!  
 
 
 
END