โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

                                                              <Karry>
 
 
 
 
 
 
 
 
 
   หยวน!  อย่าเป็นอะไรไปน่ะหยวน   
 
ขอโทษน่ะค่ะ ช่วยรอข้างนอกด้วยค่ะ    เสียงนางพยาบาลเตือนให้ผมออกห่างจากหยวน
 
 
 
 ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงพยาบาลกับแม่ของผม หยวนถูกยิงเพราะเค้าเอาตัวมาบังผมไว้
 
 
ในตอนนั้น ผมคิดว่าตัวเองคงจะตายไปแล้ว
แต่พอลืมตาขึ้นก็เห็นร่างของหยวน บังกระสุนไว้อยู่
 
 
 
 
"แกจะไปยิงลูกทำไหม"
 
"มันมาโดนเองต่างหาก"
 
"อย่ามาแก้ตัวเลย ตั้งใจใช้ไหมละ"
 
"ไหงงั่นละ"
 
"ตอนแรกกะว่าจะไม่ยิงใครนิ"
 
"ก็มันช่วยไม่ได้"
 
"แต่นั้นลูกเราน่ะ"
 
"ช่างหัวมันสิ  หนีก่อน"
 
"แต่"
 
"เหอะน่าเร็ว"
 
"เอ่อๆ ได้ ไปก็ไป"
 
 
 
 
 
 
 
 
 แล้วทั่งสองคนนั้นก็หนีไป หลังจากนั้นตำรวจค่อยมาถึง  ทำไหมพวกเค้าช้านักน่ะ
"ช่วยด้วยมีคนถูกยิง"ผมร้องขอความช่วยเหลือ ที่งน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างช้าๆ
 
 
สักพักรถพยาบาลก็มารับหยวน ผมกับแม่ไป    
คราบเลือดเปือนเสื้อของเค้าเต็มไปหมด ใบหน้าของเค้านิ่งสนิท
 
 
 
 
 
 
 
 
"จุนไคหยวนไม่เป็นอะไรหรอก เชื่อแม่สิ"
 
"แต่เพราะผมเค้าถึงถูกยิงน่ะครับ"
 
"หยวนทำเพื่อปกป้องลูกน่ะ  อย่าทำหน้างั่นสิ"
 
 
"แต่กี่ครั่งแล้วที่หยวนต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะผมกี่ครั่งแล้วที่หยวนต้องเจ็บเพราะผม"
 
 
"แม่เข้าใจจ๊ะ แต่ก็โทษแต่ลูกไม่ได้หรอกน่ะ ฟ้าคงจะแกล้งเรานั้นแหละ"
 
"ถ้าฟ้ามีตาจริง คงไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้หรอก"
 
"เฮ้อบางครั่ง มันก็ทดสอบเราแบบนี้ละ"
 
"แต่มันมากไปน่ะครับ"
 
"บางครั่งแม่ก็คิดแบบนั้น  แต่แม่ก็สู้เสมอมานั้นแหละ แล้วอะไรดีๆมาจะเองลูกก็เหมือนกันน่ะ"
 
 
"แต่"
 
 
"เชื่อแม่สิ"
 
 
 
"ครับผมจะพยายาม"
 
 
 
 
  ตอนนี้ผมนั่งรออยู่หน้าห้องผ่าตัด  ผมภาวนาขอให้หยวนไม่เป็นอะไรมาก
ผมพยายามไม่โทษตัวเองเหมือนที่แม่บอก
 
 
 
 
!จุนไค
 
 
 
ผมหันไปตามเสียงเรียก  นั้น เซียนซีกับจื่อหงนิ
 
 
 
"จุนไคหยวนเป็นอะไรมากรึปล่าว"
 
 
"นั้นสิ อยู่ๆคุณป้าก็โทรมาบอกว่าหยวนเข้าโรงพยาบาล"
 
 
"หยวนถูกยิงน่ะ"
 
 
"เห้ย  ถูกยิงใครยิงอะ"
 
 
"พ่อของหยวน"
 
 
"ทำไหมละ พ่อของหยวนทำไหมถึงยิงหยวนละ"
 
 
"อย่าถามได้ไหมฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว"
 
 
"จื่อหงอย่าถามจุนไคตอนนี้เถอะ"
 
 
"แต่ว่า"
 
 
"เชื่อฉันเถอะให้เค้าอยู่คนเดียวสักพักน่ะ"
 
 
"อืม"
 
 
 
 
 
อะไรของพวกนั้นกัน  ไม่เข้าใจเรอะว่าคนเค้าเจ็บแค่ไหนน่ะ
 
 
 
 
-----------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
                                             <Jackson>
 
 
 
  หลังจากที่ผมบอกให้จื่อหงเลิกถามจุนไคได้แล้ว
ผมกับเค้าก็เดินออกมา อยู่ด้านนอกรอให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆ
ถ้าถามว่าทำไหมผมกับจื่อหงถึงมาพร้อมกันได้ 
 
 
 
พอดีก่อนหน้านี้เราสองคนไป  .....เดทกันละมั่งฮ่าๆ
เราไปทำบุญไปเที่ยวที่ต่างๆ  ดูหนัง  และกะว่าจะไปเล่นที่คนรักเค้าเล่นกันแต่ดันมีโทรศัพท์คุณป้าเข้ามาก่อน
 
 
 
 
ก็เลยรีบมาเลย   เราทั่งสองใกล้ชิดกันมากขึ้น หลังจากคืนนั้น (ตอนที่อยู่เกาหลี)
 
 
 
แต่ไม่น่าเชื่อว่าคนที่พึ่งเห็นกันเมื่อวันวานจะเข้าโรงพยาบาล
ตอนนี้หยวนเอาแต่ค่อยแอบมองจุนไค  ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย  ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องอย่างงี้ขึ้น
 
 
 
 
  ผมยังไม่เคยเห็น พ่อกับแม่ของหยวนสักครั่ง  พอถามเค้าก็บอกว่าไปต่างประเทศบางละอะไรบางละ
 
 
 
แล้วพอมาเจอกันหลังจากที่ไม่ได้เจอมานาน เกิดเคืองถึงขนานยิงทิ้งเลยเรอะ
เลวจริงๆเลย
 
 
 
 
 
(อารมณ์ประมาณว่าเดาไปแล้วโกรธเองค่ะ55+)
 
 
 
 
 
 
 
 
--------------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
                                            <Karry>
 
 
 
 
 
    
 เวลาผ่านไป นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้
 
 
สักพักใหญ่  หมอก็ออกมา
 
 
"หมอครับหยวนเป็นยังไงบาง"
 
 
"เอ่อคือ"
 
 
"บอกผมมาสิครับหมอ"
 
 
"จุนไคใจเย็นสิลูก"
 
 
 
แม่ก็เข้ามาหาผม  เพื่อห้ามไม่ให้ผมแซะหมอ
 
 
 
 
 
 
"หมอค่ะ ลูกฉันเป็นยังไงบางค่ะ"
"คือ"
"บอกมาเร็วๆสิครับหมอ"
"จุนไคอย่าเสียมารยาทลูก"
"ครับ"
"ว่าไงค่ะ"
"คือ"
.
.
..
.
..
.
 
.
.
.
.
.
.
.
 
 ขอโทษด้วยน่ะครับ  ผมช่วยเค้าไว้ไม่ทัน!?