โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)
9.7
หวายอายุ14ค่ะ
แชร์นิยายฟิคชั่น
33) จุดเริ่มต้นของความจริง-3
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ <ROY>
ถ้าถามว่า ผมมาที่นี้ได้ยังไง ผมรู้สึกสงสัยกับการกระทำและท่าที่ของเค้า ผมจึ่งแอบตามจุนไคมาเรื่อยๆ
จนมาถึงเมืองร้างนี้ ผมคิดว่าจุนไคอาจจะมาทำงานก็ได้ แต่ก็ไม่ใช้ มันดันเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้น
ผมเจอพ่อกับแม่ ที่นิสบอกว่าตายไปแล้ว นิสโกหกผมเรอะ ทำไหมละ
!พ่อ !แม่
หมายความว่าไงทำไหม พ่อกับแม่ถึงมาอยู่ที่นี้ละ ไหนนิสว่าพวกเค้าสองคนตายไปแล้วนิ
"ไม่ได้เจอกันนานน่ะลูกชาย"
"โฮ๊ะๆ คิดถึงแม่กับพ่อรึปล่าวจ๊ะ"
"หมายความว่าไง นิสโกหกผมเรอะ"
"ใช้ ฉันเป็นคนสั่งมันเองนั้นแหละ"
"เพื่ออะไร"
"นั้นสิน่ะ"
"แม่กับพ่อแค่อยากให้ลูกไม่ทุกข์ใจเมื่อพ่อแม่อยู่เท่านั้นแหละ"
"โกหก"
"รู้ดีนิ พวกเราต้องการแค่พรของลูกเท่านั้นแหละ"
"พรมันหมดแล้วนิ"
"งี้เง่าจริงๆ พรจริงๆแล้วมันมีอีกที่ยังคงติดที่ตัวลูก แต่เราบังคับนิสให้เอามาให้พวกเรา"
"เพราะอย่างงี้ถึงแกล้งทำเป็นว่าตัวเองตายน่ะเรอะ เพื่อแลกกับพร"
"ไม่ดีใจเรอะที่พ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่"
"หลอกให้ดีใจสะมากกว่า"
"อย่าปากดีนักเลยตอนนี้ พ่อกับแม่อยู่ในระดับที่เหนือกว่าน่ะ"
"หากกันแค่ไม่กี่ละดับละน่าที่มานี้คงเป็นเพราะพรหมดแล้วใช้ไหมละ"
"รู้ดีนิ แต่ที่ฉันมา ฉันแค่อยากจะมาเจอหน้าคนที่ลูกอยู่ด้วยเท่านั้นแหละ"
"ห่ะ?"
"นี้เรอะลูกเขยแม่ หึหล่อใช้ได้เลยนิ"
"แล้วคุณจะไปดีใจทำไหมเนี๊ย ลูกเราเป็นผู้ชายน่ะ"
"เรื่องของฉันสิค่ะ"
"หยุดน่ะ ผมจะคบกับใครก็เรื่องของผมสิ"
"wow 3-4ปีที่ไม่เจอนี้ พูดเก่งขึ้นน่ะ"
"และอย่ามาเรียก ผมว่าลูกด้วย"
"เธอเรียกพวกเราว่าพ่อแม่เองนิ"
"ชิส์"
"ยังอ่อนหัดนักเจ้าลูกชาย"
สักพักก็มีเสียงรถตำรวจมา
"ใครเป็นคนแจ้งตำรวจกัน"
"พวกแกไม่รอดแน่ทั่งสองคนเลย" จุนไคที่เงียบไปพักหนึ่งก็พูดขึ้น
"หน่อยแหนะแก"
"หยวนไปกดปุ่มตรงนั้น เพื่อเอากรงออกให้ฉันที่"
"อืม" ผมวิ่งไปหาที่จุนไคพูด
"หยุดน่ะ" พ่อพูดพร้อมวิ่งตามผมมา
"หยวนระวัง"
อ๊าก !! พอผมกดปุ่มเสร็จ ผมก็ถูกพ่อตีหัว และสลบลงไป ภาพตรงหน้าเริ่มหายไปที่ละเล็กที่ละน้อยและดับลงในที่สุด
---------------------------------------------------------------------------------
<Karry>
หยวน!!!
"แม่ครับๆ" แม่คงจะเหนื่อยมากจึงหลับไป
"หืม?? จุนไคอยู่ไหนลูก"
"ทางนี้ครับ แม่เป็นอะไรรึปล่าวครับ"
"ไม่เป็นไรจ๊ะ แก้มัดให้แม่หน่อยสิ"
"ครับ"
"ขอบใจน่ะที่มาช่วยแม่ "
"ครับ"
"ดีใจได้แค่นี้แหละ พวกแกสองคน"
"ยังไงแกก็ไม่รอดเหมือนเดิม"
"แน่ใจเรอะ"
"หมายความว่าไงยัง"
"พวกฉันเตรียมตัวหนีไว้เรียบร้อยแล้ว"
"ชิส์"
"แต่แกผิดสัญญาที่บอกว่าจะไม่บอกใคร"
"แต่แกก็ผิดเหมือนกันนั้นแหละ"
"ฉันไม่ได้บอกสักคำว่าจะปล่อยทันที่สักหน่อย"
"เหอะ พูดไปเหอะ"
"คงจะรู้น่ะว่าเมื่อผิดสัญญาจะเป็นยังไง" เค้าพูดพร้อม ยกปืนขึ้น
"คิดจะทำอะไรน่ะ"
"จะฆ่าแม่แกไงละ"
"ไม่มีทางหรอก" ผมเอาตัวไปบังแม่ไว้
"งั่นแกก็ตายไปพร้อมกับแม่แกละกัน"
ปัง~~!!! เสียงปืนดังสนั่นเมืองร้าง
ผมคิดว่าผมคงจะตายไปแล้วละ เพราะผมไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย
แต่พอลืมตาขึ้นผมก็ เบิกตากว้าง ด้วยอาการตกใจ
หยวน!!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
