โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

จุนไค  หวังจุนไค
 
 
 
 
 
 
 
 
ปี๊ด
 
.
.
.
.
.
.
 
 
ปี๊ด
.
.
.
.
.
ตึม
.
.
.
.
.
 
 
 
 
  
     พอผมหันหลังกลับไป  ตามเสียงกระแทกนั้น  ใจผมมันแทบแตก
สลาย
 
 
 
 
 
  !หยวน 
 
 
 
 
 ผมวิ่งเข้าไปหาหยวนที่ถูกรถกระบะ  คันหนึ่งชนเข้า
หยวนไม่น่ะหยวน  ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลให้ที่  ตอนนี้หยวนเต็มไปด้วยเลือด 
ไม่น่ะหยวน ไม่น่ะ  ฉันขอโทษหยวนลืมตาขึ้นมาสิ หยวน!
 
 
 
สักพักรถพยาบาลก็มารับหยวน  ไป  ผมขึ้นรถตามไป ใบหน้าของหยวน
ที่เต็มไปด้วยคราบเลือด  อย่าเป็นอะไรไปน่ะหยวน
 
 
 
 
 
ตอนนี้หยวนอยู่ในห้องผ่าตัด   ผมกำลังโทษตัวเองที่พูดกับหยวนแบบนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจ 
ผมพูดไปเพราะอารมณ์ชั่ววูป ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องอย่างงี้  เพราะผมคนเดียว
 
 
 
 
 
 
 
"จุนไค"  เสียงแม่ และเซียนซี 
 
 
 
"จุนไคหยวนเป็นยังไงบาง"  แม่พูดขึ้น
 
 
 
"ยังไม่ออกจากห้องผ่าตัดเลยครับ"
 
 
 
"ทำไหมไม่ดูน้องดีๆ ปล่อยให้ถูกรถชนได้ยังไง" สีหน้าแม่เหมือนคนกำลังโกรธจัด
 
 
 
"ผมขอโทษครับ เพราะผมหยวนเลยถูกรถชน ถ้าผมไม่พูดแบบนั้นละก็หยวนคงไม่เป็น
แบบนี้"
 
 
 
"เฮ้อ ช่างเถอะจ๊ะ" 
 
 
 
 
 
 
 
 
เวลาผ่านไปไม่รู้ว่านานเท่าไหร่   แล้วหมอก็ออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ใครเป็นญาติคนไข้ครับ"
 
 
 
"ผมครับ หยวนเป็นยังไงบางครับหมอ"
 
 
 
"มีแผลตามตัวหลายที แต่ก็ไม่เป็นอันตรายมากครับ"
 
 
 
"แล้วหยวนจะเป็นยังไงครับ"
 
 
 
"แผลที่ถูกชนไม่กี่อาทิตย์ก็หายครับแต่"
 
 
 
"แต่อะไรครับ"
 
 
 
"คนไข้มีโอกาส ความจำเสื่อมน่ะครับ เพราะว่าสมองของเค้าได้รับการกระทบกระเทือน
เป็นอย่างมากเลยครับ"
 
 
 
 
 
พอหมอพูดจบ ผมแทบจะไปนั่งกับพื้น  ความจำเสื่อม  คำๆนี้ยังคงอยู่ในหัวผม
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่ใช่ความผิดของนายหรอก"  เซียนซีที่อยู่ข้างๆเข้ามาปลอบผม
 
 
 
 
 
"ไม่หรอกเพราะฉันนี้แหละ เพราะฉันคนเดียว"
 
 
 
 
 
 
 
 
 ตอนนี้ผมนั่งเฝ้าหยวนอยู่ในห้อง  ใบหน้าของเค้าที่เต็มไปด้วยบาดแผล
ทำให้ผม แทบกลั่นน้ำตาไว้ไม่ได้    น้ำตาที่ผมไหลออกมา เทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดของเค้าตอนนี้ด้วยซ้ำ
 
 
 
 
 
 
 
"จุนไคจ๊ะ กลับบ้านเถอะจ๊ะพรุ่งนี้มีเรียนน่ะ"
 
 
 
 
"ไม่ครับผมจะ นั่งเฝ้าหยวน"
 
 
 
 
'!เอ๊   เด็กคนนี้  ถ้าหยวนตื้นขึ้นมาแล้วเห็นว่า ลูกไม่ได้ไปเรียนเพราะเค้า ดูสิว่าเค้าจะเสียใจมากแค่ไหน"
 
 
 
 
'ผมขอโทษครับ"
 
 
 
 
'จ๊ะเดี๋ยวแม่เฝ้าต่อเอง กลับไปนอนเถอะ"
 
 
 
 
"ครับ"
 
 
 
 
 
 
 
ผมกลับมาตามที่แม่สั่ง   แล้ววันรุ่งขึ้นผมก็ไปโรงเรียนตามปกติ แต่จิตใจผมอยู่กับหยวนหมดแล้ว 
 
วันนี้เลยซุ่มซาม เดินไม่ระวัง
หกล้มบาง ชนคนอื่นบาง  สภาวะวิญญาญไม่ได้อยู่ในร่าง 
 
 
 
 
 
 
พอเลิกเรียนผมก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที
 
พอเปิดห้องเข้าไป 
 
หยวน หยวนฟื้นแล้วเรอะ  ผมวิ่งเข้าไปกอดหยวน  
 
 
 
 
 
"หยวน ค่อยยังชั่วฉันคิดว่านายจะไม่ฟื้นสะอีก"
 
 
อีกฝ่ายไม่มีการโต้ตอบ และสักพักใหญ่ๆ เค้าก็พูดคำๆหนึ่งออกมา
 
 
"คุณเปนใครเรอะครับ"
 
 
 
'พูดอะไรน่ะหยวน ฉันจุนไคไง"
 
 
 
'จุนไค จุนไคไหนเรอะ แล้วผมเป็นใครเรอะครับ"
 
 
 
 
ผมหันไปทางแม่  แม่ก็ส่ายหน้าให้ 
 
 
 
 
 
"ฉันจุนไคไงหน่อย จำฉันไม่ได้เรอะ หยวน!!"
 
 
 
"!!จุนไค  "  เสียงเซียนซีดังขึ้น
 
 
 
"มันไม่จริงหรอก"
 
 
 
 
'แต่ก็เป็นไปแล้ว หยวนความจำเสื่อมนายอย่าหนีความจริงเลยน่า"
 
 
 
 
"ไม่จริง"
 
 
 
 
ผมวิ่งออกจากห้อง ไปโดยไม่มีจุดหมายใดๆ ทั่งสิ้น และก็ได้แต่พูดโทษตัวเอง
ที่พูดกับหยวนแบบนั้น ผมมันบ้าจริงๆ   เพราะผมคนเดียวหยวนถึง....
 
 
 
 
 
 
 
 
-----------------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
 
 
                                                                   <ROY>
 
 
 
 
 
 
   ผมตื่นขึ้นมาในห้องที่ไม่รู้จัก 
 
 ผมรู้สึกปวดไปทั่งตัว และปวดหัวมาก
 
คนที่อยู่ข้างๆผม เป็นผู้หญิง วัยทำงาน
 
  เหมือนจะเป็นแม่คนได้
 
พอผมถามว่าที่นี้ที่ไหน แล้วผมชื่ออะไร 
 
 
  คนในห้องทำหน้าตกใจกันใหญ่ 
 
 
 
 
ผมเป็นใครกัน..................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
----------------------------------------------------------------------------------------
 
 
ขอโทษที่ลงช้าน่ะค่ะ แต่หวาย ออกจากบ้านไม่ได้นาน ออกบ้านได้แค่แปปเดี๋ยวเอง ทำให้ลงไม่ได้
ส่วนเรื่องทายาทจะขอ งดลงไปก่อนน่ะค่ะ เพราะกะว่าจะลง โลกความฝันให้จบก่อน  สองเรื่องไม่ไหวค่ะตอนนี้ 
 
 
 
<แก้ให้ใหม่แล้วน่ะค่ะ เนื่องจากเกิดอาหารตกใจเล็กน้อย ได้20% >
เนื่องจากมีเวลาแค่นี้เลยทำได้แค่แก้ตอนให้ค่ะต้องขอโทษด้วย
 
ต้องกลับไปทำการบ้านแหละ ไว้เจอกันค่ะ