โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)
9.7
หวายอายุ14ค่ะ
แชร์นิยายฟิคชั่น
26) การเริ่มต้นของความเชื่อใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ <Karry>
หยวนได้เล่าเรื่องทุกอย่างให้ผมฟัง ไม่น่าเชื่อเลยว่าหยวนกำลังทำเพื่อคนที่เค้ารักมาทั่งชีวิต
แต่ทำไหมเค้าไม่บอกผมละ เค้าไม่เชื่อใจผมเลยเรอะ ถึงอย่างงั่นผมก็อภัยให้เค้าอยู่ดีนั้นแหละ
พอผมเข้าค่ายเสร็จก็เลยเอาเรื่องนี้ ไปเล่าให้แม่ฟังซึ่งแม่รู้อยู่แล้ว แม่น่ะแม่ รู้ทั่งรู้แต่ก็ไม่บอกกันสักคำ งอนแม่แล้ว
หลังจากนั้นผมกับเซียนซี ก็ไปอยู่วงBadboys พักใหญ่
พอเราสองคนเข้าวงก็ยิ่งมีงานเพิ่มมากขึ้น และหยวนก็มาอยู่TFBOYS
คือพวกเรารับทั่งงานของBadboys และ TFBOYS พร้อมกัน
ทำให้มีเงินมากพอที่จะใช่ในค่ารักษา พยาบาลของคุณลุง และเบื่องหลังที่ค่อยรับงานก็คือ ผู้จัดการหน้าเงินนี้เอง ไม่น่าเชื่อว่าเค้าจะยอมทำเพื่อคนอื่นด้วย= ="
เมื่อทุกอย่างเข้าที่แล้ว วงBadboysก็ถูกยุบไป เราสามคนเลยมาอยู่TFBOYSเหมือนเดิม
จบสักที่= =
"จุนไค" เสียงหยวนพูดขึ้นหลังจากที่เค้าออกมาจากห้องน้ำ
"อะไรเหรอหยวน"
"ขอบคุณน่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอกก็ช่วยๆกันนั้นแหละ"
"อยู่นิ่งๆน่ะ" หยวนนั่งลงข้างผมแล้วพูดขึ้น
"ทำไหม?"
จุ๊บ
O_o
"ทำอย่างงี้แปลว่าอยากจะให้เค้าจัดตัวเองใช่ไหม"
"เห้ย อย่าน่ะ"
"มาให้จุ๊บสะดีๆ" หยวนลุกขึ้นแล้วเดินออกห่างจากผม
"อย่าน่ะเดี๋ยวคุณป้าเข้ามาเห็น"
"ล็อกห้องไว้ก็จบ" พูดแล้วก็เดินไปล็อกห้องไว้
"เห้ยทำอะไรน่ะ"
"มานี้สะดีๆ" ผมกอดเค้าไว้แล้วจูบเข้าที่แก้มฟอดใหญ่
"เจ็บน่ะ"
"งั่นอีกข้างรับลองไม่เจ็บ" พูดแล้วก็จูบไปอีกข้าง
"พอแล้ว แก้มฉันมัน..."
"โห้แก้มแดงเป็นลูกตำลึงเชียว"
"เพราะใครละ เพราะใคร"
"อย่าไปไหนอีกน่ะหยวน"
"อืมฉันสัญญา"
แล้วพวกเราก็นอนกอดกันอยู่อย่างงั้นทั่งคืน
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
<ROY>
พอผมช่วยเพื่อนเรื่องค่ารักษา พยาบาลของคุณลุงแล้ว วงBadboysก็ถูกยุบ เพราะพวกเรามาอยู่TFBOYS
กันหมด เหนื่อยเหมือนกันน่ะเนี๊ย แต่ก็ดีเหมือนกัน
เพราะยุ่งกับการเรียนและก็งาน ก็เลยไม่ค่อยได้คุยกับจุนไคสักเท่าไหร่เมื่อคืนก็ยังถูก จุนไค ฟัดจัดเต็มอยู่เลย= =พอเช้าก็มาโรงเรียนตามปกติ และสิ่งที่นักเรียนทุกคนกลัวก็มาถึง
"สอบ" !!!!!! ไม่น่า วันนี้สอบพระเจ้าช่วย
"สอบ" !!!!!! ไม่น่า วันนี้สอบพระเจ้าช่วย
ไม่ได้อ่านหนังสือสักกะตัว ทำไหมTT ตายแน่ๆ
ถ้านิสยังอยู่ผมคงไม่ต้องอ่านหนังสือแท้ๆ อิอิมีเทวดาช่วยมันก็ดีน่ะ ว่าไปแล้วนิสจะยังอยู่ดีไหม
เห้ย!!! นี้ไม่ใช่เวลามาถึงนึกความหลัง จะทำไงดีละเนี๊ยกับการสอบ เอาวะ ตกก็ตก ผ่านก็ผ่าน วัดกันไปเลย
หวังว่าจะออกตามที่เรียนน่ะ= = ผมยิ่งเป็นพวกขี้ลืมอยู่ด้วย
พอพักเที่ยง ผมก็ซื้อข้าวแล้วก็ขึ้นไปบนดาดฟ้า ของโรงเรียน
เจอจุนไคเข้าพอดี
"ไงdarling" (ไงที่รัก)
"ขนลุก"
"ฮ่าๆ สอบเป็นไงละ"
"แย่"
"ฮ่าๆ"
"ไม่ต้องมาหัวเราะเลยเพราะใครทำให้ฉันไม่ได้อ่านหนังสือนิ"
"คร๊าบๆ มานั่งสิ"
"ชิส์" ผมนั่งลงข้างๆเค้าแล้วเค้าก็จับมือลงไว้
"ทำอะไรน่ะ เดี๋ยวใครก็มาเห็นเป็นข่าวอีก"
"อยู่บ้านนายยังให้ฉันจับได้เลย"
"นี้! อยู่บ้านนายทำมากกว่าจับมือน่ะ เอ๊ย= =" พูดอะไรเนี๊ย
"งั่นๆ ทำเรื่องแบบนั้นตอนนี้ได้ใช่ไหม" เค้ายิ้มเจ้าเลห์ใส่ผม
"ไม่ได้! " ผมตีเข้าที่ไหล่ของเค้า
"รุนแรงอีกแล้วน่ะ"
"จะทำไหม" ผมก็ตีเค้าไปอีกที่
"นี้ถ้าตีฉันอีก น่ะฉันจะจูบน่ะ"
"เห้ย ล้อเล่นไม่ตีแล้ว"
"ทำไหมไม่ลองตีอีกที่ละ"
"ไม่!!"
"ฮ่าๆ งั่นฉันไปก่อนน่ะตั้งใจสอบน่ะที่รัก"
"ใครที่รักของนาย"
"แบร่ๆ"
"ชิส์"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
<Jackson>
พอทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมก็โล่งอก เรื่องเกือบจะทุกอย่างได้จบลงแล้ว
จะไดก้ใช่ชีวิตเหมือนเดิมสักที่
วันนี้สอบ แน่นอนผมอ่านหนังสือมาเป็นอย่างดี เตรีนมพร้อม
พอเลิกเรียนผมเลยชวนจื่อหงไปที่ห้องของผมเอง ในบริษัทTF
เพราะผมอยากจะอยู่กับเค้าให้นานๆบาง เพราะเรื่องนี้ ทำให้เราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันเลย
"ชวนฉันมาอยู่กับนายสองต่อสองคิดอะไรเนี๊ย= ="
"ก็ไม่ได้คิดอะไรก็แค่จะทำอย่างที่ คนมีแฟนเค้าทำกัน"
"ห่ะ"
"ก่อนอื่นตอบคำถามฉันก่อน"
"ได้สิ"
"ทำไหมถึงพูดกับฉันแบบนั้น"
"พูดอะไร"
"ตอนอยู่หลังโรงเรียน"
"เอ่อ.."
"บอกมาเลย" ผมส่งสายตาใช่เค้าอย่างเอาชีวิต + +
"ก็ฉันไม่รู้จะทำยังไงนิ"
"เลยทำให้ฉันเจ็บเนี๊ยน่ะ"
"ขอโทษน่ะ " เค้าทำหน้าเศร้า
"เฮ้อ" ผมจับเค้ามากอดเอาไว้
"ทำอะไรน่ะ"
"ต่อไปนี้อย่าพูดแบบนั้นกับฉันอีกรู้ไหม และอย่าทำหน้าแบบนั้นอีกน่ะ"
"อืม"
"ไปกินข้าวกัน"
"เปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วมาก= ="
"หรือจะต่อละ" ผมเดินเข้าไปไกลแล้วถอดเสื้อนอกออก
"เห้ยอย่าน่ะฉันล้อเล่นจะถอดเสื้อทำไหมเนี๊ย"
"ฮ่าๆ จะอาบน้ำ คิดอะไรเนี๊ย"
"หน่อยนี้แนะ" เค้าตี้มาที่อกของผมแต่ไม่แรงมาก
"ตีอย่างงี้แปลว่า อยากจะโดน"
"เห้ย ขอโทษ"
'ไม่เป็นไรฮ่าๆ เดี๋ยวไปนั่งรอเลยน่ะ อาบน้ำก่อน"
"อืม"
"มาอาบด้วยกันไหม ไม่มีคนถูหลังให้อะ"
"ไปไกลๆเลยคนบ้า"
"ฮ่าๆ แปปนึ่งน่ะ"
"อืม"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
<ROY>
ณ หน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง ในปักกิ่ง ซึ่งไม่มีใครเดินผ่านเลยแม้แต่คนเดี๋ยว
"ทำไหมถึงทำอย่างงั่นห่ะ!" จุนไคพูดเสียงดังจนผมตกใจ และสั่นกลัวจนร้องไห้เพราะน้ำเสียงของเค้า
"หยวนทำอะไรผิดอะแค่ไปเล่นกับเพื่อนเฉยๆน่ะ อือๆ"
"ไม่ต้องมาเล่นบทโศก ทำอย่างงั่น หมายความว่าอยากเลิกก็ใช่ไหมละ"
"หยวนแค่ไปเล่นกับเพื่อนจริงๆน่ะ"
"ไปเล่นแล้วทำไหมถึงอยู่ในสภาพนั้นละ"
"มันไม่ใช่อย่างที่คิดน่ะ อือๆ"
"จะไม่ให้คิดได้ยังไง ในห้องนั้นนายมีแค่ผ้าขนหนูตัวเดี๋ยวแล้วอีกคนก็เหมือนกัน"
"บอกแล้วไงว่าเข้าใจผิดอะ ฟังกันบางสิ "
"จะอธิบายอะไรอีกละ ภาพมันก็ชัดเจนขนาดนั้นแล้ว"
"ไหนบอกจะเชื่อใจกันไงละ"
"นายเองไม่ใช่เรอะที่ทำให้ความเชื่อใจนั้นหายไป"
"ทำไหม"
"เชิญนายเดินไปในทางของนายเถอะและอย่าตามฉันมาอีก ถ้าไม่ใช่เวลาทำงานอย่าได้มาพูดกับฉัน"
ผมไม่พูดอะไร อยากเลิกก็เลิกสิ ผมเดินไปอีกฝังของถนน จุนไคก็เดินไปอีกฝัง
นี้มันเป็นการตัดขาดงั่นเรอะ
ผมนึกได้ว่า ผมจะให้ของขวัญกับเค้า เป็นการชอบคุณที่เค้า ดูแลผมมาตลอดแต่คงไม่จำเป็นแล้วละ
แต่ยังไงผมก็ยังอยากให้อยุ่ดี
"จุนไค"ผมเรียนชื่อเค้าเพื่อจะพยายามให้เค้าหยุด
(ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝัง)
ผมเดินและเรียกชื่อเค้าไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
"หวังจุนไค"
ปี๊ดๆ ปี๊ดๆ ตึ๊ม
ภาพที่อยุ่ตรงหน้า เริ่มจางหายไป และดับลงในที่สุด
.
.
.
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
