โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

                                                                       <Karry>
 
 
 
 
 
 
 
 ผมพยายามจะเลิกคิดเรื่องนี้ และตั้งใจเรียนและทำงาน แต่ถึงจะพยายามเท่าไหร่ก็ตัดไม่ได้สักที่
 
 
 
 
ตอนนี้ผมกำลังจัดเตรียมของใช่สำหรับการเข้าค่าย  แต่เข้าค่ายนี้ไม่เป็นแบบหรูนิดนุง
คือการไปตั้งแคม ทำอาหารและเล่นเพ่นบอลกันไม่มีอะไรจะดีกว่ากัน
 
 
 
 
พอเช้าผมก็มาขึ้นรถรอคนอื่นๆ แต่พอมาถึงผมก็เห็นหยวนกับจื่อหงอยู่บนรถอยู่แล้ว
พักสัก คนก็ค่อยๆเดินขึ้นมารถมาจนครบทุกคนครูเช็คชื่อแล้วก็ออกเดินทาง
 
 
 
 
ใช่เวลาประมาณ 2-3ชั่วโมงกว่าจะถึง พอมาถึงครูก็แบ่งกลุ่มให้พวกเรา กลุ่มละ4คน
สวรรค์ช่างเป็นใจให้พวกเรา4คนมาอยู่ด้วยกัน
 
 
 
 
เราทั่งสี่ แบ่งหน้าที่กันออกไป โดยการจับฉลาก  ผลก็คือ
ผมได้อยู่กับจื่อหงTT  เซียนซีอยู่กับหยวน พระเจ้าทำไหมทำกับลูกอย่างนี้TT
 
 
 
 
"งั่นฉันกับจื่อหงจะไปเก็บฟื้น น่ะ"
 
 
"โองั่นเดี๋ยวฉันกับหยวนจะเตรียมอุปกรณ์ทำอาหารเอง"
 
 
 
 
 
 
ผมเดินไปในป่า ที่ไม่ค่อยมีใครสักเท่าไหร่ และก็ ก้มหน้าก้มตาเก็บฟื้น 
 
 
 
 
"จื่อหง"
 
"หืม"
 
"บอกมาสิว่าทำไหมนายถึงเข้าวงBadboys"
 
"จะทำไหมอะ"
 
"จะตอบฉันไหม"
 
"ถ้าบอกว่าไม่ละ!"
 
"ฉันไม่ได้ใจดีเหมือนเซียนซีหรอกน่ะ"
 
"ฉันก็ไม่ได้ง่ายเหมือนหยวนหรอกน่ะ"
 
"งั่นเรอะ" ผมวางไม้ทิ้งแล้วก็เดินเข้าไปหาจื่อหง
 
"จะทำอะไรน่ะ"
 
"จะทำอะไรก็ได้ทั่งนั้นแหละ"  ผมเดินเข้ามาใกล้เค้าจนจื่อหงชนกับต้นไม้
 
"อย่าน่ะ"
 
"จะบอกไหม" ผมก็เอาหน้าเข้าไปใกล้ๆเค้า
 
"โอเคๆยอม"
 
"ต้องอย่างงั่นสิ"
 
"เฮ้อ"  ผมเดินออกห่างจากตัวเค้าเพื่อให้ สงบสติ= =
 
"ไหนบอกมาสิ"
 
 
 
 
 
แล้วจื่อหงก็เล่า รายละเอียด เล็กๆหน่อย พอที่จะรู้เรื่องให้ฟัง
 
 
 
 
 
 
"ที่เหลือนายไปฟังจากปากหยวนเองแล้วกันฉันก็บอกได้เท่านี้แหละ"
 
 
"เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไหมทำกันแค่นั้นละ"
 
 
"ก็หยวนเค้าไม่อยากรบกวนพวกนายอะ"
 
 
"เชื่อฟังแฟนฉันดีจังน่ะ"
 
 
"แฟนนายโหดน่ะเอ่อ"
 
 
"เอ่อช่างเถอะกลับไปหาหยวนกับเซียนซีกัน"
 
 
"อืม"
 
 
 
 
 
 
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
                                                                   <Jackson>
 
 
 
 
 
 
 
 ผมต้องทำอาหารกับหยวน และขณะที่รอ ฟื้นจากจุนไคกับจื่อหง ผมเลยเตรียมอุปกรณ์รอพวกเค้าสองคน
 
 
 
 
"หยวน"
 
 
"ว่าไง"
 
 
"ทำไหมนายถึงไปอยู่วงBadboysละ?"
 
 
"ถามทำไหมอะ"
 
 
"ฉันอยากรู้"
 
 
"ไม่ต้องอยากรู้หรอกน่า"
 
 
"นี้!!!!" ผมตะโกนใส่เค้า ทำให้หยวนตกใจ จนหันมาทางผม
 
 
"อะไรเหรอ" เสียงหยวนดูสั่นๆ
 
 
"จะบอกดีๆน่ะได้ไหมรุ้ไหมเพราะนาย ฉันจะบ้าตายอยุู่แล้วนิ"
 
 
"ไม่บอกจะทำไหม"
 
 
"ฉันไม่ได้ใจดีเหมือนจุนไคหรอกน่ะ"
 
 
"แล้วคิดว่าฉัน เหมือนจื่อหงเรอะ"
 
 
"นายคงอแยากจะลองใช่ไหมละ"
 
 
"นายทำอะไรฉันไม่ได้หรอกจำไม่ได้เรอะใครที่สู้กับพวกนักเลงนั้น"
 
 
"เหอะ คิดว่าฉันไม่สังเกตนายเรอะหยวน"
 
 
"ห่ะ?"
 
 
"ตั้งแต่ที่นายหายไป แล้วกลับมานายดูอ่อนแอลงไปเยอะเลย ยกอะไรก็ไม่ค่อยขึ้น"
 
 
"ชิส์"
 
 
"ฮ่าๆ ถ้าจะจริง"
 
 
"ยังไงก็ไม่บอก"
 
 
"งั่นเรอะ ฉันก็ไม่อย่างทำอย่างงี้หรอกน่ะ"
 
 
"ห่ะ"  ผมวางอุปกรณ์ลงแล้วก็เดินไปหาหยวน
 
 
"จะทำอะไรน่ะ"
 
 
"ถ้าบอกความจริงฉันจะไม่ทำก็ได้"
 
 
"ไม่มีทาง" 
 
 
"น่าเสียดาย"
 
 
"โอ๊ย"   เค้าร้องออกมาเพราะผมผลักเค้า ใส่กำแพง 
 
 
"แหมๆอ่อนแอลงไปเยอะกว่าที่คิดสะอีกน่ะ"
 
 
"จะทำอะไรของนายน่ะ"
 
 
"จะบอกไหม"  แล้วผมก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้หยวนเรื่อยๆ
 
 
"ไม่"  แล้วมาหยุดที่คอ แล้วก็ ดมกลิ่นของเค้าเล็กน้อย
 
 
"แหมกลิ่นหอมดีจังน่ะ"
 
 
"ไอ้คนโรคจิต"
 
 
"พูดอย่างงี้แปลกว่าอยากให้ฉัน ชมรสชาติมันใช่ไหมละ" ผมทำท่าเหมือนกำลังจะไปไซค์เค้า
 
 
"ยอมแล้วTT"
 
 
"ทำไหมไม่พูดไม่อีกรอบละ"  ผมออกมาจากตัวเค้าอย่างช้าๆ
 
 
"ยอม"
 
 
"วู่ต้องอย่างงี้สิ"
 
 
"เฮ้อ"
 
 
"เอ้าเล่ามา"
 
 
 
 
 
แล้วหยวนก็เล่า เหตุผลที่เค้าไปอยู่ในวงBadboys 
 
 
"เรื่องแค่นี้เองน่ะ ทำไหมไม่บอกตั้งแต่แรกละ"
 
 
"อย่ามาว่าเรื่องแค่นี้น่ะเดี๋ยวๆ"
 
 
"อ่าๆ เรื่องใหญ่ก็ได้"
 
 
"เชอะ"
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
 
                                                                              <RoY>
 
 
 
 
 
   ผมได้เล่าเรื่องทั่งหมดให้เซียนซีฟัง หน่อยจำไว้เหอะเซียนซี กล้าทำอย่างงั่นกับฉัน สักพักวันเหอะ
แต่ว่าเซียนซีรู้ได้ไงว่าฉันไม่มีแรงมหาศาลเหมือนแต่ก่อนแล้ว โรคจิตชอบมองแต่คนอื่น
ค่อยดูน่ะฉันไปฟิตกล้ามมาเมื่อไหร่จะอัดให้นวม
 
 
 
อยากรู้ใช่ไหมว่าทำไหมผมสร้างวงBadboys
ย้อนกลับไปวัน K-pop 
ผมเจอเข้ากับเพื่อนเก่า หรือนั้นก็คือหลานของ คุณลุงเจ้าของร้านกาแฟนั้นเอง
คุณลุงแก ล้มป่วย และต้องรักษาตัวที่โรงพยาบาล และค่ารักษามันแพงมากๆ
 
 
 
จนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง เพื่อนของผมคนนี้เลยทำทุกวิถีทางเพื่อจะหาเงิน
วันหนึ่งเค้าไปเจอ ป้ายประกาศ ที่รับสมัครดาราหน้าใหม่ ซึ่งเค้าเลย
หาเพื่อนอีกสองสามคนและพึ่งซ้อมจนเก่งเพื่อจะมา เป็นดารา
 
 
 
เพราะว่างานนี้ เป็นงานที่ได้เงินเยอะที่สุด และถ้าชนะใน รายการนี้ ก็จะได้เงินจำนวนหนึ่งด้วย
แต่นั้นก็ไม่พอกับค่ารักษา แม้แต่น้อย 
ผมเลยคิดตั้งวงขึ้น และไปขอร้อง ผู้จัดการ(หน้าเงิน) เพื่อให้เค้าช่วยในเรื่องนี้
 
 
 
ตอนแรกผมคิดว่าผู้จัดการคงไม่ช่วย แต่เค้ากลับช่วย ผมก็อึ่งไปแปปหนึ่ง
แต่ก็ขอบคุณเค้ามากๆ  ผู้จัดการค่อยรับงานให้พวกเรา 
และตอนออกจากบ้านผมก็บอกกับคุณป้าแล้ว
 
 
 
เธอก็เลยยอมให้ผมย้ายออกมา อยู่โรงแรม 
แน่นอนว่า เพื่อนของผมนั้นไม่ยอม แต่ใครจะกล้าขัดหวังหยวนคนนี้กัน
เค้าไม่อยากจะให้ผมออกจากวงTFBOYSเพราะพวกเค้า 
 
 
 
แต่สุดท้ายก็ยอมด้วยเหตุผม และสถานการณ์ให้ตอนนั่น บีบบังคับให้พวกเค้าต้องยอม
พอจื่อหงเข้าวงก็ยิ่งมีงานไหลเข้ามาเรื่อย ไม่ขาดสาย 
ไม่น่าเชื่อว่าจื่อหง จะเก่งได้ขนาดนี้  ต้องขอบคุณเค้าจริงๆ
และผมก็ต้องทำร้าย ความรู้สึกของตัวเอง จื่อหงก็เหมือนกัน
 
 
 
หลายครั่งที่ผมร้องไห้และหมดกำลังใจ เมื่อคิดถึงคุณลุงผมก็เลยต้องสู้
เพราะแก เหมือนลุงแท้ๆ ที่เคญดูแลผมมาเสมอ ผมไม่ยอมแพ้หรอก
 
 
 
ก็คิดอย่างงั่นมาถึงตอนนี้ และสู้กับความเหนื่อยในการทำงาน และสู้กับหัวใจตัวเองด้วย
มันตั้งเจ็บและปวดไปถึง หัวใจส่วนที่ลึกที่สุด แต่ก็เพื่อคนที่รักมากที่สุดในชีวิต
 
 
 
 
กลับสู้ปัจจุบัน พอจุนไคกลับจื่อหงมา ผมก็เดินหน้านิ่งไปหาจื่อหง
 
 
 
"จื่อหง"
 
 
"หยวน"
 
 
"แฟนนายน่ากลัว"  ผมกับจื่อหงพูดพร้อมกัน
 
 
"เอ้าพูดงี้ฉันกับเซียนซีเสียหายน่ะ"
 
 
"ไม่ต้องมาพูดเลย"
 
 
"หยวนนั่นแหละทำไหมเรื่องอย่างงี้ถึงไม่บอกฉัน เห็นฉันเป็นคนอื่นคนไกลไปได้"
 
 
"ขอโทษน่ะฉันไม่อยากรบกวนจุนไคกับเซียนซีน่ะ"
 
 
"เชื่อใจกันหน่อยสิ" จุนไคเดินมากอดผมไว้ และลูบหัวเบาๆ นั้นทำให้ผมกลั่นน้ำตาที่เก็บไว้นานแล้วไม่ได้
 
 
"โอ๊อย่าร้องสิ ที่หลังมีเรื่องอะไรบอกกันด้วยน่ะยินดีช่วย"
 
 
"อืม"