โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

ทามกลางบรรยากาศ หนาวเหน็บ 
ผมตื้นขึ้นมา ในตอนเช้า และห้องที่ไม่คุ้นเคย
ผมมองไปรอบ และคิดว่ามันคงเป็นแค่ความฝัน
 
<นายไม่ได้ฝันหรอก>
 
 "!ห่ะ นายเป็นใครน่ะ"
 
<ห่ะอย่าบอกว่าลืมแล้ว>
 
" เดี่ยวนึกก่อนน่ะ"
 
  "อ่อ"
 
<จำได้แล้วเรอะ>
 
"ยัง"
 
<แล้วจะอ่อหาพระแสงอะไร>
"=w=?"
 
<อ่าๆบอกก็ได้ นายขอพรกับฉันไงว่า ขอให้นายเป็นเด็กที่รวยที่สุดในจีน>
 
<และขอให้นายมีพลังที่สามารถทำอะไรก็ได้ (เอาแต่ใจมาก)>
 
" ....อ่อจำได้แล้ว เห้ยมันเป็นจริงอะ นึกว่าโกหกสะอีก"
 
<ไม่เชื่อใจกันเลยน่ะ>
 
<เฮ้อ ...เอ่อฉันว่านายรีบไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า>
 
"ไปไหนอะ?"
 
<ไปโรงเรียนไง>
 
"!ห่ะ"
 
<จะ ห่ะ ทำไม ฉันไปสมัครเรียนให้นายเรียนร้อยแล้วเป็นโรงเรียนไฮสคูล>
 
"0-0!"
 
<เอ้าๆ ถ้าไม่รีบจะสายน่ะ 7.30ละน่ะ>
 
"เห้ย งั่นแปปน่ะ"
 
10นาที่ผ่านไป
 
"เสร็จแหละ"
 
<เร็วเวอร์ ไปได้แล้ว>
 
"ไปไงอะ ฉันไม่เคยไป และไม่เคยมาที่นี้น่ะ"
 
<เอ่อๆ งั่นฉันพาไปก็ได้ จับมือสิ>
 
""= =" อื้ม
 
หลังจากนั่น นิสก็พาผมมาที่โรงเรียนไฮสคูลแห่งหนึ่งในจีน 
เค้าบอกห้องที่ผมอยู่แล้วก็หายไป ผมยังอึ่งกับการพามาของเค้าอยู่ เค้าพาหายตัวมา
เอ๊ยเรียกว่า เทเลพอทดีกว่า หายตัวมันเหมือนผีเกินไป
หลังจากสติผมมาแล้ว ผมเลยรีบเดินไปที่ห้อง ทันที และมาหยุดที่หน้าห้องเรียน
 
"เอ้ามาพอดีเลย ครูกำลังพูดถึง เข้ามาแนะนำตัวสิจ่ะ"
 
"สวัสดีครับ ผมหวังหยวนหรือเรียกหยวนเฉยๆก็ได้ "
 
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ^^"
 
"แนะนำตัวเสร็จแล้ว งั่นไปนั่ง...อ่อไปนั่งข้างจุนไคน่ะลูก"
 
"ครับ"
 
ผมรับคำครูแล้วเดินไปนั่งข้าง จุนไคตามที่บอก
ผมเดินมาเค้าบอกผมเหมือนกำลังจะทักแต่ผมเมินเค้า
เพราะเค้าเป็นคนดังผมไม่ชอบความวุ่นวายเลยไม่ยุ่งกับเค้า
และอาจจะมีเรื่องได้= =" แต่เค้าก็หล่อดีน่ะ
 
"งั่น พอนั่งที่แล้วเรามาเริ่มเรียน คาบแรกกันเลยน่ะจ่ะ"
 
 
Karry
 
 
ผมหวังจุนไค หนุ่มหล่อของวงTFBOYS ครับ เมื่อเช้ามีเด็กใหม่
เข้ามา เค้ามาเรียนที่นี่ได้แปลว่าต้องเก่งมากแน่ๆ 
ผมมองกำลังจะทักแต่เค้าเมินหน้าผมและไปนั่งที่ของเค้า
เค้าโกรธผมรึปล่าวเนี๊ย แต่ก็น่ารักดีน่ะครับ 

 
พักเที่ยง
 
 
Roy
 
พอพักเที่ยงปุ๊ป ผมก็เก็บอุปกรณ์ลงใต้โตะอย่างเรียบร้อย
และรีบเผ่นหนีออกจากห้องเพราะผมเห็นเหล่าแฟนคลับของหวังจุนไครออยู่หน้าห้องเต็มไปหมด
ผมเลยต้องรีบลงมา พอรอดจากมรสุ่มนั่นแล้ว ผมเลย ลงมาต่อแถวซื้อข้าว
แล้วก็หาโต๊ะนั่ง พอผมกินได้สักพักก็มีคนมานั่งตรงข้ามผม
เค้าคือหวังจุนไค ที่พึ่งรอดจาก อสูรกาย กระหายดารา
 
"เห้ นาย ชื่อหวังหยวนใช่ป่ะ"
 
"= ="
 
"ฉันหวังจุนไค น่ะยินดีที่ได้รู้จัก"
 
"= ="
 
"ไม่มีปากรึไงทำไหมไม่พูด"
 
"มีแต่ไม่อยากพูด"
 
"พูดเแล้วนี้ไง"
 
"เห้ย เพื่อนเล่นเรอะ"
 
พอผมพูดจบ เค้าก็ยิ้มที่มุมปาก
ผมเลยรีบกินให้เสร็จแล้วหนี มาจากไอ้หน้าแมวนี้
ผมซื้อน้ำแล้ว ก็เดินสำรวจโรงเรียน สวยดีแหะ
แต่ผมก็ต้องมาหยุดที่ หลังโรงเรียนที่มีพวกนักเลงกลุ่มหนึ่งอยู่
ผมเห็นเค้าเข้าพอดี และเค้าก็เห็นผม
 
"เห้ยไอ้น้อง เด็กใหม่เรอะว่ะ หน้าไม่คุ้นเลย"
 
"เอ่อครับ"
 
"พึ่งมาใหม่คงไม่รู้สิน่ะว่าที่นี้ใครใหญ่"
 
"ใครเรอะครับ"
 
"ก็ กูไง รู้แล้วก็ ส่งเงินที่แกมีมา ถ้าไม่อยาก โดนลุม"
 
เฮ้อ ที่แท้แค่โจร กระจอก กลุ่มหนึ่ง ตอนนี้ผมมีแรงพอที่จะ ซัดพวกปากดีนี้ให้หนีได้
แต่ ผมสังเกตเห็นจุนไคที่ แอบตามผมมา เล่นสักหน่อยคงไม่เป็นไรมั่ง
 
"อย่าเลยครับ ผะ... ..ผมไม่มีเงินหรอก"
 
"อย่ามาโกหก ถ้าแกเรียนที่นี้แปลว่าต้องมีเงินแน่ๆ"
 
"ผมไม่มีจริงๆน่ะครับเชื่อผมเถอะ"
 
"อย่ามาโกหก "
 
เค้าพูดพร้อมกระชากคอเสื้อผม แล้วยกหมัดจะต่อย"
 
"เห้ย หยุดน่ะ"  (เสียงจุนไคก็ดังขึ้นหลังจากที่ผมกำลังจะโดนต่อย)
"เห้ย มีคนมาขัดว่ะ จัดมันหน่อยดิ"
 
หลังจากคำพูดจบ พวกนังเลงที่เหลือ ก็มองไปที่จุนไค
อาวุธครับมือ
"เห้ย" 
 
"โอ้ย"  เสียงจุนไค ร้องเพราะโดนแทงเหล็กฟาดเข้าที่แขน ซ้าย
หลังจากนั่นก็ถูกต่อยที่หน้า จนปากแตก
ผมเห็นอย่างงั่นเลย โกรธขึ้นมา ผผมไม่พูดไม่จา ต่อยหน้าไอ้คนที่กระชากคอผมอยู่
แล้วไปจัดการพวกนักเลง ที่เหลือ 
"โอ๊ย ! อ๊าก" เสียงนักเลง ร้องลั่น และพวกมันก็หนีไป
"นายเป็นยังไงบางจุนไค ฉันขอโทษน่ะ"
 
"ขอโทษ ทำไหม นายไม่ผิดสักหน่อย"
 
"ขอโทษ ถ้าฉันไม่เล่นนายคง จะไม่เจ็บอย่างนี้" ผมพูดเสร็จพร้อมน้ำตาที่กำลังไหล
 
"ฉันไม่เป็นไรหรอกแผลแค่นี้เอง อย่าร้องสิ"
 
<นายก็รักษา ได้นิ ทำไหมไม่ทำ?>
 
(ทำยังไงอะ?) ผมคุยกับนิสทางโทรจิต
 
<จูบเข้าที่แผล อะแล้วมันจะหาย>
 
(ห่ะ)
 
<เอ้าๆ หรือนายจะปล่อยให้จุนไค เจ็บอยู่อย่างงั่น>
 
(.......)

 "จุนไคนายเสียจูบแรกหรือยัง"
 
"ห่ะ ยังถามทำไหม"
 
"ขอโทษน่ะ"  
 
"ห่ะ อะไร"
 
"จุ๊บ"
 
0-0"
 
จุ๊บ
 
พอผมจูบเข้าที่แขนและ มุมปากของเค้าเสร็จ เค้าก็อึ่งพูดไม่ออก
"มันเป็นวิธีรักษาน่ะ ป่ะไปห้องเรียนกัน" 
ผมกลบเกลื่อนเรื่องเมื่อกี่โดยการชวนเค้าไปห้องเรียน
แต่ทำไม ทั่งที่รู้สึกผิดที่ ผมทำเค้า เจ็บแต่พอทำอย่างงั่นแล้วใจผมก็เต้นจนแทบระเบิด
ออกมากันน่ะ
 
 
Karry
หลังจากที่ผมผ่านมรสุมเหล่าแฟนคลับ ผมเลยลงไปหาอะไรทาน
พอผมซื้อข้าวเสร็จผมสังเกตเห็น หวังหยวนนั่งอยุ่คนเดียว
เลยเข้าไปทัก แต่เค้ากลับเมิน ผมเลยทักเค้าไป และกวน บาทาเล็กน้อย
 
 
แต่เค้าก็ เดินหนี ไป ผมนึกเป็นห่วงเลย สะกดรอยตามไป ไม่ได้โรคจิตน่ะ
ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือ หยวนกำลังโดนพวกนักเลง รีดเงิน
ผมเลยเข้าไปช่วยหรือ เข้าไปให้โดนอัดก็ไม่รุ้ ผมโดนแทงเหล็กฟาดเข้าที่
 
 
แขน แตกรึปล่าวก็ไม่รู้กระดูกนิ และโดนต่อยที่หน้า ปากแตก หล่อๆของผม
T0T หวังหยวนที่กลัวอยู่ๆดีก็มาช่วยผมสะงั่น ผมตกใจเล็กน้อย
และโจรก็หนีไป และเค้าเอาแต่ขอโทษผมจนน้ำตาไหล
ผมบอกไม่เป็นไร ไม่ต้องร้อง  และก็ขอโทษอยู่อย่างงั่น
 
 
 
 
และเค้าก็นิ่งไปแปปนึ่งเหมือนคิดอะไรอยู่
เค้าถามว่าเสียจูบแรกยัง 
ผมบอกว่ายังพร้อมหน้าตาที่สงสัย
 
 
และผมก็อึ่งกับสิ่งที่เค้าทำ  เค้าจูบที่มุมปากของผม และที่แขนของผม
แล้วพูดว่ามันเป็นวิธีรักษา สักพักมันก็หายเจ็บจริงๆ
เค้าชวนผมขึ้นห้องเรียนเฉยเลย ทั่งที่ผมยังอึ่งอยู่อย่างงั่น
พอเลิกเรียน ผมว่าจะชวนเค้าไปเลี้ยงแต่พอออกมาเค้าก็ไม่อยู่สะแล้ว"อยากจะรู้จังว่าพรุ่งเค้าจะมารึปล่าว"