โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

                       <ROY>
 
ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าซึ่งเป็นเช้าที่ดูวุ่นวายสุดๆ
เพราะนักแสดง เข้าโรงพยาบาลถึง3คน ทำให้ผู้จัดการหัวเสียเลยที่เดียว
เพราะข่าวกระจายเร็วมาก 
 
 
 
ตอนนี้ผมต้องไปออกหลายรายการทั่งเรื่องทั่งสามเข้าโรงพยาบาล 
และเรื่องภาพ  เพื่อความอยู่รอดของวงผมต้องโกหกว่ามันเป็นแค่อุบัติเหตุ
และภาพนั่นก็เป็นภาพตัดต่อเอา กว่าจะพ้นวันนี้ไปได้แทบกระอักเลือดตาย
 
 
"เฮ้อวันนี้เหนื่อยจริงๆ"
 
<ทำไงได้ละ ก็เรื่องมันไปเร้ว>
 
"เหอะ ฉันจะจำไว้เลยว่าจะไม่มีเรื่องอีก"
 
<ฉันว่ามันคงไม่มีโอกาสให้มีเรื่องแล้วละ>
 
"ทำไหม??"
 
<ก็อีกแค่เดือนเดียวมันก็จะหมดกำหนดแล้วนิ>
 
"ห่ะ อีกแค่เดือนเดียวอะ"
 
<เตรียมใจสะเถอะ>
 
"อีกเดือนเดียวฉันก็ต้องกลับไปใช่ชีวิตเดิมๆสิน่ะ"
 
<ไม่เหมือนเดิมเสมอไปหรอกน่ะ>
 
"หมายความว่าไง"
 
<พ่อแม่นายตายไปแหละ>
 
"อ้าวสะงั่นแต่ช่างเถอะชีวิตฉันอยากจะดีขึ้นถ้าไม่มีพวกเขา"
 
<นั่นแหละที่ว่าไม่เหมือนเดิม>
 
ขณะที่ผมกำลัง คุยกับนิสอยู่ก็มีข้อความเข้าที่มือถือ
พอเปิดดูแล้วอยากจะบ้าตาย
 
 
<เป็นอะไร?>
 
"ไอ้ผู้จัดการหน้าเงินอยากให้ฉันร้องเพลงในรายการ อะไรนี้แหละ"
 
<โห่ทนเอาอีกเดือนเดียว>
 
"อยากจะบ้าตาย"
 
 
 
พอผมบ่นเสร็จ ผมก็เปิดหาเพลงที่จะร้อง ในตอนเย็นนี้
เฮ้ย เหนื่อยทั่งวันแล้วยังจะให้มาร้องเพลงอีก 
แต่พอพูดถึงเพลงผมก็นึกถึงจุนไคขึ้นมา ผมเลยตั่งใจเลือกเพลง ให้เหมาะกับสภาพตอนนี้มากที่สุด
เลือกได้ก็ซ้อมทั่งวัน จนถึงตอนเย็น
 
 
พอเย็น ก่อนที่ผมจะขึ้นผมก็บอกให้เซียนซี ไปเปิดโทรทัศน์ดูผมถ่ายทอดสด ในรายการ
บอกเซียนซีให้ไปเปิดโทรทัศน์ที่ห้องของจุนไคละน่ะ
 
"หยวนอีก1นาทีน่ะ"  รุ่นพีเตือนผม
 
"ครับ"
 
 
ทำไหมผมถึงตื่นเต้นจังทั่งที่ขึ้นเวทีมาตั้งมากมายหลายครั่งแต่ครั่งนี้ ผมต้องขึ้นคนเดียว
ระหม่าเล็กน้อยแหะ 
321 ถ่ายเลย  เสียงดนตรี ดังขึ้น พร้อมเนื้อร้องของผม
 
 
 
             เพลง IT'scold
เวลาที่เธอเจ็บปวดจากความรัก น้ำตาจะเป็นยารักษาใจ
เธอไม่ได้ผิดอะไรเลย แต่ทำไมกลับเอาแต่พูดว่าขอโทษ
เธออย่าทำเหมือนเด็กๆขี้แย หากเธออ่อนโยนกับฉันแบบนี้
ฉันจะปล่อยเธอไปได้ยังไง
ความรักของฉันที่มันแข็งกระด้างหัวใจของฉันมันด้านชาเธอถึงไม่จากไปสักที่
ความทรงจำดีๆกลับกลายเป็นน้ำแข็ง  มันลบไม่ออก
ไม่สามารถละลายได้  แล้วฉันจะต้องทำอย่างไรดี
อีกไม่นานความทรงจำของเธอจะละลายเหมือนน้ำแข็งไปเอง
 
 
 
พอร้องจบผมก็กลับบ้าน เพราะผู้จัดการปล่อยแล้ว กว่าจะปล่อยได้
พอกลับมาถึงบ้านผมก็เดินขึ้นห้อง แต่ทำไหมรู้สึกว่าบ้านเงียบๆน่ะ
พอเปิดเข้าไปในห้อง ผมก็ต้องตกใจ เพราะผมเห็นจุนไคนั่งอยู่ในห้อง
 
 
"ว่าไงมาแล้วเรอะ"
 
"ทำไมนายมาอยู่ที่นี้ได้ละ"
 
"ก็ฉันอยากกลับมีไรป่ะ"
 
"ตาบ้าเป็นแผลหนักถึงขนาดนั่นก็ต้องอยุ่โรงพยาบาลสิทำไมมาอยู่ที่นี้ถ้าอาการแย่ลงแล้วจะทำยังไงละ
ทำไมนายถึงเป็นคนอย่างงี้ละกลับ ป....."
 
เสียงของผมต้องหายไปก็เพราะจุนไคกดิมฝีปากของเค้าลงมาที่ริมฝีปากของผม จูบทั่งน้ำตา
 
"ขอโทษที่ทำตัวแบบนี้"
 
"แล้ว....ทำไหมนายถึงยังทำละ"
 
"เพราะฉันคิดถึงนายไง"
 
"อ...."
 
"ฉันไม่ได้เจ็บปวดเพราะนายหรอกน่ะ"
 
"อืม"  น้ำตาของผมมันยิ่งไหลเมือได้ยินคำๆนี้
 
"เราจะก้าวไปด้วยกันน่ะ"
 
"บ้า.."ผมตี้เข้าที่อกของจุนไค  ลืมว่าเค้าเป็นแผลนิ
 
"โอ๊ยเจ็บน่ะ"
 
"เอ๊ยขอโทษ"
 
"โห้ฉันไม่อยุ่ด้วยแรงเพิ่มขึ้นน่ะนิ"
 
"ไม่ต้องมาพูดดีเลยไปนอนพักเดียวนี้"
 
"ครับๆที่รัก"
 
"เอ๊ยใครที่รักนาย"
 
"ใครก็ไม่รู้"
 
"ชิส์"
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
                                         <Karry>
 
 
 
 
 
ขณะที่ผมกำลังนั่งกดโทรศัพท์อยู่เพลินๆ  เซียนซีก็เข้ามาเปิดโทรทัศน์ ห้องผมเฉยเลย
เซียนซีบอกว่า จะดูหยวนถ่ายทอดสดกัน  
พอหยวนร้องเพลงจบมันทำให้ผมต้องลุกขึ้นแล้วรีบกลับบ้าน ทั่งที่แผลยังไม่หายดี
แน่นอนว่าถูกห้าม แต่ผมก็อยากไปให้ได้ ใช่ทุกวิถีทาง
 
 
สุดท้ายก็ออกมาได้ พอมาถึงผมกคุยกับหยวน
โดนที่หยวนจัดเต็มคำสอนให้ผมก็เลยจูบไป ตัดปัญหา แบบง่ายๆ
พอเสร็จผมก็มานอนตามที่หยวนสั่ง
 
 
"นี้จุนไค" หยวนทักขึ้น
 
"หืม"
 
"ตลอดเวลาที่ฉันร้องเพลงและท่าทางต่างๆนายคิดยังไงเรอะ" โห่คำถามโหด
 
"เอ่อ..."
 
"ว่ายังไง"
 
"นายคิดยังไงฉันก็คิดยังงั่นแหละ"
 
"ห่ะ?"
 
"ฮ่าๆนอนแล้ว คร่อกๆ"
 
"อย่ามาพูดง่ายๆอย่างนี้น่ะ"
 
แน่นอนว่าผมต้องอดกลั่นอารมณ์สุดชีวิต= =
 
 
"นี้ทำไหมนายถึงพูดกับฉันแบบนั่นละ"
 
"ตอนไหน"
 
"ตอนที่ฉันไปซื้อโกโก้ร้อนอะ"
 
"อ๋อ ตอนนั่นฉันเห็นจื่อฉีกำลังแอบมองอยู่น่ะเลยต้องจำใจพูดแบบนั่นออกไป"
 
"ทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่แรกฉันเจ็บมากน่ะ"
 
"ฉันก็ไม่ต่างจากนายหรอก"
 
"อืม"
 
"เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปน่ะ"
 
 
"อืม"  หยวนดูเศร้าๆไปน่ะเมื่อผมพูดคำนี้
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------