โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

9.7

เขียนโดย หวายอายุ14ค่ะ

วันที่ 12 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 14.48 น.

48 ตอน

4 วิจารณ์

50.81K อ่าน

15) ความจริงที่ใกล้เข้ามา

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

<ROY>

ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจของผมดังขึ้นในหัว ทุกครั่งเมื่อคิดว่าเซียนซีเข้าโรงพยาบาล

พอได้ยินคำนั่น ผมแทบล้มลงกับพื้น เพราะเซียนซีเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผม ไม่เคยคิดว่าเค้าจะ

เข้าโรงพยาบาลเลย ผมรีบมาโรงพยาบาลทันที พอมาถึงเซียนซีก็ตื่นพอดี

"เซียนซีนายเป็นยังไงบาง นายเจ็บมากไหม ใครทำนายกัน"

"ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงน่ะ"

"ใครทำนาย"

"หยวน!เซียนซีพึ่งตื่นน่ะให้เค้าพักสินายจะทำให้เค้าสลบอีกครั่งเรอะ" จื่อหงตะโกนใส่ผม

"ขอโทษฉันคงห่วงเกินไป"

"ไม่ต้องว่าหยวนหรอก"

"แต่"

"เค้าก็แค่เป็นห่วงฉันเหมือนนายน่ะ"

"อืม" จื่อหงพูดจบก็เดินออกจากห้องไป

"เฮ้อ"

"ขอโทษน่ะที่ทำให้ทะเลาะกัน"

"ไม่หรอก"

"แล้วใครทำนาย"

"เฮ้อ"

เซียนซีก็เริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น กับเค้า

"ห่ะจื่อฉีอัดนายเรอะแถมมีพวกด้วย"

"ใช่"

"Ho my got นายคงจะเจ็บน่าดู"

"ไม่เป็นไรหรอก"

"ฉันจะไปคุยให้รู้เรื่อง"

"หยวนอย่าไป"

"ห้ามฉันทำไหม ฉันก็เก่งเหมือนกันน่ะ"

"เชื่อฉันเถอะ ถ้านายไป แล้วที่จุนไคทำมันจะสูญปล่าวน่ะ"

"หมายความว่าไง?"

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

<Jackson>

ผมตื่นขึ้นมา พบกับจื่อหงที่นอนหลับอยู่ข้าง เตียงผม

"จื่อหง"

"หืม?"

"ตื่นสิที่นี่ที่ไหน"

"ห่ะ" เข้าลุกขึ้นอย่างเร็ว

"เจ็บจัง"

"เซียนซีนายตื่นแล้วเรอะ"

"ก็เห็นอยู่นิ"

"อย่าล้อเล่นสิคนอุสาเป็นห่วง แล้วใครทำอะไรนายอะ"

"เฮ้อเรื่องมันยาว"

"บอกมาเดียวนี้น่ะ" จื่อหงพูดพร้อมส่งสายตาคาดหวังมาให้

"ก็ได้ เมื่อคืนฉันกะว่าจะไปคุยกับจื่อฉีให้รู้เรื่องแต่พอไปถึงก็เห็นบทสนทนาหนึ่งเข้า"

"ฉันทนไม่ไหวแล้วน่ะทำไหมเธอถึงทำอย่างงั่น ฉันอุสายอมทำตามที่เธอบอกน่ะ"

"เหอะแล้วไงฉันไม่ได้ให้นายอุสาทำสักหน่อยฉันสั่งนายต่างหาก"

"นางงูพิษเอ๊ย "

โอ๊ย เสียงจุนไคร้องเพราะถูก เตะเข้าที่ ท้องและล้มลงไป

จุนไคได้แต่ จับท้องและน้ำตาไหล ก้มหน้าไม่พูดอะไร

ผมทนไม่ไหวเลยเข้าไป

"เห้ย ทำอะไรของเธอน่ะ" เธอดูตกใจเล็กน้อย

"พวกชอบเสรือก"

ผมเข้าไปเพื่อจะพยุง จุนไคแต่ถูกจื่อฉี เตะขาทำให้ผมล้มลงกับพื่นตรงหน้าจุนไค

"จะเอาใช่ไหม"

"เข้ามาสิ นายจะมีน้ำยาแค่ไหนกัน"

ผมก็เคยเรียนวิชาป้องกันต่อ และต่อสู้มาบาง แต่ผมกับ เสมอกับจื่อฉี

"เก่งไม่เบานิ งั่นก็ช่วยไม่ได้"

เธอพูดพร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทร

"พีค่ะ มาช่วยหนูหน่อย"

สักพักก็มี ผู้ชาย สามคนร่างสูง และผู้หญิงอีกคน เดินเข้ามา เค้าก็จัดการ ซ้อมผม

ผมสู้แรงของพวกเค้าไม่ได้ จึงถูกอัดอย่างหนักอะสลบไป

"เหอะจำไว้ อย่ามายุ่งกับฉันอีก"

จุนไคที่พยายามช่วยผม แต่เขาก็ถูกจับไม่สามารถช่วยผมได้

แต่ก่อนที่ผมจะ สลบไป จื่อฉีก็พูดประโยคหนึ่งขึ้นมา

"อะไรเรอะ" จื่อหงพูดขึ้น

"ร้ายต่อไปคือหยวนนั่นแหละ ปกป้องเค้าไว้ดีๆละไม่งั่นหยวนคงจะต้องพบคุณหมอแน่ๆ"

"หน่อยกล้าดียังไงเธอถึงพูดแบบนั่น"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"

"ฉันจะปกป้องหยวนแทนนานไปก่อนแล้วกัน"

"ขอบคุณน่ะจื่อหง"

"มาขอบคุณอะไรกันก็ช่วยๆกัน"

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

<หลิว จื่อหง>

ผมก็พอรู้ว่า หยวนเป็นเพื่อนเซียนซีจึงห่วงหยวน มาก เค้าน่่าจะเป็นห่วงตัวเองมากว่าอีกทำไหมเค้าถึงเป็นห่วงคนอื่น

มากจังน่ะ แต่นี้แหละนิสัยที่ทำให้ฉันชอบ เซียนซี ขณะที่ผมกำลังคิดว่าจะทำยังไงถึงจะช่วยหยวนได้

ผมก็เจอเข้ากับจุนไค

"จุนไค!!"

"จื่อหง" เสียงของเค้าเหมือนคนไม่มีแรง

"นายเป้นยังไงบาง"

"ฉันสบายดีแล้วเซียนซีเป็นยังไงบาง"

"ปลอดภัยแล้วละ"

"เฮ้อโล่งอกไปหน่อย"

"ทำไหมเธอถึงทำอย่างงั่น"

"ฉันไม่รู้ แต่ฉันขอให้นายปกป้องหยวนแทนฉันที่น่ะ"