โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)

                                       <ROy>
 
 
   วันนี้ผมตื่นขึ้นมาก็ยังเจอจุนไคที่นั่งเฝ้าผมเหมือนอย่างเคย
 
 
"นายไม่เบื่อเรอะ"
"ไม่นิ"
"อย่าโกหกเลยใครๆที่นั่งอยุ่ในห้องอย่างงี้นานๆก็เบื่อทั่งนั่นแหละ"
"เพราะมีนายไงฉันถึงไม่เบื่อ"
"บ้า=///////="
 
 
 
ขณะที่ผมกำลังคุยกับจุนไคอยู่เซียนซีก็เข้ามาเอาดอกไม้มาให้และถามสารทุกข์สุข
และเค้าคงห่วงผมจริงๆเล่นกอดกันเลยที่เดียวเขินน่ะเนี๊ย>/////<
อยู่ๆจุนไคก็เดินออกจากห้องไป สีหน้าดูโกรธไงไม่รู้
พอเซียนซีกลับไป สักพัก แม่ของจุนไคก็เข้ามา

 
 
"เป้นไงบ้างจ่ะ"
"ดีขึ้นแล้วครับ"
"งั่นก็ดีแล้วจ่ะแม่ตกใจหมดเลยนึกว่าจะเป็นอะไรมาก"
"ขอบคุณน่ะครับและขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง"
"จ่ะ เมื่อกี่เดินผ่านเห็นจุนจังทำหน้าเซงๆมีอะไรรึปล่าวจ่ะ"
 
 
 
ผมเลยเล่าเหตุการณ์เมื่อกี่ให้ฟัง
 
 
 
 
"ฮ่าๆรู้แล้วละ จุนจังหึงหยวนจ่ะ"
"หึง?หึงทำไมครับ"
"แหมอยุ่ดีๆก็มีคนมากอดคนที่ตัวเองชอบเป็นใครก็หึงทั่งนั่นแหละ"
"อ๋อ   !เอ่รู้ได้ไงว่าผมกับเขาชอบกันน่ะครับ"
"แม่เป็นแม่ของจุนไคน่ะจ่ะแค่นี้ดูไม่ออกก็ไม่ใช่แม่สิ^^"
"ไม่ว่าเรอะครับลุกชายของตัวเองมาฃอบผู้ชายนิ"
"ไม่ว่าหรอกจ่ะ ง้อจุนจังให้ได้น่ะ"
"ครับ จะพยายาม"
"งั่นแม่ไปก่อนน่ะจ่ะ"
"ครับ"
"อ๋อถ้าจะง้อจุนจังให้ง้อด้วยเพลงน่ะและหมอบอกว่าพรุ่งนี้ออกได้แล้วจ่ะสู้ๆ"
"ครับ^^"
 
 
 
 
 
  รุ่งเช้าผมก็กลับมาบ้าน พอมาถึงก็ประมาณ7.00 แต่ไม่เห็นจุนไคอยู่ในห้อง
ผมก็เลยอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน  และก็เจอเค้าที่ห้องจริงๆ
พอเค้าเห็นผมเค้าก็ตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
 
 
 
 
"หยวน"เพื่อนของผมคนหนึ่งทักขึ้น พอมองดูเค้าคือ เสียวหมิน เพื่อนใหม่ที่พึ่งสนิท
"ว่าไง"
"นายหายดีแล้วเรอะพวกเราเป็นห่วงนายน่ะนิ"
"ขอบใจน่ะ"
"นี้ฉันจดการบ้านกับที่ครูสอนไว้ให้แล้ว"
"ว้าวแต๊งกิ้ว"
"ไม่เป็นไร^^"
 
 
 
 
พอพักเที่ยงผมเลยขึ้นไปบนดาดฟ้าของโรงเรียน บังเอิญเจอจื่อหงกับเซียนซีกำลังนั่งคุยกันอยู่
 
 
 
"เอ้าหยวนหายดีแล้วเรอะ"
"อืมขอบใจสำหรับดอกไม้น่ะ"
"ไม่เป็นไร"
"ขอโทษน่ะหยวนฉันไม่ได้ไปเยียมนายอะ" จื่อหงพูดพร้อมทำหน้าเศร้า
"ไม่เป็นไรหรอก^^"
"อ๋อหยวนนายต้อง ไปทดสอบการเป็นนักแสดงน่ะ"
"ทดสอบ?"
"อืมใช่ทดสอบ"
"มันมีอะไรบางอะ"
"ก็อย่างเช่น การแสดงอารมณ์แอ๊กติ่ง การร้องเพลง หรือเต้นน่ะ"
"อ๋อ"  มีร้องเพลงด้วย ดีละ
"นายจะเลือกทำอันไหนก็ได้น่ะ"
"แล้ววันไหนเรอะทดสอบนิ"
"วันนี้ละ"
"!ห่ะวันนี้เรอะ"
"ใช่"
"ซ่วยละงั่นขอตัวไปซ่อมก่อนน่ะ"
"อ๋อ ตามสบาย"

 
 
 
พอผมบอกลาเซียนซีกับจื่อหง ผมก็รีบเอาโทรใหม่ออกมาเปิดหาเพลงที่จะใช่ทดสอบและ
ผมก็ซ้อม หมดเที่ยงนั่น
 
 
 
 
พอเลิกเรียนผมก็ไปสตูลดิโอเพื่อจะได้ไปทดสอบผมบอกว่าผมร้องเพลงได้ เขาก็เลยให้ร้อง
เสียงดนตรีที่ผมเลือกไว้ ดังขึ้น ผมมองไปรอบๆเห็นจุนไคมองอยู่ไม่ไกล ผมก็เริ่มร้อง
 
 
 
เพลง  I choose to love you
 
 
"ริมฝีปากที่ร้อนรุ่มของฉัน       ต้องการสัมผัสริมฝีปากนิ่มๆของเธอ"
        "แล้วความรักของฉัน       ก็จะถูกส่งไปที่ใจของเธอ"
"แม้เธออาจจะยังไม่รู้แต่ใจ       ฉันมันยังคงเป็นแบบนั่น"
        "ฉันจะรักเธอมากกว่า       ใครบนโลกใบนี้"
                 "ไม่ว่าเมื่อไหร่        ฉันก็จะรักเธอ"
   "ฉันจะรักเธอเหมือนกับ         ช่วงเวลาในตอนนี้"
                 "ฉันจะรักเธอ           มากกว่าใครบนโลกใบนี้"
       "ฉันจะรักเธอ...........          ฉันจะรักเธอ"
                         "มากกว่าใครบนโลกใบนี้"
 
 
 
 
พอเสียงเพลงจบลง ก็มีเสียงปรบมือดังทั่วสตูลดิโอ และมีคำชมมากมายจากผู้ที่มาดู
 
 
 
"เธอร้องได้ไพเราะมากเลยหวังหยวนเธอผ่านการทดสอบไปเลย"
"จริงเรอะครับ เย้ๆๆ"
"ฉันดูเธอไม่ผิดจริงๆ"ครูเฉินพูดขึ้น
"ครับคุณครับ^^"
"ต่อไปก็มาเริ่มงานได้เลยน่ะ"
"ครับ งั่นผมขอตัวก่อนน่ะครับ"
"อ่าตามสบายเลย"
 
 
 
 ขณะที่ผมกำลังเดินอย่างมีความสุขผมก็ถูก ฉุดเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์
กำลังจะร้องขอให้คนช่วยแต่ต้องหยุด
 
 
 
 
"ฉันเอง"เสียงของจุนไค
 
"จุนไคทำอะไรเนี๊ยตกใจแทบช๊อก"  ผมมีถ้าที่ว่าจะโว้ยว้ายแต่เสียงผมก็หายไป
ผมรู้สึกถึงริมฝีปากอุ่นๆจากเขา มาประกบกับริมฝีปกของผม
 
 
 
สักพักเขาก็เอาออก
 
 
 
"อยากได้ไม่ใช่เรอะ"
"บ้า=/////=นั่นแค่เพลงต่างหาก"
"ฉันก็รักนายมากกว่าใครบนโลกนี้เหมือนกันน่ะหวังหยวน"
"อืม=///////="
 
 
 
--------------------------------------------------------------------
                                             <Karry>
 
 
 
วันนี้ผมยังเฝ้าหยวนอยุ่เหมือนเดิม เพราะเค้าเข้าโรงพยาบาล ถามว่าผมเบื่อไหม
ไม่ละครับนั่งเฝ้า คนน่ารักนั่งทั่งวันก็ไม่เบื่อ
แต่พอเห็นเซียนซีกอดหยวนเท่านั่นแหละผมก็ปรี๊ดสุดๆเลยออกจากห้องมา
แบบไม่บอกกว่าอะไร ทั่งที่รู้ว่าเซียนซีเป็นประเภทห่วงคนอื่นเกินเหตุก็เถอะ
 
 
แต่ผมก็ยังหึงเขาอยู่ดี  ผมเลยจะกลับบ้าน ระหว่างทางเห็นแม่
แต่ผมก็ไม่พูดอะไร และกลับไปนอน
 
 
 
พอตอนเช้าผมก็ไปโรงเรียนตามปกติ พอเห็นหยวนผมก็ตกใจเล็กน้อย
แต่ก็ไม่ได้พูดกับเขาทั่งวัน จนเซียนซีทักมา
 
 
 
"ไงจุนไค"
"ไงเซียนซี"
"เมื่อวานนายเป็นอะไร"
"ปล่าวนิ"
"อย่าโกหกเลยน่าดูก็รู้ว่าหึง"
"ไม่สักหน่อย..."
"ไม่ต้องห่วงหรอกน่าฉันมีคนชอบอยู่แล้ว"
"ใคร?"
"เอ้ากวนสะแหละ"
"ฮ่าๆประธานเซียนมีความรักเป็นด้วยเรอะ"
"ดูถูกฉันน่ะ"
"ครับๆขอโทษ"
"เอ่อวันนี้หยวนมีทดสอบการเป็นนักแสดงน่ะนายจะไปดูไหม"
"ไม่........ไม่พลาดอยุ่แล้ว"
"ฮ่าๆ"
 
 
 
 
พอเลิกเรียนผมก็ไปสตูลดิโอ เพื่อดูว่าหวังหยวนจ่ะทำอะไร เค้าจะร้องเพลงเรอะ= ="
เกินคาดแหะ พอเพลงที่เขาร้องจบเนื้อเพลงช่างบาดใจ พอเขาร้องเสร็จผมเลบยมาดักรอ
และก็ฉุดตัวเข้ามาในห้องอุปกรณ์ เขามีท่าที่จะโว้ยวายผมเลย ทำตามเนื้อเพลงที่เขาร้องออกมา
และผมก็พูดกับหยวนว่า ผมก็รักเขามากกว่าใครบนโลกในนี้เหมือนกัน
 
 
---------------------------------------------------------------------สั่นไปปล่าวเนี๊ย??? หวายยืมเพลงHyorin มาใส่ในตอนค่ะ^^
 
อร๊ายจุนไคเท่ อะ หยวนก็น่ารัก แม่ของจุนไคก็สนับสนุน และไรจะลงตัวขนาดนี้= ="
จบไปอีกตอนแล้วน่ะค่ะ ตั่งใจ ไม่มากก็น้อย ละค่ะกับตอนนี้555+
หวายจะพยายาม แต่งต่อไปค่ะ^^ เม้นเป็นกำลังใจด้วยน่ะค่ะ