โลกความผันที่กลายเป็นจริง(เอาลงใหม่ เผล่อลบ)
9.7
หวายอายุ14ค่ะ
แชร์นิยายฟิคชั่น
9) ความห่วงใยจากครอบครัวใหม่ของฉัน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ<Roy>
ความเดิมจากตอนที่แล้ว
จู่ๆ ผมก็ต้องย้ายมาอยู่อาศัยกับจุนไค ทำเอาปรับตัวไม่ทันเลยที่เดียว
ถ้าถามว่าทำไหมผมถึงต้องย้ายมาอยู่กับจุนไคนั่นเรอะ เดียวเล่าให้ฟัง
ย้อนไปวันงานโรงเรียน(วันศุกร์)
เพราะผมเหนื่อยจึงขอกลับไปก่อน พอมาถึงคอนโดก็ถูกทักแบบที่ไม่เคยถูกมาก่อน
"ยินดีต้อนรับกลับค่ะ"
"เอ่อ...ครับ" เธอคือผู้จัดการคอนโดแห่งนี้
"วันนี้ทางเรามีขนมที่ทางเราทำเองจะไปเสริฟให้น่ะค่ะ"
"ครับ"
พอผมกลับไปที่ห้องเลยไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ เฮ้อวันนี้ช่างเหนื่อยจริงๆ
สักพักที่ก็คนเอาขนมที่ว่ามาให้ ผมก็รับมาแบบไม่คิดอะไร พอจะหยิบเข้าปากก็มีเสียงห้าม มาจากไหนไม่รู้
<!เดียวก่อน> เสียงของนิสที่หายไปได้สักพัก
"เอ๊ยอะไรละ มาห้ามฉันทำไหมแล้วนายหายไปไหนตั้งนาน" ผมยิงคำถามใส่เขา
<เรื่องฉันช่างเถอะแต่ในขนมนี้มียานอนหลับใส่ไว้>
"ห่ะอะไรน่ะ"
<เดียวนายทำเหมือนกินเข้าไปสิ จะพาเล่นละคร>
"อ๋อได้สิ"
พอนิสพูดจบ ผมก็แกล้งกิน เข้าไป และล้มลงกับพื่นห้อง
สักพักก็มีคนกลุ่มหนึ่งเขามา ผู้ชาย2 ผู้หญิง1
<เหอะมาแล้ว เตรียมตัวน่ะ>
<"ok">
ตอนนี้ผมตั้งกล้องไว้ในห้องเอาไว้มุมที่ไม่สามารถ มองเห็นได้ และวางเครื่องบันทึกเสียงเอาไว้
'เหอะไอ้เด็ก โง่นิมันกินจริงๆว่ะ' โจรพูดชายพูดขึ้น
'ช่างมันเหอะ มันโง่เองที่ไม่รู้ว่าในขนมมียานอนหลับ' โจรผู้ชายคนที่สองพูด
'เลิกพูดแล้วมาหาเงินได้แล้ว' โจรผู้หญิงพูดขัด
พอจบบทสนทนา ผมก็ได้ หลักฐานครบแล้ว ตาผมบางละครับ
ผมลุกขึ้นไปอยู่ด้านหลังของทั่งสาม คนและตีเข้าที่ทายทอย ผมก้คือ ทั่งสามสลบสิครับ จะเหลืออะไร
หลังจากนั่นผมก็ไปฟ้อง คอนโดแห่งนี้ เค้าก็เลยใช่ค่าเสียหายให้ ผมเลยขายคอนโดนั่นทิ้ง
พอจุนไครู้เรื่องเข้า เค้าก็มาลากผมไปอยู่ด้วย ตอนแรกไม่ไปหรอกครับ แต่เขาเล่นไม้ตาย
โทรบอกแม่ของเขาให้มาคุยกับผม ผมเลยต้องย้ายไปอยู่กับเขา จำไว้เลยน่ะหวังจุนไค
กลับสู้ปัจจุบัน
พอผมลงจากรถ ผมก็เดินมองไปรอบๆ บ้านของจุนไค ใหญ่และสวยมาก
ผมก็เดินไปเปิดประตูไม้มราใหญ่พอสมควร บ้านเขาเป็นบ้านสองชั้นแต่ใหญ่มากๆ พอเปิดเข้าไปเท่านั่นละครับ
ผมถึงกับ อึ่งภาพที่อยุ่ตรงหน้าบอกกับอายเล็กน้อยเพราะมันมีปายใหญ่เขียนว่า ยินดีต้อนรับหวังหยวน
"ยินดีต้อนรับสู้บ้านตะกูลหวังจ่ะ" คนที่อยู่ตรงหน้าทักผม เขาคือคุณนายหวัง แม่ของจุนไค
"ครับ"
"มารู้จักกับครอบครัวเราสิจ่ะ"
พอผมรู้จักกับคนในครอบครัวของหวังจุนไค เสร็จหมดแล้ว คุณแม่ของเขาก็บอกให้พาผม
ไปที่ห้อง ที่ผมต้องอยู่
"นายต้องอยู่กับฉันน่ะ"
"!ห่ะ ทำไมฉันต้องนอนอยู่ห้องเดียวกับนาย"
"แม่ฉันสั่งจบป่ะ"
"งั่นก็ได้" รู้ดีน่ะว่าฉัน แพ้คำสั่งของคนอายุมากกว่า= ="
สักพักจุนไคก็หยุดที่หน้าห้อง พอเปิดเข้าไปก็
"ว้าวใหญ่จัง" ถึงจะสู้ที่คอนโดไม่ได้ก็เหอะ
"ทำเป็นพูดมันกว้างไม่สู้คอนโดนายด้วยสำ"
"เหอะรู้ทัน"
"อยู่แล้ว"
"แต่รู้สึกดีใจที่มีสองเตียง นึกว่าจะได้นอนด้วยกัน"
"ถ้าหนาวมานอนกับฉันก็ได้น่ะฮ่าๆ"
"ฝันไปเถอะ"
พอผมจัดของเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก้อาบน้ำแล้วก็มานอน เพราะวันนี้มันเหนื่อยจริงๆ
และผมก็หลับไป จุนไคก็คงหลับเหมือนกัน
ปี๊ดๆ ปี๊ดๆ เสียงนาฬืกาปลุกของจุนไค ดังขึ้น นั่นทำให้ผมตื่น แต่มีอาการปวดหัว มาก ทำให้ หลับต่อ ไปทั่งอย่างงั่น
สักพัก จุนไคก็เดินมาปลุกผม
"หยวนๆตื่นๆ"
"หืม??"
"หยวนนี้นายตัวร้อนมากเลยน่ะเป็นไข้รึปล่าวนิ"
"ฉันสบายดี"
พอพูดผมก็ลุกขึ้นจากเตียงแต่พอก้าว เท้าได้ไม่กี่ก้าว ผมก็ล้มลงกับพื้น
"หยวนๆนายเป็นอะไรน่ะ" เสียงโว้ยว้าย ของจุนไคเริ่มหายไป
พอผมตื่นขึ้นมาอีกที่ ก็อยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย และมีจุนไคหลับอยู่ข้างๆเตียง
"จะ...จุนไค"
"หืม...หยวนนายตื่นแล้วเรอะแม่ครับหยวนตื่นแล้ว "
"นะ....น้ำ"ตอนนี้ผมกระหายน้ำมาก
"น้ำเรอะนี้ ค่อยๆดื่มละ"
"ที่นี้ที่ไหนเรอะ.."ผมพูดเสียงแผวเบา
"โรงพยาบาลน่ะ"
"ฉันเป็นอะไรเรอะ?"
"หมอบอกว่า นายเคลียดและร่างกายอ่อนเพียรน่ะ"ร่างกายอ่อนเพียรตีโจรสลบได้สามคน
= ="
= ="
ตอนนี้ผมก็ตาลายและก็หลับไปก็อีกรอบ
ผมก็ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าแต่ก็ยังเห็นจุนไคเฝ้าไข้ผมอยู่
"เอ้าหยวนตื่นแล้วเรอะ"
"นายไม่ไปโรงเรียนเรอะ"
"ฉันเป้นห่วงนายน่ะ"
"ขอบคุณน่ะ"
"ไม่ต้องพูดหรอก พักผ่อนเถอะ"
"อืม"
"จู่ๆนายก็ล้มอย่างงั่นฉันใจหายหมดเลยน่ะ"
"ขอโทษน่ะ"
"ไม่ต้องขอโทษหรอก"
"นี้จุนไค"
"หืม"
"ฉันไม่รู้จัขอบคุณยังไงดี"
"หมายความว่าไง"
"ทั่งที่ฉันพึ่งย้ายเข้ามา แต่ครอบครัวนายกลับเป็นห่วงฉันขนาดนี้"
"อืม^^"จุนไคพูดพร้อม ส่งยิ้มอ่อนๆมาให้
"ฉันไม่เคยถูกห่วงถึงขนาดนี้มานานแล้วละ"
หลังจากผมพูดจบ จุนไคก็เดินมาจูบทีหน้าผากผมเบาๆ
"เพราะนายคือคนสำคัญยังไงละ"
"อืม"ผมพูดพร้อมน้ำตา ที่ไหล
"หายเร็วๆน่ะหวังหยวน"
พอจุนไคพูดจบผมก็หลับไปอีกรอบ
-------------------------------------------------------------
<KARRY>
วันนี้ผมหน้าตาตื่นเพราะได้ ข่าวว่าหยวนถูกโจรเข้าไปทำร้ายถึงในห้อง แต่พอไปถึงคนที่ถูกทำร้ายคือโจรสะงั่น
และผมก็รู้ว่าเขาได้ย้ายออกจากคอนโด ผมก็เลยไปขอให้เขามาอยู่ด้วย แน่นอนว่าเขาปฎิเสธ
ผมถึงใช่ไม้ตายคือ ให้แม่มาพูดให้ สุดท้ายเขาก็ยอมไปแต่โดยดี
พอวันรุ่งขึ้นซึ่งปกติ เค้าจะตื่นก่อนผมเสมอ แต่วันนี้เขายังหลับอยู่ ผมเลยไปปลุกเขา
ตอนแรกก็ปากดีเหมือนอย่างเคย แต่พอลุกขึ้นก็ล้มลงนอนกับพื้น ณ จุด จุดนั่นคือ
ผมเรียกชื่อเขา ดังลั่นบ้าน พยายาม ปลุกให้เขาตื้นแต่ไร้ผล ผมเลยพาเขาไปโรงพยาบาล
ตอนนี้ทั่ง ครอบครัว ห่วงหวังหยวน มาก
พอเขาตื่นขึ้นมา ทุกคนต่างดีใจ เขาลุกมาพูดกับผมสองสามคำแล้วก็หลับไปอีก= ="
พอเช้าเขาก็ตื่นอีกรอบ วันนี้ผมควรจะ ไปโรงเรียนแต่ผมกลับยังเฝ้าหยวนอยู่
----------------------------------------------------------------------
<Jackson>
พอผมรู้ว่าหยวนเข้าโรงพยาบาล มันทำให้ผมอยู่ไม่สุขเลยที่เดียวก็เพราะสมาชิกใหม่ของวงเข้าโรงพยาบาล= ="
เป็นใครก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา ผมกะว่าจะไปเยียมหยวนหลังเลิกเรียน แต่ดันโดนลากไปประชุม
พอประชุมเสร็จก็ 1ทุ่มสะแล้ว ผมเลยแวะไปซื้อดอกไม้และก็ไปเยียมเขา
พอไปถึงก็เห็นเขานั่งคุยกับจุนไคอยู่พอดี
"ว่าไงเซียนซี"จุนไคทักขึ้น
"ว่าไง"หยวนทักขึ้น
"ว่าไงดีขึ้นรึยังหยวน"
"ดีขึ้นแล้วละ"
"นี้ดอกไม้"
"แต๊งกิ้ว"
หลังจากนั่นผมก็เข้าไปกอดหวังหยวนที่หนึ่ง ขณะที่กอดหยวนอยู่รู้สึกถึงพลังงานหรือจิตสังหารอยู่ด้านหลัง= ="
และอยุ่ๆจุนไคก็เดินออกจากห้องไป แบบไม่บอกกล่าวอะไร
"ขอโทษน่ะฉันคงจะห่วงเกินไป"
"ขอบคุณน่ะ"
"ฮ่าๆ^^"
"ว่าแต่จุนไคเป็นอะไร"
"เอิ่มไม่รู้สิน่ะฮ่าๆ"
"ยิ้มอย่างงั่นแปลว่ารู้น่ะสิ= ="
"ไม่รู้จริงๆฮ่าๆ"
"เชอะ"
"งั่นฉันขอกลับก่อนน่ะ"
"ตามสบายเลย"
พอบอกลาหยวนแล้ว ผมก็กลับบ้านมานอน เพราะวันนี้ทั่งประชุมและสารพัส
ถ้าถามว่ารู้ไหมว่าจุนไคเปนอะไร เขาก็แค่หึง ละมั่ง ฮ่าๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
