วุ่นรักหัวใจนายเพลย์บอย

เห้อ..ฉันว่าฉันมันซวยจิงๆเลยนะ บ้านไฟไหม้แถมต้องมาอยู่กับป๊อปปี้แบบนี้ ยิ่งหนียิ่งเจอสินะ 

ตอนนี้ฉันก็นั่งๆนอนๆอยู่แต่ในห้องไม่รู้จะไปไหนดี รอกินข้าวเย็นนี่ล่ะ

ก๊อกๆๆๆ

''ค่าาา มาแล้วค่าาา"ฉันอิดออดไปเปิดประตู

แล้วก็เจอนายป๊อปปี้เจ้าเก่า

"ไปกินข้าวเย็นได้แล้ว ฉันโทรเรียกไอ้โมะ ยัยแก้วมาด้วย มันรออยู่ข้างล่างน่ะ"

"อืม"ฉันตอบน้ำเสียงเย็นชา

"ฟาง..."ป๊อปปี้พูดน้ำเสียงเศร้าๆ มันทำให้ฉันหยุดนิ่งทันที

"อย่าเย็นชากับฉันได้มั้ย อย่าทำเหมือนฉันเป็นคนอื่น ลืมเรื่องร้ายๆที่ฉันทำกับเธอ เห็นว่าฉันเป็นเพื่อนคนนึงก็ยังดี ฉันหาความรักจากใคร...ไม่ได้เลย"น้ำเสียงเขาเศร้ามันดูสั่นๆจนน่าเห็นใจ ฉันคิดมากไปหรือป่าวนะ

"ฉันจะเชื่อใจนายได้ไง ว่านายจะไม่ทำลายความรู้สึกดีๆของฉัน?"

"ฉันไม่ได้ให้เธอเชื่อ แต่อยากให้เธอให้โอกาสฉัน อยากให้เธอเห็นความจิงใจของฉันบ้าง"แววตาที่มองลึกลงไป ทำให้ฉันเห็นความจิงใจของเขา หรือฉันคิดมากไป เรื่องที่ผ่านมา ฉันควรจะปล่อยมันไปใช่มั้ย(ว่าแล้วก็ร้องLet it's go)เอาเวลานี้ไปหาคนดีๆดีกว่าน่าาาาาT^T

"ฉันจะคุยกับนายดีๆในฐานะเพื่อนก็ได้นะป๊อปปี้ แต่ฉันยังไม่เชื่อใจนะ นายพิสูจน์ตัวเองจะดีกว่า"ทิฐิสูงจิงเลยฉันนี่-..-

"ขอบคุณนะ^^"เขายิ้มอย่างจิงใจมาให้ฉัน ผิดกับตอนที่คบกันเลยนะ ตอนนั้นน่ะดูเหมือนยิ้มเคลือบยาพิษเลย

ฟอดดด>3< 

O_Oฉันยืนตัวแข็งทื่อ หลุดจากภวังค์ นายป๊อปเอาจมูกมนๆ กดลงที่แก้มขาวเนียนของฉัน ก..กรี๊ดดด เพื่อนกันเขาทำกันอย่างนี้หรอไงยะ ตาบ้า!

"ป๊อป!!! นายมา...หอมแก้มฉันทำไมเนี่ย!!!"หน้าฉันร้อนไปหมดเลยง่าาา

"ของขวัญสำหรับเพื่อนรักไงคร้าบบบบ"ป๊อปปี้พูดพลางยักคิ้วทำหน้าทะเล้น 

"ความเชื่อใจลดลงและ เพราะนายฉวยโอกาส!!!"

"ขอโทดๆ อย่าคิดมากเลยน่า ไปกินข้าวกัน"ป๊อปปี้ดันหลังฉันไป เเล้วเราก็ลงบันได ไม่อยากจะยอมรับกับตัวเองว่า...การตัดใจของฉันไม่มีผลเลยแม้แต่นิดเดียว!!!

"อ้าว ยัยฟาง แกเป็นอะไรน่ะ หน้าแดงเชียว ไม่สบายหรอ"ยัยแก้วทักแล้วทำสายตาจับผิด

"ปวดหัวนิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก กินข้าวกันเหอะ"ฉันรีบไปเลื่อนเก้าอี้นั่งอย่างรวดเร็ว แล้วก้มงุดๆดูขาอ่อนตัวเอง-//-

"555555"นายป๊อปปี้หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

"ไอ้ป๊อป ไอ้เขื่อนไปไหนอ่ะ"โทโมะมองหาเพื่อนตัวเอง

"ไปปาร์ตี้กับเพื่อนมัน นี่ เรื่องที่ฟาง เฟย์ และคุณน้ามาอยู่บ้านฉัน แกอย่าบอกใครนะ โดยเฉพาะ...จินนี่"จินนี่ คนที่อาละวาดฉันวันนั้นน่ะหรอ ฉันเหมือนตัวอะไรเลยแฮะ ต้องมาอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ

"ยัยจินนี่คู่หมั้นของแกนี่ หวงแกอย่างกับอะไรดี เห้อ น่าสงสารแกว่ะ"ยัยแก้วพูด คู่หมั้นงั้นหรอ ยัยจินนี่เป็นคู่หมั้นของป๊อปปี้

"เอ่อ..."ป๊อปปี้หันน่ามามองฉัน เขาปิดบังฉันทำไม แต่ฉันก็แค่เพื่อน เขาไม่จำเป็นต้องบอกคนอย่างเขาสินะ

"ฟางไปตามเฟย์กับคุณน้ามากินข้าวกัน"แก้วเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกฉัน

"ถ้าฉันเป็นภาระของนาย ก็ไม่ต้องยื่นมือมาช่วย มาทำดีกับฉันหรอกนะ พรุ่งนี้ฉันจะหาที่ใหม่ ไปตามบ้านเพื่อนๆก็ได้ จะได้ไม่ต้องอยู่อย่างหลบๆซ่อนด้วย!!!"ฉันกลั้นน้ำตาไว้ และพยายามทำน้ำเสียงและสีหน้าให้ปกติที่สุด และรีบวิ่งขึ้นบรรได

"ฟาง ฟาง ไอ้โมะไม่น่าปากหมาเลยนะแก!"แก้วหันมาว่าเพื่อนของเธอ แล้ววิ้่งตามฟางไป

ทุกคนทำไมต้องปิดฉัน ถ้าฉันหวั่นไหว ถ้าฉันห้ามให้ตัวเองรักเขาไม่ได้ จะทำยังไง แต่ก็ดี ฉันจะได้รู้สึกเป็นเพื่อนของเขาจิงๆ จะได้ตัดใจจิงๆสักที...

ง่าาาา ฟางน่าสงสารอ่ะ ต้องห้ามใจตัวเองไม่ให้รักเขาT^T

ต่อไปเด็ดๆเลยน้า ติดตามตอนต่อปายยย