วุ่นรักหัวใจนายเพลย์บอย

1เดือนต่อมา

ตั้งแต่วันนี้นฉันก็ไม่ได้เจอกับป๊อปปี้อีกเลย เขาคงจะไปสนุกกับสาวๆของเขาล่ะมั้ง

วันนี้เป็นวันหยุด ฉัน คุณน้า และเฟย์ออกมาช้อปปิ้งกันที่ห้างสรรพสินค้า ฉันชวนแก้วแล้วแต่แก้วบอกว่า มีธุระ

หลังจากช้อปปิ้งกันจนอิ่มหนำสำราญ เราทั้ง3คนก็เดินเที่ยวเตร่ตามประสาวัยรุ่น(ยกเว้นคุณน้าที่เข้าวัยกลางคน)

21.00น.

เราสามคนลากสังขารที่เหนื่อยล้ากลับบ้าน หมู่บ้านฉันจะใหญ่ไปไหนนะ เปลืองแรงชะมัด เอ๊ะ! แต่เขาเป็นไรกันไปหมดนะ วิ่งกรูกันใหญ่ ดาราเกาหลีมาหรอ-..-

"เขาเป็นไรกันไปหมดนะ มีเรื่องอะไรหรือป่าว"คุณน้าพูดทำให้พวกเราหันไปมองหน้ากัน 

ปี๊นนน ปี๊นนน

เสียงบีบแตร เราทั้งสามคนหันไปมองต้นเสียง ป๊อปปี้ชะโงกหน้าออกมาจากกระจกรถ

"ขึ้นรถฉันสิ จะได้ถึงบ้านเร็วๆ ไม่ปวดขากันบ้างหรอ"ป๊อปปี้ยักคิ้วให้ฉัน

"ปวดค่ะพี่ป๊อป ปวดมาก ไปค่ะคุณน้า ขึ้นรถ พี่ฟางเร็วๆ"เฟย์ลากฉันกับคุณน้ายัดเข้าไปในรถ ไอน้องบ้า ถามพี่ซักคำมั้ยเนี่ย

"เธอเป็นใครอ่ะจ๊ะ แฟนยัยฟางหรอ"คุณน้าถามขึ้น ถามอะไรเนี้ยย

"อ๋อ เพื่อนน่ะครับ คุณน้า"เพื่อนงั้นหรอ แค่เพื่อนงั้นหรอ...

เสียงรถหวอดังกระหึ่ม ดังกระหึ่มหน้าบ้านของ... ฉันเอง!!!

ใจของฉันตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ข้าวของสมบัติทุกอย่าง ที่สำคัญที่สุดก็คือ สร้อยของแม่ฉัน!!!

"คุณน้า ฟางจะเข้าไปเอาสร้อยของแม่ สร้อยอยู่ในนั้น!"ฉันจะวิ่งเข้าไปในนั้นแต่มือหนาดึงแขนไว้

"เธอไปไม่ได้นะฟาง มันอันตรายมาก เจ้าหน้าที่ควบคุมเพลิงอยู่ มันอาจไม่เสียหายมาก"ป๊อปปี้ก็ดูเป็นห่วงฉันมาก

"เชื่อพี่ป๊อปเหอะพี่ฟาง เข้าไปตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์ชีวิตต้องสำคัญกว่าสิ"เฟย์เสริมอีกคน

"แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนกันดี พ่อกับแม่เรากลับมาตอนนี้ไม่ได้ซะด้วย"คุณน้าหน้าซีดลงมาก

"ไปอยู่บ้านผมก่อนก็ได้ครับคุณน้า บ้านผมกว้างพอที่จะไปอยู่ได้"ป๊อปปี้เสนอขึ้น

"อ้อ ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่รบกวนเราสามคนเอาตัวรอดได้"ทิฐิของฉันมันสูงปายย

"พี่ฟาง เราไม่มีที่ไปแล้วนะคะ อยู่บ้านพี่ป๊อปไปก่อนเถอะค่ะ แต่เสื้อผ้าของพวกเราไม่มีเหลือเลย ฮึก"T^T ยัยเฟย์เป่าปี่ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เธอต้องเข้มแข็งไว้นะฟาง

"เดี๋ยวพี่ซื้อให้เอง ไปเหอะ เดี๋ยวพี่จะมาดูให้นะเฟย์ ไปคับคุณน้า ไปฟางไม่ต้องห่วงนะ :)"ป๊อปปี้ยิ้มมันดูจิงใจแต่มันเป็นรอยยิ้มจอมปลอม หลอกลวงทั้งเพ!!!

ทำไมเขาต้องมาทำดีกับฉันด้วยนะ เขาต้องการอะไร ต้องการทำให้ใจฉันมันยับเยินเลยรึไง...