รักร้ายพ่ายนายร่างสูง

     เช้านี้ผมรีบมาโรงแรมที่ใช้เป็นสถานที่Auditionภาคกลาง แต่ผมคงมาเช้าเกินไป เพราะรอบตัวตัวผมในตอนนี้มันอ้างว้างมาก หมาสักตัวยังไม่มีเดินผ่านเลย

     นี่เค้าใช้สถานที่นี้เป็นที่Auditionจริงหรือป่าววะ หรือผมมาผิดที่?

     ผมฟุบลงกับโซฟาในก้องล๊อบบี้ หลับตาลงเพื่อสร้างสมาธิให้กับตัวเองก่อนที่จะขึ้นแสดง ยังไงผมต้องทำให้ได้ แต่ถ้าไม่ได้ผมก็ไม่ซีเรียสเพราะที่ผมมาออดิชั่นครั้งนี้เพราะไอ้พี่โน่เซ้าซี้ให้มา

     นิ้วเรียวยาวเย็นเชียบสะกิตเบาๆ

     ใบหน้าเรียวยาว จมูกที่โด่งเป็นสัน ทรงผมที่ถูกเซ็ตมาอย่างดีทำให้เขากับใบหน้า ทำให้รู้เลยว่าถ้าผมเป็นผู้หญิ่งคงกร๊๊ดไปแล้วล่ะ เพราะใบหน้าของโหนยื่นเข้ามาใกล้จนเกือบจะชิดกับหน้าผมอยู่แล้ว

"มานั่งหลับตาอะไรตรงนี้ครับ?"

"นั่งทำสามธิ"

"อ๊ะ งั้นผมมากวนสมาธิของคุณหรอครับเนี่ย ขอโทษนะ"โหนพูดจบก็นั่งลงข้างๆผมแล้วหลับตาปี๋><

"ทำอะไรของคุณเนี่ย"

"ก็ทำสมาธิไง จุ๊จุ๊ อย่าเสียงดัง"โหนยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ปากตัวเอง

"ฮ๊ะๆๆๆ จะบ้าเหรอ นั่งสมาธิใครเค้าหลับตาปี๋อย่างนั้นล่ะ"ผมอดที่จะหัวเราะกับท่าทีที่เหมือนเด็กของเขาไม่ได้

"นั้นไง คุณหัวเราะแล้ว^^"โหนยิ้มหน้าบานใสผม

"ทำไมต้องดีใจขนาดนั้นล่ะ"

"ก็ก่อนหน้านี้ผมเห็นคุณทำหน้าเครียดๆ เราจะมาเล่นตลกให้รุ่นใหญ่ดู อย่าเครียดมากไป เด่วจะตลกไม่ออกนะ ผมเป็นห่วง"

"คุณเป็นห่วงผมหรอ ทั้งที่เราตอนนี้เปรียบเหมือนคู่แข่งกันเลยนะ"

"ผมไม่เคยคิดว่าคุณเป็นคู่แข่งเลยนะ เพราะผมอยากเป็นมากกว่านั้น^^"โหนยิ้มบางๆให้ผม

"อื้ม.."ผมตอบไปสั้นๆเพราะผมงงกับคำพูดประโยคสุดท้ายที่โหนพูด

ก่อนผมขึ้นแสดงผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ