รักร้ายพ่ายนายร่างสูง

"เอาน่า พรุ่งนี้ผมค่อยไปพร้อมคุณก็ได้ แล้วบ้านคุณอยู่ที่ไหนล่ะ ให้ผมไปส่งมั้ย"

"แล้วรถของผมล่ะ?!"

"ก็...กลางถนนมั้ง.."ผมไม่แน่ใจด้วยสิ จะมีใครเก็บรถขงโหนไปมั้ยนะ ผมก็เป็นห่วงกลัวเขาเป็นอะไรมากเลยไม่รู้จะทำยังกับรถ

"ห่ะ ห๋า"โหนตกตะลึงควานหาอะไรบางอย่าง

"หาอะไร?"

"โทรศัพท์ จะโทรเรียกใก้ใครมาเอารถกลับบ้านน่ะสิ!!"

โหนคุยโทรศัพท์สักพักหน้าตาดูคลายเครียดลง แล้วนอนลงอย่างสะบายอารมณ์

"เป็นไงบ้าง"

"หื้ม? อ๋อพ่อไปเอาให้แล้วล่ะ..."โหนลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง "ขอบคุณแน็คมากเลยนะ ที่ชวยผมไว้"

"ไม่เป็นไรหรอก คนสมัยนี้ไม่มีน้ำใจกันซะเลย ตอนท่คุณถูกรถชนหน่ะไม่มีใครจอดช่วยคุณเลยสักคน ไอ้คนที่ชนคุณก็หนีหายไปเลย"ผมลากเก้าอี้ของรงพยาบาลมานั่งบ้าง

"ฮ่ะๆ อย่างนี้แหละ แต่คุณก้ช่วยผมไว้ ขอบใจนะ"

"อ่า.. งั้นผมจะกลับบ้าน คุณจะกลับเลยมั้ยเดี๋ยวผมไปส่ง"ผมพูดชวน พลางบิดตัวเพื่อไล่ความเมื่อยล้าออกไป

"คุณกลับไปเถอะ ผมบอกพ่อแล้วเดี๋วยคงมา"

"โอเค ผมไปแล้วนะ"ผมออกจากดรงพยาบาลได้2ชั่วโมงแล้วพึ่งจะกลับถึงบ้านถึงบ้าน จะบอกกับไอ้โน่ยังไงเนี่ย! หวังว่าไอ้พี่โน่คงเข้าใจ ว่าสิ่งที่ผมทำมันจำเป็นจริงๆ 

"เฮ้ ไอ้แน็ค...เป็นไงบ้าง"ไอ้พี่โน่กระโดดออกมาจากประตูบ้านอย่างคล่องแคล่ว มาอยู่ตรงหน้าผม สายตาของมันสันไหวด้วยความตื้นเต้นโดยไม่ต้องสงสัยว่าไอ้โน่คงหวังกับผมไว้สูงมาก

"คือ..."

"ว่าไงล่ะ...ไม่ได้หรอ.."พี่โน่วางมือลงบนบ่าผมเบาๆราวกับจะปลอบใจ แววตาไอ้โน่นิ่งไม่มีประกายความสดใส

"เอ่อ.."

"เอาน่าไม่เป็นไรกูไม่โกรธมึงหรอก มึงทำดีที่สุดแล้วนี่แล้วกูเชื่อ"ไอ้โน่หันหลังจะกลับเข้าบ้าน แต่ก็ไม่วายที่จะพูดออกมาว่า "เย็นนี้กินไรดี ไอ้ตัวแสบ"

"ไอ้โน่ คือกูยังไม่ได้ไปออดิชั่นเลย พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อย"พอพูดผมจบไอ้พี่โน่ก็รีบวิ่งมาตรวจสอบร่างกายของผมว่ามีบาดแผลตรงไหน

"ไม่เห็นมีแผลเลย"ไอ้โน่หลี่ตามอง

"คือ..ผมไปช่วยคนที่ถุกรถชนมา" แล้วผมก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้พี่ชายสุดที่รักฟัง ไอ้โน่ถอนหายใจนาว ราวกับว่าโล่งอกที่ผมไม่เป็นอะไร

"ดีแล้ว ปล่อยไว้ไอ้คนนั้นตายคงแน่"ไอ้พี่โน่ตบบ่าผมเบาๆแล้วเตรียมจะเข้าบ้าน

"ไอ้โน่ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปใหม่"

"ไปไหน?!"

"ออดิชั่นไง มีพรุ่งนี้อีกวัน"

ไอ้พี่โน่ยิ้มบางๆในแบบฉบับของมันแล้วเดินเข้าไปในห้องครัว