รักร้ายพ่ายนายร่างสูง

"เอาน่า พรุ่งนี้ผมค่อยไปพร้อมคุณก็ได้ แล้วบ้านคุณอยู่ที่ไหนล่ะ ให้ผมไปส่งมั้ย"
"แล้วรถของผมล่ะ?!"
"ก็...กลางถนนมั้ง.."ผมไม่แน่ใจด้วยสิ จะมีใครเก็บรถขงโหนไปมั้ยนะ ผมก็เป็นห่วงกลัวเขาเป็นอะไรมากเลยไม่รู้จะทำยังกับรถ
"ห่ะ ห๋า"โหนตกตะลึงควานหาอะไรบางอย่าง
"หาอะไร?"
"โทรศัพท์ จะโทรเรียกใก้ใครมาเอารถกลับบ้านน่ะสิ!!"
โหนคุยโทรศัพท์สักพักหน้าตาดูคลายเครียดลง แล้วนอนลงอย่างสะบายอารมณ์
"เป็นไงบ้าง"
"หื้ม? อ๋อพ่อไปเอาให้แล้วล่ะ..."โหนลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง "ขอบคุณแน็คมากเลยนะ ที่ชวยผมไว้"
"ไม่เป็นไรหรอก คนสมัยนี้ไม่มีน้ำใจกันซะเลย ตอนท่คุณถูกรถชนหน่ะไม่มีใครจอดช่วยคุณเลยสักคน ไอ้คนที่ชนคุณก็หนีหายไปเลย"ผมลากเก้าอี้ของรงพยาบาลมานั่งบ้าง
"ฮ่ะๆ อย่างนี้แหละ แต่คุณก้ช่วยผมไว้ ขอบใจนะ"
"อ่า.. งั้นผมจะกลับบ้าน คุณจะกลับเลยมั้ยเดี๋ยวผมไปส่ง"ผมพูดชวน พลางบิดตัวเพื่อไล่ความเมื่อยล้าออกไป
"คุณกลับไปเถอะ ผมบอกพ่อแล้วเดี๋วยคงมา"
 
 
"โอเค ผมไปแล้วนะ"ผมออกจากดรงพยาบาลได้2ชั่วโมงแล้วพึ่งจะกลับถึงบ้านถึงบ้าน จะบอกกับไอ้โน่ยังไงเนี่ย! หวังว่าไอ้พี่โน่คงเข้าใจ ว่าสิ่งที่ผมทำมันจำเป็นจริงๆ 
"เฮ้ ไอ้แน็ค...เป็นไงบ้าง"ไอ้พี่โน่กระโดดออกมาจากประตูบ้านอย่างคล่องแคล่ว มาอยู่ตรงหน้าผม สายตาของมันสันไหวด้วยความตื้นเต้นโดยไม่ต้องสงสัยว่าไอ้โน่คงหวังกับผมไว้สูงมาก
"คือ..."
"ว่าไงล่ะ...ไม่ได้หรอ.."พี่โน่วางมือลงบนบ่าผมเบาๆราวกับจะปลอบใจ แววตาไอ้โน่นิ่งไม่มีประกายความสดใส
"เอ่อ.."
"เอาน่าไม่เป็นไรกูไม่โกรธมึงหรอก มึงทำดีที่สุดแล้วนี่แล้วกูเชื่อ"ไอ้โน่หันหลังจะกลับเข้าบ้าน แต่ก็ไม่วายที่จะพูดออกมาว่า "เย็นนี้กินไรดี ไอ้ตัวแสบ"
"ไอ้โน่ คือกูยังไม่ได้ไปออดิชั่นเลย พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อย"พอพูดผมจบไอ้พี่โน่ก็รีบวิ่งมาตรวจสอบร่างกายของผมว่ามีบาดแผลตรงไหน
"ไม่เห็นมีแผลเลย"ไอ้โน่หลี่ตามอง
"คือ..ผมไปช่วยคนที่ถุกรถชนมา" แล้วผมก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้พี่ชายสุดที่รักฟัง ไอ้โน่ถอนหายใจนาว ราวกับว่าโล่งอกที่ผมไม่เป็นอะไร
"ดีแล้ว ปล่อยไว้ไอ้คนนั้นตายคงแน่"ไอ้พี่โน่ตบบ่าผมเบาๆแล้วเตรียมจะเข้าบ้าน
"ไอ้โน่ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปใหม่"
"ไปไหน?!"
"ออดิชั่นไง มีพรุ่งนี้อีกวัน"
ไอ้พี่โน่ยิ้มบางๆในแบบฉบับของมันแล้วเดินเข้าไปในห้องครัว