รักร้ายพ่ายนายร่างสูง

ปล.ตอนก่อนหน้า อยู่ที่บทนำนะจ๊ะ    

 "ทำไมต้องมาประกงประกวดอะไรด้วยนะ  เฮ้อถ้าไม่ใช่แพราะไอ้พี่โน่ขอร้องไม่มาหรอก"ผมทอดสายตามองท้องถนนที่เต็มไปด้วยรถยนต์ ต่างคนต่างมา ต่างคนต่างไป ช่างแออัดจริงๆเล๊ยย กรุงทพเนี่ย -_-

     "เมื่อไหร่จะไฟเขียวสักที นานไปมั้ย...ไฟเขียวไม่ถึงร้อยแแต่ทำไมไฟแดงมันขึ้นร้อยกว่าเลยวะแล้วจะไปทันมั้ย ถ้าไปไม่ทันนะ....ก็ไม่ทันไง>[]<!"

     "เอาล่ะไฟเขียวแล้ว!" ผมรีบเหยียบคันเร่งเเพื่อจะได้หลุดพ้นจากไฟแดงอันแสนยาวนานราวกับมีคนมาหยุดเวลา

     เอี๊ยดดด ตู้มมมม!! 

     "เฮ้ย! อะไรวะนั้น!!!" ผมต้องลงจากรถทันทีเพราะมีรถมอเตอร์ไซต์ชนกับรถปิกอัพ

     เกิดอุบัติเหตุรถชนกัน แต่ไม่มีใครลงไปช่วยเหลือเลยแม้แต่คน รถที่ขับออกจากไฟแดงก็รีบจับต่อไปโดยที่ไม่สนใจเหคุการ์ณที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย

     "โธ่เอ๊ย !! คนไทยหรอวะเนี่ย" ผมทนดูไม่ได้ คนที่ขับรถมอเตอร์ไซต์คันนั้นก็กลิ้งไปอยู่ที่เกาะกลางถนนแล้วแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครไปช่วยเหลือ  ผมเลี้ยวรถจอดข้างทางแล้ววิ่งไปดูว่าคนที่ขับรถมอเตอร์ไซต์ว่าเป็นอะไรรึเปล่า

     "คุณครับ คุณ!!"ผมแตะร่างที่สลบอยู่เบาๆเพราะกลัวว่ากระดูกเขาเขาจะหักแล้วเป็นนักกว่าเดิม

     ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้น

มาเพื่อที่จะโทรเรียกรถพยาบาล แต่ปลายสายกับไม่มีคนรับซะงั้นหรือว่าผมจำเบอร์ผิด แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะ... มีทางเดียวผมต้องพาเขาไปโรงพยาบาลซะเอง

     ผมอุ้มเขาในท่าที่ใครๆเรียกว่า "ท่าเจ้าหญิง" แต่ไอ้คนนี้มันหนักใช้ได้เลยแหะ กินอะไรเข้าไปเนี่ย หวังว่าเขาคงไม่ได้กระดูกหักนะ... แต่คงดีกว่าปล่อยให้ตายเป็นผีเฝ้าถนนอยู่ตรงนี้

     ผมมาถึงโรงพยาบาลในเวลาไม่กี่นาที ผมส่งเขาเข้าห้อง ICU ทันทีแต่เขาไม่ได้เป็นอะไรมากแค่หัวแตกเย็บไปสองเข็ม แขนถลอก แล้วมีแผลที่ชำ้อยู่บางจุด   ผู้ป่วยกวาดไปทั่วโต๊ะข้างเตียงเพื่อหาน้ำแต่ก็ไม่เจออะไรซักอย่าง

     "..อะ..อะไรกัน..ไม่มีอะไรซักอย่างเลย"

     "อ้าว! ฟื้นแล้วหรอคุณ...."ผมเดินเข้าไปในห้องที่ชายสีผิวเข้มนิดๆ บนหัวมีผ้าก็อตพันไว้    

     "คุณคือใคร?" แววตาของเขาถ่ายถอดถึงความงุนงงออกมาอย่างไม่ปิดบัง 

     "ผมช่วยคุณไว้ตอนที่คุณถูกรถชนไง" ผมยื่นขวดน้ำให้เขาเพราะเห็นเขามองขวดน้ำในมือผม ตั่งแต่ผมเดินเข้ามาในห้อง 

     "เอ้า ดื่มซะ ผมให้"

     "ขะ ขอบใจนะ"

     "คุณ ชื่ออะไรล่ะ"

     "โหน.. ...ผมชื่อ โหน "

     "เฮ้อ...เพราะคุณเลย ทำให้ผมไป Autionไม่ทัน"

     " ออ ดิ ชั่น! "โหนพูดทวนทุกคำราวกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

     "เอ๊ะ ผมก็ต้องไปAudition เหมือนกันนี่หว่า!!" โหนโผล่ขึ้นมาแต่ลุกยังไม่สุดตัว ก็ต้องลงไปนอนที่เตียงเพราะแขนบางรั้งร่างสูงไว้

     "พรุ่งนี้ค่อยไปแล้วกันน่า คุณนอนไปเถอะ"ผมจับโหนให้นอนนิ่งๆอย่บนเตียงถึงแม้ว่าเจ้าจะดิ้นเล็กน้อยแต่ก็ยอมหยุดดิ้นในที่สุด

     "ผมทำให้คุณไม่ได้ไปAuditionงั้นหรอ"โหนพูดด้วยสีหน้าและแววตาที่เศร้าหมองและรู้สึกผิดจนหน้าแปลกใจ ทำไมต้องรู้ศึกผิดขนาดนั้นด้วยนะ สมัยนี้ยังมีคนที่คิดถึงความรู้ศึกของคนอื่นอยู่อีกหรอ จะว่าไปเจ้านี่ก็น่ารักดีแหะ เฮ้ย!จะไปชมเจ้านี่ทำไมเนี่ย -_-*