รักสุดฤทธิ์

“แล้วชุดนี้ล่ะ….มึงลืมมันแล้วเหรอว่ะ…..ไอ้สติช….จอมอ่อย…” สติชในคราบของกริชกำลังยืนอยู่ตรงหน้าผม….มืออีกข้างหนึ่งของกริชถือชุดอียอร์ยื่นมาที่ผม
“กริช!!!...”
“มึงลืมกูแล้ว….แต่มึงอย่าลืมอียอร์ตัวนี้ได้ไหมว่ะ”
“อ่อ…ไวท์ไม่เคยลืม…ไม่เคยแม้แต่คิดที่จะลืม…”
“หมับ!!!...ถ้ามึงไม่ลืม…กลับมาหากูได้ไหม…กลับมาอยู่ข้าง ๆ กู”
“ไวท์…ก็อยู่ข้าง ๆ กริชแบบนี้ไง…เพียงแต่อยู่ด้านตรงข้ามกับหัวใจ” อ้อมกอดของกริชครั้งนี้มันทรมารเหลือเกิน…ความเจ็บปวด…ทรมานจากการที่เราต้องจากลากันทั้ง ๆ ที่ยังรัก…มันทำให้หัวใจของผม…ร้าวไปหมดแล้ว…
“พอแล้วไอ้กริช….มึงอย่าทำให้ไอ้ไวท์ต้องเสียน้ำตาเพราะมึงอีกเลย…กูขอร้อง…มึงกลับไปชะ!!” กัปเข้ามาจับแขนไวท์แล้วดันตัวเองให้มาเผิชญหน้าผม…สายตาที่ท้าทาย…ท่าทางที่โกรธจัดของมัน…บ่งบอกว่ามันพร้อมจะเอาเรื่องผม….
“กู!!!...ไม่!!!...กลับ!!!....” เสียงไอ้กริชมันดังจนเกือบจะกลายเป็นตะโกนใส่ผม…ผมทนไม่ได้จริง ๆ ที่มันทำให้ไอ้ไวท์ต้องเสียน้ำตาอีก….
“กริช…ปายว่า…ตอนนี้กริชกลับไปก่อนนะ…ไว้ให้เวลามันผ่านไปสักพัก…แล้วเราค่อยกลับมา…คุยเรื่องนี้กันใหม่…นะ…นะ” หากผมจะปล่อยให้กริชกับกัปทะเลาะกันแบบนี้…มันจะยิ่งไปกันใหญ่…ทางเดียวที่ผมพอจะช่วยได้…คือพยายามกั้นทั้งสองให้ออกห่างกัน…
“กริช…กลับไปเถอะนะ…อย่าทำแบบนี้เลย…”
“มึง…ไม่รั้งกูหน่อยเหรอว่ะ…กูยอมปล่อยทุกอย่างได้…เพียงแค่มึงบอกให้กูปล่อย…นะไวท์…” กริชเอ่ยถามผม…ทั้ง ๆที่กัปบังตัวผมไว้…กริชพยายามจะเดินเข้มาหาผม…แต่กัปขวางเอาไว้…ผมคงทนมองภาพที่กริชกระโดดขึ้นสูงเพื่อมองหน้าผม…ไม่ไหวแล้ว…สายตาความห่วงหา…ความอาลัยในน้ำเสียงมัน…เหมือนเข็มเล่มเล็กที่ปักกลางหัวใจของผม…ผมจึงต้อง
“ไวท์….ไม่มีสิทธิ์รั้งหัวใจของกริชไว้หรอก…เมื่อไหร่ที่กริชไม่มีใครในหัวใจแล้ว…ไวท์สัญญาไวท์จะ…กลับไปหากริช…”
“กู…สัญญา…กูจะกลับมาหามึง….ขอแค่มึงรอกูนะไวท์” กริชหยุดกระโดดพร้อมกับหันหลังเดินจากไปแล้ว…แผ่นหลังที่ผมเคยได้ซบ…ได้พักผิง…ตอนนี้มันเป็นของคนอื่นแล้ว…แต่ผมมั่นใจว่า…ไม่นาน…กริชจะกลับมา…
“ไวท์…อ่อ….ปายว่าเรากลับห้องกันดีกว่าเนอะ…กัป…ปายขอกุญแจห้องหน่อย”
“ปาย…คืนนี้มึงนอนกับไอ้ไวท์….เดี๋ยวกูนอนที่โชฟาเอง…”
“มะ…ไม่ต้อง…ไวท์…ให้เพื่อนเช่าห้องอีกห้องหนึ่งให้แล้ว…อ่อ…ไวท์ไม่อยากรบกวนกัปกับปายไปมากกว่านี้…”
“อ้าว!!!...ไหนมึงบอกจะขอเช่าห้องกูไง”
“คือ…ไวท์…อยากอยู่คนเดียว…สักพัก…กัปเข้าใจไวท์นะ”
“มึง…แน่ใจนะ…ว่ามึงจะอยู่คนเดียวได้…”
“อืม…ไม่ต้องห่วงเลย…ห้องไวท์อยู่ห่างจากห้องกับแค่ สองห้องเอง”
“งั้น….ปายว่าเราไปจัดของเข้าห้องดีกว่าเนอะ…ไป…”
หลังจากนั้นประมาณ สองชั่วโมง ผม  ปาย  และกัป…ก็จัดห้องเสร็จเรียบร้อย…กัปพยายามหว่านล้อมให้ผมกลับไปพักห้องกัป…แต่ผมไม่อยากทำให้ปายต้องคิดมากอีก…แค่นี้ผมก็รู้สึกแย่มากแล้ว…
“อ่อ…ดึกแล้ว…กัปกับปาย…กลับห้องเถอะ….”
“งั้น…เดี๋ยวพรุ่งนี้…กูมารับมึงไปเดินเอกสารที่ตึกคณะละกันนะ…”
“อืม…ขอบคุณมากนะปาย…สำหรับวันนี้…กัปด้วย…ขอบคุณมาก”
“ไม่เป็นไรหรอก….แค่นี้เอง…ปายกับกัปสบายอยู่แล้วเนอะกัปเนอะ” ปายจับมือผมมาคลุมไว้….ความอบอุ่น…จากสายใยของคำว่าเพื่อน…มันทำให้ผมอดน้ำตาซึมไม่ได้
“อืม…มึงก็อย่าคิดมากนะ…นอนพักชะบ้าง…พรุ่งนี้ต้องเดินเอกสารอีก…อ่อ…ฝันดีนะมึง..” กัปเอ่ยบอกผมแล้วใช้มือพลักหัวเล่นผมเบา ๆ   ผมรู้ว่ากัปกำลังปลอบใจผม…ผมจึงส่งยิ้มบาง ๆ กลับไป…จะผิดไหมถ้าผมอยากให้กัป…กอดเพื่อปลอบผมสักครั้ง..
“เช่นกันนะ…ฝันดี”สายตาของไอ้ไวท์ที่มองกลับมา…ผมอยากกอดปลอบมันเหลือเกิน…อยากทำให้มันยิ้มได้…หัวเราะได้บ้าง…แต่ผมทำได้แค่นี้…
หลังจากกัปกับปายกลับห้องไป…ผมทรุดลงที่ประตูด้วยความหมดแรง…ความอ่อนแอที่ผมพยายามปกปิดมัน…ตอนนี้กลับเปิดเผยออกมาจนหมด…ความเสียใจ…ความผิดหวัง…ที่ผมเจอในวันนี้…มันมากมายเหลือเกิน…ผมอยากให้ใครสักคนกอดผม…เพื่อปลอบ….ในเวลาที่ผมกำลังท้อแท้แบบนี้…
“ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น…ผมจึงลุกขึ้นปาดน้ำตา…แล้วเปิดประตู…พบว่า…
“หมับ!!!!...กู….รู้มึงอยาก….ให้กู…..กอดใช่ไหม”
 ..........จบตอนแล้วนะ...........มาลุ้นกันต่อน้า.................^^