รักสุดฤทธิ์

“กัป….อ่อ…ไวท์ของเช่าห้องกัปต่อนะ…กัปอยู่ที่หอนั้นเหมือนเดิมใช่ไหม”

“ไม่….กูย้ายอยู่ห้องเดิมของมึงแล้ว…ที่หอนั้น….กูไม่อยากอยู่…ไม่อยากเจอหน้าไอ้เพื่อนเหี้ย….มึงจะพูดให้กูอารมณ์เสียทำไม่ว่ะ….กูว่าเราออกไปกินข้าวกันดีกว่าว่ะ….กูเลี้ยงเองละกัน…"

“แต่…ปาย…ยังไม่ได้เก็บของที่ห้องกัปในหอนั้นเลยนะ…”

“อ่อว่ะ…กูลืม…งั้นเอางี้…เดี๋ยวกูกลับไปเอาของที่หอก่อน…มึงกับไวท์ล่วงหน้าไปร้านข้าวก่อนเลย….เดี๋ยวเสร็จกูตามไป…”

“เอางั้นเหรอ.”

“เออ…ตามนี้แหละ”

หลังจากแยกกันสักพัก….ผมก็กลับไปเอาของที่หอ….แต่ระหว่างทางที่ขึ้นไป….ผมเห็น…

“กริช…แนนอยากกินไอติมจังเลยค่ะ…กริชพาแนนไปกินหน่อยนะ”

“แนน…กริชมีแตะบอลกับเพื่อน ๆ อะ…ไว้วันหลังนะ“

“วันหลังก็ได้….งั้นวันนี้แนนกลับไปเอาของที่บ้านก่อนนะ…แล้วพรุ่งนี้เรามาแต่งห้องกันเนอะ…จุ๊บ!!!”

บทสนทนาของทั้งคู่อยู่ในสายตาผมตลอด…ผมไม่เข้าใจไอ้กริชจริง ๆ มันคิดอะไรของมัน…

“ปัง!!!!!ๆๆๆๆๆ…ไวท์เปิดประตูหน่อยสิ….กริชอธิบายได้นะ…ไวท์!!”

“มึง!!!...ทุบให้ตาย…ก็ไม่เจอมันหรอก…ไอ้สัตว์กริช!!!”

“กัปตัน!!!”

“เออ…กูเอง…มึงแม่งเลวว่ะ…มีเมียแล้วยังอยากจะเอาผัวอีก…กูกว่ากูเลวแล้ว….แต่ก็ยอมมึงเลยว่ะ”

“มึงด่ากูได้….แต่มึงก็น่าจะพูดถึงแฟนกูดี ๆ หน่อย…อย่างน้อยเค้าก็เป็นผู้หญิง…”

“หึ…หึ…แม่ง…ที่งี้แล้วปกป้องกันดีจัง…กูซึ้งจนอยากอ้วกเลย…”

“ไอ้ไวท์อยู่กับมึงรึเปล่า….”

“ไม่รู้….ถึงรู้กูก็ไม่บอกมึง”

“กัป….กูขอร้อง…กูอยากเจอไวท์….อยากเคลียร์ทุกอย่าง….”

“เคลียร์ทำไม…ในเมื่อมึงเลือกทางเดินแล้ว….และมึงก็เป็นคนทิ้งมันเอง”

“กู…ไม่ได้ทิ้งมัน…กูแค่…ขอเวลาเคลียหน่อย….”

“มึงไม่ต้องขอแล้ว…เวลาเคลียร์….เพราะกูดูท่าแล้วไอ้ไวท์มันไม่อยากเคลียร์ว่ะ”

“กูรู้ว่ามึง….อยากเห็นไวท์มีความสุข….ที่ผ่านมากูก็น่าจะพิสูจน์ให้มึงเห็นแล้สนะว่า…ไวท์รักกูแค่ไหน…และกูก็รักมันมากเช่นกัน…”

“มันก็แค่ที่ผ่านมา….มันไม่มีค่าอะไรกับปัจจุบันหรอก…กูเคยบอกมึงแล้วไงว่า…ถ้ามึงรักษาหัวใจไอ้ไวท์ไม่ได้…กูจะเป็นคนดูแลมันเอง…”

คำพูดสุดท้ายที่กัปมันทิ้งไว้….เป็นคำที่ผมกลัวมากที่สุด….เพราะผมรู้ว่า…ความรักสำหรับไอ้กัปมันมีค่าเสมอกับไวท์…ถึงแม้ว่ามันจะกลายเป็นอดีตไปแล้ว….แต่ถ้าหากมันถูกรื้นฟื้นขึ้นมา…มันก็พร้อมจะประทุออกมาได้เสมอ…ผมจะปล่อยให้ความรักครั้งนี้จบลงแบบนี้ไม่ได้….

“อิ่มจัง…แฟนเลี้ยง…อิอิ”

“มึงอะ…อดอยากมาจากไหนว่ะ…กินชะเงิบเงินในกระเป๋ากูเกลี้ยงเลย”

“5555….ก็นาน ๆ ที….กัปจะเลี้ยง…ต้องกินเผื่อไว้…” รอยยิ้มของปายกว้างจนสุด…ความสดใส…ที่แฝงไปด้วยความซุกซนอยู่ในนั้น….มันทำให้ผมมีความสุข

“มึงล่ะ…กินน้อย….เดี๋ยวก็ไม่อิ่มหรอก…หัดกินเยอะๆ…แบบไอ้ปายบ้าง”

“ไวท์…..ก็กินได้เท่านี้อะ…มากกว่านี้คงไม่ไหว”

“อ่อ…แล้วกัปขนของมาหมดแล้วใช่ไหม”

“อืม…หมดแล้ว…แล้วของมึงล่ะ….ยังมีอะไรต้องกลับไปเอาไหม”

“มะ…ไม่…มี”

“มึง….แน่ใจนะ”

“อืม” ยังมีอีกอย่างหนึ่งที่ปายยังไม่ได้เอามันมา….แต่คิดอีกที….มันคงไม่จำเป็นสำหรับผมแล้ว….เพราะมันคงไม่มีเหตุผมอะไรที่ผมต้องใช้มันอีก….ผมหวังลึก ๆ ว่ากริชคงจะเอาชุดนั้นมาให้ผม….แต่มันก็เป็นแค่ความหวัง…ที่ได้แค่หวัง….

“แล้วชุดนี้ล่ะ….มึงลืมมันแล้วเหรอว่ะ…..ไอ้สติช….จอมอ่อย…”

.........จบตอนแล้วค่ะ..........เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป.....มาลุ้นกันต่อนะค่ะ^^..........