รักสุดฤทธิ์
เขียนโดย 
chadaapp
วันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 09.05 น.
แก้ไขเมื่อ 29 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 09.49 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
45) จุดจบ (9)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ…………คอนโดฟาน.........
“ฟาน!!!!...คุณเป็นไงบ้าง...พี่กริช...ฟานเป็นอะไร”
“ไม่รู้สิ...พี่เห็นฟานบ่น ๆ ว่าปวดหัว...และก็กินยานี่เข้าไป...”
“ฟาน....แพ้ยารึเปล่า...ต้นหอม”
“ ไม่ทราบค่ะ...พี่ไวท์....ต้นหอมว่าพาเค้าไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ...พอดีเมื่อกี้พี่โทรปรึกษาหมอแล้ว...หมอบอกว่าเป็นอาการของคนดื้อยา...”
แค่ผมเห็นท่าทางที่ดูร้นรน...น้ำเสียงที่สั่น ๆ อย่างนั้น...ผมก็รู้แล้วว่าต้นหอมรักฟานแค่ไหน...ผม
อยากให้ฟานเห็นอาการเหล่านี้ด้วยตัวเองจริง ๆ ฟานคงดีใจมากกว่าผมแน่นอน....
“ดื้อยา....”
“อืม...ทางเดียวที่จะทำให้อาการดีขึ้น..ก็คือต้องมีคนดูแล...คอยเช็ดตัว..ป้อนข้าวป้อนน้ำ..และ
ให้ทานยาแค่นั่นแหละ...แต่พี่กำลังจะ.....คิดว่าจะให้พี่สาว.....ฟานบินลงมารับฟานไป....ที่
อังกฤษเลยดีไหม”
“ห๊ะ!!!...มะ..ไม่ได้นะพี่กริช!!!...อ่อ...ดะ...เดี๋ยว....ต้นหอมดูแลฟานเอง”
“ดูแล...แต่พี่จำได้ว่า...ต้นหอมเป็นคนไล่ฟานกลับไม่ใช่เหรอ”
“พี่กริช!!”
“งั้น...พี่ไม่กวนละ...ไปละนะ”
“ขอบคุณมากนะค่ะพี่กริช…และก็ขอโทษด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอก...” ผมลอบมองไวท์ที่ตอนนี้ยืนมองฟานกับต้นหอมอยู่...ไวท์ไม่ทัก...ไม่มอง...ผมเลย...ผมคงหมดหวังแล้วจริง ๆ....
“อ่อ...พี่ไวท์...ต้นหอมลืมว่าวันนี้จะพาพี่ไปเที่ยว...อ่อ...ต้นหอมขอโทษนะค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก…เดี๋ยวพี่กลับไปเองก็ได้”
“งั้น....เที่ยวให้สนุกนะค่ะ”
หลังจากพี่ไวท์ออกไป...พี่กริชก็นั่งลงอย่างหมดแรง...สายตาที่เศร้า ๆ นั้นมันบ่งบอกว่าเสียใจ
และผิดหวังแค่ไหน...พี่ไวท์ไม่ยอมพูดหรือแม้กระทั้งมองพี่กริชเลย....ทั้ง ๆ ที่ใจจริงพี่ไวท์อยาก
ทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามเสมอ...ต้นหอมจะช่วยให้พี่กริชกับพี่ไวท์กลับมารักกันอีกสักครั้ง...
“ อ่อ..พี่กริช...กุญแจรถของพี่ไวท์อยู่ที่ต้นหอม…ต้นหอมรบกวนพี่ช่วยเอาไปให้พี่ไวท์หน่อยได้
ไหมค่ะ”
“พี่ว่า..อ่อ...”
“พี่ไวท์กำลังจะไปน้ำตก...พี่ไวท์อยากไปที่นั่นมากนะค่ะ...พี่กริชรู้ใช่ไหมค่ะว่า...น้ำตกที่ไหน”
“ต้นหอม!!!...พี่ขอบคุณมาก....ขอบคุณ”
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว...อาการของฟานดีขึ้นมาก....ยังมีแต่บ้างที่ฟานเพ้อถึงชื่อ...ต้นหอม... ให้
ฟัง...ฟังแล้วมันก็เขินตัวเองเหมือนกันที่ต้องมานั่งฟังคนอื่นเรียกชื่อทั้ง ๆ ที่ไม่ได้สติแบบนั้น....
“ฟาน...ต้นหอมอยู่นี้นะค่ะ...จุ๊บ!!!” แอบจุ๊บคนป่วยสักหน่อย...คงไม่เป็นไรหรอก...อิอิ...ตอนนี้
คงได้เวลาทานข้างและก็ทานยาแล้ว...
“ฟาน…อ่อ...เดี๋ยวต้นหอมเช็ดตัวให้นะค่ะ” ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเช็ดตัวให้ผุ้ชายคนไหน
เลย...น่าอายที่ต้องมาเช็ดตัวให้คนตัวโตคนนี้...ทำไงก่อนดี...ถอดเสื้อก่อน...
“ฮึบ...ฮึบ..พรึ่บ!!.”
“เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย...คนบ้าไรตัวใหญ่ยังไม่พอ..ยังจะตัวหนักยังกะก้อนหินอีก...” หลังจาก
ถอดเสื้อเช็ดตัวเสร็จแล้ว...ก็ป้อนข้าว...แต่จะป้อนยังไงนะ...ยังไม่ได้สติแบบนี้...อ่อ...คงต้อง….
“ อะ...ให้ทานโจ๊กสำเร็จรูปแทนข้าวก่อนละกันนะค่ะ...” ทานข้าวแล้วคราวนี้ก็ต้องทายยา
อีก...ปัญหาใหญ่กว่าข้าวอีก...จะให้ทานยังไง...คงต้องละลายน้ำแล้วให้ดื่มแล้วละ....
“อะ...ดูดนะค่ะ...”
จะว่าไป..ฟานก็เลี้ยงงาน...แถมไม่บ่นอีกต่างหาก..อิอิ..ที่เค้าไม่บ่นแกเพราะเค้าป่วย...หึหึ..ลอง
ให้หายป่วยดูสิ...ปากงี้ร้ายชะมัด...
“โห...แป๊บเดียว..สามทุ่มแล้ว...อ่อ...ขอนอนใกล้ ๆ คนป่วยละกัน...จะได้รู้สึกเวลาที่ฟานตื่น”
………ฟาน.........
ผมรุ้สึกตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงใครคนหนึ่งบ่น ข้าง ๆ ผม...เสียงนี้...สัมผัสแบบนี้...คงเป็น...ต้น
หอม!!แต่ผมก็อยากจะแกล้งป่วยให้คนสวยดูแลหน่อย...คงไม่เป็นไรใช่ไหมครับ...
………………………………………………………………………………………………………
“ฟาน…อ่อ...เดี๋ยวต้นหอมเช็ดตัวให้นะค่ะ”...
“ฮึบ...ฮึบ..พรึ่บ!!.”
“เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย...คนบ้าไรตัวใหญ่ยังไม่พอ..ยังจะตัวหนักยังกะก้อนหินอีก...”
“ อะ...ให้ทานโจ๊กสำเร็จรูปแทนข้าวก่อนละกันนะค่ะ...” ทานข้าวแล้วคราวนี้ก็ต้องทายยา
อีก...ปัญหาใหญ่กว่าข้าวอีก...จะให้ทานยังไง...คงต้องละลายน้ำแล้วให้ดื่มแล้วละ....
“อะ...ดูดนะค่ะ...”
“โห...แป๊บเดียว..สามทุ่มแล้ว...อ่อ...ขอนอนใกล้ ๆ คนป่วยละกัน...จะได้รู้สึกเวลาที่ฟานตื่น”
ผมลืมตาดู...นิดนึงเห็นต้นหอมกำลังขยับตัวมานอนข้าง ๆ ผม...ผมจึง...
“หมับ!!!...ต้นหอม...ผมรักคุณนะ...อยากให้คุณให้โอกาสผม...สักครั้ง...ได้ไหม….”
“ ต้นหอมก็รักคุณนะคะฟาน...ต้นหอมรู้ว่าต้นหอมทำไม่ดีกับคุณ...แต่ต้นหอมทำไปเพราะต้นหอม
รักคุณ...ได้ยินไหมค่ะ...ว่าต้นหอมรักคุณ...”
………………………………………………………………….
“คุณบอกรักผมจริง ๆ เหรอต้นหอม...คุณยอมรับผมเป็นแฟนแล้วใช่ไหม”
“ก็ใช่นะสิ...ฉันรักคุณ..เอ๊ะ...ฟาน...คะ..คุณตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่..”
“ก็ตั้งแต่ได้ยินสียงใครบางคน..บอกรักผม...แถมยังลักขโมยจุ๊บแก้มผมอีก...”
“นี่..คะ..คุณแกล้งป่วย..งั้นเหรอ...”
“เปล่า...ผมป่วยจริง ๆ นะ..และผมก็อยากให้คุณมาดูแลผมแบบนี้...ตลอดไป….ต้นหอม...คุณให้โอกาสผมนะครับ...ผมสัญญาผมจะดูแลความรักของเราให้ดีที่สุด...”
“ต้นหอมไม่!!!ให้โอกาสคุณ!!!...”
“ต้นหอม!!!”
“แต่ต้นหอมจะให้โอกาสตัวต้นหอมเอง...ให้ต้นหอมได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตคุณได้ไหมค่ะฟาน”
“ต้นหอม....ผมขอบคุณที่คุณรักผม...ขอบคุณที่คุณยอมเปิดโอกาสให้ความรักของเรา...”
“อืออออ...อ่า....ฟะ...ฟาน...อืออออ...อืมมมม....” รอยจูบที่ฟานมอบให้มันช่างหวานเหลือ
เกิน...หวานจนอดไม่ได้ที่จะกดจูบกลับไป....คำคืนแห่งความรักของเราอาจจะมีจุดเริ่มต้นที่ไม่
สวยงามเหมือนคนอื่นแต่จุดจบของมัน...เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก...ไม่แพ้ใคร..จริง ๆ....นะค่ะ
ต้นหอม...คอมเฟริม...
..........จบไปอีกหนึ่งคู่.......พรุ่งนี้มาลุ้นกันอีกหนึ่งคู่...สุดท้ายนะค่ะ.........^^............
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
