รักสุดฤทธิ์

จุดจบ (2)
...........กัปตัน..........
“ไอ้กัป....วันนี้มึงอย่าลืมมางานวันเกิดปายด้วยนะเว้ย!!!...พี่ปรางชวนมา”
เสียงไลน์ผมเด้งพร้อมกับข้อความที่ทำให้ผมหนักใจระคนดีใจมาก....ผมอยากเจอปาย...อยากรุ้ว่าตอนนี้ปายเป็นยังไงบ้าง…แต่ผมจะทนรับความจริงนั้นได้ไหม....
“มึงอยู่ไหนว่ะ....กูมาถึงแล้วเนี่ยยย”
“อยุ่ด้านในห้องรับแขก....มึงเข้ามาเลยนะ”
“เออ”
วินาทีแรกที่เข้าไป....ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น...ความสุข...และความยินดี...ภายในบรรยากาศงานวันเกิดที่ประกอบไปด้วย...ปาย..แฟนปาย...และก็ลูกสาว…ภาพนั้นทรมานใจผมเหลือเกิน....
“อ้าว!!!...ไอ้กัป...กว่าจะเสด็จนะมึง” ผมลอบมองหน้าปายที่ตอนนี้...เล่นอยู่กับเด็กผู้หญิง...ลูกของปายอยู่.
“อ่อ...สวัสดี...ทุกคน”
“นั่งก่อนสิค่ะ...อ่อ...ฉันเป็นแม่ของการ์ตูนค่ะ....การ์ตูนสวัสดีคุณอาสิลูก...”
“สวัสดีค่ะ...คุณอา”
“สวัสดีครับ...คนเก่ง...อามีของขวัญมาให้ด้วยนะ...”
“จริงเหรอค่ะ...จุ๊บ!!...คุณอาน่ารัก...ใจดีที่สู๊ดดดดเลยค่ะ”
“การ์ตูน...ไม่น่ารักเลยนะลูก...ลงมาได้แล้ว...ไปนั่งตักแบบนั้น...คุณอาเมื่อยแย่”
“มะ...ไม่เป็นไรครับ..อะ...สุขสันต์วันเกิดนะครับ...เป้นเด้กดี...อย่าดื้อ...อย่าซนกับ...คุณพ่อคุณแม่นะครับ”
“ขอบคุณค่ะ...ผู้ใหญ่ให้ของทั้งที...ต้องอ้อนอีก...แบบนี้....จุ๊บ!!!.”
“การ์ตูน!!!....”ท่าทางแก่นๆ ห้าว ๆ ของการ์ตูนเรียกเสียงหัวเราะจากคนในงานได้เป็นอย่างดี....
“ พ่อปาย!!!...ช่วยการ์ตูนหน่อย....แม่ดุอีกแล้ว”
“มา...มานี่สิ...คุณพ่อจะพาไปดูของขวัญทางโน้น” เสียงปาย...เวลาพุดกับเด็กผุ้หญิงมันสดใสและมีความอบอุ่น...เหมือนกับที่พ่อทุกคนมีให้ลูกสาว...
“ไอ้กัป...มึงเป็นไงบ้างว่ะ...”
“ก็..เรื่อย ๆ ...”
“เรื่อย ๆ...ของมึง...คงหมายถึงยังไม่มีใครใช่ไหมว่ะ”
“อืม...ประมาณนั้น”
“คุณอา...การ์ตูนจะขึ้นไปเอา...ตุ๊กตาตัวใหญ่บนห้อง...คุณอาพาการ์ตูนไปหน่อยนะค่ะ”
“ได้สิครับ....”
“ห้องนี้ค่ะ...ตุ๊กตาตัวใหญ่อยู่ห้องคุณพ่อ”
.”ทวิตตี้!!!” ทำไมผมถึงรุ้สึกแปลก ๆ กับตุ๊กตาตัวนี้นะ....รู้สึกคุ้นเคยกับมันเหมือนกับว่า...
“ การ์ตูนครับ...ตุ๊กตาตัวนี้ใครซื้อให้เอ่ย”
“อาปอซื้อให้ค่ะ”
“อาปอ!!”
“ใช่ค่ะ...อาปมซื้อให้ย้อนหลังของปีที่แล้วโน้น”
“อาว่าเราลงไปกันดีกว่านะ...จะได้เป่าเค้กวันเกิดละ”
“ค่ะ”
“ไอ้ปอ....มึงเอาทวิตตี้ตัวนั้นมาให้การ์ตูนเหรอว่ะ”
“อ่อ...คือ...”
“ไม่ใช่!!!...ไอ้ปอมันเอามาให้ปายต่างหาก...แต่พี่ปรางบอกให้เอาไว้ให้การ์ตูน....เพราะพี่ปรางรู้ไงว่าสักวัน...มึงก็กลับมา....” เป็นลมที่ตอบคำถามกัปไป...
“แล้วทำไมพวกมึงไม่บอกกูว่ะ”
“บอก...มึงจะให้กูเอาเวลาไหนไปมองมึงละ...ก็ช่วงนี้มึงอยู่ติดห้องชะเมื่อไหร่...กุเห็นเผลอที่ไรแม่ง...แดกแต่เหล้า!!”
“ไอ้ลม!!”
“กูโครตไม่เข้าใจมึงเลย...กัป...มึงมีโอกาสแล้ว..ทำไมมึงไม่คว้าไว้...”
“มึงจะให้กูพลาดพ่อพลาดลูกเค้าเหรอว่ะ…กูทำไม่ลง”
“นี่มึง!!!!เข้าใจว่าไวท์มีลูกกับพี่ปรางเหรอว่ะ...น่าขำฉิบ”
“มึงหมายความว่าไงลม”
“ก็หมายความว่ามึงเข้าใจผิด...การ์ตูนไม่ใช่ลูกของพี่ไวท์แต่เป็นลูกของพี่ปรางกับพ่อน้องการ์ตูนโน้น”
“จะ..จริงเหรอ”
“เออ”
“งั้นแสดงว่าปาย...ขอบใจ....ขอบใจพวกมึงมาก...”
“รู้งี้มึงก็รีบ ๆ ง้อเมียมึงเลยนะไอ้กัป”
“กู...จะรออะไรว่ะ”
ผมรีบเดินตรงไปที่ปาย...ทันทีแต่...ปายกำลังจะก้าวผ่านหน้าผมไป....ผมรู้สึกใจหายแปลก ๆ จึง....
“ถ้ามึงก้าวออกไปแม้แต่ก้าวเดียว กูยอมเลิกยุ่งกับมึงเลย...ปาย” ปายก้าวออกไปทันทีที่ผมเอ่ยจบ...ปายคงไม่อยากเจอผม...ไม่อยากกลับมารักผมแล้ว...ผมจึงหันหลังลับ...แต่....
 ..........จบตอนแล้วค่ะ......คู่รองหายไปนาน...กลับมาแล้วนะค่ะ ....^^