รักสุดฤทธิ์

“หมับ!!!!” ผมรู้สึกได้ถึงความสั่นไหวของแขนปาย...ทีโอบรัดเอวผมแนน...

“กัป...รู้ไหมปายรอกัปกลับมา...รอว่าเมือไหร่กัปจะมาง้อ...ปายกลัวใจแทบขาดว่ากัปจะมีคน

อื่น...กลัวว่ากัปจะลืมความรักของเรา...กลัวว่ากัปจะกลับไปหาไวท์...ทุกความกลัวของปาย

มัน...ช่างยาวนานและทรมานเหลือเกิน...”

“กู...อ่อ...กู...ไม่เคยลืมมึง….ไม่เคยจะให้ไอ้ไวท์มาแทนทีมึง....กูเองก็ทรมานและเจ็บปวดไม

น้อยไปกวามึงเลยนะปาย....”

วินาทีนี้ความรักของเรามันกลับมาพร้อมกับหยาดน้ำตาแห่งความยินดี...ยินดีที่สุดท้ายหัวใจของ

เราสองคนก็กลับมาที่ทีเดิม....

“ตะ...แต่...ตอนนี้ปายต้องดูแลการ์ตูนและพี่ปราง...อ่อ...”

“มึงไม่ต้องพูดอะไรแล้ว...กูเข้าใจและรู้เรื่องของการ์ตูนหมดแล้ว...กูดีใจนะที่มึงทำในสิ่งที่ถูก

ต้อง....กูรักมึง...เพราะมึงเป็นแบบนี้....ทุกอย่างที่มึงเป็นกูรับได้ทุกอย่าง...ขอแค่มึงอยู่ข้าง ๆ

กู...แบบนี้”

“กัป...ปาย...ขอบคุณที่กัปเข้าใจ...ขอบคุณที่ไม่รังเกรียจการ์ตูนและพี่ปราง...ขอบคุณ”

ผมเอื้อมมือไปลูบผมปายและกอดปลอบมันที่ตอนนี้ร้องไห้จนตัวสั่นไปหมด...

“อย่าร้องดิ...กูไม่อยากเห็นน้ำตามึง” สิ้นคำพูผมเท่านั้นปายเอามือปาดน้ำตารัว ๆ แล้ว....

“อือออ...อืมมมม...ปะ...ปาย...อือ...” ปายมันส่งจูบมาให้ผมและดูดปากผมจนผมแทบจะทนไม่ไหว...

“แบบนี้กัปอยากเห็นไหม....”

“กูไม่อยากเห็นแบบนี้...อ่อ...กูอยากเห็นแบบอื่นมากกว่า...”

“แบบอื่น....กัปหมายถึงอะไร”

“กู...อยาก...อยาก...อยาก...”

“กัป...อยากอะไรก็พูดมาสิ....”

“อยากไปห้องมึง”

“ห๊ะ!!!!...ไปห้องปาย...”

“ใช่...กูอยากไปห้องมึง...”

“ตะ...แต่...ปายต้อง.ดูแลการ์ตูนทีงานนะ.”

“ไม่ต้องหรอก...มีคนอื่นช่วยงานเยอะแยะ...กูอยากให้มึงพักบ้าง”

“งั้น...ปายไปส่งกัปที่ห้องแล้ว...ปายขอลงมาช่วยงานอีกแป๊บหนึ่ง...นะ”

“อืม”

…….บนห้องปาย........

“ เดี๋ยวปายมานะ...ไปบอกพี่ปรางและการ์ตูนก่อน...”

“ปาย...มึงมานั่งนี่ก่อน....กูมีอะไรจะให้มึง”

“อะไรเหรอ”

“มึงก็มานั่งก่อน….”

“พรึ่บ!!!!...เห้ย!!!....กะ...กัป...ปะ....ปล่อย...” กัปรั้งตัวผมทันที่ที่ผมนั่งลงข้าง ๆ ...

“ กูคิดถึงมึง...คิดถึงรอยจูบ...คิดถึงสัมผัส...แบบนี้...”

“อุ้ย!!...กัป...ปะ...ปล่อยก่อน...อือ....” กัปมาถึงก็รุกผมเร็วมาก...จนผมไม่ทันตั้งตัว....ผมคงจะแย่แน่ถ้า...

“พ่อปายยยยยยยย!!!!....อยู่ไหนนนนนนนน!!!!!”

“กัป...ลุกเร็วเร็ว...เดี๋ยวลูกมาเห็น....ลุกสิ”

“ลูก...ก็เรากำลังทำลูกกันไงครับปาย”

“กัป!!!.”

“อะ..ๆๆๆๆ...ลุกก็ได้...แต่ไม่ปล่อย”

“หมับ!!!”

“กัป...เป็นอะไรเนี่ย..”

“ก็หวงเมีย....ไม่ได้ไง...” กัปกอดผมทั้ง ๆ ที่เรากำลังเดินไปเดินประตู...แต่กัปก็ยังไม่ยอมปล่อย...ยังคงกอดผมอยู่....

“พ่อปาย!!!...แล้วคุณน้าทำไมต้องกอดพ่อปายของการ์ตูนด้วย!!!!....” เสียงการ์ตูนเอ่ยด้วยความขัดใจ...เพราะไม่เคยเห็นใครกอดผมหรือผมกอดใครเลยนอกจากพี่ปราง...

“กัป!!!...ปล่อยสิ” กัปก็ไม่ยอมปล่อยผมสักที...จนกระทั่ง...

“พ่อปาย...การ์ตูนง่วงนอนแล้ว...พ่อปายนอนกับการ์ตูนนะค่ะ” การ์ตูนเดินมาแทรกกลางระหว่างผมกับกัป....

“ได้ครับ...งั้นไปนอนห้องการ์ตูนนะครับ...”

“ไม่!!!!....การ์ตูนจะนอนห้องคุณพ่อ...สองคน” การ์ตูนไม่เคยให้ใครมานอนกอดแกเลยนอกจาก

ผม พี่ปราง...ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะแกผูกพันธ์และความกลัว...ความรู้สึกของเด็กมันเหมือน

เส้นใยบาง ๆ ที่พร้อมจะขาดทุกทีที่มีสิ่งมากระทบ...ผมจึงต้องพยามปกป้องความรู้สึกเหล่านั้น

ไว้...

“’แต่คุณอามีธุระกับคุณพ่อของน้องการ์ตูน....คุณอาขอนอนด้วยคนได้ไหมครับ”

“ไม่ได้!!!!” การ์ตูนแผดเสียงขึ้นด้วยความโมโห....การ์ตูนคงกลัวว่ากัปจะมาแย่งความรักจาก

แก...เพราะโดยพื้นฐานความรุ้สึกของเด็กแล้ว...จะไม่ชอบเวลาที่มีใครที่ไม่รู้จักมาแสดงความรัก

ต่อหน้า...ซึ่งมันจะทำให้...เด็กรุ้สึกว่าถูกแย่งความรักๆไป...

............จบตอนแล้ว............กัปจะรับมือความแสบของการ์ตูนได้ไหม...รอลุ้นกันด้วยนะค่ะ^^