รักสุดฤทธิ์

“กริช!!!!....”ทันทีที่ประตูห้องลองเปิด....ผมแปลกใจและตกใจมากที่เจอกริชที่ห้องนี้....สายตาของกริชที่มองมามันมีแววของความขบขัน....กริชกำลังทำอะไร...
“เดี๋ยวมึงลองชุดนี้นะ...กูจัดไว้ให้แล้ว”
“ทำไมมึง....ถึงมาทำงานนี้ได้ล่ะ” ไอ้ไวท์มันคงโกรธที่ผมไม่ได้บอกมันเรื่องนี้...เพราะผมตกลงกับมันว่านอกจากผมจะไปอยู่ที่คอนโดมันแล้ว...ผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องอื่น ๆ ของมัน....
“และก็.....ใส่สร้อยข้อมือ....อันนี้ด้วย”
“ไอ้กริช!!!.....”
“รองเท้ามันมีแต่เบอร์ใหญ่...กูก็เลยเอาของกูให้มึงใส่....มึงใส่ได้และมันก็เข้ากับชุดด้วย”
“ตอบกูมาก่อน..ว่ามึงกำลังจะทำอะไร”
“มึงจะอะไรหนักหนาว่ะ....กูก็แค่มาช่วยงานพี่เช....เพราะวันนี้นายแบบมากันเยอะ...ทีมงานมันไม่พอ...”
“แล้วทำไมมึงถึงไม่เลือกดูแลคนอื่นล่ะ”
“ก็เพราะกูอยากดูแลมึง….อยากใกล้ชิดมึง”
“กะ...กริช...มึง...จะทำไร...” ผมถอยหลังจนชนตู่เสื้อผ้า....กริชเดินเข้ามาหาผมด้วยความท้าทาย...
“พรึ่บ!!!!....อยู่นิ่ง ๆ ....ขยับแขน....และก็เอามือมานี่...” กริชสวมเสื้อและใส่สร้อยข้อมือให้ผม....แววตาความมุ่งมั่นและตั้งใจของกริชมันตรึงให้ผมมองกลับไป...
“ถอดกางเกงด้วยดิว่ะ”
“เห้ย!!!...กู..ปะ...ไปลองในห้องน้ำก็ได้....” ผมพูดแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างเร็ว....เสียงหัวเราะของกริชไล่ตามหลังผม....ทำไมผมต้องใจเต้นแรงและเขินขนาดนี้ด้วยนะ....
“มึง...ใส่เสร็จอย่าเพิ่งออกมานะ...เดี๋ยวกูเข้าไป”
“มะ..ไม่...ต้อง...กะ...กริช...” กริชก้าวเข้ามาในห้องน้ำแล้วรั้งเอวผม...ทำให้หน้าผมกับกริชชนกัน....วินาทีที่เราสบตากัน..ความรู้สึกทุกอย่างมันย้อนกลับมาให้ผมคิดถึง....คิดถึงความสุขในครั้งนั้น....แต่...
“กู...ว่ามึงต้องมีเนคไท....ผูกด้วยว่ะ...มันถึงจะเข้าชุด...” หลังจากที่กริชผูกเนคไทเสร็จ กริชก็จูงมือผมให้นั่งบนตักแล้วใส่รองเท้าคู่โปรดของกริชให้ผม...ผมอยากจะเอื้อมมือคู่นั้นมาแนบไว้บนหน้าเหมือนครั้งก่อนที่ผมทำบ่อยเวลาที่ผมต้องการกำลังใจ…. ““ก็อกๆๆๆๆ…น้องกริชงานเริ่มแล้ว....” เสียงที่ดังจากด้านนอกทำให้ผมต้องรีบลุกขึ้นจากตักกริชแล้วยืดตัวสูงเพื่อเรียกความมั่นใจ....
“ตั้งใจทำงานนะมึง....กูรอมึงด้านหลังเวที....รอดูมึงอยู่....” กริชเอื้อมมือมาลูบหัวผม...เหมือนทุกครั้งที่กริชต้องการปลอบหรือให้กำลังใจ....ผมอบอุ่นทุกครั้งที่สัมผัสความรู้สึกนี้.....
หลังจากงานเดินแบบเสร็จเรียบร้อยแล้ว....ฟานและทีมงานก็ชวนกันไปเที่ยวต่อที่ผับ....แต่ผมเป็นห่วงกริชที่ตอนนี้รอผมอยู่ด้านอกของงาน....ผมจึงปฎิเสธไป....แล้วรีบตรงไปยังด้านนอกของงานที่มีรถกริชจอดรออยู่.
“ฮัลโหลกริช…อยู่ไหน...กูอยากกัลบคอนโดแล้ว”
“อ้าวเหรอ!!!...มึงรอกูตรงนั้นแป๊บนะ”
“เร็ว ๆนะ...อ่อ...กู....หิว”
“ถึงละ...มึงหันมาดิ”
ผมหันหลังกลับไปเห็นกริชกำลังยืนอยู่ฝั่งถนนตรงกันข้าม....พร้อมกับในมือที่มีขนมและกล่องข้าวติดมาด้วย....
“อะ...กูซื้อมาให้มึง....”
“มึงกินยัง..กินพร้อมกันป่ะ”
“กูก็รอกินพร้อมมึงอยู่ไง...แม่งหิวฉิบ...”
“กู.....นึกว่ามึงจะไปต่อกับแฟนมึงชะอีก” น่าเปลกที่วันนี้กริชทำผมใหม่...จากที่เคยปล่อยให้มันยุ่ง ๆ ไม่ค่อยใส่ใจมัน...ตอนนี้กลับเปิดหน้าแล้วยกสูงนิดนึง...ทำให้เห็นใบหน้ารูปหัวใจที่ชัดเจนขึ้น....
“กู...อ่อ...กู....ไม่อยากให้มึงบ่นกูเป็นชุดอีก...กูรำคาญ...”
“งั้น.....ไปกินข้าวกัน...” กริช....จูงมือผมไปยังสวนข้าง ๆ แห่งหนึ่งแล้ว...วางของทั้งหมดลง...ผมงงกับอารมณ์ของกริชในตอนนี้มาก...กริชเปลี่ยนไปจากที่ไม่เคยเอาใจผม...ไม่เคยจูงมือผมและไม่เคยแม้แต่จะซื้อของมาให้ผมกินแบบนี้...ผมอยากได้กริชคนนี้จัง...คนที่น่ารัก  ใจดี  และเอาใจเก่ง....
“พรึ่บ!!!....มึงนั่งบนตักกูนี้แหละ...ตรงนั้นมันเลอะ....”
“แต่...กู...ฮึ่ม...ฉึบ...” นอกจากกริชจะคว้าผมมานั่งบนตักแล้วมันยังป้อนข้าวผมจนผมเผลอรับชะงั้น....
“อ่อ...ช้อนมันมีอันเดียว....กูว่ากูป้อนมึงเอง....อะ...กิน....อ้าปากดิ...” ไวท์ค้อนมองมาที่ผมอย่างเอาเรื่องเมื่อผมฉวยโอกาสฉุดให้มันนั่งลงบนตักแล้วป้อนข้าวมัน....
“พรุ่งนี้...กูไม่อยู่นะ...ไปถ่ายโฆษณาที่สวนผึ้ง….” เสียงไอ้ไวท์มันเอ่ยบอกผม....วันนี้ผมดูออกว่ามันอ่อนลงให้ผมมาก........เพราะดูจากท่าทางที่มันยอมให้ผมจูงมือ...ยอมให้ผมป้อนข้าวป้อนน้ำให้...ผมว่าอีกไม่นานผมคงได้ไอ้ไวท์จอมอ่อยกลับมาแน่นอน....
“กูก็ไป....และไปเพื่อดูแลมึงโดยเฉพาะ”
“เห้ย!!!....มึงจะไปทำไม....กูไปทำงาน”
“กูก็ไปทำงาน...ให้พี่เช...ต่อไปนี้อะไรที่เกี่ยวกับมึง...กูจะเป็นคนจัดการเอง...”
“แต่กูมีต้นหอมแล้ว....และกูก็มองไม่เห็นสาเหตุที่มึงต้องทำแบบนี้!!!” ไอ้ไวท์มันเริ่มอารมณ์เสียอีกแล้ว...ผมไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร...มันคงกลัวที่ผมจะไปรู้เรื่องของมันกับแฟนมันสินะ...หึหึ...
“ กูก็ทำหน้าที่กู....มึงก็ทำหน้าที่มึง...ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง...หรือว่าที่มึงโมโห...มึงกลัวว่ากูจะไปขัดจังหวะความสุขของมึงกับแฟนใหม่มึงรึไง...ห๊ะ!!!”
“ใช่!!!....กูยอมรับว่ากูกลัวว่ามึงจะเป็นก้างตำใจพี่ฟาน....กลัวว่าพี่ฟานจะคิดมาก...เรื่องรักนิยายเน่า ๆ ของมึง!!!.” สาเหตุที่ผมไม่อยากให้กริชไปด้วย...เพราะผมกลัวว่าถ้าผมใกล้มันมากเท่าไหร่...ผมยิ่งใจอ่อนเท่านั้น....ผมยังไม่พร้อมสำหรับการเริ่มต้นใหม่เพราะผมยังไม่แน่ใจ....ว่ากริชรักผมจริง ๆ….
“คำก็พี่ฟาน...สองคำก็พี่ฟาน....รักกันขนาดนี้...คงจะถึงเตียงกันแล้วสินะ”
“กริช!!!!.....สำหรับมึง...กูคงมีค่าแค่เรื่องอย่างว่าสินะ....” ไม่แปลกเลยที่ทุกครั้งที่ทะเลาะกันกริชมักพูดจาดูถูกผมแบบนี้เสมอ...เพราะสำหรับกริชแล้ว...ผมมันก็แค่เด็กใจแตกที่สับสนในเพศของวันเอง...กริชคิดแค่เรื่องนั้นจริง ๆ ....
“กู.....ถามได้ไหมว่า...ใครเด็ดถึงใจมึงกว่ากันระหว่างกูกับไปเหี้ยฟานนั้น” ผมหึงมัน...ผมไม่รู้หรอกว่ามันกับแฟนใหม่จะไปกันถึงไหน...เพียงแค่ผมคิดว่าคนที่ได้ครอบครองมันคือคนอื่นที่ไม่ใช่ผม...แค่นั้นผมก็โครตอารมณ์สีย....
“กู...ขอโทษนะไวท์”   ผมเห็นแววตาของไวท์ที่มีน้ำใส ๆ คลออยู่เต็มหน่วยแบบนั้นทำให้ผมดึงสติกลับมาว่าผมคงพุดจาแรงเกินไป....ผมจึงเอื้อมมือไปเพื่อจะซับน้ำตาให้มันแต่....
“หยุด!!!...นะไอ้กริช!!!...”
..............เรื่องราวกำลังจะดีขึ้นแล้ว....แต่เพราะความระวงของทั้งคู่มันทำให้เรื่องมันแย่ลง....ฝากตามลุ้น...ตามเชีย...ให้สติชกลับมารักอียอร์ด้วยนะค่ะ...^^