รักสุดฤทธิ์

…………เช้าวันเสาร์………

“มึง..ตื่นได้แล้ว....กูต้องไปหาแฟนแล้ว..ตื่น ๆๆๆๆๆ.” ผมกระตุกแขนกริชหลายครั้งกริชก็ไม่ยอมตื่นชะที....

“ไอ้สัตว์!!!...ตื่นเช้าปุ๊บ...ก็คิดถึงคนอื่นเลยนะมึง...”

“ก็กูคิดถึงแฟนกู...ทำไม...มึงหึงเหรอ”เสียงที่ตอบกลับมาของไวท์ทำให้ผมโครตหงุดหงิดเลย...ยิ่งได้ยินเสียงมันพูดถึงแฟนคนใหม่ของมัน...ผมยิ่งอารมณ์เสียจึงอดไม่ได้ที่จะดึงสติมันให้นึกถึงใจผมบ้าง....

“ใช่!!!!...กูหึงมึง...และมึงจำไว้เลยนะ...ว่ากูไม่ยอมให้มึงทิ้งกูง่าย ๆ แบบนี้”

“เรื่อง!!!...ของ!!!...มึง!!!...กูบอกแล้วว่าถ้ามึงทนกูไม่ได้ก็กลับไปชะ!!” เสียงตะคอกของกริชมันดังลั่นห้องจนผมสะดุ้ง...แต่ก็ต้องตกใจเมื่อ….

“หมับ!!!....กูก็บอกมึงแล้วไงว่ากูจะทน....ว่ามึงจะพยายามเป็นคนอื่นเพื่อประชดกูได้อีกนานแค่ไหน...”

“ หึ...หึ..งั้นมึงคงต้องเจอศึกหนักหน่อยนะ..เพราะแฟนกู..เค้าหวงกู”

“แฟนใหม่มึง...ทำได้อย่างมากก็แค่หวง...แต่กู...คนที่มึงบอกว่าลืม...เคยได้มากกว่านั้น..แถมไม่ใช่แค่ครั้งเดียว...มึงจะต้องให้กุบอกไหม...ว่าเราเคยกันกี่ครั้ง!!”

“กริช!!!”

“กูไปกระตุกต่อมความอ่อยของมึงเหรอว่ะ...ไอ้สติชจอมอ่อย...”

“กูไม่ใช่สติชจอมอ่อยของมึง...ทุกอย่างที่เกิดขึ้น....มันก็แค่เคย....มึงจะจดจำอดีตที่มันเน่า ๆ แบบนั้นไปทำไมว่ะ….”

“ก็เพราะกูรู้ว่าสติชต้องกลับมาหาอียอร์....สักวัน...”

ประโยคสุดท้ายที่กริชพุดกับผมตอนนี้มันดังลั่นในหัวผมไปหมด...ผมพยายามลืมแล้ว...แต่ยิ่งลืมมันยิ่งจำ...และฝังในความคิดจนผมสะลัดมันไม่ออก....

“ก็เพราะกูรู้ว่าสติชต้องกลับมาหาอียอร์....สักวัน...”

“ก็เพราะกูรู้ว่าสติชต้องกลับมาหาอียอร์....สักวัน...”

“ก็เพราะกูรู้ว่าสติชต้องกลับมาหาอียอร์....สักวัน...”

“ก็เพราะกูรู้ว่าสติชต้องกลับมาหาอียอร์....สักวัน...”

ตั้งแต่ออกมาจากห้องไวท์ก็นั่งเงียบไปตลอดทาง....ผมรู้ว่ามันคิดมากเรื่องที่เราคุยกัน...ผมเองก็ไม่อยากทำแบบนั้นเลย...แต่มันเป็นคนบังคับให้ผมทำ...

.”ฟาน!!!!!.....” เสียงไอ้ไวท์มันตะโกนเรียกใครบางคนทันทีที่มาถึงสตูกลางเมืองแห่งนี้…

“หมับ!!!....ไวท์!!...คิดถึงที่สุดเลย” ผู้ชายผมยาวประบ่า...สูงและผิวสีแทน...ตาสีฟ้า...คนนั้น ...เดินออกมาแล้วสวมกอดไวท์....

“ ฟาน....อ่อ...นีเพื่อนไวท์....”

“กริช...นี่ฟาน...คนสนิทไวท์”

“ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณฟาน” ผมยอมรับว่าผู้ชายคนใหม่ของไวท์ มันดูดีกว่าผม  หล่อกว่าผม หึหึ. แต่ผมไม่ยอมหรอก ทางเดียวที่ผมจะได้ไวท์กลับคืนมา คือผมต้องตามน้ำไปก่อนจากนั้นผมคนนี้แหละจะเป็นคนลากแม่น้ำทั้งหมดมาล้าง.... เพื่อเอาไวท์คนเดิมของผมกลับคืนมา....

“ยินดีเช่นกัน....” ผมลอบมองคนตรงหน้าที่ตอนนี้ยืนมองมาที่ผม...สายตาที่นิ่งงัน...ท่าทางที่เรียบเฉยนั้น...ผมรุ้ดีว่ามันคงต้องใช้ความพยายามในการเก็บความรู้สึกมากมายแค่ไหน....ตอนแรกที่ต้นหอมขอร้องให้ผมมาร่วมเกม ....ยั่วรักพิสูจน์ใจ....ของไวท์ผมก็ตอบตกลงทันทีเพราะ...ต้นหอมบอกกับผมว่า...ถ้าผมตกลงช่วยพี่ชายเธอ...เธอจะยอมคบกับผม....มันเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าที่สุด....

“งั้น....ผมขอตัวไวท์ไปคุยงานที่ห้องก่อนนะครับ....คุณรอด้านนอกก็ได้”

“ผมรอด้านล่างดีกว่า...เชิญพวกคุณตามสบาย”

“ไม่ต้องรอก็ได้นะกริช...ไวท์ว่ากริชกลับไปเลยดีกว่า....ไว้ไวท์เสร็จงานแล้วจะโทรหา”

“อ่อ...ฟานว่า...งานคงเลิกดึก...ไวท์พักที่คอนโดฟานก็ได้...”

“ไม่จำเป็นหรอกครับ...ผมมารับไวท์ได้...ไม่ว่าจะดึกแค่ไหน...”

“นั่นสิ...ไวท์ไม่อยากรบกวนฟานไปมากกว่านี้...” ผมเป็นอะไรนะ...ผมสงสารกริชงั้นเหรอ...ใบหน้าที่หลุบลงต่ำทุกครั้งที่ฟานสัมผัสตัวผม...ไม่ว่าจะจับมือ...กอดคอ...หรือแม้กระทั่งกอด....มันเด่นชัดมากว่ากริชต้องพยายามระงับอารมณ์ภายใต้ท่าทีที่รุ่มร้อนนั้น...ผมใจไม่แข็งพอที่จะทำร้ายกริช....

“งั้น....ผมขอตัว”

ภาพของฟานที่โอบเอวบางของไวท์แล้วเดินผ่านหน้าผมไป...มันบาดใจผมเหลือเกิน...ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะสามารถทนให้ไวท์ทำแบบนี้กับผมได้อีกนานแค่ไหน....แต่ผมจะพยายามรั้งมันไว้ให้นานที่สุด....ผมคงต้องหาตัวช่วย....และผมคิดว่าผมเจอแล้ว...

“พี่เช!!!.....”

“อ้าว!!!กริช...มางานนี้ด้วยเหรอ....”

“ครับ...อ่อ...พี่มีอะไรให้ผมช่วยไหม...”

“ห๊ะ!!...กริชจะช่วยพี่เหรอ”

“ก็ผมว่าง ๆ ไม่รุ้ว่าจะทำอะไร....”

“แต่ถ้าพี่ให้กริชเลือกงานเอง...ว่ากริชอยากจะช่วยอะไร...กริชจะช่วยอะไรพี่ละ”

“ผมขออยู่ฝ่าย...อ่อ...ฝ่ายดูแลสื้อผ้านายแบบ....ได้ไหมครับ”

“ฝ่ายเสื้อผ้า....มีพี่ปริมดูแลแล้ว....แต่วันนี้มีนายแบบหลายคน.....พี่ปริมคงทำไม่ทัน...งั้นพี่ฝากละกันนะ...กริช...”

“ครับ…ผมจะทำให้เต็มที่ที่สุด”ในที่สุดตัวช่วยชั้นดีของผมก็ประเคนแผนร้อนจานด่วนมาให้ผมชะงั้น....ผมโชคดีจริง ๆ

.............ห้องแต่งตัว……….

“ พี่ปริม...สวัสดีครับ....”

“น้องไวท์....เดี๋ยวน้องไวท์ไปลองชุดที่ห้องลองชั้นบนด้านเลยนะ...น้องอยากใส่ชุดอะไรแบบๆไหน...เลือกไดตามสบายเลย...”

“อ่อ...แล้วพี่ไม่ขึ้นไปกับผมเหรอครับ” ผมเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะปกติพี่ปริมจะเป็นคนดูแลด้านเสื้อผ้าให้ผมมาตลอด

“ วันนี้นายแบบมากันเยอะ...ทางทีมงานก็เลยแบ่ง ๆ หน้าที่กัน”

“แล้วใครเป็นคนดูแลชุดผมละครับพี่ปริม”

“เดี๋ยวไวท์ขึ้นไป...ก็รู้จักเองแหละ..ขึ้นไปแต่งตัวได้แล้ว...งานจะเริ่มแล้วนะ”

“ครับ….”

ผมเดินขึ้นมาถึงห้องลองที่พี่ปริมบอกผม...ทำไมผมถึงรู้สึกใจเต้นแปลก ๆ นะทั้งๆ ที่ผมไม่เคยใจเต้นแบบนี้เวลาลองชุด...

“ก็อกๆๆๆๆ”

........แผนของทั้งสองคนต่างต้องใช้ความพยายามในการเข้าหากันสุด ๆ เมื่อคนหนึ่งพยายามออกห่างแต่อีกคนหนึ่งพยายามเข้าหา....เรื่องราวเข้มข้นชลมุนแบบนี้จึงเกิดขึ้น...อย่าลืมมาตามกันต่อนะค่ะ^^