รักสุดฤทธิ์
เขียนโดย 
chadaapp
วันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 09.05 น.
แก้ไขเมื่อ 29 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 09.49 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
28) กลรัก (8)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ.........กัปตัน........
ตั้งแต่วันที่ผมดื่มเหล้าวันนั้น...ผมค้นพบตัวเองแล้วว่า...การที่ผมอยู่คนเดียว...ไปไหนมาไหนคน
เดียว...มันไม่ได้โหดร้ายอย่างที่ผมคิดเลย...อาจจะมีบ้างบางครั้งที่เผลอคิดถึงใครสักคน...แต่มัน
ก็แค่นั้น...เมื่อความคิดถึงมันกลบความเจ็บปวดในหัวใจผมจนมิด....ผมตั้งใจแล้วว่าต่อไปนี้ผมจะ
หันกลับมารักตัวเองบ้าง....ผมจึงคิดว่าจะต้องจัดห้องทุกอย่างใหม่.....เพื่อเริ่มต้นชีวิต
ใหม่....ตอนนี้ผมกำลังเดินอยู่ในห้างหนึ่งของใจกลางเมืองเชียงใหม่...จนกระทั่งเห็น....
“ไวท์!!!....” ผมชั่งใจอยู่นานเพื่อดูให้แน่ใจว่าคนที่กำลังเดินผ่านผมไปคือไวท์....คนที่ผมรู้จักรึ
เปล่า...เพียงแค่ผมมองแววตาผมก็ตันสินใจเรียกทันที...ผมจำแววตาที่เศร้า ๆ แบบนี้ได้ดี....
“ กัปตัน…มะ...มาเที่ยวเหรอ”
“อืม....มาซื้อของอะ”
“อืม....” ท่าทางของไวท์ตอนนี้มันดูแปลกตาไปหมด...ทั้งผมที่ตัด
ใหม่...ทั้งสายตาที่เหมือนจะเศร้าแต่ไม่เศร้าชะทีเดียว...ไวท์เป็นอะไรรึเปล่า...การเปลี่ยนแปลง
ของไวท์เกิดจากอะไร...
“ มึง....ว่างป่าวว่ะ...กูจะชวนมึงไปซื้อของหน่อย...”
“ว่างสิ….”
“งั้น...ไปซื้อขอเป็นเพื่อนกูนะ...กูอยากแต่งห้องใหม่ว่ะ...เบื่ออะไรที่มันเก่า ๆ ”
“ดีแล้วละกัป...เมื่อเราเบื่ออะไรที่มันเก่าๆ เราก็ควรเอาสิ่งใหม่ ๆ เข้าไปเติมเต็ม...”
“เหมือนกับที่มึงเปลี่ยนตัวเองแบบนี้เหรอว่ะ….”
“ก็ประมาณนั้น...กัปไม่ชอบเหรอ...”
“เปล่า ๆๆ ...กูแค่ยังไม่ชินกับลุคใหม่ของมึง...แต่เอาจริงๆ กูชอบแบบเก่ามากกว่าว่ะ”
“ไวท์.....ก็คิดถึง...ตอนที่...กัปรักไวท์แบบนั้น....ตอนที่เรารักกัน...ไวท์มีความสุขมากเลยรู้
ไหม...ไวท์ไม่เคยต้องเจ็บปวดแบบนี้.....”
“ไวท์!!!”
“กัป...เรากลับมาคบกันไหม...”
“…...”
“กัป...ไม่ต้องตอบหรอก...ไวท์แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย....กัปมีปายอยู่ทั้งคน....ไวท์...ขอโท...”
“หมับ!!!!....กูไม่รู้ว่ามึงเป็นอะไร....และกูก็ไม่อยากรู้ว่าทำไมมึงถึงอยากมาคบกับกูเหมือน
เก่า...แต่สิ่งหนึ่งที่กูให้มึงได้....คือมิตรภาพของคำว่าเพื่อนนะไวท์....กูยอมรับว่ากูเองก็คิดถึง
มึง....อยากกลับไปหามึง...แต่ตอนนี้กูยังไม่พร้อมที่จะยอมรับใครมาแทนที่ปาย....มึงเข้าใจกูใช่
ไหม”
"ไวท์เข้าใจ...ขอบคุณกัปมากที่เตือนสติไวท์...ขอบคุณที่กัปมั่งคงในความรักของปาย....ไวท์
อิจฉาปายจัง...ถ้าปายรู้ปายคงดีใจมากแน่นอน....”
“กู...ถามมึงจริง ๆ มึงไม่รักไม่คิดถึงไอ้กริชมันเหรอว่ะ...”
“ไวท์รอกริชมาหาไวท์ทุกวัน...รอว่าเมื่อไหร่ที่กริชจะมารับความรักของเรา...แต่กริชไม่มา...ไม่
โทร...ไม่แม้แต่จะทัก...ไวท์รอคอยจนหัวใจมันเจ็บ...เจ็บจนชาไปหมดแล้ว..มันเหมือนไวท์ลอย
คออยุ่ท่ามกลางมหาสมุทรที่ไม่มีจุดสิ้นสุด....
“ไวท์!!!”
“ไวท์....พยายามหลอกตัวเองว่าไวท์ลืมกริชได้...ไวท์จึงเปลี่ยนตัวเองใหม่...แต่กัปรู้อะไร
ไหม...ไวท์เปลี่ยนทุกอย่างภายนอกได้...แต่ไวท์เปลี่ยนหัวใจให้ได้รักกริชไม่ได้...”
“ไวท์...มึงโอเคไหม…กูอ่อ...ขอโทษนะ...กูเข้าใจมึง...แต่กูไม่อยากให้มึงประชดไอ้กริชมันแบบนี้นะเว้ย...”
“ไวท์.....เลิกกับกริชแล้ว…เราจบกันด้วยดี....อ่อ...อย่ามัวพูดมาเลยเนอะ...ไปซื้อของกันดีกว่า”
“มึงโอเคนะ...”
“อืม...โอเค...”
หลังจากนั้นผมกับไวท์ก็ตะเวนซื้อของกันจนครบ...ผมก็ชวนไวท์ไปที่ห้องผมเพื่อช่วยกันตกแต่ง
ห้อง....วูบหนึ่งของความรู้สึก....ผมอยากให้ไวท์กลับมาเป็นคนเดิม...คนที่สดใส..ร่าเริง...และ
ช่างอ้อน...แต่ผมคงกลับไปรักไวท์แบบเดิมไม่ได้...เพราะหัวใจของผม...ผมฝากไว้ที่ปาย....ผม
ยอมรับว่าลึก ๆ แล้วผมรอปาย กลับมา...
“กัป...อ่อ...ตรงนี้ไวท์แขวนไม่ถึง...กัปมาช่วยจับหน่อยสิ...”
“กัปว่าไวท์ลงมาดีกว่านะ...มันอันตราย..เดี๋ยวจะตกลงมา...”
ผมเตือนไวท์เมื่อเห็นว่าไวท์พยายามเอากรอบรูปติดข้างฝา...แต่ตำแหน่งที่ไวท์จะติดมันสูงเกิน
ไป...ไวท์จึงเอาเก้าต่อแล้วปืนขึ้นไป...
“ไม่ต้องห่วงหรอก...ไวท์ไม่ได้ขี้กลัวชะหน่อย..แค่นี้...ทำได้อยู่แล้ว...”
“เออ...กูลืมไป..มึงไม่ใช่คนเดิม...มึงเปลี่ยนไปเยอะจริง ๆ ว่ะ...”
“ไวท์....จะถือว่าเป็นคำชมละกันนะ...”
“งั้น..เดี๋ยวกูมานะ...ไปซื้อน้ำมาให้มึง...รอก่อนะเว้ย!!!...อย่าเพิ่งกลับ”
“รีบไปรีบมานะ...”
“เออ...”
ผมไม่อยากให้ไวท์เปลี่ยนไปเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ไวท์คนเดิมแบบนี้....คนเดียวที่จะช่วยให้ไวท์กลับ
มาเป็นคนเดิมได้....คือ...
“ไอ้เหี้ยกริช!!!....มึงออกมาเจอกูหน่อย....”
“มึง!!!...มีไรว่ะ…”
“มึงเลิกกับไอ้ไวท์ทำไม!!!”
“อ่อ...กู...กูไม่ได้เลิกนะ...แต่ไวท์เค้าเปลี่ยนไปมาก...มากจนกู...”
“ไอ้ไวท์มันเปลี่ยนไปเพราะมึง...เพราะมันรอมึงจน...มันไม่อยากที่จะรอแล้วไงล่ะ...ทำไม
ว่ะ...ไหนมึงบอกกูว่ามึงรักมันไง...ห๊ะ!!!”
“แล้วมึงจะให้กูทำไง...จะให้กูกลับไปรักมัน...ทั้ง ๆ ที่มันมีคนอื่นงั้นเหรอ...”
“คนอื่น!!!...มึงหมายถึงใครว่ะ”
“ผู้หญิงที่ตัวเล็ก ๆ น่ารักที่ชื่อต้นหอมไง”
“มึงมันโง่!!!...คนอย่างไอ้ไวท์...มันเป็นยังไงมึงยังไม่รู้...มึงคิดว่าไอ้ไวท์มันชอบผู้หญิงเหรอว่ะ…
แม่งโครตเหี้ย!!!....”
“มึง!!!ไม่มาเป็นกู...มึงไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บปวดยังไง...”
“ใช่!!!กูไม่ได้เป็นมึงกูไม่รู้ว่ามึงรู้สึกยังไง...แต่กูรู้ว่าไอ้ไวท์มันเจ็บปวดแค่ไหน..”
“มึงก็เข้าข้างมัน...เพราะมันเคยเป็นแฟนเก่ามึง!!...กูว่าถ้ามึงรู้ใจมันขนาดนี้...เอาไปเลย....กูยอมยกไวท์ให้มึง...ฟรี ๆ “
“ปึก!!!!...มึงแม่งเลว...กูมาเพื่อช่วยมึง...เพราะกูอยากให้ไวท์มันมีความสุข....แต่มึงกลับคิด
แบบนี้แม่ง...เหี้ยแดก!!!”
ขณะที่ผมกำลังเถียงกับไอ้กริชอย่างหัวเสีย...เสียงที่ดังขึ้นข้างหลัง...มันยิ่งดึงให้ทุกอย่างเลว
ร้ายกว่าที่เป็นอยู่...
“ขอบคุณนะกริช...ที่กริชยอมยกหัวใจไวท์ให้คนอื่น...ไวท์สัญญานะว่าจะรักษาหัวใจตัวเอง
ไว้....ในเมื่อไม่มีใครต้องการ...ไวท์ก็ควรจะรับหัวใจดวงนี้ไว้เอง...ขอบคุณกัปด้วยที่ทำให้ไวท์ตา
สว่าง...” ใบหน้าของไวท์ที่เปื้อนน้ำตา...ทำให้ผมอยากฉุดรั้งร่างบางนั้นมากอดเหลือเกิน....แต่
ผมทำมันไม่ลง...
“ไวท์/ไอ้ไวท์”
.........จบตอนแล้วค่ะ....เมื่อเรื่องราวมันชักจะวุ่นวายไปใหญ่...พวกเข้าจะจัดการแก้ไขปัญหากันต่อไปยังไง...อย่าลืมมาติดตามกันต่อนะค่ะ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
