รักสุดฤทธิ์

...............ไวท์...........

ผม....รอกัปซื้อน้ำมาให้...จนหิวน้ำ..จึงเดินลงไปกะว่าจะไปตามกัป...แต่โชคดีที่เพื่อนกัปเดิน

สวนมาบอกผมว่ากัปเดินไปหอด้านโน้น....ผมจึงเร่งความเร็วด้วยการวิ่ง.....จนกระทั่งมาหยุดอยู่

ตรงหน้าใครบางคนที่ผมคิดถึงที่สุด...ถึงแม้ว่าเบื้องหน้าจะมีร่างของกัปตันบังอยู่...แต่ผมก็รับรู้ได้

ด้วยความรู้สึกว่า...หัวใจผมอยู่ที่ใคร...

“มึงเลิกกับไอ้ไวท์ทำไม!!!” เสียงกัปตันเยถามกริชด้วยความโกรธ....

“อ่อ...กู...กูไม่ได้เลิกนะ...แต่ไวท์เค้าเปลี่ยนไปมาก...มากจนกู...” กริชตอบกัปออกไปพร้อมกับหลบตาลงต่ำเพื่อช่อนอารมณ์อะไรสักอย่าง....

“ไอ้......ไวท์มันเปลี่ยนไปเพราะมึง...เพราะมันรอมึงจน...มันไม่อยากที่จะรอแล้วไงล่ะ...ทำไมว่ะ...ไหนมึงบอกกูว่ามึงรักมันไง...ห๊ะ!!!”

“แล้ว....มึงจะให้กูทำไง...จะให้กูกลับไปรักมัน...ทั้ง ๆ ที่มันมีคนอื่นงั้นเหรอ...” กริชเข้าใจว่าผมมีคนอื่นงั้นเหรอ.....ใคร?

“คนอื่น!!!...มึงหมายถึงใครว่ะ”

“ผู้หญิงที่ตัวเล็ก ๆ น่ารักที่ชื่อต้นหอมไง” ต้นหอม...เนี่ยนะ..?

“มึงมันโง่!!!...คนอย่างไอ้ไวท์...มันเป็นยังไงมึงยังไม่รู้...มึงคิดว่าไอ้ไวท์มันชอบผู้หญิงเหรอว่ะ…แม่งโครตเหี้ย!!!....”

“มึง!!!ไม่มาเป็นกู...มึงไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บปวดยังไง...”

“ใช่!!!กูไม่ได้เป็นมึงกูไม่รู้ว่ามึงรู้สึกยังไง...แต่กูรู้ว่าไอ้ไวท์มันเจ็บปวดแค่ไหน..”

“มึงก็เข้าข้างมัน...เพราะมันเคยเป็นแฟนเก่ามึง!!...กูว่าถ้ามึงรู้ใจมันขนาดนี้...เอาไปเลย....กู

ยอมยกไวท์ให้มึง...ฟรี ๆ “คำพูดที่กริชเอ่ยออกมา....มันกระทบหัวใจผมอย่างแรง...มันช่างบีบ

ความรู้สึกผมเหลือเกิน...ผมเจ็บ..เจ็บจนร้องไห้ออกมา...ผมควรจะขอบคุณกริชและกัปตันสินะ...ที่คืนหัวใจของผมกลับมา...ผมจึง...

“ขอบคุณนะกริช...ที่กริชยอมยกหัวใจไวท์ให้คนอื่น...ไวท์สัญญานะว่าจะรักษาหัวใจตัวเอง

ไว้....ในเมื่อไม่มีใครต้องการ...ไวท์ก็ควรจะรับหัวใจดวงนี้ไว้เอง...ขอบคุณนะกัปที่ทำให้ไวท์ตา

สว่าง...”

“ไวท์/ไอ้ไวท์”

“ในที่สุดความรัก...ของผมทั้งในอดีตและปัจจุบัน...มันก็กลายเป็นสิ่งที่ไม่มีใครต้องการสินะ...ผม

จะจำมันเอาไว้ว่า...ผมไม่ค่าสำหรับหัวใจใคร!!

“อะ..ไอ้ไวท์!!...กะ...กู..ทำทุกอย่างเพื่อมึงนะ...กูอยากเห็นมึงมีความสุข....”

“หึ...หึ...ความสุข...ที่ไม่มีใครต้องการ”

“ไวท์!!!...,มึงฟังกูนะ...ฟัง!!!...ถึงกูจะรักมึงแบบเดิมไม่ได้...แต่กูก็รักมึงแบบเพื่อน...เพื่อน

สนิท...แบบนี้ไง”  น้ำเสียงและดวงตาที่สั่นไหวของไวท์...มันทรมานใจผมจริง ๆ ...ผมรู้สึกผิดที่

ทำให้มันต้อง..มาเจอเรื่องร้าย ๆ แบบนี้อีก...ผมรั้งแขนมันไว้...ก่อนที่มันจะเดินผ่านหน้าผม

ไป...ผมรู้ว่าผมไม่ควรทำแบบนี้...แต่ผมจะปล่อยมันไปทั้งๆ ที่เข้าใจผิดแบบนี้...ผมทำไม่ลง...มัน

หยุดตรงหน้าผม...แต่หันไปมองหน้าไอ้กริช...พร้อมกับ....

“ ต่างหู...อันนี้...มันได้มาด้วยความรักของกริช...แต่ตอนนี้...กริชไม่ต้องการความรักนั้นแล้ว...ไวท์ขอคืนให้...”

“ไวท์!!!....” ไวท์ถอดต่างหู..แล้วเอื้อมมือมารจับมือผมให้รับต่างคู่...ผมมองหน้าไวท์...เห็นน้ำตาที่มันหลดลงบนต่างหู....ไวท์ยิ้มบาง ๆ แล้ว...

“ไวท์....ขอคืนทุกอย่างที่เป็นของกริชให้หมดแล้ว...ต่อไปนี้สิ่งเดียวที่ไวท์เหลืออยู่คือความทรง

จำของเรา...ไวท์ขอให้กริชโชคดี...” ผมอยากจะรั้งมันให้หยุดที่ผม...อยากอธิบาย...อยากกอด

ปลอบมัน...แต่ผมก็ทำไม่ได้...เพราะ...ผมไม่คู่ควรกับความรักของไวท์แล้ว...ผมเป็นคนทำร้าย

ความรักของเรา...ด้วยตัวของผมเอง....ผมจึงได้แต่ยืนมองมันเดินจากไปด้วยหัวใจที่แตกสลาย....

หลังจากที่กลับมาจากตรงนั้น...ผมตัดสินใจย้ายหอใหม่...ตัดสินใจออกไปจากที่เดิม..ที่ที่เคยมี

ความทรงจำของเรา...ผมจะเป็นคนใหม่ที่เข้มแข็งและไม่รู้จักความรักเน่า ๆ แบบนั้น...ผมจึง....

“พี่...อ่อ...ผมไวท์นะ...คนที่พี่เคยมาขอให้ผมมาถ่ายแบบให้นิตยสารอะ..ผมยินดีตกลงและยินดี

รับงานถ่ายแบบตามที่พี่เห็นสมควร....อ่อ..พี่จำผมได้ใช่ไหม”

“”ได้สิ...กำลังรออยู่พอดี...แต่ตอนนี้น้องพอจะว่างไหม...คือ...สนใจงานถ่ายแบบป่ะ...มันด่วน

อะ...พี่ยังหานายแบบไม่ได้เลย...”

“ตกลง...พี่จะให้ผมไปเจอพี่ที่ไหน...อ่อ...คือเราจะได้นัดคุยรายละเอียดกัน”

“ก็ดีนะ...แต่ทางที่ดีพี่ว่าน้อง...หาคนที่น้องพอจะไว้ใจได้...เป็นคนจัดการเรื่อง

เอกสาร...อ่อ...มันมีรายละเอียดอื่น ๆ ที่พี่ว่าน้องควรจะต้องมีคนมาช่วย...”

“ผู้ช่วยเหรอ?”

“ใช่…เรียกให้มันถูกต้องก็คือ...ผู้จัดการส่วนตัวอะ”

“อ๋อ...ได้...แล้วพี่สะดวกเจอผมวันไหน...”

“พรุ่งนี้...ร้านเค้กหน้ามออะ”

“ได้ครับ...งั้นพรุ่งนี้เจอกัน”

“โอเค...เดี๋ยวน้อง...พี่รับรองนะว่าน้องต้องดังแน่นอน...”

“ผมไม่ได้ต้องการดังอะไรมากมายหรอกครับ...ผมแค่อยากลองทำอะไรใหม่ ๆ บ้าง...”

“แต่น้องเตรียมตัวเตรียมใจรับ..ความดังไว้บ้างก็ได้นะ...พี่มั่นใจเกินร้อย”

“หึ...หึ...จะพยายามนะครับ”

“ดีมากกกกก...”

“ขอบคุณมากนะพี่....”

“ไม่เป็นไรว่ะ...ช่วย ๆ กัน”

ผู้จัดการส่วนตัวงั้นเหรอ....ผมจะไว้ใจใครได้ล่ะ...ผมไม่เคยมีใครที่สนิทพอที่จะไว้ใจให้ดูแลเรื่อง

ต่าง ๆ ของผมเลย....นอกจาก..

“ต้นหอม!!!!.”

........เรื่องราวความวุ่นวายของหัวใจพสกเค้าจะจบลงแบบไหน...ติดตามกันต่อนะค่ะ...^^