รักสุดฤทธิ์

............รุ่งเช้า............

“วันนี้ทางมหาวิทยาลัยจะมีการชีแจงเกี่ยวกับการคัดเลือกคนที่เหมาะสม...เพื่อถ่ายแบบลงนิตยสารของมหาวิทยาลัยเรา....นี่เป็นครั้งแรกที่มหาวิทยาลัยของเราจะเป็นมหาวิทยาลัยต้นแบบในด้านของการเผยแพร่ประชาสัมพันธ์เรื่องราวข่าวสารต่าง ๆ ให้ประชาชนผู้ที่สนใจได้รับรู้การทำงานของมหาวิทยาลัย...ใครมีความคิดเห็นยังไงก็เสนอมาได้นะ...เพื่อเราจะได้พัฒนาปรับปรุงต่อไป...” เสียงพี่ประธานคระเอ่ยชี้แจงต่อหน้าที่ประชุม...ตอนนี้ผมกับเพื่อน ๆ อีกสองคนเข้าร่วมการประชุมด้วย...ในฐานนะเป็นตัวแทนของเอก....

“อ่อ...แต่ผมว่าเราไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นนิครับ...ในเมื่อเราก็มีจุลสารฉบับรายเดือนแจกจ่ายให้กับหน่วยงานต่าง ๆ แล้ว....ผมว่ามันสิ้นเปลืองงบประมาณโดยเปล่าประโยชน์”

“แต่ผมเห็นด้วย....เพราะการประชาสัมพันธ์ในแบบเดิม ๆ ของเรามันไม่ได้ทำให้ประชาชนทั่วไปเข้าถึงข้อมูลได้เท่าที่ควร....ซึ่งมันจะทำให้ระบบการจัดการด้านข้อมูลของเราไม่เป็นที่รู้จักกันในวงกว้าง...ผมขอยืนยันว่า...สิ่งที่พี่ประธานเสนอมา....เหมาะสมแล้ว...”

เสียงของไวท์ดึงสติผมให้หันกลับไปมอง....ความมั่นใจ...ความเด็ดเดี่ยว...และมั่งคงในน้ำเสียงนั้น...มันย้ำผมชัดเจนว่า...ไวท์เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ ....ผมไม่อยากได้ไวท์คนนี้...ผมอยากได้ไวท์คนเดิม...คนที่ชอบอ่อย...ชอบอ้อนผม...สติชที่น่ารัก  อ่อนหวาน...เหมาะสมกับอียอร์ที่สุด....หายไปไหน...

“งั้นพี่ขอ...มติเป็นการยกมือเพื่อโหวตละกันนะ...ใครเห็นด้วยยกมือขึ้น...”

มติในที่ประชุมเห็นชอบ...ในการเผยแพร่ข้อมูลด้วยนิตยสาร....เอาจริง ๆ ผมก็เห็นด้วยนะ...แต่ผมไม่ชอบที่...

“ไวท์…อ่อ...เดี๋ยวพี่ขอคุยด้วยหน่อย....เรื่องนายแบบนิตยสารอะ” เสียงรุ่นพี่ที่เป็นช่างภาพ...ทักทายไวท์....ผมไม่รู้ว่าทั้งสองมีเรื่องอะไรที่จะต้องคุยกัน...

“ได้ครับ…” ผมลอบมองกริชที่ตอนนี้นั่งเงียบและไม่มีคำพูดอะไรออกมาเลยตั้งแต่นั่งประชุม....ผมไม่รู้ว่ากริชจะรู้สึกยังไงกับการเปลี่ยนแปลงของผม...แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับ...

“อ่อ....พี่อยากจะขอถามอะไรไวท์หน่อย”

“ถามไวท์...เรื่องอะไรเหรอครับ”

“ไวท์....อ่อ...อ่อ...สนใจ....จะเป็นนายแบบให้นิตยสารเราไหม”

“ห๊ะ!!!....ไวท์เนี่ยนะ...โห่...พี่...ผมไม่หล่อพอที่จะเป็นนายแบบเหรอก....”

“พี่เป็นช่างภาพนะ...พี่มองคนแว๊บเดี๋ยวพี่ก็รู้แล้วว่า...คนไหนเป็นไง...”

“แต่...ผมว่ามันไม่เหมาะมั้งพี่...ผมปีสองแล้วนะ...ผมว่าพี่เปิดโอกาสให้เด็กปีหนึ่งไม่ดีกว่าเหรอ...”

“พี่ขอแค่ให้ไวท์ลอง....ลองถ่ายก่อน...ถ้าพี่ถ่ายออกมาแล้วมันไม่โอเค....พี่ยอมให้ไวท์เลือกคนอื่นมาให้พี่เลย”

“อ่อ...คือ...”

“เอาน่า...ถือว่าช่วยงานมหาลัยเราละกัน....อีกอย่างภาพที่ถ่ายมันก็แค่ภาพนิ่งเอง....ไวท์แค่ยืนให้พี่ถ่าย”

“นั่นแหละปัญหาเลย...คือผมไม่...”

“พี่ขอร้อง....ช่วยพี่หน่อย...นิตยสารเราจะออกในเดือนหน้าแล้ว...พี่ยังต้องเตรียมงานแถลงข่าวงานเอกสารอื่น ๆ อีกมากเลยนะ”

“ก็ได้....ผมยอมช่วยพี่ก็ได้..แต่พี่ต้องเอาไปเสนอในที่แระชุมอีกทีนะ...ผมไม่อยากมีปัญหาภายหลัง.”

“โอเค...งั้น...พี่ขอเบอร์เราไว้...พี่จะได้นัดถ่ายแบบไง”

“พี่เอาเบอร์พี่มาดีกว่า...เดี๋ยวผมค่อยโทรหาพี่เอง...ยังไงเราก็ต้องเจอกันอีก”

“ได้สิ...”

“ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้ว…ผมขอตัวก่อนนะครับ”

ผมกำลังจะเลี้ยวเข้าโรงอาหาร...แต่มีเสียงหนึ่งเรียกผมไว้ชะก่อน…

“พี่ไวท์!!!!”

“อ่อ...พี่จำหนูได้ไหม...หนูที่เจอพี่ที่ตลาดไง....”

“อืม...จะได้ละ...ว่าแต่...น้องมีอะไรเหรอ”

“หนูอยากขอลายเช็นพี่....ได้ไหมค่ะ...”

“ลายเซ็น...เอาไปทำไมเหรอครับ….”

“ก็เอาเก็บไว้ไงค่ะ...พี่รู้ไหมเพื่อน ๆ หนูเค้าชอบพี่กันมากเลย...”

“แต่พี่ไม่ใช่ดารา...นักร้อง...หรือคนดังอะไรนิครับ”

“พี่ไม่ใช่คนดัง...แต่หนูมั่นใจว่า...พี่ต้องดังสมใจหนูแน่นอน...”

“น้องพูดแปลก ๆ “

“ไม่แปลกหรอกค่ะ....นี่ไง....น้องสาวพี่...เค้าลงทุนเอามาให้หนูเองเลยนะ...” เด็กผู้หญิงตรงหน้าผมเอ่ยบอกพร้อมกับชูบอร์ดขนาดใหญ่ที่ทีรูปผมเต็มไปหมด...มีทั้งตอนยังๆไม่ตัดผม...ตอนที่ผมกำลังทานขข้าว  ดูหนัง ดูละคร หรือแม้กระทั่งนอนหลับ...ผมไม่ได้หวงรูปพวกนี้เลย...แต่ผมไม่ชอบที่ภาพส่วนตัวของผมถูกเอาไปใช้โดยพละการแบบนี้....

“ต้นหอมเอารูปไปให้น้องตั้งแต่เมื่อไหร่...”

“เมื่อเช้านี่เองค่ะ...”

“อ่อ...พี่มีธุระ...ยังไงน้องอย่าเพิ่งเอารูปพวกนี้ไปให้ใครดูนะ...อ่อ..พี่อยากจะถ่ายเก็บไว้สักหน่อย...ยังไม่อยากให้ใครถ่ายก่อนพี่..โอเคนะครับ"

“ได้เลยค่ะ...พี่จะมาถ่ายเมื่อไหร่อย่าลืมมาบอกหนูนะค่ะ”

ผมเดินมุ่งหน้าไปที่ร้านของต้นหอม…ภาพของต้นหอมที่กำลังยืนคุยอยู่กับใครบางคนทำให้ผมต้องหยุดเดิน....ต้นหอมมาคุยอะไรกับกริชนะ..แล้วทำไมต้องทำหน้าสะใจอย่างกับนางมารร้ายแบบนั้น...ผมไม่ชอบเลยที่ต้นหอมไม่น่ารักแบบนี้....ผมจึงเดินเข้าไปหวังว่าจะเข้าไปเคลียร์กับต้นหอมชะหน่อย...แต่....

“หึ...หึ...ข้อความในไลน์ที่ต้นหอมส่งกลับไปให้พี่...มันยังไม่ชัดเจนเหรอ...ว่าต้นหอมกับพี่ไวท์...เราเป็นอะไรกัน....”

ข้อความในไลน์ผม?....ต้นหอมแอบบไลน์คุยกับกริชงั้นเหรอ....ด้วยความสงสัยผมจึงลองเปิดไลน์ดู...พบว่า

““พี่ไวท์ไม่ว่าง...กำลังสอนงาน..ต้อนหอมอยู่...”

“และที่พี่ไวท์ออกไปไม่ได้..เพราะเรากำลังสนุกกันอยู่...คงไม่ต้องให้บอกหรอกนะค่ะว่า...ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ในห้องกันสองคน...เค้าทำอะไรกัน”

“ทางที่ดีเชิญพี่อยู่กับ...ผู้หญิงของพี่ไปเถอะค่ะ...ปล่อยให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกันตามลำพังบ้าง...”

“หวังว่าคุณคงเข้าใจและเป็นลูกผู้ชายพอที่จะ...ไม่รังแกความรักดี ๆ ของเรานะค่ะ...”

ผมเป็นคนทำให้ต้นหอมร้ายได้ขนาดนี้เลยเหรอ....ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ น่ารัก ช่างพูด ที่ผมรักและเอ็นดู...ไม่ใช่คนนี้...ด้วยความโมโหผมจึงเดินเข้าไปฉุดแขนของต้นหอมแล้วลากกลับมาที่ห้อง....พร้อมกับ...

“ต่อไปนี้...เราไม่รู้จักกัน....น้องยุ่งและวุ่นวายกับเรื่องของพี่มากเกินไป...”

“พี่ไวท์!!!...ทุกอย่างที่ต้นหอมทำ...ต้นหอมทำเพื่อพี่นะ...พี่ชาย..”

“พี่ไม่มีน้องสาวที่นิสัยไม่ดีแบบนี้...ต้นหอมกลับไปได้แล้ว...”

พี่ไวท์ปิดประตูใส่อย่างแรง...ความสัมพันธ์แบบพี่ชายน้องสาวมันคงไม่มีค่ามากพอที่จะทำให้พี่มองเห็นความหวังดีของต้นหอมใช่ไหมค่ะ...ต้นหอมขอโทษ...

จบตอนแล้ว...อย่าลืมติดตามกันต่อนะค่ะ^^