รักสุดฤทธิ์

“อืม…หมับ!!!” ผมรู้สึกสบายตัวจัง…อาการปวดหัวที่ค้างคาเมื่อวาน…มันค่อย ๆ ดีขึ้นแล้ว….อาจเป็นเพราะหมอนข้างที่ผมกอดอยู่เมื่อคืนมันอบอุ่น…มาก…

“ตื่น…แล้วเหรอไวท์….หลับสบายไหม…ครับ” ผมตื่นตั้งนานแล้ว...ออกไปชื้ออุปกรณ์บางอย่างมาให้คนตรงหน้าผม....

“กะ…กริช!!!!” หมอนข้างที่ผมกล่าวถึง…คือกริชเหรอเนี่ย…เป็นไปได้ยังไงนะ….หรือว่าเมื่อคืน…

“พรึ่บ!!!...ไหนดูหน้าหน่อยว่าดีขึ้นยัง…”กริชจับหน้าผมแล้วเอาหน้าผากตัวเองมาถูกับเหม่งของผม…ชุดอียอร์ที่ผมใส่อยู่…เป็นคำตอบได้ดีว่า…เมื่อคืน…ผมคง…

“อ่อ…มะ..เมื่อคืน….อ่อ”

“เมื่อคืน…ไวท์ไม่สบาย…กริชก็เลยดูแลไงครับ…” ใบหน้าที่ยิ้มจนเห็นฟันครบสามสิบสิงซี่ของกริช…มันสดใส…จนผมอยากเก็บมันไว้นาน ๆ ….

“แล้ว…อ่อ…ชุดนี่ก็…อ่อ…กริชเป็นคน…ปะ…เปลี่ยนให้ไวท์เหรอ…”

“ก็ใช่สิ…อายเหรอ…อืมมมม” ยิ่งกริชพูดผมยิ่งรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนด้วยความอาย…ผมตื่นตั้งนานแล้วก็เเวะไปชุปเปอร์มาเก๊ตข้างมอ…เพื่อไปซื้อของ…มาทำชูชิ…

“อ่อ…วะ…ไวท์ว่า…ไวท์…กะ…กลับก่อน…ดีกว่า…”

“อย่าเพิ่งไปสิ…นี่กริชซื้อปลาเชลมอลและอุปกรณ์ทำชูชิมาให้ไวท์…อ่อ…ไวท์อยากทำไม่ใช่เหรอ…มาทำกันดีกว่า..” กริชดันหลังผมให้เข้าไปในห้องเล็ก ๆอีกห้องหนึ่ง…

“มา…กริช…ช่วย…ช่วยยืนดู…เป็นกำลังใจ….”

“กริช…ขี้โกง….” แค่คำพูดคำว่าขี้โกง…แค่นั้น…มันทำให้ผมยิ้มได้กว้างขนาดนี้เลยเหรอ…ผมดีใจมากที่ไวท์ไปผลักไล่ผมเหมือนครั้งก่อน…

“อ่อ…งั้นไวท์…ให้กริชช่วยทำอะไรบ้าง…ไหนบอกมาสิ” ใบหน้าที่ยิ้มกว้างของกริชมันดึงใจผมให้เต้นและกระตุกย่างแรง…นานแล้วที่รอยยิ้มแบบนี้…สายตาแบบนี้…ผมไม่ได้สัมผัส…

“ไวท์…ไวท์..เป็นไรรึเปล่า…”

“ปะ…เปล่า…กริชช่วยแกะกล่องปลาเชลมอล…ให้หน่อย…”

“อะ…แกะให้แล้ว…อ่อ…แล้วปลาสีส้มนี่หั่นแบบไหน…แบบนี้ไหม…” กริชยกมือชะสูงจนเกือนจะสุดแขนแล้วทำท่าเหมือนจะปล่อยพลังใส่ปล่าเชลมอลชะงั้น…จนผมอดขำไม่ได้…ท่าท่างที่ติดขัด…แบบคนวางตัวไม่ถูกของกริช…มันน่ารักจนผม…ต้องเอื้อมมือไปประคอง…

“หั่น…ตามแนวแบบนี้…อ่อ…กริชจับมีดตรงแล้วกะระยะให้มันชิ้นเท่า ๆ กัน…แบบนี้”

ผมไม่ได้ฟังที่ไวท์สอนหรอก…ผมเอาแต่จ้องหน้าของไวท์…จนไวท์รู้สึกตัว…

“กริช…กริช…อ่อ…ฟังที่ไวท์สอนรึเปล่า…”

“ฟัง ๆ สิ…หั่นแบบนี้…วางมีดแบบนี้…เห็นไหม…กริชเก่งจะตายเนอะ…” กริชเอ่ยบอกผมแล้วหันมามองผมจน…ผมเผลอจับมือกริช…

“คราวนี้เรามาหุงข้าวปั่นกันนะ…อ่อ…กริชตักข้าวใส่ห้อม…สักสองกระป๋อง”

“ไวท์…แล้วใส่น้ำแค่ไหนครับ…แค่นี้พอรึเปล่า….”

“อืมมม…แค่นั้นแหละ…อ่อ…กริชล้างข้าวด้วยนะ…”

“อะไร..ล้างข้าว…อ่อ…ล้างไงอะ…ขยำแบบนี้รึเปล่า.”

“ไม่ใช่…แบบนี้…ต่างหาก…” ไวท์เดินมาที่ผมแล้วล้วงมือเข้าไปในหม้อหุงข้าว…วินาทีที่มือผมกับไวท์สัมผัสกัน…เหมือนกับความรักมันกลับมาด้วย…ผมจึงแกล้งเอาข้าวใส่มือไวท์เยอะๆ…แล้วใช้มือผมประกบเพื่อขยำข้าวในมือไวท์…จึงเหมือนกับมือเราสองคนประสานกันผ่านข้าว…

“พอแล้ว…กริชเอาหม้อมาเดี๋ยวไวท์หุงเอง”

ไวท์กำลังจะปล่อยมือผม…ผมรู้สึกใจหาย…จึงรั้งมันไว้…พร้อมกับ…

“ไวท์…กริชรู้ว่าไวท์เจ็บปวด..กริชเองก็เจ็บ…กริชขอแค่ไวท์…กลับมา…กลับมารักษาและพยุงรักของเราไว้…ได้ไหม”

“อ่อ…ไวท์ว่า…ตอนนี้…อย่าเพิ่งสนใจเรื่องอื่นเลยนะ…เอาอาหารมื้อแรกของวันก่อนไหม…นะ…นะ..ครับ” ไวท์พูดพลางสบตาผมนิ่ง…สายตาที่ไวท์มอง…เป็นคำตอบได้ดีว่าไวท์ยอมรับคำขอของผมแล้ว…ถึงจะไม่มีคำยืนยัน…ก็ตาม

.”ไวท์…กริชขอบคุณนะ…ขอบคุณทุกอย่าง…สำหรับตอนนี้..”

“ไวท์อาจให้คำตอบอะไรกริชไม่ชัดเจน...แต่ทั้งหมดในวันนี้มันคงชัดเจนพอที่จะให้กริชมั่นใจในตัวไวท์…ใช่ไหม…”

มือของไวท์ที่คลุมมือผมไว้…มันคือคำหมั่นสัญญาของเรา…

.”คราวนี้…เหลือแต่เตรียมอุปกรณ์เสริม…อ่อ…ไหนไวท์ขอดู…หน่อย…สิว่า…กริชซื้อผักอะไรมาบ้าง….”

ไวท์จูงมือผมไปนั่งตรงเก้าอี้ตัวสีแดง…แล้วนั่งบนตักผม…พร้อมกับดูของในถุง…ผมมีความสุขจังที่วันนี้ไวท์…เข้าใจและ…ยอมรับความรู้สึกของผม…

“กริช…ชะซื้อกระหล่ำดอกมาทำไมเนี่ย…เรามาทำชูชินะ…ไม่ได้มาผัดผัก…อ่อ…แล้วนี้เห็ดฟาง…กริชอยากกินแกงจืดเหรอ…5555.”

“ก็…เลือกไม่เป็นนิ…ไม่รู้ด้วยว่าต้องใช้อะไรบ้าง….” กริชตอบผมยิ้ม ๆ แล้วดึงหมุนปลายผมเล่นอย่างสนุกเชียว…

“แต่ก็ยังดีที่มี…องุ่น…อ่อ...กริช...เฮ้ย!!!”

“หมับ!!!!....ก็กริชจำได้ว่า…ไวท์เคยบอกว่า…ถ้าเอาองุ่นมา…ทำชูชิ..มันคงจะแปลกดี…กริชก็เลยซื้อมาให้อะ…” ผมงับองุ่นที่ไวท์กำลังจะเอาเข้าปาก...ซึ่งไวท์ดูตกใจมากที่อยู่ ๆ ผมแย่งองุ่นมา...ตอนนี้กลายเป็นว่าปากผมกับปากไวทืมันแตะกัน...ถึงจะแค่แตะ..แต่มันโครตรู้สึกดีเลย...

“อืมม...อืออ...ขอบคุณนะครับ…ที่กริชจำได้…” ปากของกริชตอนนี้มันแตะปากผมอยู่...เหมือนกริชจะพยายามยั้งใจไม่จูบ....ผมเองก้พยายามยั้งใจแล้วแต่...มันทำไม่ได้...ผมจึงกดจูบไปหนึ่งครั้ง...

“กริชจำเรื่องราวระหว่างเราได้เสมอ…ไม่เคยลืม…” ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยอะไร…เสียงไขประตูด้านนอก…บ่งบอกว่า…มีคนมา…ผมกับไวท์…มองหน้ากับด้วยความตกใจ…

“ใคร…อยู่ในห้องอะ…ไอ้กริช….มึงอยู่รึเปล่า…ออกมาดิว่ะ….ออกมา…”

..........จบตอนแล้วค่ะ....ใครมาน้าาาา.....พรุ่งนี้มาลุ้นกันน้าาาาาาา