เสพติดความรัก

 

 

 

“ เจ้าป๊อป บ้านของหนูฟางอยู่ใกล้ที่ทำงานเอ็งไม่ใช่หรือ ทำไมไม่ไปอยู่คอยดูแลเขาที่บ้านล่ะ ”

หลวงตาบุญถามภาณุที่นั่งเล่นอยู่ใต้ต้นโพธิ์กับพิมประภา

 

 

 

“ ไม่ดีหรอกครับหลวงตา ขนาดป๊อปอยู่เป็นเพื่อนเขาครึ่งวัน ยังเจ็บตัวมาขนาดนี้ ” ภาณุพูดแล้ว

ยกแขนที่เขียวช้ำให้หลวงตาบุญดู

 

 

 

“ โหยพี่ป๊อป ยัยป้านั่นทารุณพี่ขนาดนี้เลยหรอ ไม่เอาแล้วนะ พิมไม่ให้พี่ป๊อปไปยุ่งกับป้าแกแล้ว ”

พิมประภาพูดพร้อมเกาะแขนภาณุ

 

 

 

“ แต่พี่พูดไปแล้วว่าจะช่วยเขา พี่ต้องรับผิดชอบคำพูดตัวเอง ” ภาณุชักมือของตัวเองออกจากการ

เกาะกุมของพิมประภา เธอโดนแขนที่เจ็บของเขานี่

 

 

 

“ ดีแล้ว เอ็งคิดแบบนี้ได้ก็ดี ตาว่าเอ็งไปอยู่ที่บ้านของนังหนูฟางเถอะ มันไม่ง่ายเลยนะที่จะเลิก

เอง กำลังใจคือสิ่งสำคัญ ” หลวงตาบุญพูดอย่างเข้าใจธนันต์ธรญ์ดี เพราะก่อนที่ท่านจะตัดสินใจ

บวชไม่สึก ท่านก็เป็นวัยรุ่นทั่วไป อยากรู้อยากลอง และเกือบเอาชีวิตไม่รอดจากเจ้าหนี้ที่ท่านไป

ติดค่ายานรกไว้ โชคดีที่ท่านมีพ่อแม่ พ่อแม่พาท่านไปบำบัดที่สถานบำบัด พอบำบัดเสร็จท่านก็

ตัดสินใจบวชเพื่อตอบแทนบุญคุณ ให้พ่อแม่ได้เกาะชายผ้าเหลืองเมื่อถึงคราวที่ท่านทั้งสองต้อง

จากไป

 

 

 

“ ถ้าพี่ป๊อปไป พิมจะเล่นกับใครล่ะหลวงตา ไม่เอาหรอก ” พิมประภาค้านขึ้น

 

 

 

“ ไอ้เปี๊ยกก็อยู่ เอ็งเล่นกับมันก็ได้ ” หลวงตาบุญเสนอเด็กวัดอีกคนให้พิมประภาตัดสินใจ

 

 

 

“ ไม่เอาอ่ะ พิมจะเล่นกับพี่ป๊อปคนเดียว ” พิมประภากระพริบตาปริบๆ ให้ภาณุ

 

 

 

“ เอ็งนี่ก็ ! ” หลวงตาบุญเอ็ดพิมประภาน้อย ส่ายหน้าให้กับความเอาแต่ใจของเธอ

 

 

 

“ พิม ถ้าพี่ไปอยู่กับฟางเขาจริงๆ พิมก็ไปหาพี่ได้ตลอดเลยนะ ” ภาณุหันมาพูดกับพิมประภา เมื่อ

เห็นพิมประภาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

 

 

 

“ จริงๆนะพี่ป๊อป ” พิมประภาหันมาทันทีเมื่อภาณุพูดแบบนั้น ก็เธอเจอเขาเกือบจะทุกวัน อยู่ก็โดน

ยัยป้านั่นจับแยก เธอก็ต้องคิดถึงเขาเป็นธรรมดา ยิ่งเธอคิดเกินเลย เธอก็คิดถึงเขามากเป็นหลาย

ร้อยเท่าตัว

 

 

 

“ จริงสิ สำหรับน้องสาวคนนี้ ได้เสมอ ” ภาณุที่เห็นพิมประภาส่งสายตาให้เขา ก็รีบพูด

 

 

 

“ น้องสาว ” พิมประภาพูดฐานะที่เขายัดเยียดให้เธอ  เธอไม่ต้องการมันสักนิด ให้ตายเถอะ

 

 

 

“ ไปกินกาแฟกัน วันนี้ตาใครเลี้ยงน้า ” ภาณุเปลี่ยนเรื่องทันทีที่เห็นพิมประภาเงียบไป

 

 

 

“ พิมค่ะ ไปไป ” ภาณุเกี่ยวคอพิมประภาเดินไปอย่างน่ารัก ตราบใดที่เขายังไม่ผลักไสไล่ส่งเธอ

ตราบใดที่เขายังเห็นเธอในสายตา ตราบใดที่เขาไม่ได้พูดว่าเกลียดเธอ และตราบใดที่เขายังไม่ได้

บอกว่าไม่ได้รักเธอ เธอก็ยังมีโอกาสเท่าๆกับคนอื่น ดีไม่ดีมากกว่าคนอื่นด้วยซ้ำ ไม่รู้แหละ เธอ

เจอเขาก่อนใคร เขาต้องเป็นของเธอ

 

 

 

“ ฟาง ฉันได้ข่าวมาว่าคุณป๊อปปี้จะมาอยู่ที่นี่หรอ ! ” เขริกาถามธนันต์ธรญ์เสียงดัง

 

 

 

“ ก็น่าจะใช่นะ เมื่อวานพระที่วัดท่านให้เด็กวัดมาบอก เห็นว่าจะมาวันนี้ ทำไมหรอ ” ธนันต์ธรญ์

ถามเขริกาอย่างจับผิด ก็ตั้งแต่พวกเธอรู้จักภาณุ เขริกาก็เปลี่ยนไป จากที่เคยเข้าข้างเธอทุกอย่าง

แต่ตอนนี้ อะไรอะไรก็ภาณุ เพื่อนเธอหลงรักเข้าแล้วงั้นหรือ

 

 

 

“ ฉันขอมาอยู่ด้วยคนสิ ” เขริกาโพล่งขึ้นอย่างลืมตัว โอกาสของเธอมาถึงแล้ว เธอจะได้หาโอกาส

ทำให้เขาเป็นของเธอจริงๆสักที

 

 

 

“ แกเป็นอะไรไปจินนี่ ปกติฉันชวนแกมานอนเป็นเพื่อนเวลาฉันเหงา แกก็ไม่เคยมา บอกว่าติดธุระ

นู่นนี่นั่น แต่พอนายนั่นมา แกกลับมาอยากมาอยู่กับฉัน หรือแกรักเขาจินนี่ แกรักเขางั้นหรอ ”

ธนันต์ธรญ์ถามตรงๆ ก็เธอสงสัย ไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อม

 

 

 

“ ฟาง เรื่องแบบนี้มันพูดยากนะ แต่ก็เอาเถอะ ฉันจะบอกแกไว้ แกห้ามชอบคุณป๊อปปี้นะ ฉันชอบ

เขาแล้ว ฉันไม่อยากมีปัญหากับแก ” เขริกายกนิ้วชี้ ชี้ไปที่ธนันต์ธรญ์ช้าๆ และส่ายไปมา

 

 

 

“ เอ่อ ” ธนันต์ธรญ์นิ่งและคิดถึงเรื่องเมื่อวันนั้นที่เขาจูบเธอ เขาทำมันไปเพื่ออะไรกัน

 

 

 

“ แกอึกอักแบบนี้ แกชอบเขาแล้วใช่ไหม ” เขริกามองหน้าธนันต์ธรญ์เพื่อจับผิด

 

 

 

“ บ้าน่า ไม่ใช่หรอก ” ธนันต์ธรญ์ตอบเพื่อให้เขริกาสบายใจ เธอจะชอบเขาได้ไง เธอเจอเขาไม่

นานเองนะ มันคงแค่หวั่นๆนั่นแหละ เขาไม่ใช่ผู้ชายในฝันของเธอเลย

 

 

 

“ ให้มันจริงล่ะกัน ไปเก็บของก่อนนะ เตรียมห้องให้ฉันด้วย บายค่ะเพื่อนรัก ” เขริกลุกขึ้นและออก

ไปทันที ธนันต์ธรญ์มองตามด้วยสายตาเหนื่อยใจ เพื่อนเธอคงไม่เห็นภาณุดีกว่าเธอหรอก ใช่ไหม

 

 

 

“ เฮ้ สวัสดียัยเหวี่ยง ” ภาณุที่เดินสวนกับเขริกาที่ออกไป หันไปยิ้มให้เขริกาก่อนจะทักธนันต์ธรญ์

 

 

 

“ เรียกให้ดีดีหน่อยได้ไหมห้ะ ” ธนันต์ธรญ์มองภาณุอย่างเอาเรื่อง

 

 

 

“ ทีเธอไม่เห็นเคยเรียกฉันดีดีเลย ” ภาณุตอกกลับธนันต์ธรญ์บ้าง

 

 

 

“ เหอะ ก็ได้ นี่ฉันจำเป็นต้องอยู่บ้านเดียวกับนายหรอกนะ ” ธนันต์ธรญ์พูดอย่างจนใจ อย่างน้อย

เป็นมิตรมันก็ดีกว่าเป็นศัตรูไหนๆ

 

 

 

“ ถ้าเธอยอม ฉันก็ยอม ” ภาณุพูด

 

 

 

“ เอ่อ ชื่ออะไรนะ ลืม ” ธนันต์ธรญ์ถามอีกครั้ง เธอไม่ลืมหรอก แต่เธอจะไม่ยอมเรียกเขาดีดีก่อน

เสียฟอร์มแย่เลยสิ

 

 

 

“ ป๊อปปี้ครับฟาง เรียกแค่ป๊อปพอ เรียกยาวกลัวเธอตาย ตัวยิ่งสั้นๆอยู่ ” ภาณุยังคงแหย่ธนันต์

ธรญ์ต่อ

 

 

 

“ มันเกี่ยวอะไรกันไม่ทราบ ”

 

 

 

“ เกี่ยวก็เกี่ยวดิ ฉันเป็นหมอนะ อย่าเถียง ” ภาณุอ้างเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นสักนิด

 

 

 

“ เชอะ ตามฉันมา จะพาไปดูห้องนอน เออใช่ มืดๆวันนี้ ยัยจินนี่ก็จะย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยนะ ” ธนันต์

ธรญ์บอกเขาไว้ในขณะที่เธอเดินนำเขาขึ้นบันไดไปชั้นบน

 

 

 

“ อื้ม วันนั้นขอโทษนะ ” อยู่ดีๆภาณุก็พูดขึ้น ธนันต์ธรญ์ที่อยู่บันไดขั้นเหนือกว่าภาณุสองขั้น

ทำให้เธอสูงกว่าเขา หันก้มลงไปมอง  หุหุ ภูมิใจชะมัด

 

 

 

“ อะไร วันไหน อ่อ หยุดเลยนะ ไม่ต้องพูดถึง ยัยจินนี่รู้เข้าฉันเสียเพื่อนแน่ ” ธนันต์ธรญ์ถามอย่าง

สงสัยก่อนจะต้องถึงบางอ้อทันทีที่นึกขึ้นได้

 

 

 

“ เธอพูดเหมือนคุณจินนี่เขาชอบฉันแบบนั้นแหละ ” ภาณุส่ายหน้าให้คำพูดของธนันต์ธรญ์น้อยๆ

 

 

 

“ ก็ใช่ ” ธนันต์ธรญ์พูดเบาๆ แต่นั่นก็ทำให้ภาณุได้ยินอย่างลึกซึ้ง เขารู้อยู่แล้วล่ะว่าเขริกาคิดกับ

เขาแบบไหน เขาไม่ปฏิเสธว่าเธอสวย แต่เขากล้าพูดเต็มปากเลยว่าเธอไม่ใช่

 

 

 

“ เหอะ ไหนอ่ะห้อง อยากนอนล่ะ เย็นๆจะไปเข้าเวร ” ภาณุพูดพร้อมเดินขึ้นไปหาธนันต์ธรญ์อีก

ขั้น อีกขั้น และอีกขั้น ทำให้เธอและเขายืนเบียดกันบนบันไดขั้นนั้น

 

 

 

“ ทำบ้าอะไรของนาย ตกลงไปจะว่าไง ” ธนันต์ธรญ์ตกใจก่อนจะดันตัวเองออกห่างจากเขา

 

 

 

“ ไม่ว่าไง ” ถึงภาณุจะพูดแบบนั้น แต่เขากลับเดินเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น ธนันต์ธรญ์หงายหลังจะ

ล้มลงไป แต่ภาณุคว้าเอวบางมาแนบชิดลำตัว

 

 

 

“ ว้ายย ! ทำแบบนี้ทำไม ” ธนันต์ธรญ์ถามขึ้นเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขา

 

 

 

“ อะไร ” ภาณุมองหน้าธนันต์ธรญ์ เธอต้องการให้เขาตอบทำถามแบบไหนกันแน่

 

 

 

“ กอดฉันทำไม จูบฉันทำไม ทำไมต้องทำ คิดอะไรหรือเปล่า ” เธอบอกแล้วว่าเธอไม่ชอบ

อ้อมค้อม ถามมันโต่งๆนี่แหละ

 

 

 

“ หึ ” ภาณุยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ กอดจะปล่อยธนันต์ธรญ์ให้เป็นอิสระ และเดินขึ้นไปชั้นบน ทิ้ง

ให้ธนันต์ธรญ์ยืนตบตีกับความคิดของตัวเองตรงบันไดที่เดิม

 

 

 

“ อ้าว ไม่ขึ้นมาล่ะ ฉันตรัสรู้เองไม่ได้หรอกนะว่าไหนห้องฉัน ” เสียงของภาณุเรียกธนันต์ธรญ์ให้

ตื่นจากภวังค์ของเธอ

 

 

 

“ รู้แล้ว กำลังไป ” ธนันต์ธรญ์ตะโกนกลับไป ก่อนจะวิ่งขึ้นไปข้างบนทันที เรื่องราววุ่นๆกำลังจะ

เกิดขึ้นที่นี่ บ้านของเธอ เธอไม่อยากจะคิดภาพวันพรุ่งนี้เลย

 

 

______________________________________________________________________

 

ความวุ่นวายมาเยือนแล้วววว อัพแล้วนะคะ -3-