เสพติดความรัก

 
 
 
“ อ่อ ไม่เป็นไรแก ฉันอยู่ได้ จ้ะ แค่นี้นะ ” ธนันต์ธรญ์วางสายจากเขริกา เมื่อวานเขริกามาส่งเธอที่
บ้านหลังจากออกจากโรงพยาบาล และวันนี้เธอโทรมาบอกว่ามาไม่ได้ ติดธุระกับคุณแม่ ซึ่งเธอก็
ไม่ใช่เพื่อนใจยักษ์อะไร เลยไม่ได้ว่าอะไร
 
 
 
กริ๊งงงงง งง !! เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น คนใช้ก็ไม่เอามาจากบ้านใหญ่ด้วยสิ เธอเลยเดินไปเปิด
ประตูเอง
 
 
 
“ อ้าว มาซะเที่ยงเชียว ” ธนันต์ธรญ์เอ่ยทักทายแขกของเธอ
 
 
 
“ ดีกว่าไม่มาล่ะน่า ” ภาณุตอบเธอ ก่อนจะเบียดตัวเองเข้าบ้านธนันต์ธรญ์ไป
 
 
 
“ นี่ ลืมมารยาทไว้ที่วัดหรอย่ะ ” ธนันต์ธรญ์ปิดประตูแล้วเดินตามมาว่า เขาถือวิสาสะนั่งบนโซฟา
ในบ้านเธอ แหม นั่งเหมือนบ้านตัวเองเลยนะ
 
 
 
“ เปล่า แค่ไม่เห็นว่ามันจำเป็นต้องใช้ ” ภาณุหยิบยาและอุปกรณ์ทำแผลออกจากกระเป๋าเป้ที่เขา
พกมา
 
 
 
“ ไอ้บ้า ” ธนันต์ธรญ์ว่าเขาเคืองๆ
 
 
 
“ นั่งลง ทำแผล วันนี้ฉันมีเวรตอนเช้า ฉะนั้นนับตั้งแต่นี้ จนเย็นๆ ฉันอยู่กับเธอได้ ” ภาณุดึงธนันต์
ธรญ์ให้นั่งลง ก่อนจะลงมือทำแผลให้เธอ
 
 
 
“ แล้วนี่หายไปไหนกันหมด ” ภาณุมองไปรอบๆ ก่อนจะถาม ปกติคุณหนูอะไรแบบนี้มักมีคนคอย
รับใช่ไม่ใช่หรือไง
 
 
 
“ คนใช้อ่ะหรอ ฉันไม่ได้พามาจากบ้านใหญ่ ” ธนันต์ธรญ์ตอบตามตรง
 
 
 
“ นี่เธอเป็นบ้านน้อยของใครเนี่ย ” ภาณุแกล้งถามด้วยความตกใจ
 
 
 
“ พูดให้มันดีดีหน่อย ฉันแค่อยากออกมาอยู่คนเดียว มันอิสระกว่า ” เธอโกหก จริงๆแล้วเธอมี
ปัญหากับคุณพ่อคุณแม่ เห็นหน้ากันทีไรต้องมีปากเสียงกันทุกครั้ง เธอเบื่อเลยออกมาอยู่คนเดียว
เธอรู้ว่าพ่อแม่เธอส่งคนมาคอยดูเธอตลอดเวลา แต่เธอไม่ต้องการให้มีคนมาเฝ้ามองแบบนั้น เธอ
ต้องการการเอาใจใส่ของพ่อแม่มากกว่า
 
 
 
“ คิดอะไรของเธอ เหม่อเชียว เสร็จแล้ว เธอจะไปไหนหรือเปล่า ” ภาณุที่ทำแผลเสร็จแล้วเก็บ
อุปกรณ์ เห็นธนันต์ธรญ์เงียบๆก็ถามเธอเพื่อทำลายความเงียบ
 
 
 
“ สภาพแบบนี้ออกไปไหนได้ นักข่าวรุมฉันตายเลยล่ะสิ อยู่บ้านนี่ล่ะ ” ธนันต์ธรญ์พูดด้วยหลับตา
ด้วย
 
 
 
“ นายอยู่เป็นเพื่อนฉันได้หรือเปล่า คนเดียวมันดีนะ แต่มีเพื่อนมันดีกว่าเยอะ ” ธนันต์ธรญ์ลืมตา
มองเขา ก่อนจะหลับตาเหมือนเดิม
 
 
 
“ อื้ม ได้สิ ฉันเล่าเรื่องของเธอให้หลวงตาบุญฟังด้วยนะ ท่านเข้าใจเธอ ท่านบอกให้ฉันมาอยู่เป็น
เพื่อนเธอบ่อยๆ เธอไม่โกรธใช่ไหม ” ภาณุพยายามชวนธนันต์ธรญ์คุย แต่เธอเพียงพยักหน้า
หลับตา ยกมือขึ้นมากอดอก และเอนพิงโซฟาเท่านั้น
 
 
 
“ ฟาง เธอเป็นอะไร ง่วงหรอ ” ด้วยสัญชาตญาณความเป็นแพทย์ของภาณุ ทำให้เขารู้ทันทีว่ามี
สิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับตัวธนันต์ธรญ์ แต่เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร
 
 
 
“ ปะ เปล่า ฉัน เอ่อ ” ธนันต์ธรญ์ตัวเริ่มสั่นเล็กน้อย มันมาอีกแล้วอาการบ้าๆนี่
 
 
 
“ เธอเป็นอะไรของเธอยัยบ้า ” ภาณุขยับตัวจากนั่งโซฟาคนล่ะตัวมานั่งข้างๆเธอ
 
 
 
“ ฉันต้องการมัน ยาอยู่ข้างบน ฉันไม่ไหวแล้ว ” ธนันต์ธรญ์พูดและรีบลุกขึ้น ตั้งท่าจะวิ่งไปหายา
นรกข้างบน
 
 
 
“ ไม่นะฟาง เธอบอกฉันเองว่าเธอจะเลิกมัน ” ภาณุตกใจรีบดึงตัวเธอไว้
 
 
 
“ ไม่ ฉันทำไม่ได้ มันทรมานเหลือเกิน เห็นใจฉันเถอะนะป๊อปปี้ ” ครั้งแรกที่เธอเรียกชื่อเขา แต่
เขาคงจะดีใจกว่านี้หากเธอเรียกชื่อเขาในสถานการณ์อื่น ไม่ใช่ในเวลาที่เธอต้องทรมานแบบนี้
 
 
 
“ ฟาง เธอทำได้ เธอทำได้ ใจเย็นๆนะ ใจเย็นๆ ” ภาณุมองหน้าธนันต์ธรญ์สักพัก ก่อนจะดึงร่าง
บางเข้าสู้อ้อมกอด เธอกำลังอ่อนแอ
 
 
 
“ ฉันทำไม่ได้ ฮึก ปล่อยฉันเถอะนะ ฉันรู้สึกเหมือนจะ ฮึก ตายเลย ” ธนันต์ธรญ์เริ่มสะอื้นและ
ร้องไห้ นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาเห็นเธอร้องไห้
 
 
 
“ ฟาง อยู่กับฉัน ฉันมาหาเธอ ไม่ได้ต้องการให้เธอหนีไปเสพยาบ้าอะไรนั่นข้างบนหรอกนะ เธอจะ
ทิ้งฉันหรอ ” ภาณุพยายามพูด และกอดเธอแน่นขึ้นอย่างสงกำลังใจให้เธอ
 
 
 
“ ฉัน ไม่รู้ ฮือออ มันทรมาร ถ้านายไม่ให้ฉันไป นายช่วยทำให้ฉันลืมได้ไหม ” ธนันต์ธรญ์พูดออก
มาทั้งน้ำตา
 
 
 
“ เธอจะให้ฉันทำยังไง ” ภาณุก้มมองคนในอ้อมกอดแล้วถาม เธอน่าสงสารเหลือเกิน
 
 
 
“ ยานอนหลับก็ได้ ยาสลบก็ได้ นายพกมันมาใช่ไหม ฮึก ฉีกมันให้ฉัน ฉันไม่อยากทรมาน ”
ธนันต์ธรญ์พูดอย่างบ้าคลั่ง เธอต้องการหลุดพ้นจากความทรมานนี่สักที
 
 
 
“ ไม่มี ฉันไม่ได้พกมา ” ภาณุบอกตามความเป็นจริง เขาเอามาแค่อุปกรณ์พันแผลเท่านั้น
 
 
 
“ ฮึก งั้นปล่อยฉัน ฉันไม่ไหวแล้ว ” ธนันต์ธรญ์ยังคงน้ำตานองหน้า และพูดขึ้นอย่างน่าสงสาร
 
 
 
“ ขอโทษนะฟาง ” ภาณุพูดกับคนในอ้อมกอด ก่อนเขาจะทิ้งตัวลงในโซฟาตัวยาว เชยคางมน
ของคนที่นอนทับเขาอยู่ให้เงยหน้าสบตา
 
 
 
“ อื้อ ” และประกบปากของเขาเข้ากับปากอิ่มของผู้หญิงตรงหน้า สอดลิ้นเข้าไปในโพรงปาก
ควานหาความหวานจากคนตรงหน้า จนเธอประท้วงด้วยเสียงจากลำคอ เขาจึงปล่อยเธอ
 
 
 
“ ฉันอยากยาไม่ได้หมายความว่าฉันเสียสตินะ คนฉวยโอกาส นายทำบ้าอะไร ฮือออ นายมันเลว
ต้น นายไม่รักฉัน นายหลอกฉัน ฉันเกลียดนาย ฮึก ย่า ฟางทรมาน พ่อแม่เขาไม่สนใจหนูเลย เขา
ไม่รักฟางเลยค่ะย่า ” เธอว่าเขาก่อนที่หลังๆ ธนันต์ธรญ์เริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง แต่ที่เขารู้คือเธอเจอ
อะไรที่ทุกข์ใจมาเยอะจริงๆ
 
 
 
“ ฟาง สู้กับมันสิ เธอชนะมันได้ ฉันจะอยู่กับเธอเอง ” เขากระชับคนบนกายแกร่งให้แนบชิดกัน
มากขึ้น กดศีรษะของเธอลงบนอกอบอุ่น เกยคางบนศีรษะทุยสวยของเธอ
 
 
 
“ หลับซะนะ เธอเหนื่อยมากแล้ว ” เป็นเพราะอะไรไม่รู้  ธนันต์ธรญ์ยอมปิดเปลือกตาลง ก่อนลม
หายใจจะถูกพ่นมาสม่ำเสมอ เธอหลับแล้ว
 
 
 
“ ฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน ฝันดีนะ ” ภาณุเอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้ร่างบางเบาๆ ก่อนจะกอดเธอไว้
โดยที่เธอนอนบนกายของเขา ตื่นมาคงโวยวายน่าดู แต่ไม่เป็นไรหรอก เขาช่วยเธอนะ
 
 
____________________________________________________________________________
 
อีกตอนน้าาา ^3^ เราอ่านเม้นแล้วฮึดแปลกๆแหะ 5555 บ้าจริง