Bad Race เดิมพันหัวใจกับนายแบดบอย!

            หลังจากเราสองคนทานข้าวเย็นกันเสร็จแล้ว เขาก็จับฉัน(ยัด)ขึ้นรถอีกครั้ง คราวนี้ตานี้ขับมาในทางที่ฉันไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่ ทางนี้มันไปไหนกันน้าาาาา แต่ก็อีกนั้นล่ะ ตลอดทางที่ขับรถไปเราสองคนก็เงียบใส่กันตลอด ตอนนี้ในหัวฉันกลับมีแต่ภาพตอนนั้น…ตอนที่เรากำลังจะ….อ่าาาา อะไรกันนน ทำไมในหัวถึงมีแต่ภาพแบบนั้นล่ะเนี่ย >///< แย่ที่สุดเลยยยย
            “อ่า ถึงแล้วล่ะ” เข้าพูดหลังจากที่เลี้ยวรถเข้ามาในสถานที่แห่งหนึ่ง ที่นี้คือสนามแข่งรถขนาดใหญ่ ล้อมรอบไปด้วยอัฒจันทร์และบนอัฒจันทร์ก็มีผู้คนทั้งนั่งทั้งยืนเชียร์กันเต็มไปหมด พอรถของเขาเข้ามาในสนามเสียงโห่ร้องเชียร์ก็ดังขึ้นกว่าเก่า หมอนี้คงจะมาที่นี้เป็นประจำล่ะสิ คนที่นี้ถึงได้จำเขาได้ขนาดนี้
            “ที่นี้มันสนามแข่งรถไม่ใช่รึไง” ฉันหันไปถามเขา ในขณะที่เขากำลังตั้งใจขับรถไปจอดตรงที่อู่ที่พักนักแข่งฝั่งหนึ่ง “พาฉันมาที่นี้ทำไมเนี่ย -*-”
            “ก็ฉันบอกแล้วไงว่าจะพาเธอไปเห็นถึงความเป็นจริงของตัวฉันยังไงล่ะ” เขาหันมายักยิ้มที่มุมปากให้ และจอดรถสนิทลงที่ช่องหนึ่งของอู่ “นี้ไงล่ะสิ่งที่เธอควรจะเห็นเกี่ยวกับฉัน”
            “นายลงแข่งด้วยหรอ?”
            “ใช่ และฉันก็ชนะตลอดด้วย” เขายิ้มอย่างภูมิใจ จ้าา จ้าาา จ้าาาาา จะคอยดูจะจ๊ะพ่อคู๊ณณณณณณณณณณ -^-
            “เธอก็ลงมาด้วยสิ” เขาพูดก่อนจะเดินจากรถลงไป และเมื่อเห็นฉันยังไม่ลงไป เขาก็เดินมาเปิดประตูรถฝั่งฉัน ก่อนจะดึงฉันอออกมาจากรถก่อนจะปิดประตูรถ
            “เดี๋ยวๆๆๆ กระเป๋าฉันยังอยู่ในรถอยู่เลยน่ะ” ฉันเริ่มโวยวายเพราะเขากดรีโมตล็อครถและโยนไปให้ช่างที่เดินเข้ามาจะเช็คเครื่อง
            “ไม่เป็นไรหรอกนา เดี๋ยวฉันจะให้เธอนั่งไปด้วย” เขาพูดพร้อมกับเปลี่ยนมือที่จับอยู่ที่แขนฉันมาจับมือฉันแทน นี้!!! ฉันก็เขินเป็นเหมือนกันน่ะ -///-
            “ห๊ะ! เดี๋ยวน่ะ จะให้ฉันไปนั่งด้วยตอนที่นายแข่งเนี่ยน่ะ จะบ้ารึไงกัน!!!” ฉันเริ่มโวยวายอีกครั้ง
            “เดี๋ยวฉันจะให้เธอได้เห็นอีกมุมของฉัน” เขาขยิบตาทีนึงแล้วก็ฉุดฉันให้เดินตามเขาไป
            อ่า ทำไมต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยล่า =_=// รู้มั้ยว่ามันทำให้หัวใจของฉันไม่ปกติแล้วน่ะ เพลาๆไอเรื่องที่ทำให้ใจฉันอ่อนแอลงกว่าเดิมหน่อยได้มั้ยหาาาาา ตาบ้านี้!!
            ฉันมาสังเกตอีกทีก็ตอนที่ตานี้พาฉันมาถึงห้องๆหนึ่ง มันเหมือนห้องพักหรืออะไรสักอย่าง แต่ข้างในนี้กลับเต็มไปด้วยเครื่องอำนวยความสะดวกสารพัด ทั้งแอร์สองตัว โซฟาชุดสุดหรู บาร์ที่มีเครื่องดื่มนานาชนิดเต็มชั้นไปหมด เครื่องiMac แล้วก็MacBook อีกหลายต่อหลายเครื่อง ทีวีจอแบนขนาด40นิ้มพร้อมเครื่องสเตอร์ริโอ แล้วไหนยังจะครัวนั้นอีก นี้มันเรียกว่าห้องพักได้จริงๆนะหรอ นี้มันเกือบจะกลายเป็นคอนโดสุดหรูขนาดย่อมๆเลยน่ะเนี่ย
            พอเข้ามาข้างในฉันก็เจอกับผู้ชายอีกหลายต่อหลายคน แถมแต่ล่ะคนยังมีผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างกายอีกต่างหาก ว้าววว สวยๆกันทั้งนั้นเลย แล้วดูฉันสิ ._. ไม่มีอะไรสู้เขาได้เลยน่ะ
            “ว่าไงไอโมะ” ผู้ชายหน้าตาดีคนนึงหันมาทัก
            “อืม” เขาพยักหน้ารับนิดๆแล้วก็เดินผ่านไป (แถมยังจูงฉันไปด้วยอีกต่างหาก)
            “ว่าไงว่ะไอโมะ ไม่เห็นโผล่ศีรษะมาให้เชยชมตั้งนาน ^_^” ผู้ชายหน้ายาวๆคนนึงเดินเข้ามากอดคอเขาแล้วก็พูดอย่างสนิทสนมพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนหน้า
            “อย่ามาเล่นหัวนาไอเขื่อน” เขาเขยิบถอยออกมาก้าวครึ่งกิอนจะเบือนหน้าไปคุยกับคนๆนั้น
            “แหม ไอคุณเพื่อนคร๊าบบบบบบ ทำอย่างกะไม่รู้จักสนิทสนมกันเลยน่ะครับเพ่ครับ” คนที่ชื่อเขื่อนพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าล้อเลียน “โอ๊ะ ว่าแต่วันนี้พี่โมะของเราพาหญิงสาวข้างกายมาด้วยนี้น่า อะไรกัน ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน แอบกินเงียบๆไม่บอกกันเลยน่ะครับพี่”
            คนที่ชื่อเขื่อนปากก็พูดอยู่กับโทโมะ แต่ตัวเขากลับเดินเข้ามาหาฉัน และทำท่าจะมาจับหน้าฉัน อย่าน่ะ!! หน้าตาเจ้าเล่ห์แบบนั้นนะ สายตาเหมือนเหยี่ยวที่กำลังจ้องเหยื่อ แถมรอยยิ้มที่หยักยิ้มแบบนั้น มันทำให้ฉันกลัว
            “อย่ารุ่มร่ามนาเขื่อน นี้ไม่ใช่คนที่นายจะมายุ่งได้ง่ายๆน่ะเว้ย -_-*” เมื่อโทโมะเห็นฉันกำลังจะถูกคนที่ชื่อเขื่อนรุ่มร่ามเขาก็ดึงมือที่กำลังกุมมือฉันอยู่ไปทางด้านหลัง ทำให้ฉันต้องขยับไปอยู่ด้านหลังเขาโดนอัตโนมัติแถมยังชนกับแผ่นหลังของเขาอีกต่างหาก….เขาช่วยฉันไว้หรอ….
            “โอเคๆ ไม่ยุ่งก็ได้ ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงของเพื่อน เป็นคนที่เพื่อนหวง ผมไม่ยุ่งก็ได้คร๊าบบบบ” เขื่อนยกมือทั้งสองข้างขึ้นเป็นสัญญาณว่ายอมแพ้แล้ว
            “รู้อย่างนั้นก็ดีล่ะ” เขาตอบนิ่งๆ “ว่าแต่วันนี้มีแข่งรอบกี่ทุ่มว่ะ”
            “ถ้าของแกล่ะก็… อืมมมม รู้สึกว่าจะสองทุ่มครึ่งน่ะ แกต้องแข่งกับคนที่ชื่อปอยน่ะ เห็นว่าเป็นไฮโซด้วยอ่ะน่ะ เหมือนแกไงครับ ไอ้พี่โมะ” เขื่อนพูดพร้อมกับยิ้มยียวน
            “เดี๊ยะไอ้เขื่อน =_=***” ก่อนที่โทโมะจะได้ทำอะไร เขื่อนก็ยิ้มล้อเลียนเป็นเด็กๆแล้วก็วิ่งออกไปทันที
            “ตอนนี้ก็เพิ่งจะทุ่มกว่าๆเอง เธอจะไปนั่งกินอะไรก่อนมั้ย” เขาหันมาถามฉันด้วยสายตาคู่สวยคู่นั้น
            “อืมมม ไม่เอาดีกว่า ฉันยังอิ่มข้าวเมื่อตอนเย็นอยู่เลย แต่ฉันขอไปโทรบอกที่บ้านก่อนก็แล้วกันว่าวันนี้ฉันจะกลับช้า”
            “งั้นก็เอาสิ” เขาพยักหน้า “ไปที่รถถูกใช่ไหม”
            “อืม ฉันพอจำทางได้”
            “จะไปคนเดียวหรอ?” เขาถามฉันด้วยสีหน้านิ่งๆ (ถามจริง นี้เป็นห่วงใช่ป่ะเนี่ย เอา เขียนไปเขิลลลลไปสิครัชคราวนี้)
            “ก็ต้องเป็นงั้นไม่ใช่หรอ 0_0”
            “ฉันไม่ยอมให้เธอไปคนเดียวหรอกนา” อะไรกันเนี่ย ถ้าจะไม่ให้ฉันไปคนเดียวแล้วจะถามฉันทำไมล่ะเนี่ยว่าจำทางได้รึเปล่า เพื่อ…….ค่ะ
            ก่อนที่ฉันจะได้โต้แย้งอะไรตานั้นก็ลากฉันเดินตามเขาไปทันที เดี๋ยวน่ะอีตานี้ นายเห็นฉันเป็นอะไรกันย่ะ ฉันไม่ใช่รถเข็นน่ะย่ะ เดี๋ยวก็ลากไปทางนั้นที เดี๋ยวก็ลากมาทางนี้ที เดี๋ยวก็จับยัดใส่รถบ้างล่ะ อะไรย่ะ ตานี้ เดี๋ยวปั๊ดดดดด -*-
            “อะนี้ถึงแล้ว ไปเอากระเป๋าสิ” พอมาถึงฉันก็เห็นช่างหลายต่อหลายคนสลับกันตรวจเช็คเครื่องยนต์ทั้งภายในแล้วก็ภายนอก
            “ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะน่ะ….” ฉันพูดแล้วก็ก้มลงมองมือของเราสองคนที่กำลังจับกันอยู่ และเขาก็มองตามลงมา เข้าใจแล้วสิน่ะ อาาาาาา ทำไมมันร้อนที่หน้าขึ้นอย่างนี้ล่ะ -////- หัวใจก็เล่นเต้นเป็นจังหวะสามช่าเชียว ชิ จะเต้นอะไรกันนักหนาล่ะ เดี๋ยวฝ่ายโน้นก็ได้ยินกันพอดีหรอก อ๊ะ เอาแล้วไง ฉันไม่รอช้าให้เขาปล่อยมือก่อน ฉันชิงสะบัดมืออกแล้ววิ่งเข้าไปกระชากประตูเปิด จากนั้นก็รีบคว้ากระเป๋าใบใหญ่ที่ใส่ทั้งของใช้และชุดพยาบาล ฉันนั่งลงที่เบาะและควานกระเป๋าหากล่องยาเล็กๆ สุดท้ายฉันเจอมัน ฉันรีบเปิดกล่องและยัดยาเข้าไปในปากทันที วู้ ดีขึ้นเยอะเลยน่ะ ^_^;
            “เธอเป็นอะไรรึเปล่า” เขารีบเดินมานั่งยองๆตรงหน้าฉันแล้วก็ถามฉันด้วยสายตาเป็นห่วงและตื่นๆ เป็นห่วงหรอ? เขาเป็นห่วงฉันจริงๆหรอ เขาเอื้อมมือมาวางไว้ที่เข่าฉันเบาๆ ทำไม….ฉันถึงได้รู้สึกว่าเขาเริ่มเปลี่ยนไปเป็นใครอีกคนกันน่ะ
            “เปล่าๆ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกน่ะ” ฉันยิ้มบางๆแล้วก็ส่ายหัวเบาๆ พอได้มองหน้าเขาแบบนี้แล้ว มันทำให้หัวใจฉันเต้นแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ “ก็แค่โรคประจำตัวนะ ไม่ได้มีอะไรมากหรอก”
            “เป็นอะไรมากรึเปล่า ไปโรงพยาบาลมั้ย”
            “ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก ก็แค่โรคกระเพาะเอง วันนี้เล่นกินข้าวอิ่มไปหน่อยเลยเกิดอาการนะ โรคกระเพาะก็อย่างนี้ล่ะ หิวก็ปวดอิ่มก็ปวด ไม่ต้องห่วงหรอกน่ะ กินยาไปแล้วก็ไม่มีไรแล้วล่ะ” ฉันตอบยิ้มๆ
            “ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีแล้ว เธอรีบโทรบอกพ่อแม่เธอสิ เดี๋ยวท่านจะเป็นห่วงเปล่าๆ” เขากลับมาทำหน้านิ่ง เย็นชาแบบเดิมอีกแล้ว นี้สิน่ะ ตัวตนของเขา เขาไม่ได้ห่วงฉันหรอกน่า แต่คำพูดของเขานะ ทำไมมันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่ไม่ธรรมดาเลยน่ะ เขาพูดพร้อมกับยืนขึ้นและเอามือล่วงกระเป๋ากางเกง
            “อืม” ฉันรับก่อนจะควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าและกดเบอร์โทรหาม้าทันที
 
 
            20:15 น.
            หน้าปัดนาฬิกาบอกว่าจวนจะได้เวลาแข่งแล้วสิ ระหว่างที่รอให้ถึงเวลาแข่งฉันก็ไปเดินเล่นอยู่ที่สวนใกล้ๆห้องพักที่โทโมะพาเข้าไป ที่นี้อากาศก็ดีใช่เล่นเลยน้า ^__^
            “ใกล้ได้เวลาแล้วน่ะ” อาาา โดนตามแล้วสิเรา
            “อืม ฉันกำลังจะไปพอดีเลย”
            “….” เขาไม่ตอบอะไร เพียงแต่ทำหน้าเย็นชาเหมือนปกติที่เขาชอบทำแล้วก็กลับหลังจะเดินออกไป
            “ว่าแต่…ฉันต้องไปนั่งด้วยจริงๆหรอ” จู่ๆปากของฉันก็ถามออกไป พูดออกไปได้ไงกันเนี่ย เล่นเอาเขาหยุดเดินแล้วก็หันมามองฉันผ่านไหล่ของเขา ด้วยสายตาที่ฉันเดาไม่ออกว่ามันเป็นสายตาแบบไหนกันแน่
            “ทำไมถึงถามฉันอย่างนั้นล่ะ”
            “เปล่าๆ ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรหรอกน่ะ” ตายล่ะสิ ดันพูดแบบนั้นออกไป ฉันตัดสินใจเดินผ่านเข้าไป แต่เดินนำหน้าเขาไปได้ไม่กี่ก้าวเขาก็พูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องหยุดเดินขึ้นมา
            “ฉันก็แค่อยากให้เธอมองฉันให้ชัดๆ มองตัวของฉันด้วยสายตาของเธอ แล้วตัดสินฉันตามที่เธอเห็นจริงๆ ไม่ใช่เพียงเพราะคนอื่นพูดหรือเธอได้ยินมา ให้เธอรู้จักฉันที่เป็นฉันในอีกมุมนึง ที่ไม่ใช่มุมที่ใครๆก็เห็น” อะไรกัน…คำพูดพวกนั้นนะ พอพูดจบก็เล่นเดินไปเฉยเลย “ไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทัน”
            อะไรกัน…อะไรกัน… หัวใจจ๋าเต้นแรงอีกแล้วน้า เธอเป็นอะไรกันหรอ แค่คำพูดไม่กี่คำทำไมต้องกลายเป็นแบบนี้ด้วยล่ะ หัวใจจ๋านิ่งเถอะน่ะ หยุดเต้นแรงเถอะน่ะ มันแทบจะทะลุออกมานอกอกอยู่แล้วน่ะ
            สุดท้ายฉันก็ต้องเดินตามเขาไป โดยที่ในหูยังเต็มไปด้วยเสียงของเขาที่เพิ่งพูดไปเมื่อกี้ มันยังคงชัดเจนอยู่ทุกคำพูด ทุกคำพูด……
            เมื่อขึ้นรถแล้วเขาก็ขับรถออกจากอู่เพื่อไปจอดยังจุดสตาร์ท พร้อมกับอีกฝ่ายที่ขับมาจอดที่จุดเดียวกัน พอมาจอดข้างกันแล้วทั้งคู่ก็ลดกระจกลงให้เห็นหน้าซึ่งกันและกัน ทั้งสองมองหน้ากันนิ่ง แต่ฉันสามารถสัมผัสได้น่ะว่าระหว่างสายตาสองคู่นั้นกลับเต็มไปด้วยความกดดันและความอึดอัดบางอย่าง เพียงไม่นานเขาก็กดกระจกขึ้นและเร่งเครื่องไปเรื่อยๆเพื่อวอร์มเครื่อง
            “เธอนะ คาดเข็มขัดรึยัง” เขาถามขณะที่สายตาสองข้างนั้นมองไปแต่ข้างหน้า
            “อืม”
            “ถ้ากลัวก็หลับตาเอาไว้ก็ได้น่ะ แต่ถ้าไม่ก็มองมาที่ฉัน มองมาที่ฉันด้วยใจของเธอ อย่าได้กระพริบตาเชียวล่ะ” เขาพูดพร้อมกับหยักยิ้มที่มุมปาก
            “เราจะแข่งกัน5รอบสนามใครเข้าเส้นชัยก่อนชนะ” ผู้หญิงแต่งตัวเซ็กซี่อวดสัดส่วนร่างกายคนนึงเดินมายืนระหว่างรถทั้งสองคันที่กำลังเร่งเครื่องใส่กัน และพูดใส่ไมค์คาดหัว มือทั้งสองข้างถือผ้าเช็ดหน้าเอาไว้ “พร้อมกันรึยังงงง”
            เสียงโห่ร้องรอบสนามดังขึ้นอย่างไม่ขาดสายแถมยังดังขึ้นเรื่อยๆอีกต่างหาก
            “ฉันจะให้สัญญาณล่ะน่ะ” เธอพูดพร้อมกับยกผ้าเช็กหน้าทั้งสองผืนขึ้นโบกสะบัดไปมา
            เมื่อเธอปล่อยผ้าเช็ดหน้าลงพื้นรถซุปเปอร์คาร์ทั้งสองคันก็เน่งเครื่องไปข้างหน้าอย่างหน้าหวาดเสี่ยวทันทีทันใด อ่า เริ่มแล้วสิน่ะ เสียวเป็นบ้าเลย >.< ฉันหลับตาปี๋เพราะไม่กล้าที่จะมองและรู้สึกถึงความเร็วที่กำลังเกิดขึ้น
          ‘แต่ถ้าไม่ก็มองมาที่ฉัน มองมาที่ฉันด้วยใจของเธอ อย่าได้กระพริบตาเชียวล่ะ’
            จู่เสียงและคำพูดของคนข้างๆฉันก็ดังขึ้นอย่างชัดเจนในหู เอาไงดีล่ะ จะลืมตาก็กลัว จะหลับตาต่อไปก็ไม่กล้า ฉันต้องเชื่อใจเขาสิ เชื่อใจว่าเขาจะปกป้องฉันไป เชื่อใจเขา และมองเขาด้วยหัวใจของฉันจามที่เขาต้องการ พอฉันบอกตัวเองได้อย่างนั้น ฉันก็ตัดสินใจลืมตาขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่แทนที่ฉันจะมองไปยังทางข้างหน้าฉันก็เปลี่ยนไปมองที่ใบหน้าของคนข้างๆแทน
            ตอนนี้ใบหน้าของเขาดูแข็งกระด้างและเคร่งเครียดมากกว่าปกติ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ตอนนี้เขาคงกำลังใช่สมาธิอย่างหนักเลยสิน่ะ แถมตอนนี้ฝ่ายตรงข้ามกำลังตีตื้นขึ้นมาเรื่อยๆแล้วด้วยสิ เขาดูไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนเจ้าชายเย็นชาตามปกติที่ฉันเคยเห็นและได้เจอ นี้สิน่ะอีกมุมนึงของเขา อีกตัวตนนึงของเขาที่เขาต้องการให้ฉันได้เห็นและสัมผัส ตอนนี้ฉันได้เห็นแล้วน่ะ ตัวตนของนายนะ
            อ้าาาาาา!! ฝ่ายโน้นแซงได้แล้วด้วยสิ คิ้วของเขาขมวดเป็นปมหนักกว่าเก่าเลยแหะ ทำไงดีล่ะ ฉันจะสามารถทำอะไรได้บ้างรึเปล่าน่ะ ฉันเอื้อมมือไปแตะบนต้นแขนเขาอย่างแผ่วเบา แต่ก็ทำให้คิ้วที่ขมวดของเขาคลายลงเล็กน้อย เขาชายตามามองฉันนิดๆแล้วก็หันกลับไปมองทาง ยิ้มเล็กๆแล้วก็เร่งความเร็วของรถจนสามารถแซงคู่ต่อสู้ได้.....
            แล้วจะยังไงต่อดีล่ะทีนี้......
 
'หัวใจมันเต้นแรงอีกแล้ว ทำไมต้องมาอ่อนแอแค่กับนายอยู่คนเดียวด้วยน่ะ...โทโมะ'
 
________________________________________________
 
           เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อัพวันล่ะสองตอนเลยยยยย อัพแล้วเน้ออออออ เดี๋ยวมาอัพตอนต่อไปพรุ่งนี้เน้อออออ ตอนนี้ยาวหน่อยน่ะ แหะๆ ^_^; มันหยุดไม่ได้จริงๆง่ะ แต่ที่ต้องตัดจบให้ค้างตอนนี้ก็เพราะว่าจะโดนยึดคอมคืนแบ้วววว รีบอัพรีบไปดีฟ่า ฟิ้วววววว เดี๋ยวจะอดอัพแหะๆ>.< ใครที่รอก็อดใจกันหน่อยน้าาาาา เก๋าจะพยายามคิดตอนฟินสุดๆๆๆๆๆๆๆๆ สุดๆฟินมาให้น่ะครับ อาจจะอัพช้าบ้างไรบ้างเพราะเรื่องต่างๆนาๆแถมจะเปิดเทอมแล้วด้วยก็อย่าเพิ่งหนีไปไหนกันน่ะฮ้าาาาาาา ติดตามกันต่อไปน่ะ เราสัญญาว่าเรื่องนี้ไม่ค้างแน่นอน เรื่องนี้แต่งจบแน่นอนครับ แต่จะหรือเร็วก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นและเนอะ กิๆๆๆ^o^ เราจะจัดฟินหนักๆเอาใจคนอ่านหรือจะฟินน้อยนิดเพราะน้อยใจคนอ่านมันก็ขึ้นอยู่กับคอมเม้นแล้วก็โหวตเท่านั้นล่ะ กิ้วๆๆๆๆ ถ้าอยากได้ยาวๆแบบนี้ ฟินหนักเหมือนที่ผ่านมาก็ช่วยกันเม้นเป็นกำลังใจหรือว่าโหวตกันสักนิดนึงน่ะจ๊ะ เราได้อ่านทุกอันเลยน้าาาา มีกำลังใจขึ้นเยอะเบยแหละ ยอมนอนดึกดื่น ยอมแย่งคอมกับพ่อเพื่อทุกคนเลยเชียวแหละ-^- ขอแค่คอมเม้นเองน้าาาา Plzzzzzz 
          ตอนนี้คงต้องถึงเวลาสละคอมแล้วล่ะฟิ้ววววววว เดี๋ยวโดนพ่อเตะก้านคอเอา อ๊ากกกกก -0- แล้วเจอกันพรุ่งนี้น่ะแจ๊ะ จุ๊บๆๆๆๆ <3 ฝันดีผีกัดตูดกันทุกคนเลยน่ะ 5555555
 
ปล. เรื่องนี้ncหนักแน่นอน ;P (เพราะเราหื่นหนักมากกกกก แบร่ :P) แต่ต้องเป็นกลางๆเรื่องน่ะ รัวๆๆๆๆแน่นอน แต่อย่าลืมข้อตกลงของเราน่ะ ต้องเม้นด้วยน่ะ จุ๊บๆ ติดตามกับต่อไปเรื่อยๆด้วยเน้อออออออ บุ้ยบุย จ๊วบๆ