Bad Race เดิมพันหัวใจกับนายแบดบอย!

            เมื่อเขาแซงนำคู่แข่งขึ้นมาได้แล้ว เขาก็เร่งความเร็วขึ้นมากขึ้นไปอีก อ่า นี้ก็สามรอบแล้วสิน่ะ เหลืออีกแค่สองรอบเท่านั้นเอง สู้เขาน่ะ ยิ่งใกล้จบความเร็วก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นั้นทำให้ฉันเสียวมากจนเผลอหลับตาปี๋และกำแขนของเขาแน่นขึ้นเรื่อยๆ

            “มันเจ็บน้าาาาา” เขาลากเสียงยาวแต่น้ำเสียงยังคงนิ่งอยู่เหมือนเดิม นั้นทำให้ฉันต้องรีบชักมือออกมาวางไว้ที่ตักตัวเองทันที

            “อ๊ะ ฉันขอโทษน่ะ” ฉันรีบพูดแล้วก็ก้มหัว

            เขาปล่อยมือข้างนึงจากพวงมาลัยมาจับมือของฉันที่กุมกันแน่นอยู่ที่ตักโดยที่สายตาไม่ได้หันมามองฉันเลย ฉันหันไปมองเขาด้วยสายตาสงสัยกับการกระทำของเขา

            “ถ้ากลัวนักก็ทำแบบนี้สิ” เขาจับมือฉันข้างนึงไปวางไว้บนต้นขาขวาของเขา แล้วค่อยๆเอามือมาประสานกัน

            “อ๊ะ!!-///-” ฉันอุทานขึ้นเบาๆ “เดี๋ยวสิ ทำแบบนี้มันอันตรายน่ะ”

            ฉันพยายามเอามืออีกข้างไปแกะมือที่ประสานกันอยู่ออก

            “ไม่เป็นไรหรอกน่า คอยจ้องมองอยู่นิ่งๆก็พอแล้ว” เขากุมมือฉันแน่นกว่าเก่าเล็กน้อย เขายักยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เหมือนที่เขาชอบทำ “คอยดูความสำเร็จของฉันก็พอแล้ว”

            พอพูดจบเข่าก็เร่งเครื่องขึ้นมากกว่าเดิมและตีโค้งสุดท้ายเพื่อที่จะเข้าเส้นชัย แต่รถคู่แข่งกลับตีตื้นขึ้นมาเสมอกับรถของเขาได้อย่างรวดเร็ว หน้าเขาบิดเบี้ยวไปกว่าเดิมเล็กน้อย แต่เขาก็สามารถควบคุมให้กลับมาเป็นใบหน้าที่นิ่งและเรียบเฉยอย่างเดิมได้เพียงเวลาไม่นาน ฉันรู้หรอกว่าคนอย่างหมอนี้คงจะต้องรู้สึกคุกกรุ่นอยู่ข้างในแน่ๆ

            เขาบีบมือฉันแรงขึ้นจนฉันรู้สึกเจ็บเหมือนกระดูกจะหัก แต่ฉันก็ยังคงต้องกัดฟันเอาไว้ไม่ให้ร้องออกมาแม้แต่แอะเดียว ไม่งั้นเขาต้องพะวงหน้าพะวงหลังเป็นแน่ เขามุ่งมั่นกับเกมนี้มาตั้งแต่เริ่มต้นเพราะฉนั้นไม่ว่าจะยังไงฉันก็จะไม่ยอมเป็นต้นเหตุให้เขาแพ้โดยเด็ดขาด

            สุดท้ายไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องทำได้สิ ฉันเฝ้าแต่ภาวนาในใจว่าให้เขาชนะในการแข่งขันครั้งนี้ สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจเหยียบคันแร่งจนมิด ส่งผลให้รถวิ่งฉิวเข้าเล่นชัยก่อนขู่แข็งเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

            วู่วววววว ฉันพ่นลมหายใจออกทางปากยาว โล่งอกไปทีน่ะ เห้อ

            รถแล่นช้าลงเรื่อยๆ ก่อนจะเบรกลงที่พักรถที่เลยจุดสตาร์ทไปไม่ไกลมาก พอรถจอดสนิทปั๊บคนข้างๆฉันก็กระแทกตัวลงบนเบาะอย่างสบายและผ่อนคลายพร้อมกับผ่อนลมหายใจออกยาวเหยียด เขาค่อยๆหลับตาลงพักอย่างช้าๆ มือที่ประสานอยู่ก็เริ่มคลายออก

            “เป็นไง นายโอเครึเปล่า ชีพจรนี้เต้นเร็วมากเลยน่ะ” ฉันหันไปถามเขา

            “เธอรู้ได้ไง” เขาเพียงแค่หันหน้ามาถามฉันด้วยใบหน้าที่บ่งบอกว่าทั้งเหนื่อย และผ่อนคลายในเวลาเดียวกัน แต่กลับเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มบางๆ

            “นี้นายลืมไปแล้วรึไงว่าฉันนะ เป็นพยาบาลน่ะ” ฉันพูดพร้อมกับยกมือเขาชูขึ้นมาตรงหน้าเขา “มือนายก็อยู่นี้ชีพจรมันไม่ได้จับกันยากขนาดนั้นหรอกน่ะ”

            “ฮ่ะฮ่ะฮ่า โดนนางพยาบาลจับได้ซะแล้วสิ” อ่าาาาา ไม่เคยเห็นเขายิ้มเลยแหะ-///- พอหัวเราทีก็เล่นเอาโลกสดใสไปเลยเหมือนกันน่ะ แววตานั้นกลับมีแววที่เปลี่ยนไปแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน แววที่เต็มไปด้วยความสดใสแบบนั้นนะ…

            “นะ…นายจะไปพักก่อนมั้ย ท่าทางเหนื่อยน่ะเนี่ย”

            “สักหน่อยก็ดีเหมือนกัน”

            “อ๊ะ” ฉันนึกอะไรขึ้นได้จึงรีบค้นกระเป๋าที่วางอยู่ใกล้ๆ ทำให้เขาหันมามองด้วยสีหน้างงไม่น้อย “เจอแล้ว”

            “อะไรอ่ะ”

            “นี้เป็นวิตามินนะ กินให้หมดล่ะ มันจะช่วยทำให้นายสบายตัวขึ้น พรุ่งตื่นมาก็จะสดชื่น สมองปรอดโปร่ง พร้อมไปทำงานแน่นอน” ฉันชูกล่องพลาสติกใบเล็กๆที่ฉันชอบใส่วิตามินติดตัวไว้ตลอดขึ้นมาชูตรงหน้าเขาแล้วก็แกว่งกล่องนั้นไปมา

            “ฉันไม่ชอบกินอะไรพวกนี้หรอก -^-” เขาแบะปากทีนึงใส่กล่องใบนั้นก่อนจะเบินหน้าหนี ห๊ะ เดี๋ยวน่ะ อีตานี้แบะปาก ทำยังกับเป็นเด็กเกลียดยาไปได้ -*-

            “เอาไปเถอะนา” ฉันปล่อยมือเขาก่อนจะยัดกล่องวิตามินใส่มือข้างนั้นของเขาแล้วก็จัดการกำให้เสร็จสรรพ “ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่นายเลี้ยงข้าวเย็นฉันแล้วก็เรื่องที่นายพาฉันมาที่นี้ก็แล้วกันน่ะ”

            “ถึงงั้นก็เถอะน่ะ….” เขามองกล่องในมือด้วยสายตาไม่มั่นใจเท่าไหร่

            “เรากลับกันเถอะน่ะ ฉันง่วงจนอยากกลับบ้านจะแย่ล่ะ” ฉันพยายามเปลี่ยนเรื่อง เขาจะได้เลิกปฏิเสธสักที

            “อืมๆ เอางั้นก็ได้” เขารับ ก่อนจะวางกล่องวิตามินลงที่ช่องที่ขั้นระหว่างเบาะ แล้วก็ขับรถออกจากที่พักรถทันที

            23:15 น.

            @หน้าบ้านของฉัน

            “เธอๆ ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านเธอแล้วน่ะ” อ๊าาาาา ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย เท่าที่จำได้ฉันก็ยังนั่งบอกทางเขาอยู่เลยไม่ใช่รึไงกัน

            “ว้าาาา ขอโทษด้วยน่ะเผลอหลับไปอ่ะ” ฉันยิ้มอายๆ “ขอบคุณน่ะที่มาส่งอ่ะ ^_^”

            “อืม” เขาพยักหน้าเบาๆ

            ฉันคว้ากระเป๋าและเปิดประตูรถลงไป แต่ก่อนที่จะปิดประตูฉันก็ดันนึกเรื่องบางอย่างออกจนได้

            “อ่อ อย่าลืมกินวิตามินด้วยน่ะ ^_<” พอพูดจบฉันก็หันไปไขประตูรั่วเข้าบ้านทันที เมื่อเข้าไปแล้วฉันก็ยืนส่งเขาด้วยสายตาจนรถของเขาแล่นหายลับตาไป

            อ่าาาาาา ช่างเย็นชาเหมือนเดิมเลยน้าาาา ก็นี้คือตัวตนของเขานิ จะให้ทำยังไงได้ละเนอะ ^__^

            [Tomo’s Part]

            วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย มีแต่เรื่องที่ทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเองตลอดเลย บังคับตัวเองไม่ได้เลยสักครั้งเวลาที่อยู่ใกล้เธอคนนั้น ผมไม่รู้เลยจริงๆว่าตกลงแล้วผมเป็นอะไรกันแน่ ทั้งหัวใจ จิตใจ แล้วก็ร่างกาย ทั้งๆที่ทั้งหมดนี้มันเป็นของผม ผมควรที่จะควบคุมมันได้ แต่พอผมอยู่ใกล้ยัยนั้นทุกๆอย่างมันกลับเหมือนมันไม่ใช่ของๆผม มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่น่ะ

            ตั้งแต่ยัยนั้นลงจากรถไปในหัวก็กลับมีแต่ภาพของยัยนั้นที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มบนหน้า หน้าแดงทุกครั้งที่ผมเข้าใกล้หรือแตะตัว แววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสดใสร่าเริง ร่างกายที่ขาวใสนวลเนียนซะจนผมไม่สามารถหยุดได้เมื่อแตะตัวเธอแค่ปลายผม เธอทำให้ผมอยากสัมผัสเธอมากขึ้นเรื่อยๆไม่รู้จักพอ เธอเป็นเหมือนยาเสพติดสำหรับผม เมื่อได้ลองครั้งแรกแล้วก็อยากลองมากขึ้นไปอีกเรื่อยๆไปมีวันรู้จักพอ

            ยิ่งตอนที่เธอผล็อยหลับไประหว่างทางกลับบ้านของเธอมันทำให้ผมสามารถแอบมองเธอได้อย่างถนัดโดยที่เธอไม่รู้ตัว ผมสารภาพ ว่าผมเพิ่งเคยมองหน้าเธอชัดๆก็คราวนี้เอง ทุกครั้งที่เจอกันเราเป็นอันต้องทะเลาะกันจนจะเป็นจะตายกันทุกทีเลยนินา เลยไม่มีช่วงว่างให้ผมได้พิจารณาหน้าตาของเธอเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ผมได้เห็นแล้ว แท้จริงแล้วเธอเป็นคนที่นิสัยน่ารัก เห็นอกเห็นใจคนอื่นรอบข้างเสมอ ไม่แม้แต่ผมที่จ้องคอยแต่จะเอาเรื่องเธออยู่เสมอ เธอเป็นคนผิวขาวแต่ก็ไม่ขั้นขาวจัด เธอขาวอมชมพู ใบหน้าเรียวเล็กน่ารัก ตาเรียวแต่ก็แอบหมวยด้วยสายเลือดคนจีน แววตาที่เปร่งประกายไปด้วยความสดใส จมูกโด่งพอสวย ริมฝีปากอวบอิ่มที่เวลายิ้มจะสวยและมีเสน่ห์ดึงดูดผมเอามากๆ ใบหน้าของเธอในตอนที่เธอหลับมันช่างมีเสน่ห์เหลือล้น ไม่ต่างจากเวลาปกติที่เธอตื่นเลย

            เธอน่ารักสดใส ผิดกับผมที่แสนจะเย็นชาจนไม่มีใครกล้าเข้าหาผมก่อนเลยสักครั้ง นับตั้งแต่วันนั้น วันที่เธอคนนั้นทำร้ายผม……

            ทุกครั้งที่ผมมองเธอมันกลับมีภาพของใครอีกคนทับซ้อนขึ้นมาเสมอ

            ผมเลิกเจ็บปวดกับเรื่องเก่าๆมานานแล้วล่ะ เพราะเมื่อกาลเวลาผ่านไปหัวใจผมก็ด้านชาขึ้นเรื่อยๆ เธอคนนั้นเลยไม่มีผลต่อผมอีกต่อไป แต่เธอก็ได้เข้ามาทำให้ผมเข็ดกับเรื่องแบบนี้ จนผมเจอเธอ เธอคนที่น้ำพาสีสันและความสดใสมาให้กับผม เธอนำสีอื่นๆที่ไม่ใช่สีดำมาแต่งแต้มให้กับผม เพียงแค่ผมได้มองสบสายตาคู่นั้น แววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสดใส…..

            เพียงแค่ผมมองกล่องวิตามินกล่องนั้นใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของยัยนั้นก็ลอยเข้ามาในหัวของผม บ้าจริงเชียว! แค่นี้ทำไมต้องนึกถึงด้วยล่ะ เฮ้ยแล้วนี้ผมยิ้มทำไมกันเนี่ย อ๊ะ ถึงบ้านแล้ว ถึงซะทีน่ะ ผมนี้ง่วงจะตายอยู่แล้ว แถมวันนี้ดันโชคร้ายไปเจอรถติดตอนขากลับอีกเลยทำให้ผมกลับมาช้ากว่าที่ควรจะเป็น นี้ก็จะเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องเข้าไปประชุมกับคุณพ่อแต่เช้าอีก บ้าเอ๊ย!!!

            พอผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็เดินเช็ดผมมาเรื่อยๆ จนมาหยุดตรงโต๊ะข้างหัวเตียงที่ผมวางกล่องวิตามินที่ยัยนั้นให้ผมเอาไว้ กินสักหน่อยก็ได้ว่ะ ถึงแม้จะไม่ชอบก็เหอะ ไหนๆก็ได้มาแล้ว แถมพรุ่งนี้ยังมีงานเช้าอีก ขืนหน่อยก็แล้วกัน ผมก็เลยจำใจหยิบกล่องใบนั้นเปิดออก ข้างในมีวิตามินเม็ดไม่ใหญ่มากสองสามเม็ด ผมเทวิตามินทั้งหมดใส่มือและหันไปรินน้ำจากในเหยือกบนหัวเตียงลงแก้ว ก่อนจะตัดสินใจเพียงแค่เสี้ยววิยัดวิตามินทั้งหมดเข้าปากและดื่มน้ำตามทันทีทันใด

‘ขอบใจเธอน่ะ ขอบใจที่อยู่ข้างฉัน ขอบใจที่ยอมรับตัวตนของฉัน ขอบใจที่เป็นห่วงฉัน ขอบใจน่ะแก้ว…’

‘ฉันแค่อยากให้เธอรู้น่ะ ว่าตอนนี้เธอช่างมีอิธิพลต่อฉันมาก มากเหลือเกิน’

________________________________________________

          สวัสดีคร๊าบบบบบพ่อแม่พี่น้องงงงง>< กว่าจะมาอัพตอนของวันนี้เนอะ 5555555 นั่งแต่งตั้งแต่เก้าโมงอ่ะ แต่แบบโคตรตันเลย เขียนไม่ออกเลย นี้ก็พยายามแถๆจนจบนี้ล่ะ อย่าเพิ่งมารุมเค้ากันน้าาาาา >.< เค้ายอมแล้วววว

          วันนี้เครียดๆหลายเรื่องด้วยล่ะ มีเรื่องให้คิดเยอะแยะเลย เพราะว่าพรุ่งนี้ก็เปิดเทอมวันแรกด้วย แถมที่โรงเรียนมีการเปลี่ยนแปลงอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะมากเลย แถมยังมีเรื่องนู้นนี้นั้นประดังประเดเข้ามาอีก ก็เลยเครียดจนแต่งไม่ออก ไม่ว่าจะประเคนอาหารสมอง น้ำตาล หรืออะไรต่อมิอะไรเข้าไปก็แต่งไม่ออกเลย

          ไม่แน่ใจน่ะว่าวันนี้จะอัพตอนเดียวรึเปล่า รอดูรอลุ้นกันก็แล้วกันเนอะ 55555 ขอไปจัดการเรื่องส่วนตัวเล็กน้อยก่อน แล้วถ้าสามารถแต่งต่อไป เราจะมาแต่งต่อน้าาาาา เลิฟนักอ่านทุกๆคนเลย จุ๊บๆๆๆๆ

          ปล. ขอเม้นเป็นกำลังใจหน่อยสิ แงๆๆๆ TT^TT