Love You My Bad Guy ll❤

               เขาจูบฉัน จูบแบบที่ไม่เคยจูบมาก่อน…

               เราเคยจูบกันมาก่อนก็จริง แต่มันไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่ความวาบหวามแบบนี้ ลิ้น

ที่ร้อนชื้นของเขาเข้ามาทักทายลิ้นของฉันเป็นครั้งแรก ป็อบปี้ใช้มือกอดรอบเอวของฉันไว้ก่อน

จะใช้มืออีกข้างตรึงท้ายทอยฉันไว้ให้รับจูบของเขาได้สดวก

               ป็อบปี้เอียงหน้าเปลี่ยนองศาการจูบไปเรื่อยๆ และทำให้ฉันรู้ว่าเขามันช่ำช่อง

มากแค่ไหนเพราะแค่นี้เขาก็ทำให้ฉันเข่าอ่อนแล้ว ป็อบถอนริมฝีปากออกจากปากฉันก่อนจะ

มองฉันอย่างคนที่อยู่เหนือกว่า ฉันปรืตามองเขาอย่างสับสนและร้อนฉ่าไปทั้งตัวเมื่อเขา

ทำท่าจะจูบฉันอีกรอบ แต่ครั้งนี้ฉันเม้มปากไว้ไม่ให้เขารุกรานฉันได้อีก แต่เขายักไหร่

แล้วกดปากของเขาจูบที่ริมฝีปากของฉันเรื่อยๆ

            และเมื่อเขาเผลอ ฉันก็กัดริมฝีปากของเขาจนได้เลือด!

            เขาผลักฉันออกและฉันก็หัวเราะอย่างคนบ้า ก่อนจะยกมือเสยผมที่หลุดลุ่ยของ

ตัวเองด้วย

“ระวังหน่อยนะป็อบปปี้ ฉันไม่ชอบจูบกับคนแปลกหน้า” ฉันแกล้งหัวเราะและยิ้มให้เขา เมื่อ

เขาหันหน้ามามองฉันด้วยความไม่พอใจนัก

            หลังจากที่จ้องเขาได้สักพักฉันก่อนเดินเข้าไปที่ห้องน้ำทันที ถึงแม้ว่าฉันจะ

แสดงความเข้มแข็งออกไปมากแค่ไหน แต่ใครจะรู้ว่าตอนนี้ฉันเหนื่อยมากเหลือเกิน ฉันนั่ง

ลงที่ชักโครกใช้มือปิดหน้าตัวเองไว้ สุดท้ายฉันก็ยังร้องไห้เหมือนเดิมสินะ

            คำพูดของเขามันช่างดูเห็นแก่ตัวและมั่นใจเอามากๆ จนทำให้ฉันเกลียดเขาสุดขั้ว

หัวใจเกลียดที่เขาทำเหมือนฉันเป็นของตาย เกลียดที่เขาทำเหมือนมองฉันออกหมดทุกอย่าง

แต่ที่มากกว่านั้นคือฉันเกลียดตัวเองมากกว่า ที่ไม่สามารถเกลียดเขาได้มากกว่าที่ควรจะเป็น

           ป็อบปี้… นายกำลังทำให้ฉันกลายเป็นปีศาจเหมือนนายใช่มั้ย

           ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะอาหารและเห็นว่ากวินยิ้มให้ฉันอยู่ อิตานี่ก็เหมือนกันแสดง

ได้เนียนเหลือเกินฉันมองไปที่ป้อบปี้บ้างก็เห้นว่าเขาออกมาก่อนฉัน ฉันยิ้มไปให้ป็อบปี้และ

จินนี่อีกครั้งหนึ่งแล้วมานั่งข้างๆกวินเหมือนเดิม…

            ใครคนหนึ่งยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้เลย ทำไมฉันจะทำบ้างไม่ได้ละ

“เป็นอะไรนะ หน้าตาเธอดูไม่ดีเลยนะ” กวินถามฉันอย่างเป็นห่วง และฉันก็รู้สึกว่ามันไม่ดี

จริงๆนั้นแหละ

“ปวดหัวนิดหน่อยนะ อยากกลับไปนอน” ฉันยิ้มหวานให้เขาอีกครั้งและทำเหมือนว่าในโตะ

นี้มีแค่ฉัน กับกวินเท่านั้น

“โอเค เดี๋ยวฉันพากลับ” เขาบอก และจับเอากระเป๋าของฉันมาถือก่อนจะดึงฉันออกมา

“ขอโทษทีนะ จินนี่วันนี้ปวดหัวมากเลย” และฉันก็แสร้งเอาหัวไปชบอกของกวินไว้ ส่วนกวิน

เขาก็พึมพำอะไรสักอย่างก่อนจะหันไปมองป็อบปี้ ที่จ้องการกระทำของฉันและกวินอยู่ก่อนแล้ว

“ไปนะ ป็อบปี้ เจอกันเมื่อถึงวันแขวนคอ”

            เขาทิ้งท้ายพูดกับป็อบปี้ก่อนจะกอดเอวฉันให้เดิมตามเขาไป ฉันรู้สึกว่าตัวเอง

มันน่าสมเพชซะเต็มที่ ฉันจะต้องมาเสียใจปวดใจกับผู้ชายคนนี้อีกนานแค่ไหนกันนะ กวินเปิด

ประตูรถให้ฉันเข้าไปในรถของเขาก่อนที่เจ้าของรถจะไปนั่งที่ฝั่งคนขับ

“นี่ วันแขวนคอคืออะไรเหรอกวิน เกี่ยวกับสงครามที่นายพูดก่อนหน้านี้รึเปล่า?” ฉันเรี่มถาม

กวินทันที ที่รถเคื่อนที่ออกไป เขามองฉันแวบหนึ่งแต่ก็ไม่ให้คำตอบกับฉัน ชึ่งมันทำให้ฉันหงุด

หงิดขึ้นมานิดหน่อย

“กวิน…” ฉันครางชื่อเขาเสียงต่ำ และเห็นว่าเขาถอนหายใจเฮือกออกกมาแรงๆ

“ก็ได้ที่พวกฉันกำลังทำอยู่คือเกม แต่พวกเราเรียกมันว่าสงคราม” เขายอมเล่าให้ฉันฟังแล้ว

สินะไอ้เกมบ้าบอที่ทำให้เขามายุ่งวุ่นวายกับฉันนะ

“พวกเรากำลังเล่นสงครามกันอยู่ เราเรียกมันว่า Rabbit Doubt เธออาจจะเคยได้ยิน” เขาบอก

แต่ฉันก็ส่ายหน้าไปมา ทำให้เขายิ้มกริ่มขึ้นทันที

“วันหนึ่ง มีหมาป่าตัวหนึ่งแอบแฝงเข้าไปในฝูงกระต่ายที่รักไคร่กันมาก” เขาบอกและ

ทำให้ฉันพยักหน้าให้ทันที ดูฉันจะตั้งใจฟังมันเป็นพิเศษนะ

“ทุกค่ำคืน หมาป่าจะจับกระต่ายกินไปทีละตัวๆ จนฝูงกระต่ายลดน้อยลงไป”

“แล้วทีนี้ฝูงกระต่ายก็เลยพยายามหาตัวหมาป่าที่แฝงอยู่ในฝูงด้วยการประชุม และจับกระ

ต่ายตัวนั้นมาแขวนคอซะ”

“ถ้าสมมติว่าจับถูกตัวก็รอดตายทั้งฝูง แต่ถ้าผิดตัวไปจับเอากระต่ายที่ไม่รู้อะไรมาแขน

คอก็จบเห่” พูดแล้วจากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาเต็มที่

“ทุกวันกระต่ายจะลดลงหรือไม่ก็หมาป่าจะตาย”

“และรู้มั้ยว่ามีอย่างหนึ่งที่ดึงดูดความสนใจของหมาป่าและกระต่ายได้” พอเขาพูดแล้วฉันก็

สวนถามเขาทันที

“ผู้หญิง?” เขามองฉันก่อนจะยิ้มกว้าง และหัวเราะอย่างชอบใจนัก

“ใครเขาเรียกแบบนั้นละ เขาเรียกว่าหนูน้อยหมวกแดงต่างหาก” เขายิ้มตาแวววาวเป็น

ประกายมาให้ฉันและฉันก็สัมผัสได้แล้วละว่าผู้ชายคนนี้นะอันตรายแค่ไหน ดูจากการที่เขา

เล่าเรื่องสยองด้วยสีหน้าที่มีความสุขสุดๆนั้นสิ ถ้าฉันไม่รู้จักเขาฉันอาจจะไม่เข้าใกล้

หมอนี่เลยก็ได้

“นี่พวกนายเอาเกมRabbiit Doubt มาผสมกับนิทานเรื่องหนูน้อยหมวกแดงเหรอ”

“จะว่างั้นก็ได้ให้เกมมันมีสีสันขึ้น”

“แล้วฉันมาเกี่ยวอะไรกับเกมนี้ด้วย วันนั้นฉันเห็นว่านายบอกป็อบว่าสงครามยังไม่จบฉัน

ก็ยังเป็นผู้หญิงของนาย นั้นล่ะ อธิบายหน่อยได้มะ” ฉันถามเพื่อความชัดเจนที่มากกว่านี้

เพราะเกมนี้มันธรรมดาที่ไหนละ

“ถ้าฉันเป็นกระต่ายและไม่ถูกหมาป่าจับกิน เธอรอด ฉันก็รอด”

“แต่ถ้าฉันเป็นกระต่ายและถูกหมาป่าจับกิน” คราวนี้เขายิ้มเย็นแล้วหันหน้ามามองฉันเหมือนกำ

ลังคิดแผนชั่วอยู่ในใจ

“ฉันจะยกเธอไปเป็นเคื่องบรรณาการให้หมาป่า เพื่อฉันจะได้มีชีวิตรอด”

“ห้ะ!?” ฉันอุทานออกมาอย่างตกใจก่อนจะอาปากค้าง กวินมองหน้าก่อนจะหัวเราะกับท่าทาง

ตลกของฉันไปด้วย

“แล้วถ้าเกิดว่า นายเป็นหมาป่าละ” คราวนี้ฉันถามเขาบ้าง

“ผู้ที่เป็นมาสเตอร์ก็คือผู้ชนะในเกมครั้งก่อน” นอกจากเขาจะไม่ตอบ

แล้วกวินยังเล่าต่อไปอีก

“แล้ว…”

“มันคือเกมที่จะต้องโกหกและจับโกหกขั้นเทพ”

“ทำให้คนอื่นเชื่อว่าเรากำลังทำบางอย่าง ทั้งที่เราไม่ได้ทำ”

“และทำให้คนอื่นเชื่อว่าเรารู้ ทั้งที่เราไม่รู้อะไรเลย”

              ขนอ่อนของฉันลุกเกียวเมื่อฟังที่เขาเล่าด้วยน้ำเสียงเย็นเสียบ บ้าจริงทำไม

ฉันถึงได้รู้สึกตื่นเต้นและกลัวเหมือนกับว่าตัวเองเข้าไปเล่นเกมนั้นด้วยตัวเองนะ แต่ยังไงมัน

ก็อันตรายอยู่ดีสำหรับคนแบบฉันจริงๆนั้นแหละ

“ลงไปได้แล้ว ถึงคอนโดเธอแล้ว” จากนั้นเขาก็ตัดบทดื้อๆและบอกให้ฉันลงไป

“เดี๋ยวสิ นายยังไม่ได้บอกเลยนะ ถ้าเกิดว่าฉันเป็นหนูน้อยหมวกแดงแล้วนายเป็น

หมาป่านะ” ฉันใบหน้าหล่อเหลาของเขาเพื่อเอาคำตอบสุดๆ แต่แล้ว…

“ยังไม่ต้องรู้ตอนนี้หรอก ถ้าฉันบอกข้อมูลกับเธอมากไป เธอจะเป็นอันตรายเอานะ…”

PF PF PF PF PF PF PF PF

มาอัพแล้วจ้าเรื่องมัน

ชับช้อนมากกว่านั้น สิ่งที่

คุณคิด อาจจะไม่ใช่อย่าง

ที่คิดก็ได้(ยิ้ม) 

หุหุ เม้นโหวตจ้า แล้วเค้าจะ

รีบมาอัพไวๆ ถ้าพอใจกับคอรเม้น

>,.< เจอกันตอนหน้าครัช จุบุ