Love You My Bad Guy ll❤

                 สุดท้ายฉันก็ไม่ได้คำตอบจากเขาอยู่ดีแต่ชั่งมันเถอะเกมก็เหมือนมีด

สองคม ยิ่งรู้มากยิ่งบาดตัวเอง ดังนั้นฉันไม่ควรที่จะรู้อะไรเกี่ยวกับเกมนี้ แต่ถ้าเกิดเขาแพ้

แล้วเอาฉันไปยกให้คนอื่นละ ฉันยักไหร่ให้กับตัวเองก่อนจะไม่ใส่ใจอะไรอีกไว้ถึงตอนนั้น

ฉันค่อยถือมีดไล่แทงเขาละกัน พอคิดแล้วฉันก็หัวเราะออกมาทันทีสงสัยฉันจะเป็นโรคจิต

อ่อนๆแล้วสินะเนี่ย

               ฉันเดินเข้ามาที่มหาลัยอย่างเหม่อลอยขอบตาดำมากจะว่าไงดีละ พอดีเมื่อคืน

ฉันไม่ได้นอนเลยละ เพราะคิดถึงแต่เรื่องบ้าบอที่ป็อบทำไว้กับฉันนั้นไงละ ฉันอยากจะฆ่าเขา

แทบตาย แต่ฉันคงทำไม่ได้หรอกเพราะเขาแข็งแรงกว่าฉัน จู่ๆถ้าเดินหยิบมีดเอาไปแทงเขา

มีหวังฉันโดนสวนแน่ไม่วายจะเป็นฉันเองที่ตายก่อน

“อ๊ะ ขอโทษค่ะ” เป็นเพราะความคิดบ้าๆนั้นแหละทำให้ฉันชนเข้ากับใครสักคนมือถือฉันก็

หล่นลงไปด้วย

“ขอโทษเช่นกันครับ” เขาตอบมาเบาๆแล้วก้มลงเก็บของที่หล่นกระจายเต็มพื้น ของฉันกับของเขา

ปรนกันมั่วไปหมดแต่ก็แยกออกมาจนได้

“ไม่เป็นไรนะครับ” เขาถามช้ำจนทำให้ฉันหันหน้าไปมองเขาจนได้ อ่าฉันไม่อยากจะหาคำพูดมา

พูดถึงเขาเลยเขาหน้าตาดีมากจริงๆ นัยตาสีน้ำตาลอ่อนของเขาจ้องมองมาที่ฉันก่อนจะยิ้มน้อยๆ

มาให้

“ค่ะ” ฉันพูดแค่นั้นก็แยกย้ายกันเดิน ก่อนจะกดดูมือถือตัวเองที่มีแมสเชจส่งเข้ามา

12:00 PM@S Club

           คืออะไรอะฉันอ่านแล้วไม่เข้าใจมากแถมเบอร์ที่ส่งมายังไม่โชว์เบอร์อีก แต่คงจะ

เป็นกวินนั้นแหละเขาอาจจะเอาเบอร์อื่นส่งมาให้ฉันก็ได้ คิดได้ดังนั้นฉันก็เอามือถือเก็บไว้ตาม

เดิมกลัวมันจะหล่นมาอีก

“ฟาง ขอบตาเธอดำมากเลยนะนั้นนะ!” แก้วทำตาโตๆมองมาที่ฉันก่อนจะพูดแหย่เล่น

“ก็นิดหน่อย” ฉันบอกแล้วนั่งลงข้างๆเธอ ไม่คิดว่าเธอจะลงเรียนวิชานี้ด้วยแหะ

“ไม่หน่อยแล้วละมั้ง ว่าแต่เป็นไงบ้างละ” แก้วยิ้มหวานสายตาเหมือนอยากรู้เต็มทน

“ก็… เพิ่งจะเรี่มเองไม่มีอะไรหรอก” พอได้ยินฉันบอกแบบนี้แก้วก็ทำหน้าบึ้งทันที เธอคง

รู้นั้นแหละว่าฉันไม่อยากจะบอกอะไรไปมากและไม่อยากให้เธอรับรู้ด้วยว่าสิ่งที่ฉันคิดจะทำ

ตอนแรกนั้นมันน้อยนิด  เพราะสิ่งที่ดึงฉันมาพัวพันธ์น่ะมันน่ากลัวกว่าที่ฉันจะทำเยอะเลย เฮ้อ

“อ้อ ลืมไปเลยวันนี้มีเคื่องสำอางสองชุดถูกส่งมาที่หอแหน่ะ ของเธอรึเปล่า” แก้วเอียงคอ

ถามอย่างน่ารัก

“อ้อ! ของฉันเอง” เพิ่งนึกได้แหะว่าฉันสั่งเคื่องสำอางมาสองชุด เพราะชุดหนึ่งฉันกำลังจะ

ทำบุญครั้งใหญ่ให้จินนี่ไง

“สองชุดเลยเหรอ นั่นแน่ บอกฉันมานะ” เธอทำน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ผู้หญิงคนนี้รู้ทันจริงๆเลยสินะ

“นี่ฟาง…”

“แก้ว ออกมานี่ทีสิให้ตายเธอลืมอะไรไว้ในห้องฉันน่ะ!” ก่อนที่แก้วจะพูดอะไรเสียงผู้ชายก็

แทรกเรียกเธอก่อน ถ้าจำไม่ผิดผู้ชายคนนี้ชื่อแบงค์สินะ

“ว้าย! แบงค์อย่าเอามาโชว์สิ!!” เธอกระชิบกระชาบแล้วดึงเอาอะไรสักอย่างจากแบงค์ก่อนจะยัด

สิ่งนั้นไว้ในเสื้อนักเรียนตัวเอง

            ฉันไม่สนอะไรมากมายกก่อนจะเอามือลวงไปที่กระเป๋าเมื่อรู้สึกว่าจะมีคนโทร

มา เป็นเบอร์แปลกที่ฉันไม่ได้เชฟไว้อีกนั้นแหละหมู่นี้อิตากวิน ทำไมถึงชอบเอาเบอร์แปลก

โทรมาจริงไม่ก็ส่งข้อความอะไรก็ไม่รู้ไม่เห็นเข้าใจเลยมาบอก ว่าแต่เบอร์นี้ใช่เขารึเปล่านะ

“หวัดดี” ฉันกรอกเสียงทักไปอย่างไม่แน่ใจนักว่าใคร

(โทษนะ คือมือถือเราสลับกันนะ)

          เมื่อจบประโยคก่อนหน้านี้ฉันก็เบีกตาขึ้นทันที จากนั้นก็ดึงเอามือถือออกมาดู

ชัดๆ หน้จอที่ฉันใช้ภาพในเคื่องตามเดิมไม่ได้ตั้งรูปอื่นเพิ่มเติมนี่เหมือนของฉันทุกอย่าง แต่

พอกดดูอย่างอื่นฉันก็พบว่านี่ไม่ใช่โทรศัพท์ของฉันจริงๆ

“ขอโทษนะเราสลับกันตอนไหน อ้อ…”  ฉันนึกขึ้นมาได้ว่าฉันชนกับนักศึกษาคณะวิศวะเมื่อ

ตอนสายนั้นเสียด้วย

(ขอโทษนะครับที่ทำให้ยุ่งยาก มีแมสเซจเข้าบ้างรึเปล่า) เขาถามและฉันก็ถอนหายใจออก

มาอย่างโล่งอกที่ไม่ได้ลบข้อความนั้นไปก่อนหน้านี้

“อ้อมีค่ะ เข้าส่งมาว่า…”

(ช่วยส่งต่อกลับมาที่เบอร์เธอที) เขาบอกก่อนจะได้พูดข้อความที่ถูกส่งให้เขาฟัง

“เดี๋ยวจะส่งให้นะค่ะ” ฉันบอกแล้วก็รอว่าเขาจะพูดอะไรต่อ จากนั้นก็ส่งข้อความต่อไปให้เขา

              ปลายสายเงียบไปอึดใจหนึ่งและเมื่อฉันแน่ใจและฉันแน่ใจว่าเขาดีรับแมสเซจ

และกดอ่านแล้วนั้นแหละ เขาถึงพูดกับฉันต่อ

(คืนนี้ช่วยมาที่ S คลับตามที่บอกในแมสเซจได้มั้ย?) คราวนี้เป็นฉันเงียบไปบ้าง เพราะฉันไม่รู้

ว่าคลับนั้นอยู่ที่ไหน

“ฉันไม่รู้ทางไปนะค่ะ” ฉันบอกเขา และรับรู้ได้ว่าเขาต้องการมือถือเขามากแน่ๆ

(สามทุ่มมาที่หน้ามหาลัย ฉันจะให้เพื่อนไปรับเธอ อ้อ แล้วก็ไม่ต้องห่วงไอ้เรื่องเกมชิงตัวนั้นหรอก

วันนี้ไม่มีเกมนั้น) และเหมือนเขาจะรู้ว่าฉันคิดอะไรเขาเลยพูดออกมาแบบนั้น แต่เอ๊ะ? แก้วบอกว่า

เกมนรกแตกนั้นมันมีทุกวันนิ แต่ชั่งมันเถอะ

“แล้วเพื่อนคุณรู้จักฉันเหรอ?” ฉันถามไปอีกและได้ยินผู้ชายคนนั้นถอนหายใจออกมาเบาๆ

(รูปเธอเต็มมือถือนี่ ฉันคิดว่ามันคงไปรับไม่ผิดคนหรอก)

“โอเคค่ะเจอกันสามทุ่ม” ฉันบอกเบาๆและปลายตามองไปดูแก้วที่มองฉันอย่างสงสัย

(เธอชื่ออะไร) เขาถามมาอีกและฉันก็ตอบอย่างเต็มใจ

“ฟาง”

(okay fang, see you tonight!)

 

           เพราะเขาบอกว่าที่นั้นเป็นคลับฉันเลยแต่งตัวออกมารอที่หน้ามหาลัย จริงๆก็ไม่อยาก

จะแต่งตัวมารอผู้ชายให้ดูเป็นผู้หญิงบ้าผู้ชายหรอกนะ แต่ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นจะต้องการมือ

ถือของเขาคืนมากและคอนโดของฉันก็ใกล้กับมหาลัยเลยทำให้ฉันไม่ลำบากใจมากที่จะเอามือ

ถือมาแลกกับเขาดึกๆแบบนี้

           แล้วผู้ชายคนนั้นเขาจะให้เพื่อนเขามารึยังนะบรรยากาศตอนดึกนะ ทำให้ฉันไม่ไหว

เลยจริงๆทั้งหลอนทั้งวังเวง ทำให้เกิดอารมณ์ขนลุกเหมือนจะมีผีโผล่ขึ้นมานะ พอคิดถึงผู้ชาย

คนนั้นแล้วก็อยากจะเห็นหน้าชัดๆแหะ ฉันหยิบมือถือของเขาขึ้นมาดูมันเหมือนกับของฉันทุก

อย่างเป๊ะ ฉันเรี่มไร้มารยาทเข้าไปจริงๆเมื่อกดเข้าดูในการ์ดความจำที่มีถึง 16 GB เขาเอา

ไว้เก็บอะไรนักหนาทำไมถึงเยอะได้แบบนี้ ขนาดของฉันแค่4 GB ยังฟังเพลงแทบจะไม่

ไหวเลย

            และฉันเองก็ต้องแปลกใจเมื่อกดเท่าไหร่ก็ยังไม่เจอรูปเขาสักทีแต่กลับเจอแต่

โฟลเดอร์ชื่อกำกับหลายโฟลเดอร์ และเมื่อกดเข้าไปโฟลเดอร์Rabbit ฉันก็เห็นโฟลเดอร์

แยกเข้าไปอีก

             แต่เอ๊ะ!? Rabbit เหรอ

             แต่ก่อนที่ฉันจะกดเข้าไปลึกอีกเสียงแตรจากรถสปอร์ตสีเหลืองทองก็ดังขึ้นและ

มาหยุดอยู่ต่อหน้าฉันในเวลาต่อมา ฉันเห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังลดกระจกลงมองหน้าฉันนิ่งๆ

“ฟาง?” เขาถามและเอียงคอไปด้วย

“ใช่…”

“ขึ้นมาเดี๋ยวจะไปส่งที่พักให้” เขาบอกแต่ฉันส่ายหน้าให้เขาไป

“ไม่เป็นไร คอนโดฉันอยาใกล้ๆเอง…”

“ขึ้นมา!!” เฮ้อพวกผู้ชายนี่ทำไมถึงชอบขู่บังคับนักนะ

 

             อึ้ม จะว่าไงดีละเขาไม่ได้ไปส่งฉันที่คอนโด แต่เขากลับพาฉันมาที่ไหนสักที่

หนึ่งที่มีผู้ชายร่างใหญ่ในชุดสีดำเฝ้าประตูอยู่เขาขับรถเข้าไปข้างในและทำให้ฉันรู้ว่ามันคือ

คลับนั้นเอง มันหรูหราและใหญ่โตไม่เบา ผู้คนมากหน้าหลายตากำลังทยอยเดินเข้าไป

ด้านในที่มีเสียงเพลงดังมาให้ได้ยินถึงตรงนี้

“มือถืออยู่กับเธอใช่มั้ย?” เขาหันหลังมาถามและฉันก็พยักหน้าให้

 “พอไปถึงให้บอกผู้ชายสองคนนั้นว่าViolet” เขาสั่งสั้นๆและฉันกก็ไม่เข้าใจเขาอยู่ดี

“Violet สีม่วงนะเหรอ”

“ใช่…” ฉันเดินตามร่างสูงเข้าไปที่ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อเขา

“Violet…” ฉันพึมพำบอกคนเฝ้าประตูเบาๆและชายที่ขวางทางประตูไว้ก็หลีกให้โดยดี

             มีหลายคนมองฉันทั้งชายและหญิงลึกลงไปถึงชั้นใต้ดิน เพลงที่ดังสลั่นอย่าง

เร่าร้อนทำให้หัวใจฉันเต้นตึกตักๆอย่างสนุก ฉันมองไปรอบๆก็เห็นว่ามีพวกชายหญิงเกาะ

กลุ่มกันไว้เป็นกลุ่มๆ มองกันด้วยสายตาหวานเยิ้มยังกับอยากจะกินเข้าไปทั้งตัว มองขนาด

นั้นเปิดห้องเลยดีกว่ามั้ย-,.-

          บรรยากาศชั้นใต้ดินดูหมกมุ่นแปลกๆหรือว่าฉันคิดไปเองรึเปล่าก็ไม่รู้ ฉันเดินตามผู้

ชายคนนั้นมาจนมาหยุดที่ตรงโซฟา บนโซฟาตัวใหญ่นั้นมีผู้ชายคนเดียวนั่งอยู่เขาเอามือมา

ประสานกันและปิดปากตัวเองเอาไว้เมื่อเขาลดมือลงก็เห็นว่าเขาใส่มาร์คปิดปากเอาไว้

       ใช่… เขาคือผู้ชายที่เดินชนฉัน ไม่ผิดแน่ๆ

“ฟาง มานี่สิ” เขาเรียกฉันและตบลงที่นั่งข้างๆเขา

“นาย…คุณ” ฉันไม่รู้ว่าจะเรียกเขาว่ายังไง และต้องอุทานออกมาเมื่อเขาดึงฉันลงเข้าไปนั่ง

ข้างๆเขา

         จากนั้นเขาก็โอบกอดคอฉันไว้และลากให้หน้าของฉันเข้าไปใกล้ๆ กับหน้าของเขา

แล้วกระชิบเสียงแผ่วเบาให้ฉันได้ยินคนเดียว

“เธอรู้แล้วใช่มั้ยว่าใครคือหมาป่า ใครคือกระต่าย…” เขาบอกในขณะที่ฉันขนลุกชู่

“ไม่ ฉันไม่รู้เรื่อง” ฉันส่ายหน้าไปมาและบอกเขาอย่างหนักแน่น

“รู้สึกว่าเธอจะกดเข้าไปที่โฟลเดอร์Rabbit แล้วนี่” เขาบอกมาและจ้องหน้าฉันไปด้วย ระยะใกล้ๆ

กันแบบนี้ไม่อาจจะทำให้หัวใจฉันสั่นไหวได้จริงๆนอกจากกว่าจะกลัวสายตาของเขานั่น

“ฉันกดก็จริงแต่ฉันไม่ได้เห็นอะไรในนั้นเลย” ทำไมพวกผู้ชายถึงได้ผูกใจฝังใจและไม่เชื่อ

อะไรง่ายๆแบบนี้น่ะ อีกอย่างฉันไม่ได้เล่นเกมนี้ซะหน่อยพวกเขาต่างหากไม่ใช่เหรอที่เล่น

ถ้าฉันจะรู้จริงๆก็ไม่น่าจะเป็นอะไรนี่ไม่ใช่เหรอ

“เธอทำให้เรื่องมันยุ่งยากกว่าเดิม ฉันคือมาสเตอร์เกมนี้ ฉันเป็นคนจัดการแยกกลุ่มกระ

ต่ายกับหมาป่าออกจากกันแล้ว แต่เธอ…” สิ้นคำสุดท้าย นิ้วเรียวยาวของเขาก็ชี้มาที่

หน้าฉัน

“ทำมันพัง”

            ฉันถอนหายใจเฮือกออกมาเช็งๆ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงพูดไม่รู้เรื่องนะ ฉันบอกไม่รู้

เรื่องก็ไม่รู้เรื่องสิจะมาเค้นหาอะไรอีก

“แล้วฉันจะต้องทำยังไง” ฉันเปิดประเด็นถามไปเลย เพราะถึงบอกไปว่าไม่ได้รู้เรื่องอะไร

แค่ไหนยังไงเขาก็ไม่ไม่เชื่อฉันเอาซะเลย

           เขาดึงมาร์คปิดหน้าออกและทำให้ฉันได้เห็นหน้าเขาชัดๆไม่อยากจะบอกว่าหล่อ

สุดๆไปเลยละจมูกโด่ง ริมฝีปากแดงน่าจูบ(?) ขนาดเขาใส่มาร์คปิดหน้าไว้ก็ยังดูโดดเด่นแล้ว

พอเขาถอดออกมันเกินจะบรรยายเลยละว่าเขาจะโดดเด่นมากแค่ไหน

“นั้นสิจะให้เธอทำไงดีนะ” เขาบอกแล้วเปิดปิดมือถือไปมาช้ำๆหลายรอบ

“นายว่าไงพิท” เขาหันไปถามคนที่พาฉันมาในคลับนี้บ้าง และเห็นนายคนนั้นทำหน้าเนือยๆ

“ไม่รู้ เธออาจจะไม่รู้จริงๆก็ได” ก็ยังดีที่ผู้ชายคนนั้นไม่ได้เป็นคนเช้าชี้เหมือนนายหน้าหล่อคนนี้นะ

“ฉันคิดว่าเธออาจจะกดเข้าไปที่โฟลเดอร์Rabbit ไม่ก็ woft และอาจจะคุ้นหน้าใครบ้าง”

เขาบอกแล้วชูโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาให้ดู

“เพราะคนในเกมนี้นะคือคนที่อยู่ในมหาลัยของเรากับมหาลัยตรงข้าม และฉันก็สืบมาว่า

เธอเพิ่งย้ายเข้ามาเรียนใหม่ และมหาลัยเก่าเธอก็คือมหาลัยตรงข้ามที่ฉันพูดถึง” เขาบอกและ

ฉันก็พยักหน้าให้

          อย่างนี้นี่เองเขาคงคิดว่าฉันเปิดเข้าดูและรู้ว่าใครเป็นใคร และอาจจะกลัวว่าฉันจะ

เอาเรื่องพวกนี้ไปบอกคนนั้นคนนี้สินะ

“เกมนี้นะมีฉันเป็นมาสเตอร์และมีพิทอีกคนที่รู้ว่าใครคือหมาป่า ใครคือกระต่ายบ้าง ถ้าเธอ

พอจะรู้เกมนี้เธอก็คงจะรู้ว่าหมาป่ากำลังไล่ตามเชือดกระต่ายทีละตัวๆโดยที่ไม่มีใครรู้นอกจาก

ตัวเองนั้นเป็นกระต่ายหรือหมาป่า”

“อ่าห้ะ… พอจะรู้บ้าง”

             จากนั้นเขาก็บรรยายเกี่ยวกับเกมนี้ให้ฉันฟังแต่ก็ไม่เข้าใจมากเท่าไหร่รู้แต่ว่าเกม

นี้มันอันตรายและความเห็นแก่ตัว โกหกหลอกลวงมากไม่มีใครไว้ใจใครแม้แค่เพื่อนตัวเอง อยู่

กันอย่างหวาดระแวงไม่สามารถบอกอะไรใครไปได้เพราะถ้าพลาดเมื่อไหร่ คือตาย! และยัง

รู้อีกว่าคนที่เล่นเกมนี้จะมีแค่ร้อยคนเท่านั้นกระต่ายแปดสิบหมาป่ายี่สิบ แต่ถึงจะเยอะฉันก็

คิดว่าคนที่เป็นกระต่ายนะน่าสงสารที่สุดเพราะนอกจากจะปกป้องตัวเองไม่ได้แล้ว ยังไม่มี

สิทธิ์ขัดขืนอีกด้วย…

“และขอถามอีกอย่างนะฟางเธอรู้จักใครที่เล่นเกมนี้บ้าง” ถึงมันจะเป็นความลับแต่ฉันก็รู้ไปซะแล้ว

ว่าใครที่เล่นเกมนี้บ้าง

“รู้…” ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเขาเบีกกว้างขึ้นและยิ้มให้ฉันอย่างพอใจ

“เธอตรงดีแหะ ไม่กลัวฉันด้วย” เขากระตุกที่มุมปากและยิ้มให้ฉัน

“เธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นผู้รอดจากRabbit Doubt ครั้งก่อนและฉันก็เป็นกระต่ายด้วยเจ๋งมั้ยละ” เขา

บอกอย่างภูมิใจกับมันมาก และฉันก็ทึ่งนะเพราะเขาเป็นกระต่ายแต่รอดได้นะ

“เธอไม่ได้เปิดอ่านและบอกใครแน่นะ” เขาถามช้ำและฉันก็พยักหน้าให้ไป

“ฉันชอบคนชื่อตรงแบบเธอจริงๆ”

“ขอบคุณ” ฉันบอกในขณะที่คลับใต้ดินมีคนทยอยเข้ามาเพิ่มอีกแล้ว นอกจากนั้นก็ยังอดคิดไม่ได้

ว่าถ้ากวินกับป็อบปี้เห็นฉันมานั่งตรงนี้พวกเขาจะทำหน้ายังไง

“ว่าแต่ใครกันที่เธอรู้ว่าเล่นเกมนี้นะ” เขาถามตอนที่ฉันมองไปดูจอแล็ปทอปของเขา

“ป็อบปี้กับกวิน” พอเอ่ยชื่อสองคนนี้ ตาของเขาก็เบีกกว้างขึ้นไปอีก จะว่าไปฉันยังไม่รู้จักชื่อ

เขาเลยนะ

“JokerกับDrugs อย่างนั้นเหรอ”

“JokerกับDrugs ?” ฉันทวนคำที่เขาบอกนี่อาจจะเป็นฉายาของป็อบปี้กับกวิน และไม่แน่

คำว่า Violetอาจจะเป็นโค้ตเนมของเขาเหมือนกัน

“ว้าวรักสามเศร้าอย่างนั้นเหรอ” เขาถามอย่างตื่นเต้น และฉันไม่เห็นว่ามันจะน่าตื่นเต้นอะไร

ขนาดนั้นและสิ่งที่เขาบอกนะคิดไปเองไม่ใช่รึไง

“ไม่หรอก ฉันคือหนูน้อยหมวกแดงของกวินนะ” พอบอกข้อมูลไป เขาก็ทำท่าตกใจขึ้นไปมาก

กว่าเดิม

“เธอรู้ความหมายของหนูน้อยหมวกแดงรึเปล่า” เขาเงียบไปแปบหนึ่งก็ถามฉันมาอีก

“เคื่องบรรณาการ ที่ช่วยให้กลับมาเล่นเกมได้อีกครั้ง” พอฉันบอกไปเขาก็หัวเราะร่าอย่าง

โรคจิต เหมือนกับกวินคนนั้นเลย

“ให้ตายเถอะฉันชอบเธอจริงๆ”

             หลังจากนั้นเขาก็ไม่ถามอะไรอีกนอกจากจ้องที่โน๊ตบุ๊คของเขานั้นแหละ มีโค้ดลับ

หลายอย่างเลยละแต่ฉันอ่านมันไม่ออกหรอก รู้แค่ว่าตัวฉันมาเอี่ยวเรื่องนี้ด้วยความบังเอิญของ

ผู้ชายที่ชื่อกวินเท่านั้น จากนั้นไม่นานฉันก็ต้องหวีดเสียงขึ้นเมื่อตัวของฉันเลื่อนตกลงมาที่โซฟา

จากนั้นก็ถูกดึงขึ้นด้วยมือแข็งแรงของใครสักคน

             ไม่ใช่ที่ไหนหรอก สารเลวป็อบปี้ ยังไงละ

“โย! ไอ้กวินมันเอายัยนี่มาแลกเพื่อให้กลับเข้ามาเล่นเกมส์เหรอ!!” เสียงของป็อบดังมากแต่ก็

ไม่ทำให้คนที่นั่งอยู่โซฟาสะดุ้งหรือหันมองเลย ดีที่เสียงเพลงดังกลบเสียงเขาไว้ไม่ให้คนที่

ไกลออกไปได้ยิน

“ปล่อยมือเธอซะป็อบ…”

“โยชิ!!” โยชิ นั้นชื่อของเขางั้นเหรอ ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ย

“ปล่อยมือของฟาง แล้วกลับไปที่ของนายซะป็อบ!!!” คราวนี้โยชิตวาดเสียงดังจนฉันตกใจ

เพราะความกลัว เวลาเขาโมโหนี่ได้เรื่องเลย

“เรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่!!” ป็อบผลักฉันไปที่โซฟาที่เขาลากฉันลงตะกี้ ก่อนจะเดินกลับไปหากลุ่ม

ของเขาอย่าหงุดหงิด

"ที่นายนั้นพูดหมายความว่าไง" ฉันหมายถึงที่ป็อบบอกกวินเอาฉันมาแลกนะ

"อ้อ ก็หมายความว่า เธอคือหนูน้อยหมวกแดงของมาสเตอร์อย่างฉันแล้วยังไงละสาวน้อย..."

             แน่นอนว่าฉันโวยวายและจะกลับไปหากวิน แต่โยชิเขาบอกว่าถ้าฉันหนี

แน่นอนว่าฉันโดนรุมโทรมแน่ ผู้ชายที่มากกว่าห้าสิบคน ถ้าเป็นแบบนั้นจริงฉันคงเสียสติ

และเป็นบ้าไปเลยแน่ๆ สุดท้ายที่ทำได้ก็แค่ นั่งข้างๆโยชิไป...

            ไม่นานก็ถึงเวลาโหวตแขวนคอฉันได้ยินมายังนั้นนะ แต่ฉันก็ทนกับสายตาที่ไม่

พอใจของใครหลายๆคนที่มองฉันนั่งอยู่ข้างๆของโยชิไม่ได้ พิทเลยอาสาไปส่งฉันที่คอนโด

แต่ก็ต้องแวะไปที่ร้านอาหารก่อน เพราะพิทเขาบอกว่าเขายังไม่ได้ทานอะไรเลย

            ฉันเองก็ไม่อยากจะนั่งนิ่งๆเลยนั่งทานข้าวกับเขาไปด้วย พิทดูท่าทางจะไม่พูด

ไม่จาหรือพูดคุยจีบสาวเหมือนผู้ชายทั่วไปสักนิด เหมือนกับโยชินั้นแหละพวกเขาดูไม่สนผู้

หญิงเลยนะ ดูจากท่าทางของโยชิก็รู้เพราะเขาเอาแต่ถามฉันเรื่องกระต่ายหมาป่านั้น เพราะ

กลัวฉันเอาความลับไปบอกคนอื่นนั้นแหละ

            จากนั้นพิทก็ขับรถมาส่งฉันที่คอนโด

“ขอบคุณ” ฉันบอกพิทเบาๆแล้วเดินห่างออกมาอย่างรวดเร็ว

            และเมื่อเดินกลับมาถึงห้องอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่ทันที่จะเปิดไฟก็มีมือ มือหนึ่งมา

จับข้อมือฉันไว้แน่นพลางดันตัวฉันไปกระแทกกับประตูจนเจ็บแปลบไปหมด

            แต่ไม่ทันที่ฉันจะได้ร้องมือหนาใหญ่ๆที่ปิดหน้าฉันไว้มิดก็เลื่อนมาปิดปากฉันไว้แทน

ฉันเบีกตากว้างขึ้นเพราะไม่คิดว่าคอนโดที่มีความปลอดภัยสูง มิหนำช้ำยังเป็นห้องที่ฉันอยู่คน

เดียวแบบนี้ด้วยจะมีคนสามารถเข้ามาได้

           เมื่อมองเห็นหน้าคนที่อยู่ตรงหน้าฉันชัดๆ หัวใจของฉันก็เต้นแรงขึ้น รัวขึ้น และเหมือน

ว่ามันจะขาดใจตายในไม่ช้านี้

           ผู้ชายคนนี้…

 

PF PF PF PF PF PF PF PF

ความร้ายกาจของฟางยังไม่ออก

มาชัดเจนนะจ๊ะมันจะค่อยๆเป็นค่อยๆ

ไปเพราะจะมีหลายอย่างเข้ามาทำให้

ฟางร้ายขึ้น ขั้นโรคจิตนิดๆ(หัวเราะ)

ยังไงก็มาอัพตอนใหม่ให้แล้ว ก็

เม้นโหวตให้เค้าหน่อยน้า อิอิ

แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า