Music love final chapter

 
 
 
 
 
         "นี่ค่ะ!"ฟางยื่นกระดาษตัวอย่างรีสอร์ทที่เธอวาดไว้ช่วงว่างๆของเมื่อคืน "อะไรเนี่ย..."
ป๊อปปี้ที่จิบกาแฟอยู่หันมามองอย่างงงๆ
 
         "คือ...ฟางทราบจากพี่ฟ้ามาว่าคุณภาณุต้องการรีสอร์ทแนววินเทจ แล้วเมื่อคืนฟางว่างๆ
เลยลองวาดมาพอเป็นแบบอย่างน่ะค่ะ"ฟางมองหน้าป๊อปปี้แต่ก็ยังคงพยายามหลบสายตา
 
         "อืม...ก็ดีนะ แต่ผมอยากให้มันมีเอ่อ...สวนดอกไม้เล็กในรีสอร์ทด้วย คุณพอจะทำได้มั้ย"
ป๊อปปี้วางแก้วกาแฟลงก่อนจะรับงานตัวอย่างมาพิจารณา
 
         "สวนดอกไม้!!...ฟางออกแบบไม่เป็นค่ะ"ฟางตกใจเมื่อจะได้รับงานที่เธอไม่ถนัด "ทำไม!!
แค่นี้ทำไม่ได้งั้นหรอ ไม่เป็นมืออาชีพเอาซะเลยนะ!!"ป๊อปปี้ตะคอกใส่ฟางแล้วปรับมาที่โหมดปกติ
เมื่อเริ่มเห็นร่างบางสั่นๆ
 
         "เอาอย่างนี้....เดี๋ยวผมจะออกแบบเอง ส่วนคุณมีหน้าที่ปรับแต่งให้เข้ากับรีสอร์ทผม"
ป๊อปปี้นั่งลงอย่างเย็นชา ก่อนส่งตัวอย่างงานคืนให้กับฟาง
 
         "ได้ค่ะ...แล้วเริ่มลงมือสร้างรีสอร์ทเลยมั้ยคะ ฟางจะได้รีบตรวจว่าต้องใช้อะไรบ้าง แล้วจะ
ได้สั่งของเลย"ฟางถามกลับแบบกลัวๆ
 
         "ลงมือเลย ผมอยากเห็นงานเป็นรูปเป็นร่างไวๆนะ"ป๊อปปี้ตอบอย่างเฉยชาทำให้ฟางต้อง
รีบถอยออกก่อนที่เขาจะโมโหแล้วไล่เธอไป
 
   
 
         "อะไรกัน!! กะอีแค่ออกแบบสวนไม่เป็นต้องขึ้นเสียงใส่ด้วยงั้นหรอ เค้าเป็นคนยังไงกัน
เนี่ย"แก้วที่ได้ฟังเรื่องจากฟางก็ฉุนทันที
 
         "สงสัยป๊อปเค้าคงจะโกรธที่คุณฟางไม่ได้ไปร่วมปาร์ตี้เมื่อคืนมั้งคะ"พิมเดินมาทักทายแล้ว
ส่งยิ้มให้ แต่แก้วที่แอบหมันไส้แทนเพื่อนก็อดไม่ได้ที่จะเบ้ปาก
 
         "โกรธ...โกรธฟางงั้นหรอคะ"ฟางงุนงง "ถ้าโกรธกันมากจนไม่ฟังว่าฟางปวดหัวจนมาร่วม
ปาร์ตี้ไม่ได้ ก็ฝากคุณพิมไปขอโทษคุณชายด้วยนะคะ"ฟางประชดใส่
 
         "ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะ พิมว่าป๊อปเองก็คงจะเข้าใจว่าุณฟางป่วยจริง อย่างที่เป็น...
ใช่มั้ยคะ"พิมยิ้มมุมปากเมื่อเห็นทาทางปกปิดอะไรบางอย่างในตัวฟาง
 
         "เอ่อ...คือ..."ฟางกระอึกกระอัก "ได้เวลาไปดูวัสดุที่ะเอามาสร้างรีสอร์ทพอดีเลยฟาง"
แก้วขัดเพื่อปกป้องเพื่อสาว
 
         "รีบไปเถอะเดี๋ยววัสดุดีๆมันจะหมดเอาซะก่อน"แก้วพูดพลางลากฟางให้ลุก "เดี๋ยวค่ะ!!"
พิมเรียกทำให้แก้วกับฟางหัวขวับแล้วมองเป็นสายตาเดียวกัน
 
         "พิมขอไปด้วยคนนะคะ พอดีว่าอยู่ที่นี่ก็ว่าง ไม่ค่อยมีอะไรให้ทำเลย"พิมยิ้มมุมปากอีกครั้ง
"จะดีหรอคะ"แก้วกัดฟันพูดก่อนจะมองพิมที่มีท่าทางแปลกๆ
 
 
 
 
         "ดูๆไปคุณฟางก็สวยเหมือนกันนะคะ"พิมเอ่ยปากออกมาเมื่อแยกกับฟางมาเดินเลือกของ
ด้วยกันสองคน "ไม่น่าใช่นะคะ ฟางว่าคุณพิมน่ารักกว่าเยอะเลย"ฟางยิ้มเขินพลางมองดูของไป
 
         "คุณฟางมีคนมาจีบบ้างมั้ยคะ"พิมเอ่ยออกมาทำให้ฟางหยุดยืนนิ่ง "คุณพิมมีอะไรรึป่าว
คะ"ฟางถามกลับเมื่อพิมมาในบทแปลกๆ
 
         "ป่าวนิ่คะ พิมแค่เห็นว่าคุณฟางออกจะเพอร์เฟ็คมากๆ ทั้งสว ทั้งเก่ง ทั้งฉลาด ใครไม่ชอบ
ก็คงจะเป็นบ้าแน่ๆ"พิมยิ้มอย่างเป็นมิตรอีกครั้ง
 
         "แหม!คุณพิมเล่นชมกันแบบนี้ ฟางไปไม่เป็นเลยคะ"ฟางเกาหัวเขินเล็กน้อยแม้จะรู้สึก
ธรรมดาเพราะมีผู้ชายชอบมาพูดในทำนองนี้กับเธอบ่อยครั้ง
 
         "แล้วคุณพิมล่ะคะ ท่าทางคุณภาณุเองคงจะรักคุณพิมไม่น้อย...ถึงได้ขอหมั้น"ฟางเริ่ม
ถามบ้างแม้จะรู้ว่าตัวเองหงอยลงมาก
 
         "ใครว่าล่ะคะ เราทั้งสองคนไม่ได้รักกันเลยด้วยซ้ำ"พิมยิ้ม "อะไรนะ! ไม่ได้รักกันงั้นหรอ
แล้วทำไมคุณภาณุเค้าถึงขอคุณพิมหมั้นล่ะคะ"ฟางตกใจในสิ่งที่พิมตอบ
 
         "อ๋อ! เรื่องนั้นมันเริ่มตั้งแต่คุณพ่อของพิมเค้าร่วมธุรกิจกับคุณพ่อของป๊อปเค้าน่ะค่ะ 
คุณพ่อพิมเลยอยากให้พิมคบกับป๊อปเพราะถ้าหากแต่งงานมีลูกกันเค้าจะได้มีผู้สืบสกุลที่น่าไว้ใจ
แต่พิมก็ปฏิเสธ เค้าทั้งคู่เลยจับหมั้นกันเลย"พิมหงอยลงเล็กน้อย
 
         "อ้าว! งั้นที่คุณพิมต้องมาทำรีสอร์ทที่นี่อย่าบอกนะคะว่า..."ฟางชะงัก "ใช่ค่ะ! แม่ป๊อป
เป็นคนให้พิมมา เป็นไงล่ะคะ เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยทั้งพ่อทั้งปม่"พิมน้อยใจเล็กน้อย
 
         "ไม่เป้นไรหรอกค่ะคุณพิม เดี๋ยวอยู่ๆกันไปก็รักกันเอง ถือซะว่าทำเพื่อพ่อแม่"ฟางให้
กำลังใจเธอแม้เธอจะเศร้าเองก็ตาม
 
         "คุณฟางดูซีรี่ย์มากไปรึป่าวคะ นี่มันชีวิตจริงนะ"พิมมองตาฟางที่ใสมากขึ้นราวกับว่ามีน้ำ
อยู่ในนั้น "พิมน่ะรับมันได้ แต่ป๊อป...พิมไม่รู้ใจเค้าหรอกค่ะ"พิมเศร้าลงเเล้วน้ำตาคลอ
 
         "คุณพิม...รักคุณภาณุใช่มั้ยคะ"ฟางเอ่ยถามเมื่อเห็นสภาพพิมที่เริ่มจะทุกข์ใจ "ค่ะ......"
พิมตอบกลับมาทันทีที่น้ำตานั้นก็ล่วงลงสู่พื้นทำให้ฟางรีบโผเข้ากอดเธอเพื่อปลอบใจ
 
         "ไม่เป็นไรนะคะ...ฟางเข้าใจ ฟางเองก็เคยมีโมเม้นแบบคุณพิม แต่นี้ไปเดี๋ยวฟางจะช่วย
ให้กำลังใจคุณพิม และเป็นที่ปรึกษาให้นะคะ"ฟางกอดเธอแน่นแล้วพูดออกไปทั้งที่เธอเองก็เจ็บ
 
 
 
 
 
         "อะไรกันฟาง! ฟางเองก็รักคุณภาณุ แต่กลับไปบอกว่าจะช่วยคุณพิมเนี่ยนะ เพื่ออะไร
เนี่ย!!!"พิชชี่ถามทันทีที่ฟางเล่าเรื่องราวให้เขาฟัง
 
         "สงสารเค้าอีกตามเคย หึ! นี่ฟางแกสงสารเค้าแล้วแกไม่สงสารตัวเองบ้างรึไง"แก้วเดิน
ถือแก้วน้ำมาให้ฟางและพิชชี่ที่นั่งคุยกันอยู่
 
         "นั่นสิ ฟางไม่สงสารตัวเองบ้างหรือไง ขนาดพิชเองยังสงสารฟางเลยนะ"พิชชี่กุมมือฟาง
ไว้ พลางมองร่างบางที่เริ่มมีน้ำตา
 
         "สงสารหรอ...ฟางไม่ต้องสงสารตัวเองแล้วแหละ ฟางเจออะไรมามากพอที่จะทนกับเรื่อง
แบบนี้แล้ว ฟางไม่อยากปล่อยให้ผู้หญิงด้วยกันต้องมาเสียน้ำตาอีกหรอก"ฟางว่าพลางรับน้ำจาก
แก้ว
 
         "ทนได้! แล้วที่แกมานั่งเสียใจร้องไห้นี่เพราะแกทนได้สินะ"แก้วนั่งลงข้างๆ "แกอยู่เฉยๆ
ก็เจ็บอยู่แล้ว ชั้นว่าถ้าแกยังไปฟังเรื่องของคุณภาณุกับพิมเค้าแล้วแกจะเจ็บมากกว่านี้นะ"แก้วพูด
 
         "ชั้นทำไม่ได้ แล้วแกจำที่ชั้นเล่าไปไม่ได้หรอว่าคุณพิมเองเค้าก็ไม่แน่ใจว่าคุณภาณุเค้า
รักเธอหรือป่าว"ฟางพูดท่าทางงุนงง
 
         "แต่ชั้นคิดว่า...ให้ตายยังไงถ้าชั้นต้องไปใช้ชีวิตร่วมกับคนที่ไม่ได้รักแล้ว ชั้นก็จะทำทุก
วิถีทางเพื่อไม่ต้องทำสิ่งที่ขัดใจตัวเอง แลวคุณภาณุล่ะ เค้า...ยอม"ฟางน้ำตาไหลอีกครั้ง
 
         "ยอมก็ไม่ได้แปลว่ารักได้หรอกนะฟาง ตราบใดที่เค้าไม่ได้พูดว่ารักออกมา"พิชชี่มองตา
เธอ "แต่แกก็เลือกแล้วนิ่ว่าแกจะขัดใจตัวเอง"แก้วจ้องตาเขม็ง
 
 
         "ชั้นไม่คุยกับแกแล้ว"ฟางลุกขึ้นยืนปาดน้ำตาออก "ชั้นอุตส่าห์จะมาปรึกษาเพื่อน แต่พวก
แกก็ขัดชั้นตลอด"ฟางทำท่าทีเหมือนเด็ก
 
         "แล้วนั่นแกจะไปไหนยัยฟาง"แกพูดเมื่อเห็นฟางใส่รองเท้า "ชั้นจะไปที่เดิมของชั้น พวก
แกไม่ตองตามมาด้วยนะ ชั้นจะนั่งคิดอะไรเพลินๆคนเดียว"ฟางพูดแล้วเน้นคำว่าคนเดียว ก่อนจะ
รีบ เดินออกไป
 
 
         "นี่! แล้วแกรู้ทางรึไงเล่ายัยฟาง!!"แก้วตะโกนไล่หลัง "ฟางเค้ารู้อยู่แล้วแหละน่า แก้วอย่า
ลืมสิ ว่าที่ภูเก็ตี่ก็เป็นบ้านเกิดฟางนะ แถมที่รีสอร์ทนี่มาสร้างก็ใกล้ๆกับที่ๆฟางเคยเล่าให้ฟังว่าชอบ
ไปตอนเด็กด้วย"พิชชี่ยิ้ม
 
         "ชั้นว่าฟางทำได้นะ"พิชชี่พูดขึ้นเป็นปริศนาเล็กๆ "ทำได้..ทำได้อะไร"แก้วยังคงงงๆ
"ชั้นว่าฟางขัดใจตัวเองได้อยู่แล้วแหละ แถมน่าจะเป็นที่ปรึกษาที่ดีเอาซะด้วย"พิชชี่ตอบ
 
         "อะไรทำให้แกคิดแบบนั้น"แก้วถามต่อ "ก็ขนาดชั้นยังทำได้เลย ฮึๆ ให้คำปรึกษาเรื่องนี้
มาหลายครั้งโดยที่ฟางเค้าก็ไม่ได้รู้เลยว่าชันชอบเค้า"พิชชี่ยิ้มสมเพชตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
         "My girl..."เสียงผู้ชายเล่นกีตาร์แล้วร้องเพลงมาตั้งแต่ไกลแต่ฟางเองได้ยินไม่ถนัดนัก
"นั่นมัน..."ฟางที่หลบอยู่ตรงต้นไม้ก็มองชายหนุ่มที่เล่นกีตาร์พร้อมกับร้องเพลงที่เธอคุ้นหูมาก
 
 
         "My girl ฉันจะมีแต่เธอจากนี้ไป เธอจะเป็นคนแรกที่ฉันนั้นรักและก็คงไม่มีใครจะอยู่ในใจ
ของฉันเหมือนเธอ"ฟางคว้าเอาโน้ตที่ป๊อปปี้เคยให้เธอไว้ออกมาดูพร้อมกับร้องไปพร้อมๆกับเขา
 
 
         "คุณภาณุมาทำอะไรตรงนี้คะ"ฟางเดินไปนั่งข้างๆอย่างมั่นใจพลางซ่อนโน้ตนั้นลงกระเป๋า
กระโปรง "คุณไม่เห็นหรอว่าผมเล่นดนตรีอยู่"ป๊อปปี้ตอบเสียงแข็งกร้าว
 
         "คุณยังไม่หายโกรธชั้นอีกหรอ"ฟางเอ่ยออกมาแล้วหลบสายตาที่จ้องเธอเขม็ง "อะไร!"
ป๊อปปี้รีบเอ่ยถาม 
 
         "คุณพิมบอกว่า คุณโกรธที่ชั้นไม่ไปงานปาร์ตี้ต้อนรับเมื่อคืน เพราะฉะนั้นที่คุณทำแบบนี้
เพราะคุณยังโกรธชั้นอยู่ใช่มั้ย"ฟางพูดทำนองง้อ
 
         "ผมไม่มีสิทธิ์ไปโกรธคุณอยู่แล้วนี่"ป๊อปปี้ตอบอย่างเป็นมิตรแต่ก็ไม่ยอมยิ้มพร้อมวางมาด
หนุ่มอินดี้ลงบนกีตาร์ตัวโปรด
 
         "ได้ข่าวจากคุณแก้วว่าคุณไม่สบาย หายดีหรือยังล่ะ"ป๊อปปี้เริ่มเป็นฝ่ายถามบ้าง "ใครบอก
คะ ชั้นแค่ปวดหัวเฉยๆ ไม่ถึงกับไม่สบายซักหน่อย"ฟางตอบ
 
         "งั้นเมื่อคืนคุณก็ต้องมาปาร์ตี้ผมสิ คุณไม่ชอบอะไรรึป่าว"ป๊อปี้ถามต่อแต่ไปในทำนองห่วง
"ถ้ายัยแก้วไม่ห้ามชั้นก้จะไปค่ะ"ฟางตอบ
 
 
         "แล้วนี่ยังไม่กลับไปโรงแรมอีกหรอ มันจะมืดแล้วนะ"ป๊อปปี้ถามแล้ววางกีตาร์ลงข้างตัว
"ยังค่ะ กะว่าจะมาสูดอากาศที่เก่าที่ชั้นรัก"ฟางพูดแล้วมองป๊อปปี้ที่ทำท่าสงสัย
 
         "ตอนเด็กๆชั้นเคยอยู่ที่นี่ค่ะ อยู่กับป้าแล้วก็แม่ เวลาทุกข์หรือสุขใจก็มักจะมาที่นี่เป้นอันดับ
แรกเลย"ฟางตอบไปยิ้มไปแม้จะเริ่มรู้สึกว่าชายหนุ่มคนนี้จำเธอไม่ได้จริงๆ
 
         "แล้วคุณภาณุล่ะคะ มาเล่นกีตาร์อะไรตอนนี้"ฟางถามกลับเมื่อเห้นว่าเขาไม่ตอบเธอ "ผม
แค่เห็นว่าบรรยากาศที่นี่มันดีน่ะ ก็เลยมานั่งรับลม"ป๊อปปี้ตอบแล้วสูดลมหายใจเต็มปอด
 
         "เพลงที่คุณเล่นมันคือเพลงอะไรคะ ไม่เห้นเคยได้ยิน"ฟางถามต่อพลางแสร้งสงสัย เพลง
เพลงนี้น่ะหรอ"ป๊อปปี้คว้ากีตาร์มาเล่นอีกที
 
          "คุณไม่เคยได้ยินน่ะถูกแล้ว เพราะเพลงนี้ผมแต่งเองน่ะ แถมเป็นเพลงเดียวที่ชอบเลย
เล่นมาตลอด ส่วนเพลงอื่น...ลืมไปหมดแล้ว"ป๊อปปี้หัวเราะโดยไม่มองหน้าฟาง
 
          "ลืม..ลืมไปหมดนี่รวมคนที่เคยพบเจอด้วยหรือป่าวคะ"ฟางกลั้นใจถาม "คงจะอย่างนั้น
เพราะที่จำได้ส่วนมากที่จำจะเป็นคนที่แม่เล่าให้ฟังตลอด"ป๊อปปี้ตอบ
 
          "แย่นะคะ คนที่จำคุณภาณุได้...แต่คุณภาณุจำเค้าไม่ได้คงจะเสียใจแย่"ฟางยิ้มเจื่อนๆ
"ธรรมดาแหละ ไปอยู่นั่นตั้ง 10 กว่าปี ไม่ลืมก็อัจฉริยะแล้วล่ะ"ป๊อปปี้ยิ้มโดยที่ไม่รูเลยว่าคนข้างๆ
กำลังกลั้นน้ำตาอยู่