Music love final chapter

 

 

 

 

         "อ้าว! คุณแก้วมาเร็วจังเลยค่ะ"พิมเดินมาทักทายแก้วและพิชชี่ที่เดินเข้ามาในปาร์ตี้อาหาร

ทะเลยามเย็นของเธอกับป๊อปปี้

 

         "ค่ะ...แล้วสรุปคุณพิมจัดเป็นปาร์ตี้เล็กๆแน่นะคะ"แก้วตอบกลับเมื่อมองในงานก็ไม่พบ

ผู้คน"ใช่ค่ะ...ป๊อปเค้าบอกว่าอยากจัดในธีมปาร์ตี้กระชับมิตรมากกว่า จะได้ทำงานแบบลื่นไหล"

ยิ้มอย่างเป็นมิตรแต่แก้วกลับรีบเบือนหน้าหนี

 

 

         "แล้วน้องสาวคุณภาณุเค้าอยู่ไหนล่ะครับ"ธามไทที่เดินเข้ามากับโทโมะและเขื่อนก็รีบเอ่ย

ถาม "หมายถึง...เฟย์ หรอคะ"พิมสงสัย

 

         "แกไปรู้จักเค้าตอนไหนกัน เราเพิ่งจะมาทำงานที่นี่เองนะ"เขื่อนท้วงเมื่อสังเกตุจุดผิดปกติ

ของธามได้ "ก็...ก็ จำไม่ได้รึไงล่ะพี่เขื่อน ตอนกลางวันคุณภาณุเค้ายังแนะนำให้รู้จักเลย"ธามปัด

 

         "แล้วจะไปถามถึงเค้าทำไมกัน ชั้นให้มาทำงานนะไม่ได้ให้มาจีบสาว"แก้วกระซิบเบาๆ

"พี่แก้วก็...นู่น! ไปเลย พี่ไปหาพี่โทโมะเลยไป"ธามไทผลักแก้วไปหาโทโมะทำให้แก้วเสียหลัก

ล้มลงกลางอกแกร่งพอดิบพอดี

 

       

         "ใจเย็นสิแก้ว อยากจะอยู่ข้างชั้นก็บอก"โทโมะยิ้มล้อ "ตาบ้า! ใครเค้าจะอยากไปอยู่ใกล้

นายไม่ทราบ อย่าหลงตัวเองให้มากสิ"แก้วตีโทโมะก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคง

 

         "เข้างานกันเถอะค่ะ แกล้งกันเป็นเด็กไป"พิมยิ้มก่อนจะเดินล่วงหน้าไป "แกล้งกันเป็นเด็ก

ไป ชิ! ยัยผู้ใหญ่ เธอก็อายุเท่ากันกับชั้นนั้นแหละ หึ"แก้วล้อเลียนก่อนจะเดินตามเข้าไป

 

 

 

 

         "อ้าว! มากันแล้วหรอครับ"ป๊อปปี้ที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาทักทาย "อ้าว! แล้ว

คุณ...."ป๊อปปี้สำรวจไปรอบๆก่อนจะคิดถึงสาวน้อยซุ่มซ่ามคนนั้น

 

         "ฟางหรอคะ!"แก้วยิ้มมุมปาก เธอคิดจะทำอะไรเพื่อนชั้นอีกล่ะ "รายนั้นเค้าบอกว่าปวดหัว

น่ะ แก้วเลยให้นอนพักไปไม่อนุญาตให้มาร่วมปาร์ตี้"แก้วตอบแล้วสังเกตุพฤติกรรมป๊อปปี้

 

         "ไม่ได้นะ!!!!"ป๊อปปี้ตวาดขึ้น "จะเสียงกันทำไมคะป๊อปแค่เค้าไม่มา คุณก็ได้ยินที่คุณแก้ว

บอกนิ่ว่าเค้าไม่สบาย"พิมท้วงขึ้นแล้วพยายามสงบอารณ์

 

         "พี่ป๊อปเองคิดอะไรกับเธอรึเปล่าถึงได้หงุดหงิดแบบนั้น"เฟย์เดินมาก็ถาม "พี่เขื่อน..."

เฟย์พูดเพียงแผ่วเบาเมื่อพบกับเขื่อนที่นั่งมองวิวริมทะเลอยู่

 

         "เอ่อ...คือ...ผมอุตส่าห์จัดปาร์ตี้ไว้ให้พวกคุณ แล้วคุณไม่มาอย่างนี้มันไม่น่าเกลียดไป

หน่อยหรอครับ"ป๊อปปี้ตอบแบบปัดๆ

 

         "เดี๋ยวก็ได้เจอกันอยู่แล้วแหละ กว่างานจะเสร็จคงเกือบๆปีมั้งครับ"พิชชี่ที่เห้นท่าทีของ

ป๊อปปี้ก็ท้วงขึ้นเพื่อปกป้องเธอ

 

         "ไม่รู้แหละ...ถ้าครั้งหน้าพวกคุณเป็นแบบนี้กันล่ะก็...เอ่อ...ผมจะถือว่าพวกคุณไม่ให้

เกียรติผม"ป๊อปปี้เกาหัวก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเด็ดขาด

 

 

 

         "แก้ว!"พิชชี่เดินไปสะกิดแก้วแล้วทำท่าทีเหมือนมาเอาบาร์บีคิวที่ย่างอยู่ "อะไรพิช ตกใจ

หมดเลยเนี่ย"แก้วหันไปมองพิชชี่ที่ทำท่าทางรุกรี้รุกรน

 

         "ฟางให้แก้วมาโกหกคนอื่นให้อีกแล้วใช่มั้ย"พิชชี่ถามแบบตรงไปตรงมาเพื่อเค้นเอาความ

จริงจากแก้ว "ก็แน่สิ ตั้งแต่คบกันมาเวลาแกชวนฟางออกจากบ้านไปเที่ยวตอนเย็นฟางเคยไปกับ

แกที่ไหนเล่า"แก้วตอบ

 

         "แล้วคนๆนี้ ถ้าชั้นดูไม่ผิดไปจากรูปที่ฟางเคยให้เราดูพ่อหนุ่มเจ้าสัญญา มันก็คือคุณภาณุ

ใช่มั้ย"พิชชี่ยังคงถามต่อ

 

         "ถ้าจะให้พูดจริงๆ...ก็ใช่ แต่ฟางบอกว่าอย่าไปบอกเค้าว่าฟางน่ะคือคนๆนั้นของเค้าในวัย

เด็ก"แก้วตอบหน้าซีดๆเมื่อนึกถึงเพื่อนสาวที่เศร้าตลอดที่พูดถึงเรื่องนี้

 

         "ทำไมล่ะ ทั้งๆที่ฟางเองก็ต้องการให้ค้ากลับมาหาเธอเหมือนเดิมไม่ใช่หรอ"พิชชี่ทำหน้า

สงสัยอย่างเห็นได้ชัด

 

         "ฟางคงคิดว่าเค้าจำเธอไม่ได้มั้ง..."แก้วตอบแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะที่มีเพียงเธอและพิชชี่

"อะไรคือสมมุติฐานนั้น ชั้นไม่เข้าจ"พิชชี่ถามต่อแล้วนั่งลงตรงข้ามแก้ว

 

         "ฟางไม่ได้บอกอ่ะ...แต่ชั้นคิดว่า...ฟางก็น่าจะสังเกตุจากท่าทางของคุณภาณุเค้า แล้วก็

คงจะเป็นตอนที่คุณภาณุถามชื่อเธอ"แก้วตอบทำให้พิชชี่เศร้าแทนฟาง

 

         "แน่สิ! ถ้าจำกันได้คงไม่ทำท่าทีแบบนั้น ชั้นล่ะโมโหแทนฟางจริงๆ จะมาสัญญากันเพื่อ

อะไรนะ ถ้ารู้ตัวเองว่าทำไม่ได้"พิชชี่นึกแล้วก็ทุบโต๊ะอย่างแรง

 

         "ถ้าเป็นชั้น...ชั้นยอมลาออกดีกว่าต้องมาทำงานกับคนแบบนี้นะ มันคงทำใจไม่ได้จริงๆ"

แก้วพูดก่อนจะกินบาร์บีคิวช้าๆ

 

         "ถ้าเป็นชั้น...ชั้นจะเปิดโอกาสให้คนอื่นมาเหยียบหน้าซะให้เข็ด ชั้นจะควงกันเดินรอบ

รีสอร์ทนี่ จู๋จี๋กันซะให้โลกอิจฉา"พิชชี่พูดแล้วกำมือแน่น

 

         "นี่คิดเพื่อฟางหรือว่าคิดเพื่อตัวเองกันแน่เนี่ย"แก้วสบตาพิชชี่ที่คล้ายกับไฟลุกโชน

"คอยดูนะ ชั้นจะไม่ยอมให้ตานั่นเข้าใกล้ฟางเด็ดขาด ชั้นจะขอฟางคบตัดหน้ามันเลยคอยดู!"พิชชี่

มองป๊อปปี้ที่ยืมอยู่ข้างพิมอย่างเครียดแค้น

 

 

 

 

 

         "พี่เขื่อนทำงานที่นี่นานรึยังคะ"เฟย์ที่นั่งคุยกับเขื่อนสองคนนานก็เปิดคำถามขึ้นมา "ได้สัก

สองปีแล้วมั้ง"เขื่อนตอบสั้นทำให้เฟย์หงอย

 

         "แล้วอยู่ที่นั่นมีสาวๆมาจีบบ้างรึเปล่าคะ แบบพี่เขื่อนนี่คงจะฮ็อตน่าดู"เฟย์ยิ้มแต่แฝงความ

เศร้าไว้ภายใน "ไม่หรอก แล้วเฟย์ล่ะดูท่าแล้วธามไทคงจะแอบปลื้มไม่เบานะ"เขื่อนถามต่อทำให้

เฟย์เริ่มยิ้ม

 

         "ธามไม่ได้ชอบเฟย์ค่ะ ธามเค้าเป็นเพื่อนเฟย์ แต่แค่ที่บ้านเราไม่อยากให้พบกันเราเลย

ต้อง แอบคุยแบบลับๆ พี่เขื่อนห้ามไปบอกใครนะเฟย์ขอร้อง"เฟย์ประนมมือไหว้

 

         "ไม่บอกหรอก ไม่ต้องไหว้ก็ได้ พี่เป็นคนรักษาสัญญาไว้ใจได้อยู่แล้ว"เขื่อนยิ้ม "แน่ใจนะ

คะ เพราะถ้าพี่เขื่อนบอกเฟย์จะงอน"เฟย์ยิ้มและหัวเราะกับเขื่อนราวกับว่าสนิมสนมกันมาหลายปี

 

 

         

 

 

 

           "ความรักก็เปรียบเหมือนผีเสื้อ มีทั้งสีเลือง ฟ้า แดง ล้วนแล้วแต่สดใสน่าชื่นชม แต่บาง

ตัว กลับมีสีดำ เหมือนกับว่ามันช่างแสนมืดมน แล้วความรักที่แท้จริงมันเป็นอย่างไรกันนะ

            มีคนบอกว่าถ้าเรายืมนิ่งๆ ปีเสื้อมันก็จะมาเกาะ แต่หากเราวิ่งไล่มัน มันก็จะยิ่งหนีเรา 

ฟางคิดว่ามันเป็นเหมือนความรักนะ ถ้าเราโหนหามันมันก็จะยิ่งหนีเรา แต่ถ้าเราอยู่นิ่งๆโดยไม่ต้อง

เจ็บจากการล้มลุกคุกคานตามหา มันก็มักจะมาอยู่ข้างๆเสมอ

            แต่ฟางเริ่มคิดแล้วแล้วว่า...ตอนนี้ ฟางอยู่นิ่ง หรือกำลังวิ่งตามมันอยู่กันแน่"

 

 

 

         หญิงสาวนั่งน้ำตารินไหลนึกถึงคำที่แก้วพูดกับเธอก่อนจะออกไปปาร์ตี้แล้วบรรจงร้อยเรียง

คำพูดนั้นลงในไดอารี่เล่มโปรดช้าๆพลางนึกถึงสายตาของผู้เป็นที่รักของเธอที่บัดนี้...เขาลืมเธอ

ไปเสียแล้ว....