Music love final chapter
เขียนโดย 
ployfin
วันที่ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.42 น.
แก้ไขเมื่อ 11 กันยายน พ.ศ. 2558 19.19 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3) สายตาคู่นั้น ชั้นจำได้ดีเสมอ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"ใช่งานนี้แน่หรอฟาง ท่านผู้บริหารรีสอร์ทนับร้อยแห่งของประเทศ ครอบครัวเค้าจะใจดำ
จัดงานศพเล็กๆแค่นี้แน่หรอ"แก้วกระซิบฟางเมื่อเดินเข้างานศพที่ได้รับมอบหมายจากฟ้าให้มา
แทน
"ไม่รู้ล่ะ...ก็แผนที่ที่พี่ฟ้าเค้าบอกก็งานนี้แหละ คงต้องแล้วแต่เจ้าภาพมั้ง"ฟางตอบแล้ว
มองไปรอบๆสถานที่ที่มีคนเพียงน้อยนิด
"อย่าถามกันมากเลย เข้างานดีกว่าเดี๋ยวจะสายโดนตอกหน้ากลับมากันพอดี"พิชชี่รีบคว้า
มือฟางมาควงก่อนที่จะรีบเดินเข้างาน
"สวัสดีค่ะคุณหญิง พวกเรามาจากบริษัทที่คุณหญิงจ้างให้ออกแบบรีสอร์ทให้ค่ะ ยังไงก็
ต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ"ฟางเดินเข้างานแล้วพูดกับคุณหญิงภรรยาของผู้ตายพลางยื่น
พวงหรีดแทนความเสียใจ
"ขอบใจพวกเธอมากแล้วกัน ไปข้างในก่อนเถอะอีกประเดี๋ยวพระท่านก็จะสวดแล้ว"คุณ
หญิง เมินเล็กน้อย
"แม่ครับ..."เสียงชาหนุ่มร่างกายกำยำในสูทสีดำเดินเข้ามาในงานก่อนจะเรียกคุณหญิงที่
กำลังยืนรอรับแขกอยู่ "ตาป๊อป..."เมื่อเห็นหน้าลูกชายที่ไม่ได้พบกัน 10 กว่าปี คุณหญิงจึงรีบโผ
เข้ากอดทันที
"ตาป๊อป...ลูกกลับมาแล้ว ลูกรู้มั้ยตลอดเวลาที่พ่อเค้าพบเจอปัญหาธุรกิจ เค้าก็เฝ้าแต่คิด
อยากจะให้ลูกมารับช่วงต่อ แต่ลูกเองก็ไม่ใยดีคิดจะกลับมาหาพ่อแม่บ้างเลย"คุณหญิงทำท่าที
น้อยใจ
"แม่ครับ..."ป๊อปปี้...ลูกชายของคุณหญิงผู้เย็นชากอดตอบแม้เพื่อให้ท่านผ่อนคลาย
"ถ้าพ่อเค้าไม่สั่งให้ผมไปตั้งแต่วันนั้นผมคงไม่น้อยใจพ่อจนไม่อยากจะเห็นหรือคุยด้วยเลยเสียด้วย
ซ้ำไป"ป๊อปปี้บอกกับแม่ของตนที่น้ำตาไหล
"แม่คิดว่าพ่อเค้าคงสำนึกผิดตั้งแต่แรกแล้วล่ะ"คุณหญิงยิ้มให้ป๊อปปี้ที่กำลังเช็ดน้ำตาให้
เธอ "เอาอย่างนี้ไหม ก่อนหน้าที่พ่อเค้าจะเสีย เค้าตั้งใจจะทำรีสอร์ทที่ภูเก็ต แม่คิดว่าเราเองก็น่า
จะทำให้ความฝันพ่อเป็นจริงบ้างนะ...เอ่อ..ซักเรื่องก็ยังดี"คุณหญิงเปลี่ยนทีท่าเป็นอ้อนวอน
"แต่แม่ก็รู้นิ่ ว่าป๊อปไม่ได้ชอบงานบริหารแบบพี่โฟร์เค้า"ป๊อปปี้ตอบเพียงสั้นๆพลางมอง
โฟร์...พี่สาวของป๊อปปี้ที่ไม่ชอบเด็กเอาเสียเลย
"แม่ขอเถอะนะป๊อป...เป็นการทำให้พ่อครั้งสุดท้าย"คุณหญิงน้ำตาไหลอีกครั้ง "แต่ว่า...
เอ่อ...ก็ได้ครับ"ป๊อปปี้ยอมจำนนแต่โดยดี
"ห้องน้ำอยู่ทางไหนกัน ไหนเค้าบอกว่าไปทางนี้แต่ไม่ยักเห็น"ฟางเดินบ่นคนเดียวเมื่อหา
ห้องน้ำไม่เจอ
ตุ้บ!
เมื่อหันหลังอย่างรุกรี้รุกรนก็ทำให้ฟางชนเข้กับอกแกร่งอย่างจัง
"โอ๊ย!"ฟางร้องเมื่อล้มลงกับพื้นทันทีที่ชนชายคนหนึ่ง "เอ่อ...เป็นอะไรมากมั้ยครับ"
ป๊อปปี้นั่งลงตรวจสภาพร่างกายของสาวน้อยด้วยความเป็นห่วง
"ภาณุ......."ฟางเอ่ยชื่อของเขาเพียงแผ่วเบาเมื่อมองเห็นใบหน้าอันคมเข้มเต็มไปด้วย
ความสมาร์ท ก่อนที่เธอจะสบตานิ่งคู่นั้นแล้วนึกถึงบางสิ่ง
"เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ...ผมต้องขอโทษด้วยนะที่ไม่ทันได้ระวัง"ป๊อปปี้เอ่ยปากขอโทษ
ก่อนทั้งที่เขาเองไม่ใช่คนผิดแม้แต่น้อย
"อะ...เอ่อ...ฟางต้องขอโทษต่างหากค่ะ ที่ไม่ได้มองเลยชนคุณ"ฟางยิ้มตอบรับภายใต้
แววตาเศร้าข้างใน "งั้นเดี๋ยวผมช่วยนะครับ"ป๊อปปี้พยุงตัวฟางขึ้นเล็กน้อย
"แกทำอะไรฟางน่ะ..."พิชชี่ที่เดินมาเห็นก็ผลักป๊อปปี้ล้มลง "พิชชี่หยุดนะ!!!"ฟางออก
คำสั่งเมื่อเห็นพิชชี่ง้างหมัด "เป็นบ้าอะไรกันอีกเนี่ย!"ฟางเดินเข้ามาขวางพิชชี่ที่อารมณ์ฉุนก่อนจะ
พยุงตัวป๊อปปี้ขึ้น
"ผมต้องขอโทษคุณภาณุด้วยนะครับ..."พิชชี่หงอยลงเมื่อฟังฟางเล่าเหตุการณ์ทุกอย่าง
ให้ฟัง "ไม่เป็นไรครับ คนเรามันต้องมีผิดมีพลาดกันบ้าง"ป๊อปปี้ยิ้มอย่างเป็นมิตรทำให้ฟางรู้สึกว่า
อุณหภูมิในร่างกายตัวเองสูงขึ้นทันที
"ฟาง! ยิ้มเล็กยิ้มน้อยอะไรยะ คนในบริษัทเรากำลังทำเรื่องปั่นป่วนให้เจ้านายคนใหม่ของ
เราอยู๋นะ"แก้วตีแขนฟางเพื่อเรียกสติของเพื่อนสาว
"ชั้นแค่...คิดว่าเค้าใช่"ฟางตอบเพียงแผ่วเบาแล้วลากแก้วมายืนคุยในมุมลับ "ใช่!!"แก้ว
ตกใจกับสิ่งที่ฟางพูดออกมา "แกลืมรักวัยเด็กของแกไปแล้วหรอ ไหนแกบอกว่าแกจะรอเค้าไง"
แก้วถามกลับ
"ใครบอกว่าชั้นลืมล่ะ...ชั้นแค่จำได้ ว่าเค้า...คือคนนั้น"ฟางยิ้ม "แกแน่ใจหรอฟาง"แก้ว
ยังคงมองสำรวจเพื่อนสาวที่ทำตัวดังกับคนอินเลิฟ
"ตอนแรกชั้นก็ไม่แน่ใจหรอก แต่...เมื่อเค้าช่วยเหลือชั้น ชั้นก็รู้สึกถึงความห่วงใยนั้นที่ชั้น
เคยได้รับมันมาเมื่อเคายังอยู่"ฟางตอบแก้วพลางใจสั่นระรัวกับรอยยิ้มกว้างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"สวัสดีค่ะคุณน้า"พิม...คู่หมั้นของป๊อปปี้ที่พ่อของเค้าทั้งสองหมั้นหมายให้ "อ้าว!หนูพิม
สัสดีจ้ะ"คุณหญิงยิ้มตอบ "นั่นคงเป็นตาป๊อปใช่มั้ยล่ะ"แม่ของพิมช้ไปที่ชายหนุ่มที่ยืมคุยกับพิชชี่
อยู่
"ใช่...เพิ่งจะกลับมาเมื่อเช้านี้เองล่ะมั้ง เดี๋ยวน้าไปเรียกตาป๊อปมาคุยกับหนูพิมแล้วกันจะได้
ทำความรู้จักกันไว้ ไหนๆก็จะเป็นทองแผ่นเดียวกันอยู่แล้วนิ่"คุณหญิงพูดพลางให้คนสนิทไปเรียก
ป๊อปปี้
"สวัสดีครับคุณหญิงป้า สบายดีมั้ยครับ"ป๊อปปี้ตอบอย่างนอบน้อมทั้งที่ใจจริงไม่อยากจะผูก
มัดกับตระกูลนี้ด้วยซ้ำ "สวัสดีจ้ะ ตาป๊อปนี่ ยิ่งโตยิ่งหล่อเลยนะ"แม่พิมเอ่ยปากชมทำใหป๊อปปี้
ทำได้แค่ยิ้มตอบ
"นี่ป๊อป หนูพิมคู่หมั้นของลูกที่แม่บอก...เอ้อ!หนูพิม เดี๋ยวหนูช่วยไปบริหารรีสอร์ทกับตา
ป๊อปทีนะ พอแต่งมาจะได้ทำงานร่วมกัน จะไดมีเวลาให้กันด้วย"คุณหญิงถามโดยไม่ปรึกษาใจ
ของลูกชาย
"แม่ครับ! มันจะไม่มากไปหน่อยหรอ"ป๊อปปี้กระซิบแม่เพราะไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้
"ดูท่าทางป๊อปเค้าคงไม่ต้องการให้พิมไปช่วยงานหรอกค่ะ พิมขอปฏิเสธแล้วกัน"พิมหน้าเสียเล็ก
น้อย
"ไม่หรอกจ้ะหนูพิม...แม่น่ะคำไหนคำนั้น ใช่มั้ยตาป๊อป!!"คุณหญิงพูดทำให้ป๊อปต้องจำนน
อีกครั้ง
"แม่คะแม่จะไปฝรั่งเศสจริงๆหรอ"โฟร์เดินออกมาส่งคุณหญิงพลางถามอย่างเป็นห่วง
"จริงสิ...อยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว ลูกสองคนก็มาช่วยงานแล้ว แม่ก็จะได้ไปพักผ่อนที่บ้าน
ป้าของพวกเธอซะที"คุณหญิงพูดพลางกุมมือโฟร์แน่น
"แล้วถ้าป๊อปเกิดไม่เข้าใจงานที่รีสอร์ทขึ้นมาจะถามใครล่ะครับ พี่โฟร์ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอย่าง
นี้อีกด้วย ป๊อปยังคงต้องปรึษาแม่นะ"ป๊อปปี้เดินมาโอบคุณหญิงจากด้านหลังแล้วหอมแก้เมื่อพูด
จบ
"ลูกก็มีหนูพิมให้ปรึกษาแล้วนิ่ ไม่เห็นต้องปรึกษาแม่เลย...เอาเป็นว่าแม่ไปก่อนดีกว่า
เดี๋ยวจะตกเครื่อง"คุณหญิงพูดจบก็เดินไปขึ้นรถโดยไม่มองลูกชายที่ทำหน้าบู้เลย
ริมทะเล ภูเก็ต
"โอ๊ยยยยย อยากมีเวลามาเที่ยวแบบนี้ตั้งนานแล้ว ปลื้มสุดๆ"ธามไทวิ่งลงมาที่ทะเล
ทันทีที่ลงจากรถ "นี่! เค้าให้มาทำงานนะไม่ได้ให้มาเที่ยว"เขื่อนเดินเข้ามาตบไหล่ธามไททันที
"โธ่! พี่เขื่อน กว่าผมจะได้มาที่แบบนี้ซักที ไม่รู้แหละยังไงพี่ฟางก็ต้องพาผมเที่ยวนะ"
ธามไทผละออกจากเขื่อนไปอ้อนฟางทันที
"จ้า ไอเด็กแสบ นี่ถ้าทำงานเสร็จเมื่อไหร่เที่ยวพี่จะพาไทะเลเยอรมันนะ แต่! มีข้อแม้
ว่าต้องเต็มที่กับงานนี้ เพราะถ้าเราแพ้เธอก็อด!"ฟางยิ้มร่า
"พอๆ เลิกนอกเรื่องกันซะทีเถอะ นู่น!ผู้บริหารรีสอร์ทมาแล้วย่ะ"แก้วคั่นแล้วหันหน้าไป
มองป๊อปปี้กับพรรคพวกที่เดินกันมา
"สวัสดีครับ...นี่คงจะเป็นบริษัทรับเหมาและออกแบบการตกแต่งใช่มั้ยครับ"ป๊อปปี้เดิน
นำมาเปิดตัวต้อนรับ
"เอ่อ...ค่ะ ดิชั้น...แก้วนะคะ ส่วนนี่ก็เขื่อน พิชชี่ ธามไทแล้วก็...คนนี้อย่าไปรู้จักเลย
ค่ะ"พูดเมื่อเห็นฟางอึ้งไปพักหนึ่งแต่ตัวเองก็ยังอดไม่ได้ที่จะหักดิบโทโมะ
"นี่เธอ! รูปหล่อขนาดนี้ใครๆเค้าก็อยากรู้จักทั้งนั้นแหละ"โทโมะอวยตัวเองแล้วยิ้มใส่
อย่างกวนๆ "สวัสดีครับ ผมโทโมะพนักงานใหม่ครับ"โทโมะยิ้มให้ป๊อปปี้แต่เหล่ตาใส่แก้ว
"แล้วนี่คุณ...."ป๊อปปี้ยิ้มแล้วมองฟางที่นิ่งไม่พูดไม่จา "เอ่อ..ฟางค่ะ หัวหน้าทีมเรา"
แก้วตอบแทนเมื่อเพื่อนสาวที่ไม่พูดไม่จาอยู่แล้วกลับซึมลงทันทีที่ป๊อปปี้ถามเธอ
"ผมภาณุครับ เรียกสั้นๆว่าป๊อปปี้ ส่วนนี่พี่โฟร์แล้วก็เฟย์ญาติฝ่ายน้องที่ผมรักเหมือน
กับ น้องในไส้"ป๊อปปี้หันไปกอดคอเฟย์
"เอ่อ..นี่ก็พิมครับ คู่หมั้นที่พ่อผมหมั้นหมายให้ก่อนเสีย"ป๊อปปี้มองพิมที่ยิ้มนิ่ง ทำให้
ฟางรู้สึกจุกในอกราวกับมีอะไรค้างคา แล้วหนักไปทั้งตัวเหมือนกับถูกฝังทั้งเป็น
"นายคงไม่ลืมชั้นใช่มั้ยป๊อปปี้" "ไม่มีวันนั้นสำหรับเรา"
"นายลืมสัญญาไปแล้ว นายลืมชั้น นายลืมวันเก่าๆของเรา นายเปลี่ยนไป นายไม่ได้รัก
ชั้นเหมือนเดิม นายลืมชั้น...ป๊อปปี้..."ฟางคิดในใจพลางมีน้ำตาคลออยู่ที่ตา
"ฟาง...มีอะไรรึเปล่า"พิชชี่สะกิดฟางเบาๆพอให้รูู้สึกตัว "อะ...เอ่อ...ปะ..เปล่า ไม่มี
อะไร..."ฟางกระอึกกระอักแล้วปฏิเสธ
"งั้นเดี๋ยวเย็นนี้เชิญพวกคุณไปปาร์ตี้ฉลองกันะครับ แล้วค่อยเริ่มงานพรุ่งนี้ก็ได้"ป๊อปปี้
ยิ้มก่อนจะเดินจากไป
"ฮึก...ฮืออ เธอจำชั้นไม่ได้ แล้วเธอสัญญากับทำไม"ฟางนั่งร้องไห้อยู่เพียงผู้เดียวเมื่อ
รู้ว่าแก้วเพื่อนร่วมห้องจะไปอาบน้ำ
"นายลืมชั้น...มันก็คงไม่สำคัญอะไรอีกแล้วใช่มั้ยกับสิ่งๆนี้"ฟางมองดูแหวนที่ป๊อปปี้
เคยให้เธอก่อนจะค่อยๆถอดมันออกจากสร้อยช้าๆแล้วนั่งพิจารณาพลางนึกถึงเรื่องเก่าๆ
"คนบ้า!!!!"ฟางเขวี้ยงแหวนวงนั้นทิ้งลงพื้นโดยไม่ใยดี "เห้ย! ฟาง"แล้วเดินออกมา
จากห้องน้ำแล้วก้มลงหยิบเอาแหวนที่เธอเพิ่งปาทิ้งไปขึ้มาก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างๆเพื่อนสาว
"แกทำแบบนี้เพื่ออะไรห๊ะ!"แก้วถามฟางก่อนที่จะกอดเธอไว้ "ก็มันไม่ได้จำเป็นสำหรับ
ชั้นแล้วก็เค้าแล้วนิ่ แล้วชั้นจะเก็บไว้เพื่ออะไร"ฟางกอดตอบเพื่อนสาวเพื่อหาที่ระบาย
"ไม่จำเป็นสำหรับคุณภาณุน่ะ...ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ไม่จำเป็นสำหรับแกน่ะ ชั้นฟันธง
ได้เลยว่าไม่จริง"แก้วพูดทำให้ฟางมองหน้าของเธออย่างงุนงง
"ชั้นรู้นะฟางว่าใจจริงแกยังรอเค้าอยู่ถึงแม้...เค้าจะมีคู่หมั้นก็ตาม แต่ก็เหอะ ถ้าแกไม่รัก
เค้า แกคงไม่มานั่งร้องไห้เรียกร้องวันเก่าๆหรอกนะ"แก้วพูดแล้วชะงักเมื่อพูดถึงพิม
"ไม่จริง! ชั้นเป็นคนอ่อนแอ แถมยังร้องไห้เก่ง แกก็รู้ เรื่องแค่นี้ถ้าชั้นไม่ร้องไห้คงไม่
ใช่ชั้นอยู่แล้ว"ฟางค้าน
"แต่ที่ชั้นเห็นแกก็ร้องไห้กับสิ่งที่ทำผิดแล้วก็สิ่งที่รักแค่นั้นไม่ใช่หรอ"แก้วพูดทำให้ฟาง
นิ่งไม่กล้าตอบ "ชั้นเป็นเพื่อนแกมา 10 กว่าปีแล้วนะ เรื่องแค่นี้ถ้าชั้นไม่รู้ชั้นก็คงไม่คบแกมาขนาด
นี้หรอกนะฟาง"แก้วกอดเธออีกครั้งแล้วลูบหัวเธอเบาๆ
"อย่าปฏิเสธใจตัวเองเลยนะฟาง ปล่อยให้เรื่องแบบนี้มันเป็นไปตามความรู้สึก เพราะ
ถึงแม้แกจะบังคับมัน...แกก็ทำไม่ได้หรอก"แก้วปลอบโยนฟางที่อยู่ภายใต้น้ำตาอันแสนเศร้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
