Music love final chapter
เขียนโดย 
ployfin
วันที่ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.42 น.
แก้ไขเมื่อ 11 กันยายน พ.ศ. 2558 19.19 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2) อ่อนแอเกินจะห้ามมัน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"พี่ฟ้าเรียกฟางมา มีอะไรรึเปล่าคะ"ฟางเดินเข้าไปในห้องประชุมซึ่งมีฟ้า...ผู้จัดการบริษัท
สาขากรุงเทพอยู่กับแพท...หัวหน้าทีม A ที่ไม่ถูกับที B โดยเฉพาะกับแก้วและธามไท
"พี่มีงานให้พวกเธอน่ะ นั่งก่อนสิ"ฟ้ายื่นมือเป็นสัญลักษณ์ว่าเชิญ "งาน...งานที่พี่หมายถึง
คงไม่ได้แปลว่าให้สองทีมทำร่วมกันหรอกนะคะ"แพทค้อนใส่ฟาง
"พี่ก็รู้อยู่แล้วแหละว่าทั้งสองทีมไม่ถูกกันขนาดไหน แล้วพี่ก็ไม่อยากให้งานล่มเพราะทั้ง
สองทีมทะเลาะกันด้วย เพราะฉะนั้นพี่ไม่มีวันให้พวกเธอร่วมงานกันหรอก"ฟ้าตอบกลับแล้วเหล่ตา
ใส่แพท
"พี่มีงานสองงาน งานแรกเป็นของทีมแพท เป็นงานออกแบบโรงแรมที่เชียงใหม่ ข้อมูล
อยู่ในเอกสารทั้งหมดนี่นะ แล้วงานที่สองเป็นของทีมฟาง เป็นงานออกแบบรีสอร์ทและบ้านพักตาก
อากาศที่ภูเก็ต"ฟ้ายื่นแฟ้มเอกสารให้แพทและฟาง
"งานทั้งหมดนี่เป็นข้อพิสูจน์ของพวกเธอทั้งสองทีมนะ ทีมไหนชนะ ท่านประธานจะให้ทีม
ของเธอ คุมสาขาย่อยที่เยอรมันี่กำลังจะเปิดใหม่ พร้อมกับค่าตอบแทน 80% ต่องาน ตกลงมั้ย"
ฟ้าแจงรายละเอียดเมื่อเธอเองก็เบื่อที่จะห้ามทั้งสองทีมไม่ให้ทะเลาะกัน
"ตกลงค่ะ..."ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฟางขอตวไปสะสางงานก่อนนะคะ"
ฟางพูดก่อนจะลุกขึ้นแต่โดนฟ้ารั้งไว้ก่อน
"มีอีกเรื่องนึง มีพนักงานคนนึงอยากจะพบเธอสองคนน่ะ"ฟ้าพูดแล้วหันไปมองที่ประตูที่
ปรากฏร่างชายคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา
"โทโมะ! มาทำไม ทำไมไม่ไปเคลียร์งานให้พี่"แพทรีบเดินไปหยิกแล้วกระซิบโทโมเบาๆ
"ต่อไปนี้โทโมะเค้าจะไม่อยูให้เธอข่มเหงอีกแล้วแหละแพท เค้าจะย้ายไปอยู่ทีมฟางแล้ว"ฟ้าบอก
ทำให้แพทช็อคทันที
"ยินดีต้อนรับสู่ทีม B นะคะ เดี๋ยวโทโมะไปย้ายของมาทางฝั่งเราได้เลยนะ"ฟางพูดก่อน
จะไว้ฟ้าตามมารยาทแล้วเหล่ตาค้อนแพทที่อึ้งอยู่
"เป็นไงบ้างฟาง...พี่ฟ้าเค้าว่าอะไรหรือเปล่า"พิชชี่รีบเข้ามาถามฟางแล้วมองโทโมะที่
เดินตามมาอย่างไม่ไว้ใจ
"เค้าไม่ว่าอะไรหรอก แถมมีงานให้ด้วยนะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าเราจะไปทำงานที่ภูเก็ตกัน
พี่ฟ้าบอว่าทีมไหนชนะ จะได้คุมสาขาย่อยที่เยอรมัน แถมยังได้ส่วนแบ่ง 80% ต่องานด้วยนะ"
ฟางว่าแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
"อย่างนี้ต้องฉลองน่ะสิพี่ฟาง เย้!"ธามไทพูดเรื่องปาร์ตี้ขึ้นมาทำให้ฟางหงอยลง "พวก
เธออยากปาร์ตี้กันใช่มั้ย เดี๋ยวฟางให้เงินไปแล้วกันนะ"ฟางยิ้มเจื่อนๆ
"จะไม่ไปด้วยกันอีกแล้วหรอฟาง"เขื่อน...ผู้ร่วมทีมถาม "งานฟางเยอะมากน่ะ ต้องเคลียร์
ให้เสร็จก่อนอาทิตย์หน้า"ฟางปฏิเสธ
"แล้วนี่..."พิชชี่ที่มองหน้าโทโมะอย่างไม่ละสายตาก็ถามขึ้น "อ๋อ!ลืมบอกไป นี่โทโมะ
เค้าจะย้ายมาทีมเรา หลังจากโดนทีม A กดขี่มานาน"ฟางแนะนำโทโมะให้ทุกคนรู้จักมีแต่เพียง
แก้วที่ยังทำหน้าบู้
"ใครใช้ให้นายย้ายมาทีมชั้นยะ"แก้วเดินไปถามอย่างหมันไส้ "ไม่ดีหรอ ต่อจากนี้ชั้นจะ
ได้คอยตามตื๊อเธอบ่อยขึ้นไงล่ะ คนอื่นเค้าก็ชอบกัน เธอไม่ชอบหรอ"โทโมะยิ้มกวนๆ
"ไอบ้า! ถึงสาวในสต๊อกของนายจะชอบให้นายไปจุกจิกด้วย แต่ชั้นบอกก่อนเลยว่าชั้นไม่
ชั้นไม่ชอบไอพวกเพล์บอย"แก้วกอดอกเชิดใส่ทำให้โทโมะหงอยลงเล็กน้อย
"ห๊า! คุณอาเสียแล้วหรอ"ธามตกใจเมื่อเฟย์...เพื่อนสาวแสนสนิทของเขาเล่าเรื่องราว
ของญาติผู้ใหญ่ที่เลี้ยงดูเธอตั้งแต่เด็กให้ฟัง
"ใช่! พอท่านทราบว่าลูกน้องคนสนิทโกงเงินในบริษัทไปร้อยกว่าล้าน ท่านก็เกิดช็อคแล้ว
หมดลมไปเแยๆเลยล่่ะ"เฟย์พูดแล้วร้องไห้
"ไม่ต้องร้องนะเฟย์..."ธามใช้ทิชชู่ในมือเช็ดน้ำตาให้เฟย์ทำให้เขื่อนที่แอบมองเกิดความ
หมันไส้ทันที "แล้วนี่บอกญาติผู้พี่ของเฟย์ที่อยู่อเมริการึยังล่ะ"ธามถามต่อ
"บอกแล้ว...พี่ป๊อปเค้าจะมาภายในคืนนี้แหละ"เฟย์กลั้นน้ำตาไว้ "อื้ม มีอะไรก้ให้บอก
ธามนะ ธามพร้อมช่วยเสมอ"ธามกุมมือเพื่อนสาวไว้ทำให้เขื่อนจิกหมอนแน่น
"ขอบใจนะ เฟย์มีแค่ธามเท่านั้นแหละที่เข้าใจ"เฟย์โผเข้ากอดธามแล้วร้องไห้ออกมาอีก
ทำให้เขื่อนต้องรีบหลบเพื่อไม่ให้คิดมากไปกว่านี้
"My boy ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนกันนะ เธอรู้มั้ยว่าชั้นต้องพบเจอกับคำพูดของคนมากมาย
ที่คิดว่าชั้นเพ้อเจ้อคิดถึงเธอฝ่ายเดียว บางครั้งชั้นเองก็คิดแบบนั้น หนทางของเรามันช่างไกลกัน
เหลือเกินนะ ชั้นเองยังไม่รู้เลวยว่าเธอลืมชั้นเหมือนที่คนอื่นๆบอกหรือเปล่า แต่ยังไงชั้นก็จะไม่ลืม
เธอ My boy ผู้ชายที่ชั้นรักที่สุด"
หญิงสาวผู้อ่อนโยนบรรจงนั่งเขียนไดอารี่เล่มโปรดที่เขียนมาตลอดระยะเวลาท่เขาและ
เธอห่างจากกันไป ภายใต้บรรยากาศยามเย็นที่ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า มันยิ่งทำให้เธอรู้สึก
ราวกับย้อนเวลาไปวันนั้น...วันที่เขาและเธอจะไม่ได้เจอกันอีกเลย
เธอค่อยๆคว้าเอาสร้อยที่มีแหวนทองคำขาวสลักคำว่า "Forever" วงเล็กๆที่คล้องอยู่
กับสร้อยออกมาจากใต้เสื้อช้าๆ แม้ตอนนั้นเธอจะใส่มันจนไม่อยากถอด แต่เวลาที่ล่วงเลยมาจนถึง
10 ปี มันทำให้ร่ายกายเธอเติบโตขึ้นจนไม่สามารถสวมมันได้ เธอจึงนำมันมาคล้องกับสร้อยแล้ว
พกติดติดตัวไว้ตลอด
"ตอนนี้ชั้นอยู่ในฤดูร้อน แต่ทำไมใจชั้นมันช่างหนาวเหลือเกินนะ"ฟางกล่าวออกมาพร้อม
กับการกลั้นน้ำใสๆที่คลออยู่บริเวณตา แต่ทำไมมันช่างยากเย็นเหลือเกินที่จะบังคับมันไม่ให้ไหล
ออกมาพร้อมกับความอ่อนแอ
แล้วเขาจะจำเธอได้มั้ยความทรงจำจะคงเป็นเช่นเดิมหรือป่าว
อย่าลืม! เม้น+โหวต ด้วยนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
